Los Angeles at Night- City Noir

Los Angeles at Night -€“ John Adams: City Noir

City

Πολλοί συνθέτες επηρεάστηκαν από το ηχητικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούσαν και θέλησαν να αποτυπώσουν τους ήχους και τον ρυθμό της μοντέρνας μεγαλούπολης .

O Copland συνέθεσε το 1961 το soundtrack για ένα ψυχολογικό θρίλερ του Jack Garfine <Something wild >. Η μουσική είναι ψυχρή και απειλητική οι ρυθμοί σκληροί, απότομοι έως και βίαιοι σαν τους ρυθμούς της Νέας Υόρκης. Το 1964 το μετέγραψε για συμφωνική ορχήστρα με τίτλο Music for a Great City. To εντυπωσιακό τρίτο μέρος με τίτλο subway Jam αποτελεί ένα είδος κονσέρτου για ντραμς και τρομπόνι.




O Steve Reich στην μινιμαλιστική σύνθεση του City life του 1995, χρησιμοποιεί amplifierγια τα όργανα της ορχήστρας και δύο digital samplers που παίζουν ηχογραφημένους ήχους από το φυσικό περιβάλλον της Νέας Υόρκης.




Το Ameriques αποτελεί την πρώτη σύνθεση για μεγάλη ορχήστρα του Varese στην Αμερική το 1921. Αποτυπώνει τους καινούργιους κόσμους, τις νέες ανακαλύψεις και τις νέες αντιλήψεις. Το συνολικό έργο του Varese περιέχεται σε δύο μόνο cd (Chailly - Concertgebouw) αλλά άσκησε μεγάλη επίδραση στους μεταγενέστερους.




Τέλος υπάρχει το πασίγνωστο musical West side Story του Bernstein από το 1957.
Μια μεταφορά του Ρωμαίου και Ιουλιέτας σε μια πολυεθνική γειτονιά της Νέας Υόρκης.



συνεχίζεται

Noir

Η κουλτούρα του noir εμφανίζεται στην μεταπολεμική Αμερική.

Η κουλτούρα του noir υπάρχει στο αστυνομικό μυθιστόρημα όπως σε αυτά του Raymond Chandler και του Danshiell Hammett (εκδόσεις Άγρα).
Ένα μυθιστόρημα που σαν είδος, κατά τον Chandler, εκφράζει την αποτυχία του ανθρώπινου είδους αφού συνδέεται με κάποιο φόνο. Η γραφή του, πάντα κατά τον Chandler, δεν θα μπορούσε να είναι ρεαλιστική γιατί αλλιώτικα μόνο ένας ψυχοπαθής θα μπορούσε να την γράψει ή να την διαβάσει.

Η κουλτούρα του noir υπήρχε στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Arthur Felling ανεξάρτητου ρεπόρτερ που παρουσιάζει με τραχύ και ρεαλιστικό τρόπο τα θύματα και την βία της νυκτερινής ζωής.

καπέλα σε μπιλιρδάδικο

Η κουλτούρα του noir και αργότερα του neo-noir εμφανίζεται στις ταινίες Hollywood με τις femmes fatales θεματικά αλλά και σαν κινηματογραφική γραφή.



συνεχίζεται

Ο John Adams γεννήθηκε το 1947 και το έργο γράφτηκε για την εναρκτήρια συναυλία του Gustavo Dudamel ως μουσικού διευθυντή της Φιλαρμονικής του Λος Άντζελες.
Το city noir του John Adams εμπνέεται από το φιλμ noir και θέλει να κινηθεί σε αυτή την διάθεση και αίσθηση χωρίς τα soundtracks αυτών των ταινιών να αποτελούν αναφορά του.
Περιγράφει την σύνθεση του σαν συμφωνία σε τρία μέρη και την φαντάζεται σαν μουσική επένδυση σε ένα φανταστικό film noir. Συμφωνώ ότι είναι φανταστικό αυτό το φιλμ γιατί η μουσική δεν είναι ούτε μονοχρωματική ούτε κλειστοφοβική όπως αυτές οι ταινίες.
Είναι όπως λέει συμφωνική μουσική που ενσωματώνει τεχνικές της Jazz χωρίς το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού. Όντως μπορεί το έργο να περιλαμβάνει ξεχωριστά σε κάθε μέρος του σόλο για τρομπόνι (δεύτερο μέρος) σαξόφωνο (πρώτο μέρος ) τρομπέτα (τρίτο μέρος) αλλά οι σαφείς αναφορές στην τζαζ αποφεύγονται.

Στοιχειώδης περιγραφή των μουσικών δρόμενων ακολουθεί.

Όπως περιγράφει στο πρώτο μέρος με τίτλο The City and its Double θέλει από την μία πλευρά να εκφράσει την πόλη με την κίνηση και τις δραστηριότητες της αλλά από την άλλη την μυστική, σκοτεινή, αισθησιακή και βίαιη πλευρά της.

Το πρώτο μισό λεπτό η ορχήστρα ξεκινά ενεργητικά και μετά ησυχάζει. Ο ήχος ενός ντράμερ της jazz με τα τσέλα πιτσικάτο εν είδη bebop εισάγουν το πρώτο δεξιοτεχνικό σόλο του σαξοφώνου που σε λίγο το μοιράζεται με τα υπόλοιπα πνευστά. Η ένταση στην ορχήστρα ανεβαίνει με γρήγορα περάσματα που καλύπτουν όλη την τονική κλίμακα ώσπου (4.14) τα βιολιά να λύσουν την ένταση με μια λυρική μελωδία. Το πρώτο μέρος προχωρά με την ίδια κινητική ενέργεια φθάνοντας σε άγρια χαοτικά tutti και τελειώνει με μια μοναδική νότα που παίζουν τα κόρνα. Τώρα πια η πόλη μπορεί να κοιμάται χωρίς εφιάλτες.

Το δεύτερο μέρος, The Song is for You , ο ήχος είναι μαλακός μέχρι που το σαξόφωνο παίζει μια ήπια μελωδία. Ακολουθεί ένα ομιχλώδες τοπίο που το διαπερνούν ριπές από το ξυλόφωνο και τις άρπες μέχρι το μακρύ το σόλο του τρομπονιού. Αυτό σταδιακά παρασύρει όλη την ορχήστρα, η ενέργεια συσσωρεύεται μέχρι να γίνει πρωτόγονη με τα χάλκινα σε πλήρη ένταση. Η διέγερση κρατά λίγο για να συμπυκνωθεί στο λυρικό σόλο μιας βιόλας και τον ήχο των εγχόρδων με τα οποία κλείνει το δεύτερο μέρος.

Το τρίτο μέρος , Boulevard Night, ξεκινά με το σόλο της τρομπέτας σε μια ήρεμη ονειροπόληση. Ο ήχος των τυμπάνων διαλύει την παραπλανητική ηρεμία για να ακολουθήσει ένα μηχανικό μοτίβο που θυμίζει την Ιεροτελεστία της Άνοιξης. Ένα θέμα που ξεκινά το σαξόφωνο πυροδοτεί μια ρυθμική έκρηξη με την οποία τελειώνει η συμφωνία.


Όλα τα παραπάνω για διαθέσιμους ακροατές.

Υπό την ευρύτερη έννοια του film noir έχεις δίκιο αφού στην κατηγορία μπορεί να ενταχθεί και το China town.
Εγώ είχα κατά νου το κλασσικό noir.