Αντανακλάσεις στο κρυστάλλινο αεράκι! [Richard & Mimi Farina]

Γεννημένος στη ναζιστική Γερμανία, ο εκπληκτικός τραγουδιστής των καναδοαμερικανών Steppenwolf, John Kay, στο πρώτο του προσωπικό άλμπουμ Forgotten Songs and Unsung Heroes του 1972, τραγούδησε επιβλητικά το "Bold Marauder" του Richard Farina και μας έβαλε να ψάχνουμε για την αυθεντική εκτέλεση και το άλμπουμ που το περιείχε. Φυσικά έκανε πολύ καλά και το γιατί θα το διαβάσετε παρακάτω...

Τα ταραγμένα βαλς του αντι-αμερικάνικου ονείρου​

Richard & Mimi Farina - Reflections In A Crystal Wind (Δεκέμβριος 1965, Vanguard)


Τραγούδια: A1 Reflections In A Crystal Wind 3:30, A2 Bold Marauder 4:24, A3 Dopico (Instr.) 3:58, A4 A Swallow Song 2:51, A5 Chrysanthemum (Instr.) 2:27, A6 Sell-Out Agitation Waltz 2:50, A7 Hard-Loving Loser 4:32, B1 Mainline Prosperity Blues 6:25, B2 Allen's Interlude (Instr.) 2:50, B3 House Un-American Blues Activity Dream 3:10, B4 Raven Girl 5:07, B5 Miles (Instr.) 2:53, B6 Children Of Darkness 4:00
Μουσικοί: Richard Farina (σύνθεση / προσαρμογή: A1-B4, B6, ντούλτσιμερ, φωνητικά), Mimi Farina (σύνθεση: B5, κιθάρα, φωνητικά), Bruce Langhorne (ηλεκτρική κιθάρα / ντέφι: A1-A4, A6-B4, B6), Charles Small (πιάνο / ηλεκτρικό πιάνο / τσελέστα: A6-B1, B3, B6), John Hammond (φυσαρμόνικα: A6-B1, B3), Alvin Rogers (τύμπανα: A6-B1, B3), Russ Savakus (κοντραμπάσο / ηλεκτρικό μπάσο: A2, A4, A6-B1, B3), Felix Pappalardi (ηλεκτρικό μπάσο: A1, B4)

Ηχογραφήθηκε στα στούντιο Olmstead στο Μανχάταν, τέλη Σεπτεμβρίου του 1965 και κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1965


Αν και δεν έχει ξεχαστεί με κανένα τρόπο, η μοναδική και πρωτοποριακή μουσική της Mimi και του Richard Farina δυστυχώς εξακολουθεί να παραμένει υποτιμημένη. Και οι δύο τους, με πολλούς τρόπους, είχαν βρει τους ρόλους ως μουσικοί που επισκίαζαν τις άλλες πτυχές της ζωής τους, δηλαδή, η Mimi ως μικρή αδερφή της Joan Baez και ο Richard ως εικονική λογοτεχνική φιγούρα της μετα-Μπητ γενιάς. Το γεγονός ότι δεν ηχογράφησαν μόνο ηλεκτρικό φολκ-ροκ, αλλά ακόμη και επηρεασμένο από την Ανατολή, πριν σχεδόν από οποιονδήποτε άλλον στη σκηνή, φαίνεται να παραβλέπεται. Παρόλο που ποτέ δεν χρησιμοποιούσαν σιτάρ στα οργανικά τους, μια ποικιλία από μόνταλ κουρδίσματα στο απαλάχιαν ντούλτσιμερ που έπαιζαν, έδιναν αυτές τις εξωτικές για δυτικούς αλλά γνώριμες για μας, παιχνιδιάρικες γεύσεις.

Το Bringing It All Back Home του Μπομπ Ντίλαν μπορεί να είχε προηγηθεί ένα μήνα του ντεμπούτου άλμπουμ των Farina, Celebrations For A Grey Day, αλλά ήταν ο Richard που είχε ενεργά επισημάνει, ότι η αμερικάνικη φολκ μουσική δεν είχε τύχη χωρίς ρυθμό, που θα μπορούσες να χορέψεις. Στο Newport Folk Festival του 1965, οι Farina έδωσαν το στίγμα, αρκετές ώρες πριν την ηλεκτρική παράσταση του Dylan, που φέρεται να άνοιξε τις πόρτες του είδους.

Αλλά πέρα από την ιστορία, η διερεύνηση της ίδιας της μουσικής τους λέει ακριβώς όλα όσα πρέπει να ξέρουμε γι' αυτούς. Οκτώ μήνες μετά την παράδοση του εξαιρετικού ντεμπούτου τους, οι Farina κυκλοφόρησαν το Reflections In A Crystal Wind. Βασιζόμενοι στον φολκ-ροκ-ράγκα ήχο του Celebrations, το άλμπουμ αυτό καθιερώνει το μουσικό τους πνεύμα, ενώ ταυτόχρονα επεκτείνει σημαντικά το φάσμα του ρεπερτορίου τους. Και οι δυό τους βρίσκονται στα καλύτερά τους, τόσο φωνητικά όσο και οργανικά, με τη Mimi να λάμπει, ειδικά στο λικνιζόμενο ντουέτο κιθάρας και ντούλτσιμερ του "Miles", το αφιέρωμά της στον Πρίγκιπα του Σκότους, Miles Davis. Υπάρχουν λιγότερα οργανικά εδώ από το πρώτο άλμπουμ, αλλά αυτά αντισταθμίζονται με αντάξια τραγούδια.


Ένα από τα πιο δυνατά τραγούδια του άλμπουμ, όπως προαναφέρθηκε, είναι το "Bold Marauder", ένας τρομακτικός δραματικός μονόλογος που μας κάνει να εικάζουμε ποιος ή τι μπορεί να είναι ο Bold Marauder καθώς οι σκληροί, φρικιαστικοί στίχοι απαριθμούν τις φρικαλεότητές του. Οι σημειώσεις του Richard στο άλμπουμ υπαινίσσονται ότι ο Bold Marauder μπορεί να περιγράφει την Κου Κλουξ Κλαν («κάτω από την κάλυψη της κουκούλας και της αιτίας»), ενώ στην τηλεοπτική εκπομπή Rainbow Quest του Pete Seeger, είπε ότι ο επιδρομέας ήταν «όποιοι αισθάνονταν ότι επειδή έχουν τους διάφορους θεούς και προέδρους με τη μεριά τους, μπορούν να στείλουν τα στρατεύματά τους λεηλατώντας τη γη». Σας λέει κάτι αυτό σήμερα, ή μήπως όχι; Οι ίδιοι οι στίχοι, όμως, ξεπερνούν αυτά τα στοιχεία: ο ποιητής συγκεντρώνει όλες τις λογοτεχνικές δυνάμεις του για να απεικονίσει τον επιδρομέα σε τερατώδεις μυθικές διαστάσεις που τον κάνουν να φαίνεται τόσο αρχαίος όσο το ίδιο το κακό.

Τραγούδι χελιδονιού​

Τα "A Swallow Song" και "Raven Girl" βρίθουν επίσης από συμβολισμό, ψάχνοντας έρημες θάλασσες και τοπία για να βρουν κάποια αντανάκλαση συναισθημάτων, πολύ αγωνιωδών για να εκφραστούν ευθέως. Στη μέση του άλμπουμ, μεταξύ των αλληγορικών τραγουδιών και των ρομαντικών εξομολογήσεων που ανοίγουν και κλείνουν τη συλλογή, βρίσκουμε πληθωρικά, σατυρικά τραγούδια: "Sell-Out Agitation Waltz", "Hard-Loving Loser" και το αιχμηρό αντιεξουσιαστικό "House Un-American Blues Activity Dream". Μόνο η προσπάθειά τους για ένα νωθρό, τζάνκι μπλουζ στο "Mainline Prosperity Blues", που αναδημιουργεί με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία την κατάσταση του στερητικού συνδρόμου των ναρκωτικών, προκύπτει κάπως "υπερβολική", με τους John Hammond και Bruce Langhorne να παίζουν στη φυσαρμόνικα και την κιθάρα, αντίστοιχα.

Ορισμένα από τα πιο αστεία τραγούδια του Farina εμφανίζονται εδώ, με πνευματώδη σκίτσα χαρακτήρων, εμπλουτισμένα με αποκαλυπτικές λεπτομέρειες, σύγχρονα λαϊκά παραμύθια για τους παραλογισμούς, τις υποκρισίες και νευρώσεις μιας γραφειοκρατικής και συγκαταβατικής κοινωνίας. Τραγούδια όπως αυτά δίνουν τη στενότερη σχέση του φολκ τραγουδιστή, με τον μυθιστοριογράφο, και παρόλο που η επιρροή του Dylan είναι ανιχνεύσιμη, πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Farina είχε δημοσιεύσει ιστορίες και δούλευε στο μυθιστόρημά του, Been Down So Long It Looks Like Up to Me, πριν ο Dylan γίνει διάσημος. Ο εύστροφος και κρυστάλλινος συμβολισμός της λογοτεχνίας του Ρίτσαρντ είναι παντού στο Reflections, καθώς μεταπηδά από την αβίαστη σάτιρα σε όμορφες, ποιητικές αναφορές.

Ο τραγικός θάνατος του Richard Farina (έφυγε στα 29 του, το 1966) από ατύχημα με μοτοσικλέτα έχει καλά εξιστορηθεί στο Positively 4th Street: The Lives and Times of Joan Baez, Bob Dylan, Mimi Baez Farina, and Richard Farina* του David Hadju, διακόπτοντας ένα όμορφο πνεύμα, του οποίου τα καλλιτεχνικά εγχειρήματα είχαν μόλις ξεκινήσει. Η Mimi θα κυκλοφορήσει τη συλλογή με τα "ρετάλια", Memories τον επόμενο χρόνο, που αποδείχθηκε εξίσου απαραίτητη με τα δύο προηγούμενα. Η Vanguard Records έχει διατηρήσει σε κυκλοφορία όλα τα άλμπουμ των Farina, και μάλιστα το 2001 έβγαλε και ένα σετ τριών δίσκων με τις πλήρεις ηχογραφήσεις τους, που είναι σίγουρα αξιοσημείωτο, ιδιαίτερα καθώς περιλαμβάνει εννέα ζωντανά κομμάτια που έχουν επιλεγεί από δύο από τις τρεις εμφανίσεις τους στο Newport.


Το Reflections In A Crystal Wind είναι ένα αδιαφιλονίκητο κλασικό. Το μείγμα με τα εξωτικά όργανα και τις απογειωτικές αρμονίες, τους ρομαντικούς στίχους, τις καυστικές αλληγορίες και τις σατιρικές μπαλάντες, συλλαμβάνουν τη δεκαετία του εξήντα της Αμερικής σ' όλο τον τεχνικολόρ παραλογισμό της, καθιστώντας το άλμπουμ ένα από τα πιο ποικιλόμορφα και απολαυστικά της εποχής.



(*****, πηγές: εξώφυλλο, richardandmimi.com, Douglas Cooke)

__________
*. Το Positively 4th Street είναι ένας συναρπαστικός απολογισμός για το πώς τέσσερις νέοι - ο Bob Dylan, η Joan Baez, η Mimi Baez Farina και ο Richard Farina - πυροδότησαν μια σύγχρονη μποέμικη ζωή και δημιούργησαν τον διαρκή ήχο και το ύφος της δεκαετίας του 1960.

Η ιστορία του μετασχηματισμού της φολκ μουσικής από την παλιά επιδίωξη μέχρι τη μορφή της τέχνης που καθορίζει την εποχή δεν έχει ποτέ λεχθεί πλήρως. Ο Hajdu, την διηγείται ως την ιστορία μιας ενδιαφέρουσας τετράδας που συναντήθηκαν στο Greenwich Village στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και ενέπνευσαν μια γενιά να συγκεντρωθεί γύρω τους.

Ακόμα και πριν γίνουν εραστές το 1963, ο Dylan και η Joan Baez θεωρήθηκαν ως οι τρέχοντες βασιλιάδες της φολκ μουσικής. Αλλά τα τραγούδια και οι δημόσιες εικόνες τους εξελίχθηκαν από τη σχέση τους με τη νεώτερη αδερφή της Joan, τη Mimi - όμορφη, προβληματισμένη, μια μουσικό από μόνη της - και τον Richard Farina, τον σκανταλιάρη, γοητευτικό μυθιστοριογράφο που παντρεύτηκε τη Mimi, όταν αυτή ήταν δεκαεπτά.

Στην ειλικρινή, συχνά οικεία καταγραφή του Hajdu (που βασίζεται σε αρκετές εκατοντάδες νέες συνεντεύξεις), η άνοδός τους από ατημέλητοι φολκ τραγουδιστές των καφέ σε ποπ αστέρια έρχεται μέσω των σύνθετων προσωπικών τους σχέσεων, καθώς ο νεαρός Dylan φλερτάρει τη διάσημη Joan προάγοντας την καριέρα του, ο Farina προσεγγίζει τη Mimi ενώ κοιτούσε με λαχτάρα την μεγαλύτερη αδελφή της, και ο φίλος του Farina, Thomas Pynchon παρακολουθούσε από μακρυά τις περιπέτειές τους.

Το Positively 4th Street είναι αυτό το σπάνιο βιβλίο με μια νέα ιστορία που μιλάει για τη δεκαετία του 1960: την ιστορία για το πώς μια από τις μεγαλύτερες αμερικανικές λαϊκές μουσικές προέκυψε από τη ζωή τεσσάρων ταλαντούχων και χαρισματικών μορφών. (Από την κουβερτούρα του βιβλίου)

Rainbow Quest #16 Mimi and Richard Farina​

Εδώ είναι το μεγαλύτερο μέρος του επεισοδίου # 16 του Rainbow Quest (εκτός από την εισαγωγή και το κλείσιμο, με μόνο τον Pete Seeger)
Αρχικά μεταδόθηκε το Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 1966 περίπου δύο μήνες πριν από τον τραγικό θάνατο του Richard στις 30 Απριλίου 1966, την ημέρα που η Mimi έγινε 21...

1. Dopico / Celebrations for a Grey Day
2. Pack up your sorrows
3. Bold Marauder (αρχίζει στα 13:18, με το σχόλιο του Ρίτσαρντ και μετά ακολουθεί μια συγκλονιστική εκτέλεση...)
4. House Un American Blues Activity Dream
5. Joy round my brain / Careless Love

Απολαύστε το!

---

Τα κορίτσια λένε ναι, στα αγόρια που λένε όχι...​

Τόμας Πίντσον για τον φίλο του Ντικ...


Ο Richard Farina, Dick, για τους κολλητούς του, όταν σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο Cornell μοιραζόταν το δωμάτιο με τον Thomas Pynchon. Ο Pynchon ήταν ο κουμπάρος στον γάμο του με τη Mimi και νεκροπομπός στην κηδεία του. Αφιέρωσε το μεγαλύτερο μυθιστόρημά του, Gravity's Rainbow "Στον Ρίτσαρντ Φαρίνια". Στην έκδοση του βιβλίου του Farina, Been Down So Long... του 1983, ο Pynchon έγραψε εγκάρδια για τον φίλο του στην εισαγωγή:

Ο Richard Farina σκοτώθηκε σε ατύχημα με μοτοσικλέτα στο Carmel της Καλιφόρνια, στις 30 Απριλίου 1966, δύο ημέρες μετά τη δημοσίευση του Been Down So Long It Looks Like Up To Me. Ο κ. Farina γεννήθηκε από Κουβανό πατέρα και Ιρλανδή μητέρα, οι οποίοι και οι δύο ήρθαν στη χώρα αυτή κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 και έζησε μαζί τους στο Μπρούκλιν, την Κούβα και τη Βόρεια Ιρλανδία.

Στα δεκαοκτώ εργάστηκε με τα μέλη του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού, αλλά τελικά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα. Το ίδιο συνέβη και στην Κούβα, την οποία επισκεπτόταν συχνά όταν ο Φιντέλ Κάστρο βρισκόταν ακόμα στα βουνά και πάλι κατά τη διάρκεια των σκληρών μαχών στη Σάντα Κλάρα και ενώ ο επαναστατικός στρατός εισερχόταν στην Αβάνα.

Από τη στιγμή που ο κ. Farina έφυγε από το Πανεπιστήμιο Cornell το 1959 μέχρι τα τέλη του 1963, έζησε στο Λονδίνο και στο Παρίσι. Ο συγγραφέας έγραψε ότι έβγαζε τα προς το ζην από "τη μουσική, το τραγούδι στο δρόμο, τη συγγραφή σεναρίων, την υποκριτική, λίγο λαθρεμπόριο, από οτιδήποτε μπορούσα να πιαστώ. Έχασα 14 κιλά".

Το 1963 ο κ. Farina παντρεύτηκε τη Mimi Baez και επέστρεψε στην Καλιφόρνια, όπου ολοκλήρωσε το Been Down So Long It Looks Like Up to Me. Πιο συνοπτικά έργα του εμφανίστηκαν σε περιοδικά όπως τα Poetry, The Atlantic, και Mademoiselle και οι παραστάσεις του ανέβηκαν στο Cornell και στο The Image Theatre στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης.

Επίσης, ένας έγκριτος φολκ-ροκ τραγουδιστής και συνθέτης, ο κ. Farina εμφανίστηκε μαζί με τη σύζυγό του στο Newport Folk Festival και σε περιοδεία, ενώ κυκλοφόρησαν δύο από τα δισκογραφικά τους άλμπουμ. Το πρώτο επιλέχθηκε σαν ένας από τους δέκα καλύτερους φολκ δίσκους του 1965 από τους The New York Times, και αυτή η εφημερίδα ονόμασε το δεύτερο, Reflections in a Crystal Wind, "άγριο, ευφάνταστο, ποιητικό, απροσδόκητο". Μια μεταθανάτια συλλογή από τα γραπτά του, το Long Time Coming and a Long Time Gone, δημοσιεύθηκε το 1969...

Click to expand...

Γιορτασμοί για μια γκρίζα μέρα​

Mimi & Richard Farina - Celebrations For A Grey Day (Απρίλιος 1965, Vanguard)


Τραγούδια: A1 Dandelion River Run (οργανικό) 1:42, A2 Pack Up Your Sorrows 2:56, A3 Tommy Makem Fantasy (οργανικό) 1:29, A4 Michael, Andrew And James 5:05, A5 Dog Blue (παραδοσιακό, οργανικό) 1:42, A6 V. (οργανικό) 3:31, A7 One-Way Ticket 3:22, B1 Hamish (οργανικό) 1:45, B2 Another Country 3:59, B3 Tuileries (οργανικό) 1:45, B4 The Falcon 3:55, B5 Reno Nevada 3:33, B6 Celebrations For A Grey Day (οργανικό) 3:46
Μουσικοί: Richard Farina (σύνθεση / προσαρμογή: A1-A4, A6, A7, B1-B6, ντούλτσιμερ, φωνητικά), Mimi Farina (διασκευή: A5, κιθάρα, ωτοάρπ, φωνητικά), Russ Savakus (μπάσο: A7, B5), Bruce Langhorne (ηλεκτρική κιθάρα: A7, B2, B5, ντέφι: A6, ντούλτσιμερ: A6, A7, B5), Charles Small (πιάνο: A7, B5)

Ηχογραφήθηκε στα στούντιο Olmstead στο Μανχάταν, νωρίς το φθινόπωρο του 1964 και κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1965


Η Mimi και o Richard Farina συναντήθηκαν στο Παρίσι, όπου αυτή μάθαινε χορό και αυτός ερμήνευε τον τυφλό τραγουδιστή που κάθε βράδυ ως εκ θαύματος ανακτούσε την όρασή του. Αργότερα, η Mimi χόρευε μ' ένα μικρό θίασο στη Γερμανία, ενώ ο Richard τραγουδούσε στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου. Παντρεύτηκαν το 1963, πρώτα με τον Ναπολεόντειο Κώδικα, και έπειτα πάλι στην Καλιφόρνια. Ο καθένας έχει ισπανική-κέλτικη κληρονομιά, η Μίμι είναι Μεξικανο-Σκοτσέζα, o Ρίτσαρντ, Κουβανο-Ιρλανδός.

Ο Richard στις σημειώσεις του άλμπουμ, παρουσιάζοντας έναν μακρύ κατάλογο από τροφές, υπαινίσσεται την πολυσυλλεκτικότητα της μουσική τους, όπου συνδυάζεται το παλιό με το νέο, το δανεισμένο και επινοημένο με το παραδοσιακό και το καινοτόμο. «Όλα αυτά σιωπηρά αντίθετα με τους δαίμονες στο ξενικό μας αίμα, αλλά τι να κάνουμε; Ο χρόνος, το ρεύμα και το ατύχημα που οι στατιστικολόγοι ονομάζουν γέννηση έχουν συνωμοτήσει για να μας παράσχουν μια παράδοση ελάχιστα δική μας και δύσκολα αυθύπαρκτη. Η μουσική, αν πρόκειται να το κάνει, μπορεί να τραγουδήσει για τέτοια πράγματα, και ίσως κάνα-δυο να τα διασαφηνίσει, ναι;»

Οι Mimi και Richard πραγματοποίησαν τον πρώτο τους δίσκο, Celebrations For A Grey Day (μια παραλλαγή του τίτλου του ποιήματος που έγραψε για την Carolyn Hester)[1], σε σέσιον δύο ημερών στα Olmstead Studios του Μανχάταν στις αρχές του φθινοπώρου του 1964. Όλα τα τραγούδια ήταν του Ρίτσαρντ, με τις εξαιρέσεις του παραδοσιακού "Dog Blue", που διασκεύασε η Μίμι, και το "Pack Up Your Sorrows", που αποδόθηκε στον Ρίτσαρντ και την αδελφή της Μίμι, Πωλίνα, από την οποία ο Farina πήρε τη φράση του τίτλου.

Ήταν ένας άκρως περιπετειώδης και εκλεκτικός δίσκος. Περισσότερα από τα μισά τραγούδια (επτά στα δεκατρία) ήταν οργανικά που χτίστηκαν γύρω από την ελεύθερη προσέγγιση του Farina στο ντούλτσιμερ. Δημιούργησε τραγούδια σαν παέγια, ξετρυπώνοντας από τη μνήμη του για τα διαθέσιμα συστατικά του - κομμάτια μελωδιών των Απαλαχίων, Ιρλανδέζικους ρυθμούς, Λάτιν ρυθμικά μοτίβα, μόνταλ ιδέες που υφέρπουν μέσω άγνωστων μερών από τη Μέση Ανατολή, και μπλουζ υπαινιγμούς - που αυτός τεμάχισε και ανέμιξε μαζί. Οι στίχοι είναι καθαρά το έργο ενός επιδέξιου συγγραφέα, πειθαρχημένοι αν και υπερβολικά ρομαντικοί και πάρα πολύ κομψά κατασκευασμένοι στα σημεία, όπως στο "Another Country":


Ανέλπιστα, ο Richard έπεισε τον Maynard Solomon[2] να του επιτρέψει να ηχογραφήσει τραγούδια που ένωσαν ποίηση μαζί με φολκ μουσική και ροκ εντ ρολ. Αρκετοί άλλοι είχαν συνδυάσει φολκ και ροκ, αλλά κανείς δεν είχε ηχογραφήσει τραγούδια με ώριμους, ποιητικούς στίχους και μουσική σε ροκ στυλ μέχρι τον Farina, με το "One-Way Ticket" (ένα δωδεκάμετρο μπλουζ) και το "Reno Nevada" (ένα καινοτόμο τραγούδι σε μορφή δεκαέξι μέτρων, κτισμένο σ' ένα ριφ που σχετίζεται με την τζαζ σύνθεση του Herbie Hancock, "Watermelon Man", από το άλμπουμ Takin' Off του 1962). Και τα δυο είναι τραγούδια του δρόμου για ταξίδια στο όριο, με δυνατά, αιχμηρά λόγια.


______________________
[1]. Η Carolyn Sue Hester είναι Αμερικανίδα τραγουδίστρια και τραγουδοποιός. Ήταν μια φιγούρα στην αναβίωση της φολκ μουσικής στις αρχές της δεκαετίας του '60.
[2]. Ο Maynard Elliott Solomon ήταν συνιδρυτής της Vanguard Records και παραγωγός μουσικής.

Συμμάζεψε τις θλίψεις σου!​

Τα δύο τραγούδια του Celebrations, "Pack Up Your Sorrows" και "Reno, Nevada", έκαναν ακόμη πιο γνωστούς τους Richard και Mimi. Τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησαν ως σινγκλ με το "Reno, Nevada" να συνοδεύεται από το "One Way Ticket" και το "Pack Up Your Sorrows" με το "Joy 'Round My Brain" (που δεν μπήκε σε LP μέχρι το Memories). Το "Pack Up Your Sorrows" αποδείχτηκε το τραγούδι του Farina που ηχογραφήθηκε πιο συχνά από άλλους καλλιτέχνες, με ένα κύμα διασκευών το 1966 μετά το θάνατο του Ρίτσαρντ, συνεχίζοντας σταθερά και τις επόμενες δεκαετίες.

Αλλά παρόλο που υπήρξε αναπόφευκτο, ότι το γλυκόπικρο τραγούδι θα γινόταν ένας ύμνος για τη λαμπρή ζωή και τον πρόωρο θάνατό του, η δημοτικότητα του "Pack Up Your Sorrows" είναι ειρωνική, ίσως μάλιστα θλιβερή, γιατί η καλοκαιρινή παρεΐστικη διάθεσή του, έδινε την εντύπωση ενός συμβατικού φολκ ήχου που αντιτίθεται το αληθινό στυλ των Farina. Το σίγουρο είναι ότι μόνο με το πλήρες έργο τους και την περιπλάνηση στα πιο πολυδαίδαλα μονοπάτια που ταξίδεψε η μουσική τους μπορεί κάποιος να εκτιμήσει το μεγαλείο τους.

Το παίξιμο του Ρίτσαρντ ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά παικτών ντούλτσιμερ και η ελκυστική Mimi, που ήταν 19 ετών όταν ηχογραφήθηκε το άλμπουμ, ανέπτυξε ένα όμορφο εκφραστικό, υπέροχο στυλ στην κιθάρα που συμπλήρωνε τέλεια το ντούλτσιμερ του Ρίτσαρντ. Αυτός ο μέχρι τότε ασυνήθιστος συνδυασμός ντούλτσιμερ και κιθάρας παρείχε το θεμέλιο του στυλ τους.

Το άλμπουμ ακόμα και σήμερα ακούγεται εκπληκτικά φρέσκο - ο σύγχρονος ακροατής βάλλεται από τη μοναδικότητα του ήχου και την αίσθηση του νέου μουσικού εδάφους που αποκαλύπτεται. Αν και η δημοφιλία του επόμενου Reflections in a Crystal Wind είναι μεγαλύτερη, το Celebrations For A Grey Day δεν απέχει πολύ σε ποιότητα διαθέτοντας εκείνη την απερίγραπτη, αναντικατάστατη γοητεία του πρωτόβγαλτου.

Στους αγαπητούς φίλους, πρώην διαχειριστές Κάλλη και Πάνο, νυν Δημήτρη και Πάνο και φυσικά στον αειθαλή Κουν, με τα γρήγορα αντανακλαστικά στην προμήθεια υλικού επιβίωσης...

(*****, πηγές: εξώφυλλο, richardandmimi.com, David Hajdu - Positively 4th Street, 2001)

...είναι Ιχθύς!​

...και κάτι για τους Ιχθύες, που πολλάκις ξεφεύγουν από την πραγματικότητα και χάνονται στα όνειρά τους. Οι στίχοι είναι για τον φολκ μουσικό Paul Arnoldi που είναι Ιχθύς, όπως και ο ίδιος ο Richard αλλά και ο υποφαινόμενος!