Τζεφ Μπρίτζες : O πιο cool άνδρας στη γη

Jeff Bridges



IMDB



Aποτελεί τον ορισμό του coolness - Ακόμα και τη μάχη του με τον καρκίνο την παρουσιάζει λες και τζαμάρει στο στούντιο με τους κολλητούς του - Βραβευμένος με Οσκαρ, γράφει μουσικές για γαλήνιο ύπνο και κλείνει το μάτι περιπαικτικά σε ζωή και θάνατο

Δεν είναι απλά ένας ηθοποιός. Είναι εξαιρετικός φωτογράφος, καλός μουσικός, ακτιβιστής, φιλάνθρωπος, ένας ανήσυχος άνθρωπος που όμως μένει εδώ και 40 χρόνια με την ίδια γυναίκα, αυτήν που ερωτεύτηκε παράφορα.





Ακόμα, είναι κάτοχος ενός Οσκαρ με έξι υποψηφιότητες στο παλμαρέ του, συγγραφέας, πατέρας τριών κοριτσιών και ιδρυτής του «Sleep Club» καθώς πιστεύει ότι ο καλός ύπνος είναι μεγάλη γιατρειά για την ψυχή και το μυαλό.

Λατρεύει τον Νίκο Καζαντζάκη και ύστερα από την ερμηνεία του στον «Μεγάλο Λεμπόφσκι» έγινε ο αγαπημένος Dude εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ χάρη στον κινηματογραφικό του ήρωα δημιουργήθηκε το κίνημα «Dudeism». Το μότο του κινήματος των ντουντεϊστών είναι απλό: «Σημασία δεν έχει τι σου συμβαίνει, αλλά πώς το αντιμετωπίζεις».


Με τη στάση ζωής του ο Τζεφ Μπρίτζες αποδεικνύει ότι ο Μεγάλος Λεμπόφσκι δεν ήταν απλά ένας ρόλος, αλλά ο πυρήνας του DNA του.

Τέλη Οκτωβρίου ανακοινώνει στα social media ότι διαγνώστηκε με λέμφωμα. Επιστρατεύοντας το χιούμορ του έγραψε: «Οπως θα έλεγε ο Dude, νέα σκατά ήρθαν στο φως. Διαγνώστηκα με λέμφωμα. Παρότι είναι μια σοβαρή ασθένεια, αισθάνομαι τυχερός που έχω μία σπουδαία ομάδα γιατρών και η πρόγνωση είναι καλή. Ξεκινώ θεραπεία και θα σας ενημερώνω για την ανάρρωσή μου. Είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων για την αγάπη και την υποστήριξη από την οικογένειά μου και τους φίλους μου.

Σας ευχαριστώ για τις προσευχές και τις ευχές σας. Ο καρκίνος σε κάνει να καταλαβαίνεις πόσο λίγο χρόνο έχεις σε αυτή τη ζωή. Το κατάλαβα. Και κατάλαβα ότι αν έχω κάτι να πω, πρέπει να το κάνω άμεσα... Και μια που έχω την προσοχή σας, σας παρακαλώ, θυμηθείτε να πάτε να ψηφίσετε. Είμαστε μαζί σε όλο αυτό. Vote.org. Με αγάπη Τζεφ».



Στο προσωπικό του ιστολόγιο jeffbridges.com ενημερώνει για την πορεία της υγείας του. «Αυτός ο καρκίνος μού γεννά συναισθήματα εκτίμησης, ευγνωμοσύνης και μπόλικης, παλιάς καλής αγάπης. Είναι μεταδοτική όλη αυτή η αγάπη. Αν θέλετε, θα μοιραστώ την εμπειρία μου και το πώς τη βιώνω σε αυτό το site. Και μην ξεχνάτε: σε αυτή τη ζωή είμαστε όλοι μαζί», έγραψε στο διαδικτυακό του ημερολόγιο, εκεί όπου λίγες ημέρες αργότερα πόσταρε μια φωτογραφία του από το νοσοκομείο.

Ορθιος, φορώντας τη ρόμπα του νοσοκομείου, κρατά τον ορό και προχωρά έχοντας το περιπαικτικό ύφος του Λεμπόφσκι ύστερα από κατανάλωση μερικών λίτρων μπίρας. Ακόμα και σε αυτή τη δύσκολη φάση της ζωής του, η ματιά του παραμένει σαρκαστική. «Θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς που επικοινωνήσατε μαζί μου αυτή τη δύσκολη στιγμή.

Νιώθει κανείς τόσο ζεστά όταν λαμβάνει ευχές για περαστικά και καλοτυχία... Αυτό το πράγμα που λέγεται καρκίνος φέρνει κι άλλα μαζί του. Μία αίσθηση ευγνωμοσύνης, ευλογίας, αναγνώρισης όσων αξίζουν στη ζωή. Αγάπη. Παντού και πάντα. Κι εγώ την αισθάνομαι, ρε φίλε. Και την εκτιμώ. Είναι εθιστική και κολλητική - σαν ένας θετικός ιός!» έγραψε, αποδεικνύοντας ότι στα 71 του χρόνια παραμένει ο μοναδικά χαλαρός τύπος, όπως οι περισσότεροι χαρακτήρες στις ταινίες που έχει ερμηνεύσει.




Ο φαινότυπός του είναι σπάνιος. Πάνω από μισό αιώνα βρίσκεται μπροστά στις κάμερες. Εντυπωσιακή η φιλμογραφία του, από την «Τελευταία Παράσταση» του Πίτερ Μπογκντάνοβιτς μέχρι τις «Σχέσεις πάθους», το «Αληθινό Θράσος» και το «Crazy Heart» που του χάρισε και το Οσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, ο Τζεφ Μπρίτζες μετακινήθηκε από χαρακτήρα σε χαρακτήρα, από ερμηνεία σε ερμηνεία, αλλά ό,τι κι αν έκανε, ο ρόλος του Dude κόλλησε πάνω του σαν γραμματόσημο και του προσέδωσε συλλεκτική αξία στην καρδιά των σινεφίλ.

Προέρχεται από οικογένεια ηθοποιών. Ο πατέρας του Λόιντ Μπρίτζες ήταν διάσημος τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 γιατί έπαιζε στη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά «Sea Hunt». Μάλιστα ο κόσμος τον είχε ταυτίσει τόσο πολύ με τον ρόλο του δύτη εξερευνητή που ερμήνευσε που νόμιζαν ότι πραγματικά ήταν δύτης και όχι ηθοποιός. «Μετά από αυτή τη σειρά θυμάμαι ότι του πρότειναν μόνο ρόλους δύτη. Γι’ αυτό κι εγώ αποφάσισα στη δική μου καριέρα να μην αναπτύξω ποτέ μια τόσο δυνατή περσόνα που θα εμπόδιζε τον επόμενο ρόλο.







Ηθελα πάντα να μπερδεύω το κοινό για το ποιος πραγματικά είμαι παίζοντας διαφορετικά πράγματα», δηλώνει σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Rolling Stone» ο Τζεφ Μπρίτζες, ενώ όταν τον ρωτούν αν τον πειράζει που ακόμα και σήμερα, μετά από τόσους ρόλους, τον αποκαλούν Dude, απαντά: «Καθόλου! Αυτό είναι θαυμάσιο! Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτή την ταινία. Θεέ μου, είναι μια υπέροχη ταινία. Ακόμα και πριν από λίγα λεπτά ένα ζευγάρι με πλησίασε και ο άντρας μού ζήτησε να υπογράψω την μπάλα του μπόουλινγκ που κρατούσαν. Εχω συνηθίσει πια. Με πλησιάζουν και μου μου ζητάνε να τους σκιτσάρω τον Dude σε μια χαρτοπετσέτα. Ισως τις πουλάνε μετά στο eBay».


Οι γονείς του ήταν ένα αγαπημένο ζευγάρι και ο ίδιος πολύ δεμένος με τα τρία αδέλφια του. Μάλιστα ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Μπο Μπρίτζες, είχε και τον ρόλο του μέντορα στη ζωή του, ενώ είναι και αυτός δημοφιλής ηθοποιός. Στην εφηβεία του ο 15χρονος Τζεφ ανακαλύπτει το ποτό, τα ναρκωτικά και οι γονείς του θορυβούνται. Ανακοινώνει στον πατέρα του ότι το μόνο που θέλει να κάνει είναι να παίζει μουσική. Ηδη είχε το δικό του συγκρότημα. Για να συνέλθει οι γονείς του τον στέλνουν σε στρατιωτικό σχολείο προκειμένου να μάθει τι εστί πειθαρχία. Και μαθαίνει, αλλά δεν αλλάζει γνώμη. Μουσικός θέλει να γίνει.

«Ξέρετε, τώρα στα γεράματά μου κατάφερα να κάνω πραγματικότητα το παιδικό μου όνειρο. Πάντα ήθελα να παίζω μουσική και να ζωγραφίζω. Αυτό ήθελα εγώ να κάνω. Δεν το κατάφερα. Γιατί ο πατέρας μου πίστευε ότι και τα παιδιά του έπρεπε να γίνουν ηθοποιοί.
Περνούσε ο ίδιος τόσο καταπληκτικά στη δουλειά του που ήθελε μια τέτοια ζωή και για εμάς. Μη με παρεξηγήσετε, είναι υπέροχη ζωή και την αγαπώ πολύ. Αλλά ο πατέρας μου με έσπρωξε στο επάγγελμα. Οταν του είπα ότι θέλω να γίνω μουσικός εκείνος μου είπε: “Μην είσαι ανόητος, αν γίνεις ηθοποιός θα μεταμορφώνεσαι σε ό,τι ονειρεύεσαι μέσα από τους ρόλους σου”. Η χαρά που έφερνε αυτός ο άνθρωπος μαζί του όταν γύριζε από το σετ ήταν κολλητική. Οπότε, και εγώ και ο αδελφός μου αγαπήσαμε πολύ τη δουλειά του ηθοποιού από τον πατέρα μας», ανέφερε χρόνια αργότερα σε συνέντευξή του ο Τζεφ Μπρίτζες, που ακόμα και σήμερα έχει το δικό του μουσικό γκρουπ.

Ερωτας, χυλόπιτα και γάμος
Ο πρώτος μεγάλος ρόλος του στην ταινία του Πίτερ Μπογκντάνοβιτς «Η τελευταία παράσταση» του έφερε μια υποψηφιότητα για Οσκαρ στρώνοντας με κόκκινο χαλί το διάβα του στο Χόλιγουντ. Ακολουθούν οι ταινίες «Ερωτας με την πρώτη ματιά» και «Rancho Deluxe», ενώ σε ηλικία 25 ετών συναντά μια ξανθιά κοπέλα με καταγάλανα μάτια και δύο τεράστιους μαύρους κύκλους, τη Σούζαν Τζέστον. «Ηταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχα δει στη ζωή μου.

Πέρα από τους τεράστιους μαύρους κύκλους, είχε και μια μεγάλη μελανιά στη μύτη της. Η αντίθεση που έκανε η ομορφιά με τις μελανιές της μου τράβηξε την προσοχή. Οπως έμαθα αργότερα, είχε τρακάρει και είχε σπάσει τη μύτη της, γι’ αυτό και οι μελανιές», λέει ο ίδιος ενθυμούμενος την πρώτη τους γνωριμία. Της ζητά να βγουν, αλλά η κοπέλα αρνείται. Τη συνάντησή τους καταγράφει παπαράτσο και η φωτογραφία υπάρχει ακόμα και σήμερα, με τον Μπρίτζες να την επιδεικνύει λέγοντας: «Αυτή είναι η στιγμή που η μελλοντική γυναίκα μου μού έριξε χυλόπιτα». Η Σούζαν εκείνο το διάστημα δούλευε στο ράντζο όπου γυριζόταν η ταινία που πρωταγωνιστούσε ο Μπρίτζες και το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν να γίνει άλλη μια κοπέλα που θα έπεφτε στο κρεβάτι ενός Χολιγουντιανού σταρ. Φυσικά ο επίμονος Τζεφ δεν τα παράτησε. Την πολιόρκησε και μετά από μερικούς μήνες ήταν ζευγάρι.


Συγκατοίκησαν για τρία χρόνια και όταν η Σούζαν αποφάσισε ότι έπρεπε να παντρευτούν, ο Τζεφ τρόμαξε και ένιωσε να πνίγεται. Κάπου εκεί λοιπόν «η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου» τού ανακοινώνει ότι επιστρέφει στη γενέτειρά της, τη Μοντάνα, γιατί έχει βρει μια πολύ καλή δουλειά - και το κάνει. Για έξι μήνες έμειναν χώρια. Οταν κατάλαβε ότι τη χάνει, αποφάσισε να την απαγάγει από το ράντσο της Μοντάνα και στον δρόμο της έκανε πρόταση γάμου.

Παντρεύτηκαν το 1977 στον κήπο του σπιτιού τους με ελάχιστους καλεσμένους. Οπως ανέφερε σε συνέντευξή του, τον πρώτο χρόνο του γάμου τους ένιωθε ότι η Σούζαν τον είχε εγκλωβίσει. Σαράντα χρόνια μετά και έχοντας αποκτήσει τρεις κόρες λέει: «Είμαι τρελός γι’ αυτό το κορίτσι. Αν αποφασίσεις να παντρευτείς, χρειάζεται πολλή δουλειά. Τα “σαμαράκια” στον δρόμο ενός γάμου είναι η ευκαιρία να μάθει κανείς καλύτερα τον σύντροφό του. Να πλησιάσει πιο βαθιά. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα στη ζωή. Κάτι άλλο σημαντικό για να κρατήσεις έναν γάμο -ξέρω, θα πεις ότι είμαι τρελός- είναι να απαντάς στο ερώτημα “τι είναι η αγάπη;”. Οι λέξεις που μου έρχονται αυτή τη στιγμή είναι ανοιχτό μυαλό, κατανόηση, ευγένεια, καλοσύνη - και βέβαια όλα αυτά θέλουν δουλειά. Ολοι έχουμε μια φωτεινή και μια σκοτεινή πλευρά. Πρέπει αυτό να το αναγνωρίσεις στον άλλο. Να ξέρεις ότι ο καθένας έχει τη δική του εκδοχή της πραγματικότητας και αυτό να το σέβεσαι», δηλώνει στο «Rolling Stone».

Ο Ιούδας στον «Τελευταίο πειρασμό» ήταν ένας ρόλος για τον οποίο είχε δώσει μάχη να τον υποδυθεί, έχοντας λατρέψει το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη. Είχε γράψει μάλιστα γράμμα στον Σκορσέζε ζητώντας του να σκεφτεί σοβαρά να του δώσει τον ρόλο του Ιούδα. «Ηταν η πρώτη και η τελευταία φορά που έγραψα σε σκηνοθέτη ζητώντας του να με συμπεριλάβει στο καστ μιας ταινίας. Και το έκανα γιατί είχα λατρέψει το βιβλίο», δήλωσε. Το Οσκαρ που κέρδισε ερμηνεύοντας έναν ξεπεσμένο τραγουδιστή της κάντρι στο «Crazy Heart» βρίσκεται σε ένα ράφι ανάμεσα στην κουζίνα και την τραπεζαρία του σπιτιού του. Πολυπράγμων, ασχολείται «με το γκολφ για να περνά η ώρα, με την ιππασία για να ηρεμεί η ψυχή μου, ενώ στη φωτογραφία έχω βρει έναν άλλον εαυτό. Μάλλον πάσχω από σύνδρομο Tourette - μου είναι αδύνατον να μείνω ακίνητος. Ξεκίνησα τις φωτογραφίες πριν από 35 χρόνια και μου έγινε δεύτερη φύση». Το 2019 παρέλαβε τιμητικό βραβείο για το σύνολο της καριέρας του από τις Χρυσές Σφαίρες και τον Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς η Ενωση Διευθυντών Φωτογραφίας της Αμερικής τού απένειμε το δικό της βραβείο αναγνωρίζοντας τη δουλειά του ως φωτογράφου.


Γράφει μουσικές για καλό ύπνο και δίνει συμβουλές για γαλήνιες νύχτες. «Ο κόσμος είναι γεμάτος από άυπνους ανθρώπους που χρειάζονται ξεκούραση - αυτός είναι ο λόγος που ο δίσκος μου είναι γεμάτος ήχους, θορύβους και οτιδήποτε άλλο βοηθά σε έναν βαθύ ύπνο», λέει σχετικά με το άλμπουμ του «Sleeping Tapes». Ο ίδιος πριν κοιμηθεί ακούει ambient μουσική. Ανήκει στο είδος των ανθρώπων που εκτιμούν τα καλά πούρα, ένα ποτήρι ουίσκι, αλλά και ένα ποτήρι χλιαρό γάλα, γελάει όταν συνομιλεί με τις κόρες του στο Messenger και βάζουν αστεία φίλτρα, λατρεύει την εγγονή του και θα αποτελεί τον ορισμό του manliness νυν και αεί!



Κλεοπάτρα Πατλάκη





​

Απλός, ανεπιτήδευτος, με έμφυτη κομψότητα, αέναο χαμόγελο και πονηρή γοητεία, επιβλήθηκε αμέσως στο Χόλιγουντ με την ερμηνευτική του ευελιξία και προτού συμπληρώσει τα 23 χρόνια του είχε την πρώτη από τις επτά υποψηφιότητές του για Όσκαρ. Όταν του επιτρέπουν οι υποχρεώσεις του στον κινηματογράφο, ασχολείται με τη μουσική, συνοδεύοντας με την κιθάρα του τα τραγούδια που γράφει ο ίδιος. Τις δύο αυτές ιδιότητές του συνδύασε στην ταινία «Crazy Heart» (2009), αποσπώντας το μοναδικό του μέχρι στιγμής Όσκαρ.

Ο Τζέφρι Λίον Μπρίτζες γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 1949 στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας. Γιος του ηθοποιού Λόιντ Μπρίτζες (1913-1998), έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στην αγκαλιά της μητέρας του Ντόροθι Μπρίτζες (1915-2009) στο μελόδραμα «The Company she keeps» (1951). Στην ίδια ταινία έπαιζε και ο μεγαλύτερος αδελφός του, γνωστός ηθοποιός στη συνέχεια, Μπο Μπρίτζες. Σε ηλικία οκτώ ετών ντεμπουτάρησε και στη μικρή οθόνη, στην τηλεοπτική σειρά «Sea Hunt» (1958), στην οποία πρωταγωνιστούσε ο πατέρας του.



Μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο του Πανεπιστημίου του Λος Άντζελες, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο εφεδρικό σώμα της Ακτοφυλακής και μετά την αφυπηρέτησή του μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να σπουδάσει υποκριτική στη δραματική σχολή του Χέρμπερτ Μπέργκοφ (HB Studio).

Τα επόμενα χρόνια πήρε αρκετούς μικρούς ρόλους σε ταινίες, προτού φτάσει στο πρώτο σημαντικό ρόλο του στο νεανικό δράμα του Πίτερ Μπογκντάνοβιτς «Η Τελευταία Παράσταση» («The Last Picture Show», 1971), για τον οποίο προτάθηκε για Όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου. Κέρδισε μία δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ για την απεικόνιση ενός περιπλανώμενου κλέφτη στην κωμική περιπέτεια του Μάικλ Τσιμίνο «Η μεγάλη ληστεία της Μοντάνα» («Thunderbolt and Lightfoot», 1974), με συμπρωταγωνιστή τον Κλιντ Ίστγουντ.

Αποδεικνύοντας την ευελιξία του ως ηθοποιός, ο Μπρίτζες έπαιξε έναν παλαιοντολόγο στην ταινία φαντασίας του Τζον Γκίλερμιν «Κινγκ Κονγκ» («King Kong», 1976), έναν πλούσιο κτηματομεσίτη στο δράμα του Μπομπ Ράφελσον «Το Γυμναστήριο» («Stay Hungry», 1976) κι έναν άντρα που προσπαθεί να ανακαλύψει το δολοφόνο του αδελφού του, στη μαύρη κωμωδία του Γουίλιαμ Ρίτσερτ «Winter Kills» (1979).


Στις δεκαετίες του ‛80 και του ‛90 ο Μπρίτζες είχε συχνή παρουσία στον κινηματογράφο. Εξήψε τη φαντασία του νεανικού κοινού στο ρόλο ενός ιδιοφυούς προγραμματιστή βιντεοπαιχνιδιών στην ταινία επιστημονικής φαντασίας της Ντίσνεΐ «Tron» (1982). Για το ρόλο του εξωγήινου που παίρνει τη μορφή του νεκρού συζύγου μιας νεαρής Αμερικανίδας στην ταινία επιστημονικής φαντασίας του Τζον Κάρπεντερ «Starman» (1984) κέρδισε την τρίτη υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε με τη Ρέιτσελ Γουόρντ στο ερωτικό θρίλερ του Τέιλορ Χάκφορντ «Έρωτας δίχως αύριο» («Against All Odds»). Το ομότιτλο κομμάτι συνέθεσε και ερμήνευσε ο Φιλ Κόλινς (μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του) και ήταν υποψήφιο για Όσκαρ τραγουδιού. Το 1989 εμφανίστηκε με τον αδερφό του Μπο Μπρίτζες και τη Μισέλ Φάιφερ στο μουσικό δράμα «Σχέσεις Πάθους» («The Fabulous Baker Boys», 1989).

Τη δεκαετία ‛90 πρωταγωνίστησε στο δράμα του Πίτερ Μπογκντάνοβιτς «Texasville» (1990), συνέχεια του «The Last Picture Show» του 1971 και τον επόμενο χρόνο υποδύθηκε έναν αλαζόνα ραδιοφωνικό παραγωγό που ξεκινά ένα ταξίδι για να βοηθήσει έναν άστεγο άνδρα (τον υποδύεται ο Ρόμπιν Γουίλιαμς) στη δραμεντί του Τέρι Γκίλιαμ «Ο Βασιλιάς της Μοναξιάς» («The Fisher King», 1991).

Το 1992 πρωταγωνίστησε στο δράμα του Μάρτιν Μπελ «American Heart», στο ρόλο ενός πρώην κατάδικου που προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τον έφηβο γιο του, στο θρίλερ «Η Απαγωγή» («The Vanishing», 1993) και στην κομεντί «Ο καθρέφτης έχει δύο πρόσωπα» («The Mirror Has Two Faces», 1996), δίπλα στην Μπάρμπαρα Στρέιζαντ και τη Λορίν Μπακόλ.
«Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι»

Ίσως η πιο γνωστή ταινία του Τζεφ Μπρίτζες από τη δεκαετία του ‛90 είναι «Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι» («The Big Lebowski», 1998), η κωμωδία των αδερφών Κοέν, στην οποία ο Μπρίτζες παίζει τον Dude, έναν αργόσχολο τύπο που καπνίζει χόρτο και παίζει μπόουλινγκ με τους φίλους, η ζωή του οποίου θα αλλάξει δραματικά όταν θα μπλεχτεί σε μία περιπέτεια λόγω της συνωνυμίας του με έναν πλούσιο επιχειρηματία που είναι μπλεγμένος σε παράνομες δραστηριότητες. Ο Μπρίτζες αποθεώθηκε από την κριτική για την πειστική του ερμηνεία και η ταινία έγινε αντικείμενο λατρείας από τους σινεφίλ.

Στις αρχές του νέου αιώνα έλαβε την τέταρτη οσκαρική υποψηφιότητά του για το ρόλο του στο πολιτικό θρίλερ του Ροντ Λιούρι «Η Αντιπρόεδρος» («The Contender», 2000). Υποδύεται τον αμερικανό πρόεδρο, του οποίου η υποψήφια αντιπρόεδρος (την υποδύεται η Τζόαν Άλεν) εμπλέκεται σε σεξουαλικό σκάνδαλο. Από τις επόμενες ταινίες του ξεχωρίζουν «Το Μεγάλο Φαβορί» («Seabiscuit», 2003) και «Ατίθασο Ταλέντο» («Stick It», 2006) – ταινίες με αθλητικό περιεχόμενο – και «Iron Man» (2008), η οποία βασίζεται σε κόμικ από το σύμπαν της Μάρβελ.

Το 2009 συμπρωταγωνίστησε με τον Τζορτζ Κλούνεϊ στην κωμωδία «Οι άνδρες που κοιτούν επίμονα κατσίκες» («The Men Who Stare at Goats»), η οποία επικεντρώνεται σε μία μυστική μονάδα του στρατού των ΗΠΑ, που είναι εκπαιδευμένη να χρησιμοποιεί υπερφυσικές δυνάμεις.
Αργότερα εκείνο το έτος υποδύθηκε έναν αλκοολικό μουσικό της κάντρι, που προσπαθεί ν’ αλλάξει τη ζωή του μέσα από τη σχέση του με μια νεαρή δημοσιογράφο, στην ταινία «Crazy Heart». Για την ερμηνεία του τιμήθηκε με Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου, το μοναδικό έως τώρα της καριέρας του. Τη μεγάλη προσωπική του επιτυχία ακολούθησε η συνέχεια του «Tron» με τίτλο «Tron: Legacy» (2010) και ο ρόλος του μάρσαλ Ρούστερ Κόγκμπερν στο γουέστερν των αδελφών Κοέν «Αληθινό Θράσος» («True Grit», 2010), με τον οποίο κέρδισε την έκτη υποψηφιότητά του για Όσκαρ.






Αργότερα ο Μπρίτζες πρωταγωνίστησε στην κωμωδία δράσης «R.I.P.D. - Μπάτσοι από Άλλο Κόσμο» («R.I.P.D.», 2013) ως βετεράνος μιας υπερφυσικής αστυνομικής δύναμης. Τον επόμενο χρόνο πρωταγωνίστησε ως «αποδέκτης αναμνήσεων» στην ταινία επιστημονική φαντασίας του Φίλιπ Νόις «Ο Φύλακας της Μνήμης» («The Giver», 2014). Ο Μπρίτζες προσπάθησε για χρόνια να εξασφαλίσει χρηματοδότηση για την ταινία που βασίζεται στο ομώνυμο εφηβικό μυθιστόρημα της Λόις Λόουρι και τελικά συμμετείχε στην ομάδα παραγωγής της. Το 2016 πρωταγωνίστησε ως σερίφης του Τέξας που κυνηγά ληστές τραπεζών στο αστυνομικό δράμα «Πάση Θυσία» («Hell or High Water»), κερδίζοντας την έβδομη υποψηφιότητά του για Όσκαρ.


Τον επόμενο χρόνο εμφανίστηκε στην ταινία «Ριψοκίνδυνοι Άνδρες» («Only the Brave»), που αφηγείται μία πραγματική ιστορία – τις προσπάθειες μιας ομάδας επίλεκτων πυροσβεστών να οριοθετήσουν τις μεγάλες πυρκαγιές της Αριζόνα το καλοκαίρι του 2013. Το 2017 έπαιξε στην κατασκοπική ταινία «Kingsman: Ο Χρυσός Κύκλος» («Kingsman: The Golden Circle») και στη δραμεντί «Το μόνο αγόρι στη Νέα Υόρκη» («The Only Living Boy in New York»). Το 2018 υποδύθηκε έναν ιρλανδό ιερέα στην ταινία μυστηρίου «Δύσκολες Ώρες στο Ελ Ροαγιάλ» («Bad Times at the El Royale», 2018). Το 2019 ο Μπρίτζες έλαβε το βραβείο «Σεσίλ ΝτεΜιλ» για το σύνολο της προσφοράς του στον κινηματογράφο, κατά τη διάρκεια της απονομής των Χρυσών Σφαιρών.

Εκτός από την καριέρα του στον κινηματογράφο, ο Τζεφ Μπρίτζες γράφει τραγούδια κάντρι και τα ερμηνεύει σε συναυλίες με την κιθάρα του. Έχει ηχογραφήσει τα άλμπουμ «Be Here Soon» (2000) και «Jeff Bridges» (2011), το δεύτερο σε παραγωγή του T Bone Burnett.


Ο Μπρίτζες έχει μελετήσει τον Βουδισμό και πριν από κάθε γύρισμα διαλογίζεται για τουλάχιστον μισή ώρα. Το 2012 συνεργάστηκε με τον δάσκαλο του Ζεν Βουδισμού Μπέρνι Γκλάσμαν στη συγγραφή του βιβλίου «The Dude and the Zen Master».

https://www.sansimera.gr/biographies/2513​