Ήταν προχωρημένη Άνοιξη του 2003. Έβλεπες παντού να κυριαρχεί η ευδιαθεσία, καθώς τα πρόσωπα - ειδικώς τα θηλυκά - απέπνεαν υδιπαθή ερωτισμό. Για να αποφύγω τον ενοχλητικό ήλιο, βρήκα καταφύγιο σε ένα δισκάδικο, μέχρι να γύρει κάπως. Κατά σύμπτωση, ήταν η πρώτη ημέρα κυκλοφορίας, της 30ης επετειακής έκδοσης του «The Dark Side Of The Moon». Όχι πως δεν το είχα, αλλά με τιμή 13,5 για ένα κιλό βινύλιο, συν μισό κιλό ένθετα, αποτελούσε πρόκληση.
Ξεσφραγήστηκε - κακώς - στο σπίτι και δέχτηκε μία δοκιμαστική ακρόαση, έτσι για το γαμώτο. Κάτι δεν μου κάθισε καλά, αλλά δεν έδωσα πολύ σημασία, διότι με είχε αποσπάσει η ποιότητα της εκτύπωσης που την βρήκα εξαιρετικά ήσυχη. Μετά από αυτή την πρόχειρη ακρόαση, ο δίσκος μπήκε στο ράφι. Λίγο καιρό μετά, με επισκέφτηκε ένας φίλος στον οποίο χάρισα την ελληνική έκδοση, που είχα παιδιόθεν. Με τον καιρό και κάθε φορά που άκουγα τον δίσκο, συνειδητοποιούσα πως κάτι έχει αλλάξει στον ήχο και αντιλαμβανόμουν ότι το μπάσο και τα δυναμικά της χαμηλομεσαίας περιοχής ήταν κορεσμένα, είχαν φουσκώσει με λίγα λόγια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να παχαίνουν οι φωνές και να στρογγυλεύουν οι κορυφές της κιθάρας και των μεταλλικών κρουστών. Τώρα, ο δίσκος με πληροφορούσε, πως έγινε «Remaster» από τις αυθεντικές ταινίες, για πρώτη και τελευταία φορά από Αnalog σε Αnalog σε Analog και τι λέτε βρε παιδιά, πετάμε απ' τη χαρά μας!!! Γνωρίζοντας πως ο Allan Parsons είχε πάρει το βραβείο Grammy για την ηχογράφηση και την παραγωγή του συγκεκριμένου δίσκου, αναρωτήθηκα, με ποιά λογική οι σιντοθρεμένοι νεαροί ηχογλύπτες, παρενέβησαν στο υπέροχο αυτό έργο - από κάθε άποψη.
Για την ιστορία και το αίσιο τέλος αυτής.:guitarist:
Συζητώντας το θέμα με τον φίλο μου τον Γ. Κουνελάκη, με τον οποίο έχουμε κάνει πολλές συγκριτικές ακροάσεις τα τελευταία χρόνια, αποφασίσαμε να ακούσουμε τον δίσκο για να μου πεί την άποψή του, μιάς και το ακουστικό του κριτήριο προσομοιάζει με το δικό μου. Αμέσως - με τους πρώτους χτύπους της καρδιάς στην εισαγωγή - παρατήρησε το άπλωμα των χαμηλών! Στην συνέχεια διαπίστωσε το κόψιμο των κορυφών στα ψηλά, δηλαδή μια άνοστη στρογγυλότητα που εξαφάνιζε την μαγεία της αληθοφάνειας και φυσικά την πάχυνση των φωνητικών. Χωρίς άλλη καθυστέρηση, έφερε την δική του ελληνική κόπια του '80 και ακούσαμε το έργο κατ' αντιπαράθεση Α-Β-Α-Β. Επιτέλους, ξανάκουσα το έργο που ήξερα και αγαπούσα! Έπρεπε τώρα να βρώ μια κόπια πρό remaster... Ευτυχώς η αναζήτηση δεν κράτησε πολύ. Βρέθηκε μία ίδια με αυτήν, που τόσο ανεύθυνα είχα δώσει. (Η 30η επετειακή του 2003 σε NM κατάσταση, κοστίζει τώρα από 150 - 250 στο Discogs)
Πέραν τούτης της τραυματικής εμπειρίας, υπήρξαν και άλλες παρόμοιες με λιγότερο όμως ψυχολογικό φορτίο, λόγω αξίας του έργου. Τι είναι τελικά το remaster, από ποιούς γίνεται και ποιός έχει την ικανότητα να ξαναδώσει ζωή και φως σε μια σκοτεινή - για την εποχή της ηχογράφηση; Μόνον όταν δεν υπάρχει άλλη επιλογή, αγοράζω πλέον δίσκο που διατυμπανίζει: REMASTER! Στους Γερμανούς όμως, βγάζω το καπέλο.:SFGSFGSF:
Ξεσφραγήστηκε - κακώς - στο σπίτι και δέχτηκε μία δοκιμαστική ακρόαση, έτσι για το γαμώτο. Κάτι δεν μου κάθισε καλά, αλλά δεν έδωσα πολύ σημασία, διότι με είχε αποσπάσει η ποιότητα της εκτύπωσης που την βρήκα εξαιρετικά ήσυχη. Μετά από αυτή την πρόχειρη ακρόαση, ο δίσκος μπήκε στο ράφι. Λίγο καιρό μετά, με επισκέφτηκε ένας φίλος στον οποίο χάρισα την ελληνική έκδοση, που είχα παιδιόθεν. Με τον καιρό και κάθε φορά που άκουγα τον δίσκο, συνειδητοποιούσα πως κάτι έχει αλλάξει στον ήχο και αντιλαμβανόμουν ότι το μπάσο και τα δυναμικά της χαμηλομεσαίας περιοχής ήταν κορεσμένα, είχαν φουσκώσει με λίγα λόγια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να παχαίνουν οι φωνές και να στρογγυλεύουν οι κορυφές της κιθάρας και των μεταλλικών κρουστών. Τώρα, ο δίσκος με πληροφορούσε, πως έγινε «Remaster» από τις αυθεντικές ταινίες, για πρώτη και τελευταία φορά από Αnalog σε Αnalog σε Analog και τι λέτε βρε παιδιά, πετάμε απ' τη χαρά μας!!! Γνωρίζοντας πως ο Allan Parsons είχε πάρει το βραβείο Grammy για την ηχογράφηση και την παραγωγή του συγκεκριμένου δίσκου, αναρωτήθηκα, με ποιά λογική οι σιντοθρεμένοι νεαροί ηχογλύπτες, παρενέβησαν στο υπέροχο αυτό έργο - από κάθε άποψη.
Για την ιστορία και το αίσιο τέλος αυτής.:guitarist:
Συζητώντας το θέμα με τον φίλο μου τον Γ. Κουνελάκη, με τον οποίο έχουμε κάνει πολλές συγκριτικές ακροάσεις τα τελευταία χρόνια, αποφασίσαμε να ακούσουμε τον δίσκο για να μου πεί την άποψή του, μιάς και το ακουστικό του κριτήριο προσομοιάζει με το δικό μου. Αμέσως - με τους πρώτους χτύπους της καρδιάς στην εισαγωγή - παρατήρησε το άπλωμα των χαμηλών! Στην συνέχεια διαπίστωσε το κόψιμο των κορυφών στα ψηλά, δηλαδή μια άνοστη στρογγυλότητα που εξαφάνιζε την μαγεία της αληθοφάνειας και φυσικά την πάχυνση των φωνητικών. Χωρίς άλλη καθυστέρηση, έφερε την δική του ελληνική κόπια του '80 και ακούσαμε το έργο κατ' αντιπαράθεση Α-Β-Α-Β. Επιτέλους, ξανάκουσα το έργο που ήξερα και αγαπούσα! Έπρεπε τώρα να βρώ μια κόπια πρό remaster... Ευτυχώς η αναζήτηση δεν κράτησε πολύ. Βρέθηκε μία ίδια με αυτήν, που τόσο ανεύθυνα είχα δώσει. (Η 30η επετειακή του 2003 σε NM κατάσταση, κοστίζει τώρα από 150 - 250 στο Discogs)
Πέραν τούτης της τραυματικής εμπειρίας, υπήρξαν και άλλες παρόμοιες με λιγότερο όμως ψυχολογικό φορτίο, λόγω αξίας του έργου. Τι είναι τελικά το remaster, από ποιούς γίνεται και ποιός έχει την ικανότητα να ξαναδώσει ζωή και φως σε μια σκοτεινή - για την εποχή της ηχογράφηση; Μόνον όταν δεν υπάρχει άλλη επιλογή, αγοράζω πλέον δίσκο που διατυμπανίζει: REMASTER! Στους Γερμανούς όμως, βγάζω το καπέλο.:SFGSFGSF:
