Ταξιδιωτικές οδηγίες, 8ο Μέρος [Η βρετανική ψυχεδέλεια]

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Η βρετανική ψυχεδέλεια​

CarnabySt1966.jpg
Carnaby Street 1966, ένας μοντ βάζει την κάπα του, βγαίνοντας από ένα Austin-Healey Sprite...​


...μπήκαν 27 άλμπουμ...
Όχι τριάντα που θα ήταν στρογγυλός αριθμός.
Ίσως για να τον στρογγυλέψουμε εμείς ( ; )... με ένα Procol Harum για παράδειγμα... ή ένα Moody Blues...

...Προσπάθησα να μην συμπεριλάβω σχήματα που ήταν "περαστικά" από το ιδίωμα (τρανή απόδειξη ο αποκλεισμός του Their Satanic Majesties Request) και εστίασα σ' αυτά που είχαν προσχωρήσει-παραδοθεί ολοκληρωτικά στην ψυχεδέλεια ή τουλάχιστον παρουσίασαν ένα άλμπουμ ορόσημο, υφολογικά και καλλιτεχνικά, για το είδος.

Ναι, φίλοι μου, τρεις ψυχεδελικές εκτροπές αυτήν τη φορά, με εκλεκτικό αυτοπροσδιορισμό, πρωτόλειο προγκρέσιβ, και φιλόδοξη συμφωνική ποπ. Τα δύο από αυτά, τα πρωτανέφερε ο Ζωρζ αλλά και κάποιοι δικοί μου, από τις δεκαετίες της νιότης, εξέφρασαν επιθυμία να συμπεριληφθούν, ενώ τα άλλο, αποτελεί προσωπική προτίμηση και το γκρουπ μεγάλη μου αδυναμία.

Σίγουρα δεν είναι καθαρόαιμοι ψυχεδελικοί δίσκοι αλλά μερικές φορές όπως διαπιστώνεται, όταν υπάρχει άποψη (βλέπε γούστο, αισθητική και ικανότητες), το "υβριδικό" αποτέλεσμα λειτουργεί εξίσου ικανοποιητικά. Θα τα εξηγήσουμε με λεπτομέρειες, οπότε όσοι πιστεύουν ότι αξίζει, ας αφιερώσουν κάποιο χρόνο, από τον λίγο που η δυναστική καθημερινότητα τους διαθέτει.

Ταξιδιωτικές οδηγίες, 1ο Μέρος-Εισαγωγή
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 2ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 3ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 4ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 5ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 6ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 7ο Μέρος
Ταξιδιωτικές οδηγίες, 9ο-Μέρος
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Άρπαξε τα όνειρά σου προτού γλιστρήσουν!​

The Rolling Stones - Between The Buttons (Ιανουάριος 1967, Decca)

BetweenTheButtons.jpg

Τραγούδια: A1 Yesterday's Papers, A2 My Obsession, A3 Back Street Girl, A4 Connection, A5 She Smiled Sweetly, A6 Cool Calm And Collected, B1 All Sold Out, B2 Please Go Home, B3 Who's Been Sleeping Here, B4 Complicated, B5 Miss Amanda Jones, B6 Something Happened To Me Yesterday
*** H αμερικάνικη έκδοση παραλείπει το A3 και B2, προσθέτοντας τα σινγκλ "Let's Spend the Night Together" και "Ruby Tuesday"
Μουσικοί: Mick Jagger (κύρια φωνητικά, υποστηρικτικά φωνητικά: A1-A2, B1, B2, B4-B6, ντέφι: A2-A5, B3, B4, γκρανκάσα: A4, φυσαρμόνικα: A6), Keith Richards (ηλεκτρική κιθάρα: A1, A2, A4, A6-B6, υποστηρικτικά φωνητικά: A1-A5, B1, B2, B4-B6, ακουστική κιθάρα: A3, B3, B6, πιάνο: A1, A4, A5, μπάσο: A1, A4, A5, διπλό μπάσο: A3), Brian Jones (όργανο: A1, A5, B4, πιάνο: A3, φλογέρα: A3, B1, ηλεκτρική κιθάρα: A1, βιμπράφωνο: A2, μαρίμπα: A2, καζού: A6, φυσαρμόνικα: B3, τρομπέτα: B6, τρομπόνι: B6, υποστηρικτικά φωνητικά: A2, φωνητικές αρμονίες: A3), Bill Wyman (μπάσο: A2, A3, A6-B6, διπλό μπάσο: A3, υποστηρικτικά φωνητικά: A2), Charlie Watts (τύμπανα, μαράκα: B4), Jack Nitzsche (πιάνο: A1, A3, A5, A6, B3, B6, αρπίχορδο: A2), Ian Stewart (πιάνο: B1, B2, B4, B5, όργανο: B5)
Παραγωγή / Μηχανικός: Andrew Loog Oldham / David Hassinger (στούντιο RCA)

Ηχογραφήθηκε στις 3-11 Αυγούστου, στις 8-26 Νοεμβρίου και στις 13 Δεκεμβρίου του 1966 στα RCA Studios του Λος Άντζελες, στα IBC Studios, Olympic Sound Studios και Pye Studios του Λονδίνου

AdRollingStonesInGreenPark.jpg
Προωθητική διαφήμιση / 11 Ιανουαρίου 1967: Οι Rolling Stones στο Γκριν Παρκ του Λονδίνου​

Μέσα στο 1967, τη χρονιά των αριστουργημάτων της ψυχεδέλειας και του Καλοκαιριού της Αγάπης, οι Rolling Stones παρουσίασαν τρία άλμπουμ, το Between The Buttons, τη συλλογή Flowers και το Their Satanic Majesties Request, προκαλώντας από συζητήσεις μέχρι αντιπαραθέσεις. Πολλοί κριτικοί θεώρησαν ότι «διακυβεύουν την ακατέργαστη, βασισμένη στις ρίζες δύναμή τους με τρέντυ μιμήσεις άλλων γκρουπ και ψυχεδελική μουσική». Και τα τρία έχουν τους φίλους και τους ενάντιούς τους, αλλά εγώ θα σταθώ στο πρώτο, για τους λόγους που θα διαβάσετε παρακάτω.

Το Between The Buttons κυκλοφόρησε στις 20 Ιανουαρίου του 1967 στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις 11 Φεβρουαρίου στην Αμερική και υπήρξε η αρχή της σύντομης "ενασχόλησης" των Stones με την ψυχεδέλεια. Ακολουθώντας το φιλόδοξο Aftermath του 1966, απομάκρυνε περαιτέρω την μπάντα από τις ρυθμ εντ μπλουζ ρίζες τους. Το άλμπουμ είναι επίσης το τελευταίο στο οποίο το ιδρυτικό μέλος Brian Jones διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στις εκτελέσεις των τραγουδιών, αν και θα παραμείνει επίσημο μέλος της μπάντας για άλλα δυόμισι χρόνια, πριν "απομακρυνθεί" και χαθεί άδικα, αμέσως μετά. Ο εντυπωσιακά ταλαντούχος Jones, έπαιξε ένα τεράστιο φάσμα οργάνων πάνω από τους σταθερούς ροκ και μπλουζ ρυθμούς, δίνοντας στο άλμπουμ ένα καθοριστικό μουσικό πλεονέκτημα. Ο δίσκος κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με το διπλό-A σινγκλ "Let's Spend the Night Together"/"Ruby Tuesday", τα οποία όμως περιελήφθησαν στην Αμερικάνικη έκδοσή του. Το Between The Buttons ήταν το τελευταίο άλμπουμ των Stones που είχε διαφορετικές εκδόσεις (στις δυο πλευρές του Ατλαντικού), καθώς η πρακτική της εταιρίας σχεδόν καταργήθηκε μετά το 1967.

Το λάγνο "Let's Spend the Night Together" είναι ένα καθαρό ρόκερ με τον Keith Richards να αναλαμβάνει πολλές από τις μουσικές λεπτομέρειες, παίζοντας κιθάρα, μπάσο και πιάνο. Το τραγούδι έφτασε το νούμερο 3 στα τσαρτ του Ηνωμένου Βασιλείου. Αν και ήταν αυτό η προγραμματισμένη "A πλευρά" του σινγκλ, το 45άρι αναποδογύριζε συχνά από τους ντιτζέι για να παίξουν το όμορφο, μελαγχολικό "Ruby Tuesday", αλλά και οι περισσότεροι ραδιοφωνικοί σταθμοί, λόγω της τότε επίμαχης φύσης των στίχων του με την πρόταση για ευκαιριακό σεξ, προτιμούσαν την πίσω του πλευρά με το "Ruby Tuesday", που τελικά έγινε νούμερο 1 χιτ στην Αμερική. Ενδεχομένως το καλύτερο ψυχεδελικό τραγούδι από τους Stones, ηχογραφήθηκε σχεδόν ταυτόχρονα με το "Strawberry Fields Forever" των Beatles και διερευνά παρόμοια μουσική κατεύθυνση. Ο πολυοργανίστας Jones άνοιξε τον δρόμο σε αυτό το κομμάτι, παίζοντας πιάνο και φλογέρα, ενώ διπλό μπάσο έπαιξαν από κοινού ο Bill Wyman και ο Richards. Το τραγούδι έχει επίσης μια πολύ ωραία μελωδία τραγουδισμένη από τον Mick Jagger και στίχους γραμμένους από τον Richards, με τη βοήθεια του Jones στη μουσική σύνθεση, και αφορούν την Linda Keith, φίλη του Richards στα μέσα της δεκαετίας του 1960...

Δεν θα έλεγε ποτέ από πού ήρθε
Το χθες δεν έχει σημασία όταν παρέλθει
Ενόσω ο ήλιος είναι φωτεινός
ή στην πιο σκοτεινή νύχτα
Κανείς δεν ξέρει, αυτή έρχεται και φεύγει

Αντίο Ρουμπινί Τρίτη
Ποιος μπορεί να σε χαρακτηρίσει;
Όταν αλλάζεις με κάθε καινούργια ημέρα
Παρόλα αυτά, θα μου λείψεις

Μην ρωτάς γιατί πρέπει να είναι τόσο ελεύθερη
Θα σου πει ότι είναι ο μόνος τρόπος που έχει
Απλά δεν μπορεί να αλυσοδεθεί
Σε μια ζωή που τίποτα δεν κερδίζεται
και τίποτα δεν χάνεται, με τέτοιο κόστος


(ρεφρέν)

«Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο», την άκουσα να λέει
Άρπαξε τα όνειρά σου προτού γλιστρήσουν
Πεθαίνοντας όλη την ώρα
Χάσε τα όνειρά σου και θα χάσεις το μυαλό σου
Δεν είναι σκληρή η ζωή;


(ρεφρέν x 2)
- Ruby Tuesday (στίχοι Keith Richards)
- The Rolling Stones · Ruby Tuesday (Official Lyric Video) -

Το Between The Buttons ήταν το τελευταίο των πέντε αρχικών Rolling Stones που παρήγαγε ο μάνατζερ του συγκροτήματος Andrew Loog Oldham και ηχογραφήθηκε σε μηχάνημα τεσσάρων καναλιών, με πολύ "συγχώνευση καναλιών" (track bouncing) για να φιλοξενήσει τις εμπλουτισμένες εκτελέσεις. Ο Jagger εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για το τελικό αποτέλεσμα, λόγω του υπερβολικού θορύβου της ταινίας που δημιουργήθηκε από τις διαδοχικές μείξεις των καναλιών και τις πρόσθετες ηχογραφήσεις πάνω στην αρχική (overdubbing).

Το διακριτικό, οδηγούμενο από μπάσο "Yesterday's Papers" ξεκινά το άλμπουμ με μια μεγάλη δόση μαρίμπα από τον Jones. Το τραγούδι γράφτηκε αποκλειστικά από τον Jagger, για μια πρόσφατη σχέση που ξέφτισε. Ο μάνατζερ περιοδειών Ian Stewart, πρώην μουσικός της μπάντας, δάνεισε τις πιάνο-μπούγκι δεξιότητές του σε μερικά κομμάτια. Το "My Obsession" χωρίζεται σε τμήματα που ξεκινούν με ένα ρυθμό τυμπάνου και περιέχουν μερικούς κλασικούς ροκ ήχους και κομπασμούς του Jagger σ' όλη τη διάρκεια, άλλωστε το τραγούδι αφορά εμμονές. Ο Stewart παίζει επίσης στο "Connection", γραμμένο ως επί το πλείστον από τον Richards (που μοιράζεται τα κύρια φωνητικά), ένα δημοφιλές λάιβ ροκ τραγούδι για τα επόμενα χρόνια.

Στο "Back Street Girl", λαμβάνεται μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Μια ευχάριστη και μελαγχολική μπαλάντα με καλοπαιγμένη ακουστική κιθάρα από τον Richards, μια σπουδαία μελωδία από τον Jagger και τον Jones στο ακορντεόν, δίνουν στο τραγούδι μεγάλο βάθος και πλούσια αίσθηση. Αν και αυτό εξαιρέθηκε από την αμερικάνικη έκδοση, είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ. Το "She Smiled Sweetly" συνεχίζει το φλερτ στα διαφορετικά στυλ, καθώς ένα όργανο παρουσιάζει ένα ήπιο βαλς με μερικά όμορφα ροκ στοιχεία, ειδικά στη ρυθμ σέξιον των Wyman και Charlie Watts. Η πρώτη πλευρά ολοκληρώνεται με το "Cool, Calm And Collected", το οποίο εναλλάσσεται μεταξύ των χαρούμενων στίχων που οδηγούνται από το μπούγκι πιάνο του Jack Nitzche και τα ήρεμα ψυχεδελικά ρεφρέν με το σιτάρ από τον Jones. Αργότερα στο τραγούδι ο Jagger προσέθεσε φυσαρμόνικα και το τραγούδι επιταχύνεται πριν φτάσει σε ένα εκκωφαντικό τέλος.

Η δεύτερη πλευρά ξεκινά με τα λίγα τραγούδια στο άλμπουμ, που η ηλεκτρική κιθάρα κάνει αισθητή τη παρουσία της, τα "All Sold Out" και "Please Go Home", με το δεύτερο να περιλαμβάνει ένα Μπο Ντιντλεϊκό ριφ σε "Hand Jive" στυλ. Το "Who's Been Sleeping Here?" με την Ντυλανική αισθητική, ξεκινά με μια ακουστική εισαγωγή πριν ξεσπάσει ένα μουσικό μοτίβο με πιάνο, φυσαρμόνικα και μερικό εξαιρετικό μπάσο από τον Wyman. Το "Complicated" είναι ένα άλλο τραγούδι που παρουσιάζει ένα ηχητικό πότ πουρι διατηρώντας παράλληλα ένα πολύ ποπ προσανατολισμένο ύφος. Όσο για το "Miss Amanda Jones" δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι παρά την πειραματική τους διάθεση, οι Stones εδώ διαθέτουν τον κλασικό ροκ ήχο τους, με την αλληλεπίδραση της κιθάρας και τον γρήγορο χορευτικό ρυθμό.

Το άλμπουμ ολοκληρώνεται με ένα τέλειο κλείσιμο, το "Something Happened To Me Yesterday". Εδώ ο Richards προσθέτει κάποια στεγνά (χωρίς αντήχηση) και ευχάριστα φωνητικά σε αυτό το χαρούμενο και ανέμελο ντουέτο, το οποίο ακούγεται σαν να δανείστηκε κάτι στον ήχο του από τους Kinks. Το τραγούδι υποτίθεται ότι αφορά το πρώτο Ελ Ες Ντι ταξίδι του Richards, αλλά παραμένει μακριά από το βαθύτερο, σουρεαλιστικό ηχοτοπίο (που η μπάντα θα εξερευνήσει στο επόμενο άλμπουμ τους), για έναν πιο αισιόδοξο ήχο με τον Jones να παίζει μια σύνθετη ενορχήστρωση πνευστών του Jack Nitzsche.

Το Between The Buttons αποδείχθηκε το πιο συμπαγές ροκ άλμπουμ του πρώιμου καταλόγου των Rolling Stones, μια πολιτιστική, δημιουργική και μουσική κορωνίδα, που παραμένει όμως εγκληματικά, υποτιμημένο καθώς σ' αυτό ξένισε η ελαχιστοποίηση του μέχρι τότε παραδοσιακού τους ήχου, δίνοντας μια άλλη προσωπικότητα για το μεγαλύτερο μέρος του. Περιέχει επίσης έντονα σημάδια της κατεύθυνσης που θα έπαιρναν στην τελευταία τους κυκλοφορία του '67, Their Satanic Majesties Request, του πιο αμφιλεγόμενου άλμπουμ της καριέρας τους. Μετά την εμπειρία αυτή, ήταν πια ώριμοι και έτοιμοι για τα μεγάλα έργα τους, της επόμενης τετραετίας, με σαφώς πιο εστιασμένη και ολοκληρωμένη υπόσταση.

(*****, πηγές: εξώφυλλο, classicrockreview.com, Jim DeRogatis - Turn on Your Mind: Four Decades of Great Psychedelic Rock, 2003)

BehindTheButtons1966PrimroseHill.jpg
Η περίφημη κομμένη σκηνή/λήψη από τη φωτογράφιση για το Between The Buttons, τραβηγμένη στο Πρίμροουζ Χιλ, στο Βόρειο Λονδίνο μετά από ένα ολονύχτιο σέσιον ηχογράφησης (φωτο Gered Mankowitz)​
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Ο Ποσειδώνας χορεύει, ενώ η Σαλώμη ρίχνει τα πέπλα της...​

Procol Harum - Procol Harum (Δεκέμβριος 1967, Regal Zonophone)

ProcolHarum.jpg

Τραγούδια: A1 Conquistador, A2 She Wandered Through The Garden Fence, A3 Something Following Me, A4 Mabel, A5 Cerdes (Outside The Gates Of), B1 A Christmas Camel, B2 Kaleidoscope, B3 Salad Days (Are Here Again), B4 Good Captain Clack, B5 Repent Walpurgis
*** H αμερικάνικη έκδοση του 1967 παραλείπει το B4, αλλά προσθέτει το "A Whiter Shade Of Pale" σαν A1, μετακινώντας το "Conquistador" στο B2
Μουσικοί: Gary Brooker (φωνητικά, πιάνο, σύνθεση: Α1 έως Β4), Matthew Fisher (όργανο Hammond, σύνθεση: B5), Robin Trower (κιθάρα), Dave Knights (μπάσο), B.J. Wilson (κρουστά), Keith Reid (στίχοι: Α1 έως Β4)
Παραγωγή / Μηχανικοί: Denny Cordell / Eddie Offord, Gerald Chevin (Advision Studios), Frank Owen, Keith Grant, Laurence Burridge (Olympic Studios)

Ηχογραφήθηκε τον Ιούνιο του 1967 στα Olympic Studios, Λονδίνο, Αγγλία

ProcolHarumByMichaelOchs.jpg

Οι Procol Harum κυκλοφόρησαν το φανταστικό επώνυμο ντεμπούτο τους στην Αμερική, το τέλος του καλοκαιριού του 1967 και τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά οι περισσότεροι ακροατές δεν είχαν την ευκαιρία να το ακούσουν όπως δημιουργήθηκε. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τυπώθηκαν μόνο μονοφωνικές εκδόσεις του άλμπουμ, παρόλο που το υλικό καταγράφηκε σε ταινίες πολλαπλών καναλιών, που όμως χάθηκαν και δεν έχουν εντοπιστεί μέχρι σήμερα. Οπότε η απορία υφίσταται για το πώς μπορεί να ακούγονταν, μιας και η πρωτοτυπία και τα δυναμικά του πρώτου ήχου της μπάντας είναι αρκετά εμφανή ακόμα και μέσα από αυτές τις εναλλακτικές και για πολλούς υποδεέστερες μίξεις. Οι Procol Harum βρήκαν τον δρόμο τους συνδυάζοντας κλασσικά και μπαρόκ στοιχεία, που υπάρχουν εδώ και αιώνες, με την τότε σύγχρονη σόουλ, εμπνεόμενοι από καλλιτέχνες όπως ο Ray Charles. Όλα αυτά ολοκληρωμένα από τους ποιητικούς στίχους του μάστορα του λόγου, Keith Reid.

Οι περισσότερες από αυτές τις πρώιμες συνθέσεις πηγάζουν από τους στίχους του Reid, με τη μουσική να χτίζεται μετέπειτα για να φιλοξενήσει το οικοδόμημά τους. Μουσικά η μπάντα δημιούργησε πλούσιες επιστρώσεις πληκτροφόρων από τον Matthew Fisher, συχνά πιάνο και όργανο Hammond που προστίθενταν στην αρχική ηχογράφηση για να σφυρηλατηθεί η κύρια μελωδική οργανική έκφραση. Συμπλήρωμα του ήχου υπήρξε η αγγλική, γαλανομάτικη σόουλ φωνή του κύριου τραγουδιστή Gary Brooker, που παραδίδει τον στίχο με τον δικό του ξεχωριστό και έξυπνο τρόπο.

Το άλμπουμ δεν πούλησε καλά στην πατρίδα της μπάντας, την Αγγλία, καθώς κανένα από τα σινγκλ των τσαρτ, "A Whiter Shade of Pale" και "Homborg" δεν συμπεριλήφθηκε στην αρχική αγγλική έκδοση. Ωστόσο, κριτικά, το Procol Harum έγινε πολύ καλά αποδεκτό, ιδιαίτερα μεταξύ πολλών από τους σύγχρονούς τους μουσικούς.

Η βρετανική έκδοση του άλμπουμ ξεκινά με το "Conquistador", ένα από τα πολύ λίγα τραγούδια που δεν προερχόταν από τον Reid αλλά από τον Brooker, που είχε άλλωστε γράψει ένα κομμάτι με γεύση από Ισπανία πριν ακόμη σχηματιστεί το συγκρότημα. Ο Reid, πρόσθεσε μετά στιχουργικά, τη λαμπρή αλληγορία του για τη ματαιοδοξία της νίκης. Η μελωδία οδηγείται από το ανήσυχο πιάνο και όργανο που στροβιλίζεται, με αποτέλεσμα ένα γενικό αίσθημα περιπέτειας. Μια ζωντανή έκδοση του τραγουδιού κυκλοφόρησε ως σινγκλ πέντε χρόνια αργότερα και κορυφώθηκε στο #16 των τσαρτ, τη δεύτερη υψηλότερη θέση, στην ιστορία του γκρουπ.

Φυσικά, το πιο δημοφιλές τραγούδι της μπάντας ήταν το περιβόητο "A Whiter Shade of Pale", που οδηγούσε την αμερικάνικη έκδοση του άλμπουμ και ήταν ένας από τους πιο όμορφα ενορχηστρωμένους ύμνους της δεκαετίας του 1960. Το ήρεμο, μπαρόκ όργανο του Fisher, με την προερχόμενη από τον Μπαχ οργανική μελωδία, αντιπαραβάλλεται με τα εκφραστικά φωνητικά του Brooker, ωστόσο όλα λειτουργούν σε τέλεια αρμονία. Ο Reid ήρθε με τον τίτλο όταν άκουσε τυχαία τη φράση σε ένα πάρτι και αρχικά έγραψε τέσσερις στίχους για το τραγούδι, αλλά ηχογραφήθηκαν μόνο δύο. Αν και έχουν γίνει πολλές εικασίες σχετικά με την έννοια των στίχων, ο Reid έχει πει ότι απλώς αφορά μια σχέση της μιας βραδιάς με μια γυναίκα. Για περισσότερα από 40 χρόνια, το τραγούδι αποδιδόταν μόνο στον Reid και τον Brooker, αλλά ο Fisher κέρδισε αργότερα με αγωγή τα δικαιώματα για την ιδιαίτερη συμβολή του στη μουσική. Το τραγούδι όχι μόνο έφθασε το #1 στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά ανήκει στους πιο πολυπαιγμένους δίσκους από το BBC τα τελευταία 70 χρόνια.

Το "She Wandered Through the Garden Fence" είναι ένα ελαφρύ και ζωηρό κομμάτι με μια φωτεινή γραμμή οργάνου, και μελωδικά φωνητικά από τον Brooker, παρά τους κάποιους σκοτεινούς στίχους. Το "Something Following Me" είναι κλασικά εκφραστικό με στίχους που επηρεάζονται από το "Ballad of a Thin Man" του Dylan. Το τραγούδι είναι το πρώτο στο άλμπουμ που εκθέτει τη χαρακτηριστική κιθάρα του Robin Trower. Ο Trower επίσης λάμπει στο μπλούζι "Cerdes (Outside the Gates Of)", που τροφοδοτείται από το αργό ριφ μπάσου του Dave Knights δίνοντας μια πρόγευση μερικών από τα κλασικά ροκ-μπλουζ στυλ των 70'ς. Και αν κάπου, μ' όλους αυτούς του καταπληκτικούς σολίστες, πάει να δημιουργηθεί αίσθηση επιδεικτικότητας (κύριο χαρακτηριστικό του προγκ των '70ς), υπάρχει το αστεία διασκεδαστικό "Mabel" που την καταβαραθρώνει...

Τη δεύτερη πλευρά ανοίγει ένα άλλο εκφραστικό κομμάτι, το "A Christmas Camel", με μονομαχία πληκτροφόρων, μεταξύ πιάνου του Brooker και οργάνου του Fisher, και του σταθερού ρυθμού που κρατάει ο B.J. Wilson. Αν ένα πραγματικό καλειδοσκόπιο είναι μια χρωματική γιορτή, το τραγούδι "Kaleidoscope" είναι μια γιορτή του ήχου. Οδηγείται από όργανο, με την υποστήριξη πιάνου, μπάσου και τυμπάνων παντού, όλα κάτω από τα αβίαστα, ακόμη και σαν ψαλμωδία φωνητικά του Brooker. Μετά το ελαφρύ γκρούβι "Salad Days (Are Here Again)" και το ευχάριστο τραγουδάκι "Good Captain Clack", το θαυμάσιο ντεμπούτο άλμπουμ ολοκληρώνεται μ' ένα ταιριαστό, οδηγούμενο από πιάνο, οργανικό μελωδικό κομμάτι κλεισίματος, το "Repent Walpurgis" του Fisher.

Ορισμένες εκδόσεις του άλμπουμ περιλαμβάνουν το "Homburg", το σινγκλ που ακολούθησε το "A Whiter Shade of Pale", με σουρεαλιστικούς στίχους και υπνωτικό ρυθμό. Τελειώνοντας, όπως έχει ξαναγραφεί, «Εδώ δεν λειτουργούν όλα, αλλά στέκεται καλύτερα από τα περισσότερα ψυχεδελικά ή προοδευτικά ροκ έργα». Σε κάθε περίπτωση, το πρωτότυπο εξώφυλλο του άλμπουμ μας προτρέπει: «Να ακούγεται στο πνεύμα που έγινε». Ναι, πράγματι...

(*****, πηγές: εξώφυλλο, procolharum.com, classicrockreview.com, Claes Johansen - Procol Harum: Beyond the Pale, 2001 / Henry Scott-Irvine - Procol Harum: The Ghosts Of A Whiter Shade of Pale, 2012)

BrookerFisherTrowerKnightsWilsonReid.jpg
Ωρολογιόστροφα: Gary Brooker, Matthew Fisher, Robin Trower, Dave Knights, B.J. Wilson, Keith Reid
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Μια λευκότερη απόχρωση του χλωμού​

AwsopAdSingleF.jpg

- A Whiter Shade Of Pale · promo film #1(Official Video) -
Πλάνα από το 1967, της πρώτης σύνθεσης των Procol Harum

Χοροπηδούσαμε το ελαφρύ φαντάνγκο (σ.σ. ισπανικός χορός με γρήγορο ρυθμό)
κατρακυλώντας στο πάτωμα
Νιώθω κάπως να έχω ναυτία
αλλά το πλήθος ζητούσε περισσότερα
Το δωμάτιο είχε έντονη φασαρία
καθώς η οροφή πέταξε μακριά
Όταν ζητήσαμε άλλο ένα ποτό
ο σερβιτόρος έφερε ένα δίσκο


(ρεφρέν)

Και έτσι ήταν αργότερα
καθώς ο μυλωνάς (Μίλερ)[*] είπε την ιστορία του
ότι το πρόσωπό της αρχικά, απλώς σαν φάντασμα,
άλλαξε σε μια λευκότερη απόχρωση του χλωμού
Αυτή είπε, «Δεν υπάρχει λόγος
και η αλήθεια είναι σαφής»
Αλλά εγώ ξέφευγα μέσα από τα τραπουλόχαρτά μου
και δεν θα την άφηνα να γίνει
μια από τις δεκαέξι εστιάδες παρθένες
(σ.σ. ιέρειες της Βέστας, θεάς της οικογενειακής εστίας, στην αρχαία Ρώμη)
που έφυγαν για την ακτή
και αν και τα μάτια μου ήταν ανοιχτά
ίσως και να είχαν κλείσει


(ρεφρέν)

[Επιπλέον στίχοι, που δεν ηχογραφήθηκαν]
Αυτή είπε, «Είμαι σπίτι με άδεια εξόδου»,
αν και στην πραγματικότητα ήμασταν στη θάλασσα
έτσι την τράβηξα από τον καθρέπτη
και την ανάγκασα να συμφωνήσει
λέγοντας, «Πρέπει να είσαι η γοργόνα
που πήρε τον Ποσειδώνα για βόλτα»
Αλλά αυτή μου χαμογέλασε τόσο θλιμμένα
που ο θυμός μου έσβησε αμέσως


(ρεφρέν)

Αν η μουσική είναι τροφή της αγάπης
τότε το γέλιο είναι η βασίλισσά της
και ομοίως εάν το πίσω είναι μπροστά
τότε η βρωμιά στην αλήθεια είναι καθαρή
Το στόμα μου τότε σαν χαρτόνι
φαινόταν να γλιστρά μέσα στο κεφάλι μου
Γι' αυτό, καταδυθήκαμε αμέσως γρήγορα
και επιτεθήκαμε στον πάτο του ωκεανού


(ρεφρέν)
- A Whiter Shade of Pale (στίχοι Keith Reid)
_________________________
[*]. "The Miller's Tale"/Η ιστορία του Μίλερ είναι η δεύτερη από τις ιστορίες του Καντέρμπερυ του Τζέφρυ Τσώσερ και αφορά έναν ξυλουργό, την όμορφη γυναίκα του και δύο μαθητευόμενους υπαλλήλους που είναι πρόθυμοι να κοιμηθούν μαζί της.

Ο Keith Reid είπε στο περιοδικό Uncut:

«Συνήθιζα να πηγαίνω και να βλέπω πολλές γαλλικές ταινίες στην Ακαδημία στην Οδό Όξφορντ. Το Pierrot le Fou[1] μου έκανε μεγάλη εντύπωση, και το Last Year in Marienbad[2]. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος με τον σουρεαλισμό, τον Μαγκρίτ[3] και τον Νταλί. Μπορείτε να σχεδιάσετε μια γραμμή μεταξύ των αφηγηματικών ρωγμών και της διάθεσης των γαλλικών ταινιών και του "Μια λευκότερη απόχρωση του χλωμού" ... Προσπαθούσα τόσο πολύ να φτιάξω ένα κλίμα, ώστε να πω μια απλή ιστορία για το κορίτσι-που-αφήνει-το-αγόρι. Με την οροφή να πετάει μακριά και το δωμάτιο να βουίζει πιο σκληρά, ήθελα να ζωγραφίσω την εικόνα μιας σκηνής. Δεν προσπαθούσα να είμαι μυστηριώδης με αυτές τις εικόνες, ούτε υπαινικτικός. Υποθέτω ότι μοιάζει να περιγράφω μια παρακμιακή σκηνή, αλλά ήμουν πολύ νεαρός τότε για να βιώνω οποιαδήποτε παρακμή. Ίσως να κάπνιζα όταν το συνέλαβα, αλλά όχι όταν το έγραψα. Αυτό είχε επηρεαστεί από τα βιβλία, όχι τα ναρκωτικά.»
_________________________
[1]. Pierrot le Fou/Ο τρελός Πιερό, δραματική, αστυνομική ταινία του 1965 σε σκηνοθεσία και σενάριο του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ
[2]. L'Annee derniere a Marienbad/Πέρυσι στο Μάριενμπαντ, γαλλοϊταλική δραματική ταινία μυστηρίου του 1961 σε σκηνοθεσία του Αλέν Ρενέ και σε σενάριο του Αλέν Ρομπ-Γκριγιέ
[3]. Ρενέ Μαγκρίτ, Βέλγος σουρεαλιστής καλλιτέχνης με επιρροές από το καλλιτεχνικό κίνημα του ντανταϊσμού

RoyerBrookerFisherHarrisonKnights.jpg
12 Μαΐου 1967, οι Procol Harum κυκλοφορούν το "Whiter Shade Of Pale", που καθόρισε την εποχή του.
Στη φωτό από αριστερά: Ray Royer, Gary Brooker, Matthew Fisher, Bobby Harrison, Dave Knights

A Whiter Shade Of Pale (Cinebox Scopitone)

Ταινία πρόδρομος του μουσικού βίντεο κατάλληλη για Scopitone, ενός τύπου τζουκμπόξ με ενσωματωμένο προβολέα!​
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Οι μέρες του μέλλοντος πέρασαν​

The Moody Blues - Days of Future Passed (Νοέμβριος 1967, Deram)

DaysOfFuturePassed.jpg

Τραγούδια: A1 The Day Begins - 5:45, A2 Dawn: Dawn Is A Feeling - 3:50, A3 The Morning: Another Morning - 3:40, A4 Lunch Break: Peak Hour - 5:21, B1 The Afternoon: Forever Afternoon (Tuesday?) / Time To Get Away - 8:25, B2 Evening: The Sun Set / Twilight Time - 6:39, B3 The Night: Nights In White Satin - 7:41
Μουσικοί: Mike Pinder (μέλλοτρον, πιάνο, ταμπούρα, γκονγκ, φωνητικά, ομιλία), Ray Thomas (φλάουτα, κρουστά, πιάνο, φωνητικά), Justin Hayward (ακουστικές & ηλεκτρικές κιθάρες, πιάνο, σιτάρ, φωνητικά), John Lodge (μπάσο, φωνητικά), Graeme Edge (τύμπανα, κρουστά, φωνητικά), Peter Knight (διεύθυνση ορχήστρας, διασκευές), The London Festival Orchestra
Παραγωγή / Μηχανικός: Tony Clarke, Michael Dacre-Barclay, Hugh Mendl / Derek Varnals

Ηχογραφήθηκε στις 9 Μαΐου έως 3 Νοεμβρίου 1967 στα Decca Studios, Γουέστ Χάμπστεντ, Λονδίνο

PromoAdsSingleG.jpg

Αν και το Days of Future Passed είναι το δεύτερο επίσημο άλμπουμ των Moody Blues, ήταν το πρώτο που παρουσίασε το προγκ-ροκ πρότυπο που θα καθορίσει τον ήχο της μπάντας για την επόμενη δεκαετία. Ήταν επίσης το πρώτο άλμπουμ που διέθετε τον τραγουδιστή/τραγουδοποιό Justin Hayward και τον κιθαρίστα/μπασίστα John Lodge, δύο κεντρικές φιγούρες που διαμόρφωσαν την κατεύθυνση του συγκροτήματος κατά τη διάρκεια της ακμής του. Προερχόμενο από το Μπέρμινχαμ της Αγγλίας, το γκρουπ ξεκίνησε ως μια ποπ μπάντα με βάση το ρυθμ εντ μπλουζ κατά τη διάρκεια της πρώτης "βρετανικής εισβολής" του 1964, σημειώνοντας δύο επιτυχίες εκείνη τη χρονιά με το "Steal Your Heart Away" και το "Go Now", που έδωσε και τον τίτλο στο ντεμπούτο άλμπουμ τους, του 1965. Μέχρι το 1966, η μπάντα ήθελε να αλλάξει κατεύθυνση και μετά από κάποιες αλλαγές μελών, άρχισε να επεξεργάζεται το υλικό που τελικά θα κατέληγε στο Days of Future Passed.

Ωστόσο, η έκβαση αυτού του άλμπουμ δεν ήταν όπως σχεδιάστηκε αρχικά. Η ετικέτα της μπάντας, Decca Records ήθελε να παρουσιάσει τη βελτιωμένη τεχνολογία στερεοφωνικού ήχου, που ονόμασαν "Deramic Sound". Η ετικέτα παρήγγειλε μια υβριδική ορχηστρική/ροκ εκδοχή του "New World Symphony" του Dvorak με τους Moody Blues να επιλέγονται ως η "ροκ" μπάντα, καθώς ο A&R μάνατζερ Hugh Mendl ήταν ένας ένθερμος φαν. Αλλά όταν ο παραγωγός Tony Clarke άκουσε το νέο πρωτότυπο υλικό στο οποίο δούλεψε η μπάντα, αποφάσισε να αντικαταστήσει το Dvorak υλικό και αντ' αυτού να βάλει τη London Festival Orchestra, με επικεφαλής τον διευθυντή/ενορχηστρωτή Peter Knight, να προσαρμόζει τμήματα από τα πρωτότυπα των Moody Blues.

Το αποτέλεσμα ήταν μια πραγματικά καινοτόμος και τολμηρή κίνηση, με μια εντελώς μοναδική κυκλοφορία, ακόμη και για το 1967, που η δισκογραφική εταιρεία σχεδόν απέρριψε επειδή δεν ήξερε πώς να τη μαρκετάρει. Η απόκριση του κοινού ήταν αρκετά ευνοϊκή και το άλμπουμ έγινε ένα από τα πιο επιδραστικά άλμπουμ της εποχής του και ένα όχημα για μερικές από τις πιο διαχρονικές ραδιοφωνικές επιτυχίες των Μοοdies. Το άλμπουμ ήταν επίσης ένα από τα πρώτα αληθινά "κόνσεπτ" άλμπουμ, με την ιδέα ότι η "ημέρα" είναι μια αλληγορία για τις φάσεις της ίδιας της ζωής. Στην πραγματικότητα, το κόνσεπτ ήταν τόσο σημαντικό για την ουσία αυτού του άλμπουμ, που η σειρά των τραγουδιών ήταν ένα από τα λίγα που θα διατηρούνταν στις επερχόμενες εκδόσεις.

Το Days of Future Passed είναι λίγο "ιδιαίτερο" με το πιο ενδιαφέρον υλικό να εμφανίζεται αργά στην πρώτη και σε όλη την πρωτότυπη δεύτερη πλευρά. Το "The Day Begins" ξεκινά κατάλληλα το άλμπουμ με ένα δραματικό, κινηματογραφικό ύφος, που γρήγορα μεταμορφώνεται σε μια μακρά ορχηστική εισαγωγή. Στα περίπου τέσσερα λεπτά, το τραγούδι περιέχει ένα ποίημα που γράφτηκε από τον ντράμερ Graeme Edge, αλλά απαγγέλθηκε από τον κιμπορντίστα Mike Pinder, κάτι που θα επαναληφθεί και με ένα άλλο ποίημα προς το τέλος του άλμπουμ. Το "Dawn Is A Feeling" του Pinder είναι το πρώτο κανονικό "τραγούδι" στο άλμπουμ. Πρόκειται για ελαφρώς μελαγχολική, ήπια πιάνο-μπαλάντα με κάποια μουσική θεατρικότητα, πριν διαλυθεί σε ένα μακρύ ορχηστρικό τέλος, κάτι κοινό για τα περισσότερα τραγούδια στο άλμπουμ.

Ο πολυ-οργανίστας Ray Thomas έγραψε το "Another Morning", ένα χορευτικό τραγούδι ευρωπαϊκού ύφους, οδηγούμενο από το ριφ φλάουτου του Thomas. Έχει μια πολύ πιο νευρώδη '60ς ποπ ενορχήστρωση από όλα τα προηγούμενα τραγούδια, με σύνθετα φωνητικά κατά τη διάρκεια των ρεφρέν. Το τελευταίο κομμάτι στην πρώτη πλευρά ονομάζεται "Lunch Break", με μια ορχηστρική εισαγωγή που, στα 1:40, ξεσπάει ξαφνικά στην πλήρη ροκ απόδοση του "Peak Hour" του μπασίστα Lodge, που φαίνεται να αποδίδει μεγάλο μέρος της επιρροής τους από τους Who.

Στο κέντρο του δίσκου, αρχή της δεύτερης πλευράς, ξεκινά μια κλασική σύνθεση, με τίτλο στο άλμπουμ "Forever Afternoon (Tuesday?)", αλλά αργότερα κυκλοφόρησε ως σινγκλ με τίτλο απλά "Tuesday Afternoon". Είναι συνολικά το καλύτερο κομμάτι στο άλμπουμ, με έναν τέλειο συνδυασμό φολκ και ψυχεδέλειας της δεκαετίας του εξήντα. Το τότε "τεχνολογίας αιχμής" πολυφωνικό πληκτροφόρο ταινιών, μέλλοτρον, που παίζεται από τον Pinder, αναμιγνύεται τέλεια με τις ακουστικές και μπάσο κιθάρες και τα απολύτως υπέροχα φωνητικά, με τη μελωδία του Hayward να παρουσιάζει τις πρώτες δυνατότητές του ως κορυφαίου συνθέτη. Το "Time To Get Away" του Lodge είναι λίγο πιο σκοτεινό και πιο μελοδραματικό, αλλά εξακολουθεί να είναι ένα από τα καλύτερα στο άλμπουμ καθώς χτίζεται πιο δυναμικά χωρίς ποτέ να χάνει τη συνολική του αίσθηση.

Το απογευματινό θέμα συνεχίζεται με το "The Sun Set" του Pinder, ένα δροσερό μείγμα ορχηστρικών εφέ με μελωδία και κύρια φωνητικά βασισμένα στο ροκ και μερικούς μεσοανατολικούς ρυθμούς. Το "Twilight Time" του Thomas ακολουθεί με ένα ροκ υπόβαθρο γεμάτο πιάνο και μερικά υπέρμετρα εφέ και απόμακρα φωνητικά καθώς και κάποια αιφνίδια ορχηστρική αποδόμηση και εσπευσμένο τέλος. Αυτό, ενδεχομένως προέκυψε λόγω του ρεμίξ του άλμπουμ που έγινε το 1972, όταν ανακαλύφθηκε ότι οι αρχικές μάστερ ταινίες είχαν αρχίσει να αλλοιώνονται. Για τον λόγο αυτό, η αρχική στερεοφωνική μείξη του 1967 δεν είχε επανεκδοθεί σε CD, με όλες τις σύγχρονες εκδόσεις του άλμπουμ να προέρχονται από το μεταγενέστερο ρεμίξ, μέχρι το 2017 όπου η 50χρονη επετειακή έκδοση διατείνεται ότι περιέχει για πρώτη φορά τη ριμάστερ αρχική μείξη του 1967 από τις πρωτότυπες μάστερ ταινίες -άλλοι μιλούν για μεταφορά από βινύλιο/needle drop-, μαζί με τα σέσιον του BBC, εναλλακτικές μίξεις αλλά και τις μονοφωνικές εκδόσεις.

Το άλμπουμ φτάνει σε μια δραματική κορύφωση με το "Nights In White Satin", μια άλλη διαχρονική σύνθεση του Hayward, που ως πρώτο σινγκλ από αυτό το άλμπουμ, υπήρξε ένα τεράστιο διεθνές χιτ, παρά τη μεγάλη του διάρκεια. Το τραγούδι γράφτηκε από τον Hayward στην ηλικία των 19 ετών και σβήνει στο ποίημα ομιλίας του Edge, "Late Lament" για να τελειώσει το άλμπουμ.

Το Days of Future Passed ήταν ένα συνονθύλευμα ορχηστρικών συνθέσεων και ροκ ενορχηστρώσεων από νέους μουσικούς, μαζί με κάποια απαγγελία ποίησης και νεότερα ηλεκτρονικά εφέ (όπως η συμπερίληψη του μέλλοτρον κατά τη διάρκεια κεντρικών τμημάτων των βασικών τραγουδιών). Και όπως λέει και ο David Fricke, «είναι πιο κοντά στη μεγαλόπρεπη υψηλή τέχνη από την ψυχεδέλεια αφού υπάρχει στο γράψιμο μια κοφτερή ποπ διακριτικότητα και ένας ταξιδιάρικος ρομαντισμός στο καθρέφτισμα των εγχόρδων και του μέλλοτρον του Mike Pinder». Με κάποιο τρόπο όλα λειτουργούν χωρίς συγκρούσεις και αυτή η τολμηρή και φιλόδοξη πρωτότυπη προσπάθεια υπήρξε η απαρχή και το στίγμα για τη συνέχειά τους τα επόμενα χρόνια.

Διαβάστε και το ωραιότατο, Ξόρκια για τους άχαρους χειμώνες... του φίλου Πάνου.

(****1/2, πηγές: εξώφυλλο, classicrockreview.com, James E. Perone - Mods, Rockers, and the Music of the British Invasion, 2008)

LodgePinderEdgeThomasHayward.jpg
Α->Δ: John Lodge, Mike Pinder, Graeme Edge (εμπρός), Ray Thomas (πίσω), Justin Hayward

Nights in White Satin, Παρίσι 1967​
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Πορτομπέλο '60ς

PortobelloRoad1960s.jpg
Μια από τις καταπληκτικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες στο Πορτομπέλο του Νότινγκ Χιλ, που ο υπαρξιστής Σίμος Τσαπνίδης το 1966 και το 1967, απαθανάτισε την κεφάτη κουλτούρα της δεκαετίας του 1960, στο Λονδίνο​

Στους φίλους συμφορουμίτες που μου χάρισαν τις πολύτιμες ευχές τους για τα γενέθλιά μου...
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Κάτι μου συνέβη χθες...

LittleRhyme.jpg

Μη αντιστεκόμενος στον πειρασμό, να υπάρχει στο αφιέρωμα στοουνική παρουσία, ενσωμάτωσα και μάλιστα στην αρχή του νήματος ένα σπουδαίο άλμπουμ, γιατί πέρα από το λεπτό άρωμα ψυχεδέλειας που ανέδιδε, υπήρξε κομβικό και απαραίτητο για την εξέλιξη της μπάντας.

Με τις υγείες σας!
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα

Οι χθεσινές εφημερίδες...​

Who wants yesterday's papers?
Nobody in the world.

- Rolling Stones · Yesterday's Papers -
Ποιος θέλει χθεσινές εφημερίδες
Ποιος θέλει χθεσινό κορίτσι
Ποιος θέλει χθεσινές εφημερίδες
Κανείς στον κόσμο

Μετά από αυτή τη φορά έμαθα τελικά
Μετά τον πόνο και το κακό
Μετά από όλα αυτά, αυτό που έχω επιτύχει
Συνειδητοποίησα ότι ήρθε η ώρα να φύγω
...
Ζώντας μια ζωή συνεχούς αλλαγής
Κάθε μέρα σημαίνει τη στροφή μιας σελίδας
Οι χθεσινές εφημερίδες είναι τόσο άσχημα νέα
Το ίδιο ισχύει για μένα και για σένα
...
Φαίνεται πολύ δύσκολο να έχεις μόνο ένα κορίτσι
Όταν υπάρχουν εκατομμύριο στον κόσμο
Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι απλά δεν μπορούν να περιμένουν
Να πέσουν εντελώς στο μεγάλο λάθος τους...

- Yesterday's Papers (στίχοι Mick Jagger)

Τα "Yesterday's Papers" και "Please Go Home", επαναλαμβάνουν στιχουργικά τη γνωστή αντιμετώπιση του Jagger στα θέματα των σχέσεών του, που πολλάκις έδωσε τροφή για μισογυνισμό. Το γεγονός ότι η πρώην φίλη του, Chrissie Shrimpton, που υποτίθεται ότι απευθύνεται το τραγούδι, προσπάθησε να αυτοκτονήσει μετά τη διάλυση της σχέσης τους, αξιοποιήθηκε σίγουρα από τους κατηγόρους του...
 

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Απο 27 περασαμε στην 30δα και πλεον 31... χαλασε το στρογγυλο νουμερο ;
Οχι πιασαμε 31 ( Ελληνικο Μπλακ Τζακ) Τζακ Ποτ !

Αμα το ξεπερασουμε καηκαμε ; Αν οχι .... μετα πρεπει να παμε σε 40δα η 50δα .... ;)

:a0210: :ADFADF1:
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,292
Αθήνα
Απο 27 περασαμε στην 30δα και πλεον 31... χαλασε το στρογγυλο νουμερο ;
Οχι πιασαμε 31 ( Ελληνικο Μπλακ Τζακ) Τζακ Ποτ !

Αμα το ξεπερασουμε καηκαμε ; Αν οχι .... μετα πρεπει να παμε σε 40δα η 50δα .... ;)

:a0210: :ADFADF1:
Ζωρζ, ένας από τους κύριους υποκινητές και φταίχτες για την εξέλιξη του νήματος είσαι εσύ, βέβαια, άλλο που δεν θέλω και εγώ!
:ernaehrung004:
 

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Ζωρζ, ένας από τους κύριους υποκινητές και φταίχτες για την εξέλιξη του νήματος είσαι εσύ, βέβαια, άλλο που δεν θέλω και εγώ!
:ernaehrung004:

Εμ και γω αλλο που δεν θελω παρα να σε διαβαζω και να απολαμβανω τις σελιδες σου. Καλυτερες απο καθε εντυπο που εχω διαβασει...(και εχω διαβασει πολλα)
Να σαι καλα :ernaehrung004: