Πάντως, όπως και στον χώρο της φωτογραφίας, αυτό που αντιλαμβανόμαστε, που μας μένει εννοώ η εντύπωση, ως ουαου HDR, είναι στην πραγματικότητα αποτέλεσμα ενός καλού tone mapping, "συμπιεσης" δλδ του μεγάλου δυναμικού εύρους πρωτότυπου υλικού που "δεν βλέπεται" πραγματικά -πλην όμως έχει όλη την πληροφορία εκει- στο χαμηλότερου δυναμικού εύρους μέσο αναπαραγωγής.
Βέβαια για την ανάδειξη λεπτομέρειας στα πολύ σκοτεινά ή πολύ φωτεινά, συχνά τα πλησιάζουν πολύ προς τους μεσαίους τόνους με το αποτέλεσμα να δείχνει αφύσικο. Χωρια που το πουσαρισμα των σκοτεινών έχει και ένα όριο πριν βγάλει κόκκο.
Τάσο, η έννοια του HDR στις τηλεοράσεις (και στα μέσα απεικόνισης γενικότερα) δεν ταυτίζεται με αυτή που είναι χρόνια τώρα γνωστή στο χώρο της φωτογραφίας.
Ο "καημός" του τηλεοπτικού HDR δεν είναι να μας δείξει την πληροφορία που κρύβεται στα "καμμένα", αλλά να φτάσει να βγάζει ένα μέσο απεικόνισης στο σαλόνι σου, τόσο φως όσο ο μεσημεριανός ήλιος, γιατί κάποιοι
φωστήρες θεώρησαν ότι αυτό λείπει από την δισδιάστατη εικόνα για να δείξει αληθινή...
Έτσι, έβγαλαν τελείως το gamma από την εξίσωση και έφτιαξαν μία EOTF, στην οποία συγκεκριμένες τιμές διαβάθμισης, αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες τιμές φωτεινότητας. Π.χ. στο HDR10, το γκρι 512 αντιστοιχεί στα 100 nits, το γκρι 64 στο μαύρο και οι τιμές από το 513 έως το 960 συμπιέζουν το κομμάτι 100-10000 nits. Αυτό από μόνο του, δημιουργεί αρκετά προβλήματα, όπως αρχικά την πολύ συχνά πιο σκοτεινή εικόνα σε σχέση με το SDR (εκτός κι αν παίζεις με Samsung/TCL που έχουν από μαμά πειραγμένο tone mapping που δεν πατάει στην αναφορά), μικρότερο κέρδος στο βάθος χρώματος από το αναμενόμενο (καθώς το 10bit vs 8bit καταλήγει στην ουσία 448 vs 220 διαβαθμίσεις γκρι κι όχι το 1024 vs 256 που αφήνεται να εννοηθεί), εξαιρετικά συμπιεσμένη πληροφορία στο κομμάτι φωτός άνω των 100 nits (ο βασικότερος λόγος για τα θέματα posterization που εμφανίζονται), συν όλη την κακή αισθητική που προκύπτει από τη χρήση αυτής της προδιαγραφής για λόγους φτηνού εντυπωσιασμού και μόνο (την περίοδο 2016-18, μεγάλο μέρος της αμερικάνικης κινηματογραφικής παραγωγής μας είχε φλομώσει στα μεσοσκοτεινά πλάνα με κάποια άμεση ή έμμεση πηγή φωτός εκτυφλωτικής φωτεινότητας. Ευτυχώς εδώ, κάτι φαίνεται να αλλάζει σιγά-σιγά).