Pissgrave-Suicide Euphoria (2015)
Βλέποντας όλον αυτόν τον συρφετό που έχει κατακλύσει το χώρο του μεταλ τα τελευταία χρόνια με τις "Νυχτοευχές" και όλες αυτές τις λουλουδούδες,καταλαβαίνει κανείς πως ο χώρος έχει απολέσει κάθε ρανίδα του αντικομφορμισμού που τον διέκρινε και οδεύει σε μονοπάτια που δεν απαιτούν μουσικά αυτιά τα οποία θα είναι ικανά να ξεσηκώσουν επικές κλωτσοπατινάδες.
Αντ' αυτού οδηγείται σε νερόβραστες μαντινάδες που κραδαίνουν ρομαντικούς αναπτήρες ,κοτσάροντας παράλληλα μαύρες καρδούλες δίπλα στις αφίσες με τις τραγουδιάρες- ινδάλματα.
Αστείες ποπ μελωδίες που αναζητούν την καταξίωση σε νιόβγαλτες κορασίδες και κοινότυπα,καθημερινά κοπέλια.
Emoκαταστάσεις που λεν και στο χωριό μου.
Η Century Media,μια ιστορική εταιρεία για παράδειγμα,δεν έριξε απλά νερό στο κρασί της για να γιγαντωθεί,αλλά σερβίρει πλέον καθαρό νεράκι στους υπήκοούς της σε τιμές πανάκριβου κρασιού..Ας είναι.
Οι Pissgrave ξεκίνησαν το μακελειό όλων των "ινδαλματων" μερικά χρόνια πριν σαν παράλληλο project ,ξεφουρνίζοντας το Suicide Euphoria,ένα hostelικο έπος που αφήνει το στίγμα του από το εξώφυλλο κιόλας,το οποίο απεικονίζει την κατάληξη μιας βασανισμένης ψυχής,όταν αυτή αποφασίζει να αντικαταστήσει το νερό στη μπανιέρα της με οξύ..Συμβαίνουν αυτά.
Τέτοιου είδους εξώφυλλα είναι συνηθισμένα στο grindcore μόνο που εδώ κατά βάση δεν έχουμε ένα ακόμα grindcore άλμπουμ.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με το σοκ που ξεπήδησε από το Severed Survival των Autopsy πίσω στο 1989,όπου το κουαρτέτο (sic) των Chris Reifert/Steve Digiorgio/Eric Cutler και Danny Coralles , αποφάσισε ότι έπρεπε να παίξουν σαν τρίο και να πάνε το extreme μέταλ σε άλλη διάσταση.
Έτσι και εδώ..Σίγουρα δεν έχουμε έναν frontman σαν τον μπυροκτόνο ντράμερ και γκουρού στον χώρο που ακούει στο όνομα Chris Reifert,αλλά έχουμε μια παραγωγή που δεν επιτρέπει στον κάθε τυχάρπαστο να παρεισφρήσει.
Έχουνε έναν ήχο που μπορεί να συγκριθεί με το οξύ που διαλύει τα πάντα στο πέρασμά του και ριφς που κρατάνε από το παραδοσιακό death metal και όχι από το punk,όπως συνήθως συμβαίνει με τις αμιγώς grind μπάντες..
Πάνο (Superfly) , τούτοι εδώ δεν είναι Morbid Angel και εδώ που τα λέμε ούτε τους ενδιαφέρει να γίνουν..Θέλουν απλά να δώσουν μια σφαλιάρα στον ακραίο χώρο μπας και ξυπνήσει..
Άσε που κρατάνε τη...φάση ζωντανή.
Δεν θέλει χαιενταδικα συστήματα ούτε sweet spot .Το ακούς και με το πλυντήριο ανοιχτό άμα λάχει..Λολ.
Ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
Βλέποντας όλον αυτόν τον συρφετό που έχει κατακλύσει το χώρο του μεταλ τα τελευταία χρόνια με τις "Νυχτοευχές" και όλες αυτές τις λουλουδούδες,καταλαβαίνει κανείς πως ο χώρος έχει απολέσει κάθε ρανίδα του αντικομφορμισμού που τον διέκρινε και οδεύει σε μονοπάτια που δεν απαιτούν μουσικά αυτιά τα οποία θα είναι ικανά να ξεσηκώσουν επικές κλωτσοπατινάδες.
Αντ' αυτού οδηγείται σε νερόβραστες μαντινάδες που κραδαίνουν ρομαντικούς αναπτήρες ,κοτσάροντας παράλληλα μαύρες καρδούλες δίπλα στις αφίσες με τις τραγουδιάρες- ινδάλματα.
Αστείες ποπ μελωδίες που αναζητούν την καταξίωση σε νιόβγαλτες κορασίδες και κοινότυπα,καθημερινά κοπέλια.
Emoκαταστάσεις που λεν και στο χωριό μου.
Η Century Media,μια ιστορική εταιρεία για παράδειγμα,δεν έριξε απλά νερό στο κρασί της για να γιγαντωθεί,αλλά σερβίρει πλέον καθαρό νεράκι στους υπήκοούς της σε τιμές πανάκριβου κρασιού..Ας είναι.
Οι Pissgrave ξεκίνησαν το μακελειό όλων των "ινδαλματων" μερικά χρόνια πριν σαν παράλληλο project ,ξεφουρνίζοντας το Suicide Euphoria,ένα hostelικο έπος που αφήνει το στίγμα του από το εξώφυλλο κιόλας,το οποίο απεικονίζει την κατάληξη μιας βασανισμένης ψυχής,όταν αυτή αποφασίζει να αντικαταστήσει το νερό στη μπανιέρα της με οξύ..Συμβαίνουν αυτά.
Τέτοιου είδους εξώφυλλα είναι συνηθισμένα στο grindcore μόνο που εδώ κατά βάση δεν έχουμε ένα ακόμα grindcore άλμπουμ.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με το σοκ που ξεπήδησε από το Severed Survival των Autopsy πίσω στο 1989,όπου το κουαρτέτο (sic) των Chris Reifert/Steve Digiorgio/Eric Cutler και Danny Coralles , αποφάσισε ότι έπρεπε να παίξουν σαν τρίο και να πάνε το extreme μέταλ σε άλλη διάσταση.
Έτσι και εδώ..Σίγουρα δεν έχουμε έναν frontman σαν τον μπυροκτόνο ντράμερ και γκουρού στον χώρο που ακούει στο όνομα Chris Reifert,αλλά έχουμε μια παραγωγή που δεν επιτρέπει στον κάθε τυχάρπαστο να παρεισφρήσει.
Έχουνε έναν ήχο που μπορεί να συγκριθεί με το οξύ που διαλύει τα πάντα στο πέρασμά του και ριφς που κρατάνε από το παραδοσιακό death metal και όχι από το punk,όπως συνήθως συμβαίνει με τις αμιγώς grind μπάντες..
Πάνο (Superfly) , τούτοι εδώ δεν είναι Morbid Angel και εδώ που τα λέμε ούτε τους ενδιαφέρει να γίνουν..Θέλουν απλά να δώσουν μια σφαλιάρα στον ακραίο χώρο μπας και ξυπνήσει..
Άσε που κρατάνε τη...φάση ζωντανή.
Δεν θέλει χαιενταδικα συστήματα ούτε sweet spot .Το ακούς και με το πλυντήριο ανοιχτό άμα λάχει..Λολ.
Ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
