Η μυρωδιά του βινυλίου - Οι Γερμανοί δεν έφυγαν ποτέ!

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

Νότης

AVClub Enthusiast
14 October 2009
731
Αιγάλεω
Διάλεξα τα πέντε πιό αγαπημένα μου άλμπουμ της Γερμανικής Rock σκηνής - γνωστής και ως Krautrock - για να σας τα παρουσιάσω, αλλά εσείς κρατήστε ότι είναι η υποκειμενική μου άποψη, επειδή το τι αγαπάει ο καθένας διαφέρει σε πολλά σημεία. Ωστόσο, πάντα υπάρχει αυτό που λέμε «αντικειμενικά καλό», δηλαδή, όταν όλοι γυρίζουμε το κεφάλι σε μιά κόκκινη
Ferrari ή σε κάτι άλλο όμορφο που περνάει...Αυτό.


Ας πιάσουμε το πρώτο στην τύχη, διότι δεν υπάρχει σειρά αξιολόγησης.


Out Of Focus - Wake Up!



Είναι το δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος, μετά το ομώνυμο πρώτο τους. Και τα δύο κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά το 1971, αλλά εδώ εμφανίζονται μεστότεροι και ωριμότεροι από συνθετικής άποψης. Προοδευτικός ήχος, που αναλύεται και απλώνεται σε μεγάλης διάρκειας κομμάτια (3 σε κάθε πλευρά), με jazz στοιχεία αλλά και fuzzy κιθάρες που ποτέ δεν σε αφήνουν να κουραστείς. Αν σας αρέσουν τα φλάουτα και τα πνευστά, εδώ υπάρχουν σε αφθονία. Τα κρουστά έχουν ηχογραφηθεί πολύ μεστά και καθαρά, κάτι που ανεβάζει το συνολικό ηχητικό αποτέλεσμα σε υψηλά επίπεδα, καθιστώντας την ακρόαση πραγματκή εμπειρία.

REMIGIUS DRECHSLER : guitar, vocals, tenor sax, flute
HNNES HERING : keyboards, organ, piano
MORAN NEUMULLER : saxes, vocals
KLAUS SPORI : drums
STEFAN WISHEN : bass
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Gift - Gift


Hard Rock από το 1972. Ναι αλλά όχι ό,τι κι ό,τι! Καταπληκτικά φωνητικά, δύο κιθάρες, κρουστά και μπάσσο δεμένα σφιχτά για την δική μας ευχαρίστηση. Πολλές εναλλαγές εν μέσω των κομματιών και ωραία σόλο, χαρίζουν περισσότερη ουσία, στις ήδη εξαιρετικές συνθέσεις. Ειλικρινά δεν θα σας φανεί καθόλου σκληρός δίσκος, παρότι όπως προανέφερα είναι hard rock. Τον αγαπώ, γιατί μου έχει χαρίσει υπέροχες στιγμές ακουστικής ευδαιμονίας, αλλά μου έχει αδειάσει και πολλά μπουκάλια.

UWE PATZKE : bass, vocals
RAINER BAUR : guitar
NICK WOODLAND : guitar, vocals
HELMUT TREICHEL : lead vocals
HERMANN LANGE : drums, percussion

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Electric Sandwich - Electric Sandwich


Χα, από που να το πιάσω; Ας ξεκινήσω από τα blues στοιχεία του ήχου των E.S. Δεν είναι βεβαίως ένας blues δίσκος, αλλά δεν νομίζω πως θα χαλάσει κανέναν να ακούσει φυσαρμόνικα ή σαξόφωνο μαζί με τις φοβερές κιθάρες και τα φωνητικά. Να περάσω στον πλούσιο ήχο του μπάσσου και των κρουστών που απογειώνουν τον δίσκο και τον κάνουν...ιπτάμενο! Ομολογώ πως το συγκεκριμένο άλμπουμ, το ανακάλυψα μετά την τελευταία του επανέκδοση, όμως τον ερωτεύτηκα σφόδρα. Δεν είμαι πολύ ζηλιάρης και γι' αυτό τον μοιράζομαι μαζί σας. Ορίστε τι παίζουν τα παιδιά, για να καταλάβετε τι θ' ακούσετε από τα πικάπ σας. Γνωρίζετε άλλωστε πως οι Γερμανοί δεν ατειεύονται με τις παραγωγές..


JOCHEN CARTHUSE : vocals, saxophone, harmonica
KLAUS LORMANN : bass
JORG OHLERT : guitar, mellotron, organ
WOLF FABIAN : drums
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Kin Ping Meh - Kin Ping Meh


Μα τι άλλο από υπέροχη progressive μουσική, μπορεί να περιέχεται μέσα σε αυτό το εκπληκτικής ομορφιάς εξώφυλλο;! Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1972 και κατέστη σπάνιος λίγο μετά - και δικαίως. Αναρωτιέμαι συχνά γιατί δεν ακούσαμε αυτά τα αριστουργήματα στην εποχή τους, πόσο θα είχε αλλάξει προς το καλύτερο η αισθητική μας; Ίσως όμως να μην ήμασταν έτοιμοι τότε ή να μας διακατείχε μιά εμμονή με την αγγλοαμερικάνικη σκηνή, ποιός ξέρει; Και εδώ έχουμε φανταστικές συνθέσεις, δεμένη μπάντα και με αρκετά όργανα, που απελευθερώνει τις ιδέες και ανάγει την δημιουργία σε αγνή τέχνη, κάτι που το αξίζει η ροκ μουσική που αγαπάμε. Κι εδώ υπέροχα φωνητικά, όργανο και πολλές fuzzy κιθάρες, που συμπληρώνουν μοναδικά το
ρυθμικό μέρος ενός εξαιρετικού συνόλου.


WILLIE WAGNER : guitar, vocals, harmonica
WERNER STEPHAN : lead vocals, ac. guitar, percussion
KALLE WEBER : drums, percussion
TORSTEN HERZOG : bass, vocals
FRIEDER SCHMITT : organ, piano, mellotron, vocals
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
McChurch Soundroom - Delusion


Τούτοι εδώ δεν είναι Γερμανοί, αλλά Ελβετοί που έχουν το Kraut στο τσεπάκι. Με μεγάλες σε ανάπτυξη συνθέσεις, πολλές εναλλαγές και φλάουτο ανάμεσα στις κιθάρες, την μπασσογραμμή και τα κρουστά. Ούτε μία νότα δεν πάει χαμένη σε αυτόν τον αριστουργηματικό δίσκο - δεν υπερβάλλω - με την δυναμική που του χαρίζει η ηχογράφηση. Είναι όμως δυστυχώς, το μοναδικό άλμπουμ του συγκροτήματος και εκδόθηκε το 1971 από την εταιρεία Pilz. Κανένα κομμάτι δεν υστερεί σε δύναμη ή σε τεχνική και θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί «concept album», λόγω ακριβώς της ομοιογένειάς του.

SANDY McCHURCH : vocals, flute
ALAIN VELTIN : organ
HEINER ALTHAUS : guitar
NORBERD "NOBBI" JUD : drums
KURT HAFEN : bass
 

opsim

Moderator
Staff member
11 May 2008
15,778
Αθήνα
. Αναρωτιέμαι συχνά γιατί δεν ακούσαμε αυτά τα αριστουργήματα στην εποχή τους, πόσο θα είχε αλλάξει προς το καλύτερο η αισθητική μας; Ίσως όμως να μην ήμασταν έτοιμοι τότε ή να μας διακατείχε μιά εμμονή με την αγγλοαμερικάνικη σκηνή, ποιός ξέρει;

Από την ίμα φαίνεται περίεργο πως ένας λαός τόσο "πατριωτικός " έως "σωβινιστικός' όπως οι Γερμανοί δεν αγκάλιασε τα "παιδιά" του τα οποία πρέσβευαν έναν ήχο εντελώς διαφορετικό από το τρίπτυχο rock n'roll - blues - soul. Αν το καλοσκεφτείς όμως όλοι αυτοί οι τύποι έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με το Γερμανικό "οικονομικό θαύμα" που ζούσε η χώρα την δεκαετία του '60, αυτοί ήταν χίπιδες, αναρχικοί και κάποιοι είχαν σχέσεις και με πιο "extreme" καταστάσεις όπως οι Amon Duul που είχαν φιλική σχέση με τον Μπάαντερ και την Μάινχοφ. Μάλιστα πολλά από τα krautrock συγκροτήματα βρήκαν δισκογραφική στέγη στην νεόκοπη τότε Virgin του Branson μια που αγνοήθηκν εντελώς από τους συμπατριώτες τους. Κάποτε συζητούσα με τον Λύμπε και μου έλεγε ότι το κακό των Γερμανών είναι ότι δεν γουστάρουν τους losers, μπάντες σαν τις ανωτέρω στις ΗΠΑ θα είχαν το κοινό τους, μικρό ή έστω λίγο μεγαλύτερο, στην Γερμανία όμως δεν τους ήξερε ούτε η μάνα τους.