Απάντηση: The Trial of the Chicago 7 (2020)
Τη συγκεκριμμένη ταινία ο Sorkin την δουλεύει από το 2006,όταν ο Σπήλμπεργκ του ζήτησε να φτιάξει ένα σενάριο για τους Επτά του Σικάγο,με τον ίδιο στη σκηνοθεσία.
Το σενάριο ήταν σχεδόν έτοιμο από τότε,η προπαραγωγή είχε ξεκινήσει και ο στόχος ήταν να κυκλοφορήσει (και τότε) στην περίοδο των εκλογών,αλλά έπεσαν πάνω στη μεγάλη απεργία των σεναριογράφων και το πρότζεκτ εγκαταλείφθηκε.
Μέχρι να το επαναφέρουν τώρα,με τον Σπηλμπεργκ στην παραγωγή,αλλά με τον Σορκιν στη σκηνοθεσία εκτός από το σενάριο,καθώς στον Σπηλμπεργκ άρεσε η σκηνοθετική δουλειά του Σορκιν στο Molly's Game.
O σκοπός ήταν να κυκλοφορήσει πάλι σε περίοδο εκλογών,καθώς το θέμα της είναι πάντα επίκαιρο.
Και αν μη τι άλλο ο Σορκιν ξέρει περισσότερο από τον καθένα να παίρνει ένα αληθινό γεγονός ως αφορμή για να μιλήσει για κάτι ευρύτερο,να τοποθετήσει τις "αποχρώσεις" της συγκεκριμμένης ιστορίας στις τωρινές κοινωνικές-πολιτικές συνθήκες και να δημιουργήσει ένα έδαφος για πολιτική συζήτηση.
Γιατί ο Σόρκιν,σε όλη του την καριέρα,αυτό έχει ως στόχο σε όλα του τα σενάρια:το να δημιουργήσει συνθήκες για πολιτική συζήτηση στο κοινό και όχι μια απλή διακήρυξη πολιτικών μανιφέστων (όπως λανθασμένα του προσάπτεται μερικές φορές).
Τα σενάριά του έχουν αυτή τη διαλεκτική,με τη μορφή έντονων διαλόγων όπου οι χαρακτήρες λογομαχούν πάνω σε πολιτκή,σε ιδανικά,σε πράξεις και μέσα από αυτούς τους διαλόγους δίνει μορφή και στους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών του.Η αγάπη του για τη διαλεκτική αντιπαράθεση είναι μεγάλη,ο Σόρκιν λατρεύει να φτιάχνει χαρακτήρες που να συγκρούονται μιλώντας για "μεγάλα" θέματα,εξειδανικεύοντας πολλές φορες τις καταστάσεις-αλλά και τους χαρακτήρες.Έχει κατηγορηθεί για "έλλειψη ρεαλισμού" λανθασμένα,κατά τη γνώμη μου,καθώς αν κάτι εκφράζεται πάνω απ'όλα,μέσα από αυτή τη διαλεκτική,είναι η αγωνία και η πάλη των χαρακτήρων του στην αντιμετώπηση των πολιτικών προβλημάτων που θέτει το εκάστοτε ίστορικό-πολιτικό-κοινωνικό-οοικονομικό πλαίσιο που τους περιβάλει.Σαφώς και όλοι οι ηρωές του διακατέχονται από έναν ιδεαλισμό και μια "ευγένεια" που παραπέμπει σε ένα ρομαντισμό που κάνει τη θέαση γοητευτικότερη,αλλά αυτό δεν αναιρεί τον ρεαλισμό καθώς πολλές φορές οι ήρωές του αποτυγχάνουν και συντρίβονται από την πραγματικότητα (κλασσικότερο παράδειγμα ο Billy Bean του Brad Pitt στο Moneyball ή δεκάδες επεισόδια του West Wing).
Πάμε όμως (επιτέλους) στο προκείμενο:η Δίκη των Εφτά είναι αυθεντικός Σόρκιν με μια διαφορά:την απουσία σε μεγάλο βαθμό,του ρομαντικού ιδεαλισμού καθώς το θέμα δεν σηκώνει τέτοια.Η Δίκη ήταν στημένη και φτιαγμένη από την κυβέρνηση του Νίξον ώστε να ξεφτυλίσει στα μάτια του average Joe το κίνημα κατά του πολέμου του Βιετναμ (και όλες τις παραφυάδες του),με σκοπό να δικαιολογηθεί η αστυνομική βία που ασκήθηκε στα επεισόδια που ξέσπασαν μερικούς μήνες πριν.
Η σύνδεση με το σήμερα είναι προφανής:από το κίνημα του Black Lives Matter και τα επεισόδια που ξεσπούν συνέχεια στην Αμερική,την στοχευμένη χρήση αστυνομικής βίας,την διάχυτη άποψη ότι η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης βρίσκεται εκτεθειμένη αγνοώντας ακόμα και τα στοιχειώδη,όπως το να επιλέγει να αδιαφορεί για πειστήρια όταν αυτά δεν συμπλέουν με την "επίσημη γραμμή", η προεδρία του Νίξον σε αντιστοίχηση με την προεδρία του Τράμπ.
Παραθέτοντας όλα αυτά το ερώτημα που βάζει ο Σορκιν είναι το κατα πόσο οι ΗΠΑ έχουν προχωρήσει ως δημοκρατία από το 1968 που λαμβάνει χώρα η δίκη μέχρι σήμερα.Και δεν είναι η απάντηση καθ'εαυτή που τον ενδιαφέρει όσο το να αρχίσει η συζήτηση.Άλλωστε όπως είχε πει και ο ίδιος μέσω του χαρακτήρα Will McAvoy (Jeff Daniels) στο Newsroom:το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις για να λύσεις ένα πρόβλημα είναι να το αναγνωρήσεις:η Αμερική δεν είναι το "λίκνο της δημοκρατίας" όπως θέλει να βαυκαλίζεται.
Στα της ταινίας θα συμφωνήσω με τον avpap που λέει ότι ο Σόρκιν είναι (και θα είναι στον αιώνα τον άπαντα) σεναριογράφος και όχι σκηνοθέτης.Δεν θεωρώ ότι είναι τόσο η αυταρέσκεια το προβλημα,όσο το ότι ως ταυτόχρονα και σεναριογράφος της ταινίας σέβεται πάρα πολύ το δημιούργημά του ακολουθώντας το πιστά,μη θέλοντας να πάρει τα δημιουργικά ρίσκα που είναι αναγκαία ωστε να σπάσουν τα "στεγανά" και να δώσουν έναν αέρα στην αφήγηση που θα απογειώσει την ταινία καθώς το αποτέλεσμα είναι λίγο "ρουτινιάρικο".
Παρ'όλα αυτά όμως βλέπεται με ενδιαφέρον,έχει άψογες ερμηνείες και-το βασικότερο-πετυχαίνει το σκοπό της.Στα χέρια ενός Φιντσερ (που ο Σορκιν θαυμάζει) το πιθανότερο είναι να είχαμε ένα ακόμα αριστούργημα σαν το Social Network αλλά...βολεύομαι και με λιγότερα κυρίως γιατί παρά τα όποια τεχνικά μειονεκτήματα της περιέχονται απολαυστικές σκηνές,διάλογοι που σε καθηλώνουν σε ένα κυρίως θέμα που απουσιάζει από τον σημερινό κινηματογράφο.
Y.Γ.Για όποιον ενδιαφέρεται και θέλει να ασχοληθεί με το θέμα λίγο παραπάνω υπάρχει μια ταινία-ντοκουμέντο εκείνης της εποχής το Medium Cool (1969) του Haskell Wexler,που αν και δεν είναι ντοκυμαντέρ δείχνει πως έφτασαν τα πράγματα στα επεισόδια που οδήγησαν στη Δίκη των Επτά.Ένα παραγνωρισμένο διαμάντι που έστρωσε το δρόμο για την μετέπειτα έκρηξη των πολιτικών θρίλερ τη δεκαετία του '70.