Rare Earth - Ένα μικρό αφιέρωμα σε ένα μεγάλο σχήμα
Οι Rare Earth σχηματίστηκαν το 1960 με το όνομα «The Sunliners» και έπαιζαν σε διάφορα club. Όταν άλλαξε η εποχή
της απλής ποπ και διάφορα συγκροτήματα έπαιρναν ηχηρά και εντυπωσιακά ονόματα, όπως Iron Butterfly / Jefferson
Airplane κλπ, αποφάσισαν πως ήρθε η ώρα να προσαρμοστούν και άλλαξαν την ονομασία σε Rare Earth. Ήταν το 1968. Η
χρονιά που ηχογράφησαν τον πρώτο τους δίσκο στην Verve, με τον τίτλο: «Dreams/Answers».
Δυστυχώς η επιτυχία δεν ήρθε, αλλά ούτε και η απογοήτευση. Ευτυχώς όμως, κράτησαν τον φάνκυ soul-rock ήχο τους
και τον επόμενο χρόνο υπέγραψαν στην κατάμαυρη Motown! Συνέπεσε δε, με την απόφαση της εταιρείας να δημιουργήσει
μία νέα ετικέτα, για τα λευκά ροκ συγκροτήματα και αναζητούσε λογότυπο. Το συγκρότημα πρότεινε την ονομασία Rare
Earth και έγινε αμέσως αποδεκτή! Η μπάντα αποτελείτο τότε απο τους: Gil Bridges (σαξλόφωνο, φλάουτο, φωνητικά),
Peter Hoorelbeke ή Peter Rivera (τραγούδι & τύμπανα), Rod Richards (κιθάρα & φωνητικά), John Parrish (μπάσο,
τρομπόνι, φωνητικά), Kenny James (πιάνο, όργανο) και Edward «Eddie» Guzman (κόνγκας & διάφορα κρουστά).
Η πρώτη τους απόπειρα στην νέα εταιρεία, ήταν η μουσική επένδυση της ταινίας «Generation» και η ταυτόχρονη
κυκλοφορία του ομώνυμου soundtrack άλμπουμ. Όμως η ταινία πάτωσε και έτσι αποσύρθηκε και ο δίσκος, που δεν
πρόλαβε να πουλήσει σχεδόν καθόλου. Σήμερα είναι σπανιώτατος, αλλά επανεκδόθηκε φέτος για πρώτη φορά (3/2020).
Αρκετά κομμάτια από το «Generation» ξαναδουλεύτηκαν και πήραν θέση στο άλμπουμ «Ecology» του 1970.
Ξαφνικά, αλλά όχι άδικα, έρχεται η μεγάλη επιτυχία με το άλμπουμ σταθμό «Get Ready», με τα φοβερά «magic key»,
«tobacco road» και φυσικά την εκπληκτική διασκευή των Temptation «Get Ready». Πούλησε πάνω από 1 εκατομμύριο
αντίτυπα και έγινε γρήγορα χρυσό, καθιερώνοντας το συγκρότημα ανάμεσα στα κορυφαία της εποχής.
Το επόμενο άλμπουμ «Ecology» που κυκλοφόρησε το 1970, συνέχισε να ενισχύει την δημοτικότητα του συγκροτήματος,
μιάς και περιείχε τα φοβερά: «Born to wander», «Long time living», την απίστευτη διασκευή - επίσης των Temptetion -
«(I know) I'm losing you» και «Satisfaction Guaranteed».
Την επόμενη χρονιά (1971) ηχογραφούν το «One World», που μπορεί να μην ήταν το ίδιο δυνατό με το προηγούμενο,
είχε όμως θαυμάσιες στιγμές και ενότητα στην μορφή, με δυνατότερη στιγμή το γκρουβάτο «I just want to celebrate»,
χωρίς τα άλλα κομμάτια να είναι αδιάφορα. Συνολικά θα έλεγα, πως ακούγεται με ευχαρίστηση και προσφέρει
πραγματική διασκέδαση, καθώς και η παραγωγή είναι σε υψηλά επίπεδα. Να προσθέσω, πως σε αυτόν τον δίσκο δεν
συμμετέχουν οι Rod Richards και Kenny James, οι οποίοι αποχώρησαν λόγω κούρασης από τις συνεχείς περιοδείες.
Οι Ray Monette (κιθάρα) και Mark Olson (πλήκτρα & φωνητικά) ήρθαν για να τους αντικαταστήσουν.
Μετά από τις τόσες ζωντανές τους εμφανίσεις, κυκλοφορούν το διπλό «In Concert» σε μορφή ταξιδιωτικού σακιδίου.
Προσωπικά το απολαμβάνω για τα μεγάλης διάρκειας και εκπληκτικής ανάπτυξης θέματά τους. Είναι πραγματικά ένα γκρούπ
που στην σκηνή δείχνει τις μεγάλες του δυνατότητες.
Τι έχει να μας πει το «Willie Remembers» που βγήκε το 1972; Γιά 'μένα το δυνατότερο κομμάτι τους, που όμως
πέρασε στη σχετική αφάνεια λόγω της γενικής μετριότητας του δίσκου. Μιλάω για το εκρηκικό «I Couldn't Believe What
Happened Last Night». 12 ατελείωτα λεπτά μουσικής ροκ πανδαισίας, με ανάδειξη των δυνατοτήτων των μελών του γκρούπ
αλλά και του εκάστοτε ηχοσυστήματος...Το «Come With Your Lady», ανεβάζει κι άλλο την αξία του συγκεκριμένου δίσκου,
που για να λέμε την αλήθεια, μετά από δυό-τρείς ακροάσεις καταλήγει να θεωρείται αγαπημένος (ειδικά αν κάποιος
συμπαθεί τους Rare Earth).
Ο Μεγάλος Norman Whitfield, γράφει τα τραγούδια και κάνει την παραγωγή στο αντιεμπορικό «Ma» του 1973. Σήμερα
βέβαια θεωρείται ο καλύτερος δίσκος τους, αλλά για την εποχή όπου η Disco κυριαρχούσε και η κλασική ροκ έπνεε
τα λοίσθια, είπαν πως δεν περιείχε «hit» κι έτσι πέρασε στην αφάνεια και με πολύ χαμηλές πωλήσεις. Όμως οι καιροί
αλλάζουν και αποκαθιστούν πολλές αδικίες. Το «Ma» είναι ομολογουμένως ένα κόσμημα για κάθε δισκοθήκη.
Τον Ιούλιο του 1974 το συγκρότημα διαιρέθηκε, αλλά τα εναπομείναντα μέλη συνέχισαν να ηχογραφούν μάλλον αδιάφορους
δίσκους με λίγες καλές στιγμές, κάτι που δεν νομίζω πως έχει ενδιαφέρον να παρουσιάσω. Ας κρατήσουμε τις μεγάλες
στιγμές και ας ξαναβάλουμε στο πικάπ τους Rare Earth που αγαπήσαμε.
Οι Rare Earth σχηματίστηκαν το 1960 με το όνομα «The Sunliners» και έπαιζαν σε διάφορα club. Όταν άλλαξε η εποχή
της απλής ποπ και διάφορα συγκροτήματα έπαιρναν ηχηρά και εντυπωσιακά ονόματα, όπως Iron Butterfly / Jefferson
Airplane κλπ, αποφάσισαν πως ήρθε η ώρα να προσαρμοστούν και άλλαξαν την ονομασία σε Rare Earth. Ήταν το 1968. Η
χρονιά που ηχογράφησαν τον πρώτο τους δίσκο στην Verve, με τον τίτλο: «Dreams/Answers».
Δυστυχώς η επιτυχία δεν ήρθε, αλλά ούτε και η απογοήτευση. Ευτυχώς όμως, κράτησαν τον φάνκυ soul-rock ήχο τους
και τον επόμενο χρόνο υπέγραψαν στην κατάμαυρη Motown! Συνέπεσε δε, με την απόφαση της εταιρείας να δημιουργήσει
μία νέα ετικέτα, για τα λευκά ροκ συγκροτήματα και αναζητούσε λογότυπο. Το συγκρότημα πρότεινε την ονομασία Rare
Earth και έγινε αμέσως αποδεκτή! Η μπάντα αποτελείτο τότε απο τους: Gil Bridges (σαξλόφωνο, φλάουτο, φωνητικά),
Peter Hoorelbeke ή Peter Rivera (τραγούδι & τύμπανα), Rod Richards (κιθάρα & φωνητικά), John Parrish (μπάσο,
τρομπόνι, φωνητικά), Kenny James (πιάνο, όργανο) και Edward «Eddie» Guzman (κόνγκας & διάφορα κρουστά).
Η πρώτη τους απόπειρα στην νέα εταιρεία, ήταν η μουσική επένδυση της ταινίας «Generation» και η ταυτόχρονη
κυκλοφορία του ομώνυμου soundtrack άλμπουμ. Όμως η ταινία πάτωσε και έτσι αποσύρθηκε και ο δίσκος, που δεν
πρόλαβε να πουλήσει σχεδόν καθόλου. Σήμερα είναι σπανιώτατος, αλλά επανεκδόθηκε φέτος για πρώτη φορά (3/2020).
Αρκετά κομμάτια από το «Generation» ξαναδουλεύτηκαν και πήραν θέση στο άλμπουμ «Ecology» του 1970.
Ξαφνικά, αλλά όχι άδικα, έρχεται η μεγάλη επιτυχία με το άλμπουμ σταθμό «Get Ready», με τα φοβερά «magic key»,
«tobacco road» και φυσικά την εκπληκτική διασκευή των Temptation «Get Ready». Πούλησε πάνω από 1 εκατομμύριο
αντίτυπα και έγινε γρήγορα χρυσό, καθιερώνοντας το συγκρότημα ανάμεσα στα κορυφαία της εποχής.
Το επόμενο άλμπουμ «Ecology» που κυκλοφόρησε το 1970, συνέχισε να ενισχύει την δημοτικότητα του συγκροτήματος,
μιάς και περιείχε τα φοβερά: «Born to wander», «Long time living», την απίστευτη διασκευή - επίσης των Temptetion -
«(I know) I'm losing you» και «Satisfaction Guaranteed».
Την επόμενη χρονιά (1971) ηχογραφούν το «One World», που μπορεί να μην ήταν το ίδιο δυνατό με το προηγούμενο,
είχε όμως θαυμάσιες στιγμές και ενότητα στην μορφή, με δυνατότερη στιγμή το γκρουβάτο «I just want to celebrate»,
χωρίς τα άλλα κομμάτια να είναι αδιάφορα. Συνολικά θα έλεγα, πως ακούγεται με ευχαρίστηση και προσφέρει
πραγματική διασκέδαση, καθώς και η παραγωγή είναι σε υψηλά επίπεδα. Να προσθέσω, πως σε αυτόν τον δίσκο δεν
συμμετέχουν οι Rod Richards και Kenny James, οι οποίοι αποχώρησαν λόγω κούρασης από τις συνεχείς περιοδείες.
Οι Ray Monette (κιθάρα) και Mark Olson (πλήκτρα & φωνητικά) ήρθαν για να τους αντικαταστήσουν.
Μετά από τις τόσες ζωντανές τους εμφανίσεις, κυκλοφορούν το διπλό «In Concert» σε μορφή ταξιδιωτικού σακιδίου.
Προσωπικά το απολαμβάνω για τα μεγάλης διάρκειας και εκπληκτικής ανάπτυξης θέματά τους. Είναι πραγματικά ένα γκρούπ
που στην σκηνή δείχνει τις μεγάλες του δυνατότητες.
Τι έχει να μας πει το «Willie Remembers» που βγήκε το 1972; Γιά 'μένα το δυνατότερο κομμάτι τους, που όμως
πέρασε στη σχετική αφάνεια λόγω της γενικής μετριότητας του δίσκου. Μιλάω για το εκρηκικό «I Couldn't Believe What
Happened Last Night». 12 ατελείωτα λεπτά μουσικής ροκ πανδαισίας, με ανάδειξη των δυνατοτήτων των μελών του γκρούπ
αλλά και του εκάστοτε ηχοσυστήματος...Το «Come With Your Lady», ανεβάζει κι άλλο την αξία του συγκεκριμένου δίσκου,
που για να λέμε την αλήθεια, μετά από δυό-τρείς ακροάσεις καταλήγει να θεωρείται αγαπημένος (ειδικά αν κάποιος
συμπαθεί τους Rare Earth).
Ο Μεγάλος Norman Whitfield, γράφει τα τραγούδια και κάνει την παραγωγή στο αντιεμπορικό «Ma» του 1973. Σήμερα
βέβαια θεωρείται ο καλύτερος δίσκος τους, αλλά για την εποχή όπου η Disco κυριαρχούσε και η κλασική ροκ έπνεε
τα λοίσθια, είπαν πως δεν περιείχε «hit» κι έτσι πέρασε στην αφάνεια και με πολύ χαμηλές πωλήσεις. Όμως οι καιροί
αλλάζουν και αποκαθιστούν πολλές αδικίες. Το «Ma» είναι ομολογουμένως ένα κόσμημα για κάθε δισκοθήκη.
Τον Ιούλιο του 1974 το συγκρότημα διαιρέθηκε, αλλά τα εναπομείναντα μέλη συνέχισαν να ηχογραφούν μάλλον αδιάφορους
δίσκους με λίγες καλές στιγμές, κάτι που δεν νομίζω πως έχει ενδιαφέρον να παρουσιάσω. Ας κρατήσουμε τις μεγάλες
στιγμές και ας ξαναβάλουμε στο πικάπ τους Rare Earth που αγαπήσαμε.