Μια μπρούκλισσα από το Στάτλον

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

Black Jack

Senior Member
26 January 2011
615
Stephan Crump - Ingrid Laubrock - Cory Smythe
Planktonic Finales (Intakt CD 285 / 2017) / Channels (Intakt CD 319 / 2019)



222.jpg
111.jpg

Η Γερμανίδα σαξοφωνίστρια Ingrid Laubrock, μπορεί να πει κανείς ότι, στάθηκε μια δημιουργική παρουσία στη σύγχρονη τζαζ σκηνή του Λονδίνου από τη δεκαετία του 1990, ωστόσο όταν το 2008 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, ο αντίκτυπος της δουλειάς της δεν άργησε να γίνει ευρύτερα ορατός μέσα από τα προσωπικά της πρότζεκτ και ακόμη περισσότερο από τις πολλαπλές συνεργασίες της με μερικούς από τους πιο καινοτόμους αυτοσχεδιαστές και τζαζ μουσικούς της νεότερης σκηνής της πόλης. Από την καινούργια έδρα της στο Μπρούκλιν λοιπόν και χάρη στο όνομα που τάχιστα δημιούργησε, ευθύνεται εν πολλοίς και για το γεγονός ότι πέτυχε να προσελκύσει για μια συνεργασία μαζί της, δύο αναδυόμενα ταλέντα της ντόπιας σκηνής, τον μπασίστα Stephan Crump και τον πιανίστα Cory Smythe. Ο Crump που έχει βέβαια τη δική του μακρά ιστορία στον χώρο με συμμετοχές δίπλα, είτε σε καταξιωμένους βετεράνους (Dave Liebman, Billy Hart, Sonny Fortune, Greg Osby), είτε σε μοντέρνα σχήματα (Borderlands Trio, Joel Harrison 7 κ.λπ.), έχει καθιερωθεί εδώ και μια δεκαετία αυτός και το κοντραμπάσο του ως αναπόσπαστο μέλος στα τρίο και σεξτέτα του πολύ Vijay Iyer, ενώ παράλληλα και ο ελαφρώς νεότερος εκ των τριών Smythe, εκτός του ότι προέρχεται από μια αφετηρία με κλασικό υπόβαθρο, έχει αποκτήσει μεγαλύτερη προβολή ως μέρος των διαφόρων δουλειών του πολυμήχανου ντράμερ Tyshawn Sorey.
Το πρώτο -στούντιο- άλμπουμ δείχνει από την αρχή τις διαθέσεις και τον τρόπο που θέλει να κινηθεί το τρίο, το οποίο παρότι θεωρητικά έχει τη βάση του στο Μεγάλο Μήλο («μπρούκληδες» λένε ότι είναι τα παιδιά), η τζαζ που παίζει, προσιδιάζει (μου φαίνεται με ευθύνη της Laubrock) σαν avant-garde περισσότερο στο κεντροευρωπαϊκό στυλ της ελεύθερης ανάπτυξης των θεμάτων και της βαθιάς πίστης στον αυτοσχεδιασμό παρά στην αμερικανική παράδοση. Ο ήχος του γκρουπ είναι πρώτης τάξεως... Το τενόρο ή το σοπράνο ακούγονται χαμηλά και πολύ «ζεστά», ενώ και η rhythm section βρίσκει χώρο και χρόνο να αναδειχτεί παίζοντας απλά αλλά επιστημονικά, οικοδομώντας ένα εξ' ίσου απέριττο πλαίσιο. Υπάρχει, με άλλα λόγια, η πίστη και η γνώση πως η τζαζ είναι πάνω απ’ όλα η επαφή και η εσωτερική επικοινωνία μεταξύ των μουσικών.


Αυτή η πετυχημένη ατμόσφαιρα-συνεργασία-χημεία είναι κατά πάσα πιθανότητα η αιτία που άνοιξε η όρεξη των τριών και το κόλπο επαναλήφθηκε λάιβ αυτή τη φορά με τη δεύτερη και πιο πρόσφατη συνεργασία τους στο EP Channel. Μόνη διαφορά ο περιορισμός του ρεπερτορίου σε τέσσερα κομμάτια και η ακόμη μεγαλύτερη έμφαση στον συλλογικό αυτοσχεδιασμό. Απλά εξαιρετικό!