Στη Μυστική Υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητος [John Barry]
- Thread starter grio
- Start date
Ποια είναι η αγαπημένη σας ταινία από την σειρά James Bond;
Η Ταινία, ο Μπάρι και το Σάουντρακ!
John Barry - On Her Majesty's Secret Service (Original Motion Picture Soundtrack) (Δεκέμβριος 1969, United Artists Records)
Τραγούδια: A1 We Have All The Time In The World (John Barry, Hal David / φωνητικά: Louis Armstrong), A2 This Never Happened To The Other Fella (περιέχει το "James Bond Theme"), A3 Try, A4 Ski Chase, A5 Do You Know How Christmas Trees Are Grown? (John Barry, Hal David / φωνητικά: Nina), B1 Main Title - On Her Majesty's Secret Service, B2 Journey To Blofeld's Hideaway, B3 We Have All The Time In The World (Οργανικό), B4 Over And Out, B5 Battle At Piz Gloria, B6 We Have All The Time In The World - James Bond Theme (σύνθεση: Monty Norman)
Συντελεστές: John Barry (σύνθεση, ενορχήστρωση, διεύθυνση)
Παραγωγή / Μηχανικός: Phil Ramone / John Richards
Ηχογραφήθηκε, από τις 23 Σεπτεμβρίου έως τις 18 Οκτωβρίου 1969, στα στούντιο Cine-Tele Sound (CTS) στο Bayswater, Λονδίνο
Στην αναζήτησή τους για νέες αγορές, οι δισκογραφικές εταιρείες ανακάλυψαν ότι οι άνθρωποι θα αγόραζαν το μουσικό σάουντρακ ταινιών που είχαν απολαύσει. Από αυτή την άποψη, κανένα φραντσάιζ δεν ήταν πιο επιτυχημένο, από τις ταινίες του James Bond.
Τα σάουντρακ κυκλοφόρησαν ξεχωριστά ως άλμπουμ με τα πόστερ των ταινιών για εντυπωσιακά εξώφυλλα, και έχουν χρησιμοποιηθεί σε πάμπολλες συλλογές με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Bond. Στις ταινίες του Bond, η μουσική ήταν ένα κρίσιμο μέρος της γοητείας, κάνοντας πολλά για να δημιουργηθεί ο ερωτικός, γεμάτος δράση, συναρπαστικός κόσμος του μυστικού πράκτορα του Ian Fleming. Η μαγεία μερικών ταινιών της σειράς μπορεί να εξασθενίζει ( ; ) με το πέρασμα του χρόνου, αλλά όχι της μουσικής, και ο άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος για τη διαμόρφωσή της στη δεκαετία του 1960, ήταν ο John Barry (1933-2011).
Ο Μπάρι γνώριζε από την ηλικία των εννέα ότι ήθελε να γίνει συνθέτης. Βοηθώντας τον πατέρα του να λειτουργήσει έναν κινηματογράφο είχε εκτεθεί σε αμέτρητα σάουντρακ ταινιών, παρόλο που αρχικά είχε ελκυστεί από την κλασική μουσική. Ωστόσο, η ανακάλυψη της σουίνγκ τζαζ διεύρυνε τους ορίζοντές του και άρχισε την τρομπέτα. Αυτή η συνδυασμένη γνώση της ενορχήστρωσης των χάλκινων και της συγκοπής της τζαζ έγινε κρίσιμη για το συνθετικό του έργο.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 ο Barry δούλευε σε βρετανικές τηλεοπτικές σειρές, όπως το Six-Five Special και το Oh Boy!, παίζοντας στο συγκρότημά του, The John Barry Seven. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 έγραψε μουσικά θέματα για ταινίες - πρώιμα παραδείγματα είναι τα From Russia With Love (1963) και Zulu (1964) - και έκτοτε έχει συνθέσει πάνω από 60 ταινίες, για να γίνει ο πιο επιτυχημένος Βρετανός συνθέτης ταινιών ποτέ. Σπάνια σάουντρακ ταινίας έχει επιτύχει το επίπεδο ταυτοποίησης με το θέμα της, όπως έχει ο Barry με τις ταινίες Bond - για να μην αναφέρουμε τα επιτυχημένα σινγκλ θεματικά τραγούδια. Στη δεκαετία του 1990 η δημοτικότητά του αυξήθηκε και πάλι, και η επίδραση της αρμονίας, των θεμάτων και της ενορχήστρωσης στυλ Barry μπορούσε να ακουστεί στην μέινστριμ ποπ.
Τα σάουντρακ των From Russia With Love, Goldfinger και Thunderball είναι κορεσμένα με την ατμόσφαιρα του Ψυχρού Πολέμου της προ-ψυχεδελικής δεκαετίας του 1960. Ο Μπάρι έβρισκε πάντα τον σωστό τραγουδιστή για τα τραγούδια του τίτλου: Το στριγκό "Goldfinger" της Shirley Bassey και το ξέπνοο "Diamonds Are Forever", το ορμονικό "Thunderball" του Tom Jones και το συγκινητικό "We Have All The Time In The World" του Louis Armstrong από το On Her Majesty's Secret Service. Πολλά από τα τραγούδια - όπως το τελευταίο, για παράδειγμα - γράφτηκαν με τον στιχουργό του Burt Bacharach, Hal David.
Η έκτη ταινία Bond επρόκειτο να είναι το On Her Majesty's Secret Service, η επί μακρόν αναβληθείσα ταινία του 10ου Bond μυθιστορήματος του Ian Fleming, που δημοσιεύθηκε το 1963. Στην ιστορία, ο Μποντ συναντά και ερωτεύεται την Τρέισι (Diana Rigg), την όμορφη κόρη ενός βαρόνου του εγκλήματος της Κορσικής, του Ντράκο (Gabriele Ferzetti). Ο Μποντ βρίσκει τον Μπλόφελντ (Telly Savalas) στην Ελβετία και σταματά τη συνωμοσία του για βιολογικό πόλεμο, αλλά ο Blofeld καταφέρνει να εκδικηθεί, λίγο μετά τον γάμο του Μποντ και της Τρέισι, όταν αυτή δολοφονείται.
Όταν ο Sean Connery αποφάσισε ότι ξεμπέρδεψε παίζοντας τον James Bond και οι Broccoli και Saltzman επέλεξαν κάποιον άγνωστο για τον ρόλο του 007, η πίεση δεν ήταν μόνο στον Αυστραλό μοντέλο, George Lazenby για να αποδείξει ότι ήταν ο ακατάβλητος μυστικός πράκτορας του Ian Fleming, ήταν και στον John Barry για να ενισχύσει μουσικά την ιδέα στο μυαλό των κινηματογραφόφιλων. «Ακόμα κι αν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά με τον Λάζενμπι», είπε ο σκηνοθέτης Peter Hunt πολλά χρόνια αργότερα, «ήξερα πως, ό,τι και αν συνέβαινε, ο Τζον Μπάρι θα έκανε καλά τη δουλειά. Γιατί διαφορετικά, αν δεν το έκανε, του είπα ότι θα τον σκότωνα!». Ο Μπάρι συμφώνησε ότι η μουσική επένδυση ήταν ακόμη πιο κρίσιμη από το συνηθισμένο λόγω του νέου πρωταγωνιστή - «για να κάνει το κοινό να ξεχάσει ότι δεν έχουν Σον Κόνερι», όπως είπε αργότερα. «Αυτό που έκανα ήταν να δώσω έμφαση σε όλα όσα είχα κάνει στις πρώτες ταινίες, απλώς έπρεπε να μεγιστοποιήσω την προσπάθεια για να κάνω το σάουντρακ δυνατό. Να το κάνω Μποντικό πέρα από το Μποντικό».
Έχουμε όλο το χρόνο δικό μας...
Ο John Barry, ο θρυλικός Louis Armstrong (Pops) και ο στιχουργός Hal David στο σέσιον ηχογράφησης, τον Οκτωβρίο του 1969, για το "We Have All the Time in the World"
Ενώ η ταινία βρισκόταν σε παραγωγή στις αρχές του 1969, ο Lazenby πρότεινε στους παραγωγούς να εξετάσουν το νέο καυτό τζαζ-ροκ γκρουπ, Blood Sweat & Tears για ένα τραγούδι. Προφανώς κανείς δεν τον πήρε στα σοβαρά, όπως δεν ελήφθη σοβαρά υπόψη και η ιδέα ενός τραγουδιού με τίτλο "On Her Majesty's Secret Service". «Ένα τραγούδι τίτλου πρέπει να έχει τον τίτλο της ταινίας», είπε ο Hunt, «αυτό είναι το πλεονέκτημά του...». Τελικά, το εναρκτήριο θέμα για το On Her Majesty's Secret Service αποδείχθηκε πρόκληση για τον John Barry και για πρώτη φορά μετά το Dr. No, οι πρώτοι τίτλοι συντελεστών μιας ταινίας Bond επενδύθηκαν μουσικά καθαρά οργανικά, χωρίς ένα τραγούδι θέματος που το τραγουδούσε ένας δημοφιλής καλλιτέχνης. Ο Μπάρι συνέθεσε ένα τραγούδι για την ταινία, το "We Have All The Time In The World" που ερμήνευσε ο Louis Armstrong, αλλά το τραγούδι δεν ακούγεται παρά μόνο μετά από τριάντα πέντε λεπτά στην ταινία. Ευχάριστο και στοχαστικό, το τραγούδι ήταν η τελευταία στούντιο ηχογράφηση του Armstrong και διαθέτει μια όμορφη, τερετίζουσα συνοδεία εγχόρδων που τροποποιήθηκε από τον Barry για να παίζει χαμηλές συχνότητες ως παιχνιδιάρικο θέμα για τον Bond σε μερικές από τις προηγούμενες σεκάνς της ταινίας.
Στο Her Majesty's Secret Service, όπως σε κάθε σάουντρακ του Bond από τον John Barry, δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στη λεπτομέρεια. Οι τρομπέτες στριγκλίζουν, τα τυμπάνι αντηχούν, τα ταμπούρα κροτούν και κροταλίζουν, τα έγχορδα εκτινάσσονται και αντισταθμίζουν τα χάλκινα πνευστά - συνήθως σε αιχμηρά μεσοδιαστήματα - και τέτοια εξωτικά όργανα όπως το κύμβαλο θυμίζουν μακρινές γωνιές του κόσμου. Οι ακολουθίες συγχορδιών είναι συχνά ασυνήθιστες, εκτός των κανόνων της πόπιουλαρ μουσικής, και κάθε μία τείνει να είναι ένα μίνι-δοκίμιο σχετικά με τη χρήση της δυσαρμονίας για την επίτευξη μιας σέξι, βίαιης ατμόσφαιρας. Ακόμα και το "Do You Know How Christmas Trees Are Grown?" - που διαθέτει παιδική χορωδία - έχει κάποιες απροσδόκητες αλλαγές στη συγχορδία της.
Ακριβώς όπως είχε ο Bond όλα τα τελευταία γκάτζετ, το ίδιο έκανε και ο Barry. Έδωσε στην ηλεκτρική κιθάρα και το ηλεκτρικό μπάσο εξέχοντες ρόλους στην ορχήστρα του, και το κομμάτι τίτλου του On Her Majesty's Secret Service είναι ένα υπέροχο ποπ κομμάτι της δεκαετίας του 1960 με πρωτοποριακή χρήση του συνθεσάιζερ. Η επιλογή του Moog συνθεσάιζερ από τον Barry ήταν ιδιαίτερα τολμηρή, αν και είχε πειραματιστεί μ' αυτό σε δύο προηγούμενες και αξιοσημείωτες ταινίες, για έναν βαθύ μπάσο στον κύριο τίτλο του The Lion in Winter (1968) και ως μουσικό καρύκευμα για μια ήσυχη στιγμή στο Midnight Cowboy (αρχές 1969). Στο On Her Majesty's Secret Service, ωστόσο, οι ήχοι του Moog ενσωματώνονται σε όλη τη μουσική επένδυση. Η κυκλοφορία της ταινίας τον Δεκέμβριο του 1969 σηματοδότησε την πρώτη φορά που μια μεγάλη κινηματογραφική ταινία παρουσίασε το συνθεσάιζερ τόσο εμφανώς, και ταυτόχρονα πλήρως ενσωματωμένο στην παραδοσιακή ορχήστρα. Δεν ήταν απλώς μοντέρνο, ήταν μια πρωτοποριακή εφαρμογή της ηλεκτρονικής μουσικής που θα προμήνυε δεκαετίες χρήσης συνθεσάιζερ από τους συνθέτες ταινιών παντού.
Το On Her Majesty's Secret Service, με μεικτά έσοδα 80 εκατομμυρίων δολαρίων, ήταν μια τεράστια επιτυχία στα ταμεία σε σχέση με τον προϋπολογισμό των 7 εκατομμυρίων δολαρίων. Δεδομένου όμως ότι απέτυχε να συναγωνιστεί τα Thunderball και You Only Live Twice, θεωρήθηκε αρχικά ως αποτυχία. Εκ των υστέρων, όμως θεωρείται μία από τις καλύτερες περιπέτειες του Bond, για την πλούσια δημιουργία χαρακτήρων, τις συναρπαστικές σκηνές δράσης και την τολμηρή μουσική επένδυση, που είναι η καλύτερη του Τζον Μπάρι για οποιαδήποτε ταινία του Τζέιμς Μποντ.
Στους τρεις αγαπητούς Πάνους (superfly, opsim, ecodrifter), νυν και πρώην συνδιαχειριστές...
(*****, πηγές: σημειώσεις επανέκδοσης, Johnny Black: Classic Tracks Back to Back, 2008, Jon Burlingame: The Music of James Bond, 2010)
Αν και δηλώνω αδαής περί James Bond (ελάχιστες ταινίες έχω δεί),την συγκεκριμμένη θα κάτσω να την απολαύσω οπωσδήποτε,όπως απόλαυσα και την παρουσίαση του soundtrack.
Εξαιρετικός Γρηγόρη όπως πάντα.
Κάθε παρουσίαση και επιμόρφωση.
Πως τα καταφέρνεις,ένας Θεός ξέρει,αλλά μπράβο σου !Ειλικρινά..
Εξαιρετικός Γρηγόρη όπως πάντα.
Κάθε παρουσίαση και επιμόρφωση.
Πως τα καταφέρνεις,ένας Θεός ξέρει,αλλά μπράβο σου !Ειλικρινά..
Re: Απάντηση: Στη Μυστική Υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητος
Ναι καλά, με τέτοια κοσμοσυρροή :music-smiley-005:, δεν χαζεύω καλύτερα για εκατομμυριοστή φορά την μία και μοναδική...
Re: Απάντηση: Στη Μυστική Υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητος
Τα διαβάζουμε αλλά δεν μπορούμε να γράψουμε λόγω εργασίας φίλε μου. Αύριο μεθαύριο όμως θα γράψουμε.
Re: Απάντηση: Στη Μυστική Υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητος
Φίλε μου, αλίμονο, χιούμορ προς τον έτερο Πάνο ήταν, ήθελα να τον τσιγκλίσω και λίγο με την Νταϊάνα. Εννοείτε, δεν υπάρχει καμία 'υποχρέωση' για τίποτα και οι προτεραιότητες είναι φυσικά, όπως ο καθείς τις προσδιορίζει. Μην με κάνετε να πιστεύω ότι σας αγχώνω, εγώ αντίθετα επιδιώκω το αντίθετο...
Γιώργος Κουν.
Supreme Member
:guitarist:Ο Άρμστρονγκ, τότε 69 ετών,
... ήταν σε κακή υγεία για μεγάλο διάστημα του προηγούμενου έτους, μέσα και έξω από νοσοκομεία και δεν μπορούσε να ερμηνεύσει. Αλλά του άρεσε το ντέμο που είχε ακούσει και την Πέμπτη 23 Οκτωβρίου, εμφανίστηκε στα θρυλικό A&R Studios της Νέας Υόρκης στην 799 Seventh Avenue, όπου ο Barry θα διηύθυνε μια αμερικάνικη ορχήστρα για πρώτη φορά στη μουσική για μια ταινία του James Bond.
«Ο Λούις ήταν ένας τύπος που τον είχα σαν είδωλο», είπε ο Ramone. «Δεν ήταν σε καλή κατάσταση τότε. Σίγουρα ήξερε το τραγούδι, το οποίο δεν περίμενα, αντίθετα περίμενα να αυτοσχεδιάσει. Αλλά αυτό που παρατήρησα αμέσως ήταν αυτή η ευγένεια - η γοητεία, η ζεστασιά και το 'γεια, παιδιά', μιλώντας στην μπάντα».
Ο Μπάρι διηύθυνε, ο Ραμόν μηχανικός και ο Χαλ Ντέιβιντ ήταν παρών. «Ήταν τόσο αδύναμος», θυμάται ο Ντέιβιντ, «και σκέφτηκα, Θεέ μου, μπορεί να το κάνει; Αλλά θυμάμαι τη συγκίνηση που ένιωσα τη στιγμή που βγήκε η πρώτη γραμμή. Ήταν τόσο υπέροχο. Ήταν τόσο ανθρώπινος, και τόσο ταπεινός. Έκανε δύο ή τρεις λήψεις και αυτό ήταν. Μας ρώτησε αν ήταν εντάξει!» Είπε ο συνθέτης, αναπολώντας το 1978: «Ο Λούις Άρμστρονγκ ήταν ο πιο γλυκός άνθρωπος στη Γη, αλλά έχοντας καθηλωθεί για πάνω από ένα χρόνο, δεν είχε άλλη ενέργεια και μολαταύτα επιστράτευε κουράγιο για να κάνει το τραγούδι μας. Στο τέλος του σέσιον ηχογράφησης, ήρθε σε μένα και είπε, 'Σας ευχαριστώ γι' αυτή τη δουλειά.' Ήταν ένας τόσο υπέροχος άνθρωπος. Πέθανε λίγο μετά από αυτό».
... ήταν σε κακή υγεία για μεγάλο διάστημα του προηγούμενου έτους, μέσα και έξω από νοσοκομεία και δεν μπορούσε να ερμηνεύσει. Αλλά του άρεσε το ντέμο που είχε ακούσει και την Πέμπτη 23 Οκτωβρίου, εμφανίστηκε στα θρυλικό A&R Studios της Νέας Υόρκης στην 799 Seventh Avenue, όπου ο Barry θα διηύθυνε μια αμερικάνικη ορχήστρα για πρώτη φορά στη μουσική για μια ταινία του James Bond.
«Ο Λούις ήταν ένας τύπος που τον είχα σαν είδωλο», είπε ο Ramone. «Δεν ήταν σε καλή κατάσταση τότε. Σίγουρα ήξερε το τραγούδι, το οποίο δεν περίμενα, αντίθετα περίμενα να αυτοσχεδιάσει. Αλλά αυτό που παρατήρησα αμέσως ήταν αυτή η ευγένεια - η γοητεία, η ζεστασιά και το 'γεια, παιδιά', μιλώντας στην μπάντα».
Ο Μπάρι διηύθυνε, ο Ραμόν μηχανικός και ο Χαλ Ντέιβιντ ήταν παρών. «Ήταν τόσο αδύναμος», θυμάται ο Ντέιβιντ, «και σκέφτηκα, Θεέ μου, μπορεί να το κάνει; Αλλά θυμάμαι τη συγκίνηση που ένιωσα τη στιγμή που βγήκε η πρώτη γραμμή. Ήταν τόσο υπέροχο. Ήταν τόσο ανθρώπινος, και τόσο ταπεινός. Έκανε δύο ή τρεις λήψεις και αυτό ήταν. Μας ρώτησε αν ήταν εντάξει!» Είπε ο συνθέτης, αναπολώντας το 1978: «Ο Λούις Άρμστρονγκ ήταν ο πιο γλυκός άνθρωπος στη Γη, αλλά έχοντας καθηλωθεί για πάνω από ένα χρόνο, δεν είχε άλλη ενέργεια και μολαταύτα επιστράτευε κουράγιο για να κάνει το τραγούδι μας. Στο τέλος του σέσιον ηχογράφησης, ήρθε σε μένα και είπε, 'Σας ευχαριστώ γι' αυτή τη δουλειά.' Ήταν ένας τόσο υπέροχος άνθρωπος. Πέθανε λίγο μετά από αυτό».
Απο νήμα του 2012 για τα τραγούδια του Bond...
Για να μην ξεχνάμε τι είπαμε παλιότερα, αν και για κάποια μερικές φορές μπορεί να αναθεωρήσουμε, βλέπε Λάζενμπι...
Για να μην ξεχνάμε τι είπαμε παλιότερα, αν και για κάποια μερικές φορές μπορεί να αναθεωρήσουμε, βλέπε Λάζενμπι...
Ω, ποιος δίνει δεκάρα για τα κοινά κριτήρια...
Για μένα μόνο το βλέμμα και το ύφος της μου φτάνουν για να πέσω στα πόδια της...
:adore::adore::adore:
Το On Her Majesty Secret Service ήταν η πρώτη "χειραφετημένη" ταινία 007.Ενώ στη βασική κατασκευή της φαίνεται ότι αναπαράγει όλα τα κλισέ,από πίσω τα κατεδαφίζει.
Βρισκόμαστε στα τέλη των 60'ς οπότε το πράγμα έχει αλλάξει και αν για κάτι φημίζεται το franchise ήταν ότι πάντα απεικόνιζε το zeitgeist.
Eτσι για πρώτη φορά βλέπουμε γυναικείο χαρακτήρα να εισβάλει τοσο έντονα στη ζωή του 007 και διόλου τυχαία αυτή η "εισβολή" είναι εγκεφαλική παρά σαρκική,και για να γίνει το πράγμα ακόμα πιο ακραίο η γυναίκα αυτή είναι κόρη μαφιόζου και δεν κατάγεται από την αριστοκρατία,ασχέτως αν η ίδια εκπέμπει τόνους από αυτή.
Επίσης για πρώτη φορά κατεδαφίζεται το κλισέ που θέλει τον ήρωα να βγαίνει ατσαλάκωτος στο τέλος.
Το soundtrack δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό.Με όλο αυτό τον οργασμό που συντελούταν στη μουσική εκείνο τον καιρό,ήταν αδύνατο να μην επηρεαστεί ο οποιοσδήποτε,πόσο μάλλον ο John Barry.
Όπως έγραψε και ο Γρηγόρης για πρώτη φορά η μουσική που ντύνει τους τίτλους ήταν ορχηστρική,ένα περιπετειώδες κομμάτι με τη χρήση του Moog,που είχε ήδη κάνει την εμφάνισή του στην ποπ και έδωσε μια ατμόσφαιρα μοντέρνου αστικού θρίλλερ.,παιχνιδιάρικο μεν αλλά "μηχανικό".
Το βασικό τραγούδι ακούγεται μετά από 35 λεπτά μέσα στην ταινία,σαν οργανικό τμήμα της ταινίας και όχι αποσπασμένο στην αρχή.
Και η επιλογή του Louis Armstrong ήταν έξω από τα νερα,καθώς δεν είχε καμμία σχέση με τους θηλυκούς ή αρσενικούς crooners που είχαν χρησιμοποιηθεί μέχρι τότε.
Η βραχνάδα του έφερνε έναν "βρώμικο" μπλουζ αέρα αλητείας,ταιριαστό με το χαρακτήρα της ταινίας και αντίθετα από τις συντηριτικές ερμηνείες των προηγούμενων ταινιών.
Για μένα η ιδέα πίσω από την χρησιμοποίηση του Armstrong,όσο και ο τρόπος που το πραγματοποίησαν ήταν ιδιοφυής.Δεν χρειαζόταν να πάνε σε κάποιο ποπ ίνδαλμα της εποχής για να φέρουν τα 60'ς στην ταινία.
Αρκούσαν τα μπλουζ της Νεας Ορλεάνης με τη φωνή του Armstrong...
Βρισκόμαστε στα τέλη των 60'ς οπότε το πράγμα έχει αλλάξει και αν για κάτι φημίζεται το franchise ήταν ότι πάντα απεικόνιζε το zeitgeist.
Eτσι για πρώτη φορά βλέπουμε γυναικείο χαρακτήρα να εισβάλει τοσο έντονα στη ζωή του 007 και διόλου τυχαία αυτή η "εισβολή" είναι εγκεφαλική παρά σαρκική,και για να γίνει το πράγμα ακόμα πιο ακραίο η γυναίκα αυτή είναι κόρη μαφιόζου και δεν κατάγεται από την αριστοκρατία,ασχέτως αν η ίδια εκπέμπει τόνους από αυτή.
Επίσης για πρώτη φορά κατεδαφίζεται το κλισέ που θέλει τον ήρωα να βγαίνει ατσαλάκωτος στο τέλος.
Το soundtrack δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό.Με όλο αυτό τον οργασμό που συντελούταν στη μουσική εκείνο τον καιρό,ήταν αδύνατο να μην επηρεαστεί ο οποιοσδήποτε,πόσο μάλλον ο John Barry.
Όπως έγραψε και ο Γρηγόρης για πρώτη φορά η μουσική που ντύνει τους τίτλους ήταν ορχηστρική,ένα περιπετειώδες κομμάτι με τη χρήση του Moog,που είχε ήδη κάνει την εμφάνισή του στην ποπ και έδωσε μια ατμόσφαιρα μοντέρνου αστικού θρίλλερ.,παιχνιδιάρικο μεν αλλά "μηχανικό".
Το βασικό τραγούδι ακούγεται μετά από 35 λεπτά μέσα στην ταινία,σαν οργανικό τμήμα της ταινίας και όχι αποσπασμένο στην αρχή.
Και η επιλογή του Louis Armstrong ήταν έξω από τα νερα,καθώς δεν είχε καμμία σχέση με τους θηλυκούς ή αρσενικούς crooners που είχαν χρησιμοποιηθεί μέχρι τότε.
Η βραχνάδα του έφερνε έναν "βρώμικο" μπλουζ αέρα αλητείας,ταιριαστό με το χαρακτήρα της ταινίας και αντίθετα από τις συντηριτικές ερμηνείες των προηγούμενων ταινιών.
Για μένα η ιδέα πίσω από την χρησιμοποίηση του Armstrong,όσο και ο τρόπος που το πραγματοποίησαν ήταν ιδιοφυής.Δεν χρειαζόταν να πάνε σε κάποιο ποπ ίνδαλμα της εποχής για να φέρουν τα 60'ς στην ταινία.
Αρκούσαν τα μπλουζ της Νεας Ορλεάνης με τη φωνή του Armstrong...
Η μουσική αυτής της ταινίας είναι ξεχωριστή και ξεπερνά τη μυθολογία του μποντικού της ήρωα. Βέβαια 'αναπτύσσεται' στον καμβά της ζωής και των περιπετειών των κινηματογραφικών περσόνων της, αλλά -και αυτό είναι που έχει σημασία- αποπνέει το ρηξικέλευθο πνεύμα της εποχής της, όπως εύστοχα επεσήμανε και ο Πάνος (αλίμονο!). Ο Μπάρι ήταν τεράστια και ανήσυχη προσωπικότητα και ήθελε να αποτυπώσει στην μουσική τις όποιες αλλαγές και ανησυχίες των καιρών.
Σίγουρα τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα είναι αποτέλεσμα ατομικών αλλά και συλλογικών διεργασιών, καθώς ακόμη και ζυμώσεων άρρηκτα συνδεδεμένων με την εποχή και τις ανησυχίες της, που όπως τελικά αποδείχτηκε, ότι έγινε τότε σε όλα τα επίπεδα ήταν τόσο κοσμογονικό, που επηρέασε και τελικώς διαμόρφωσε τον μετέπειτα κόσμο μας...
Σίγουρα τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα είναι αποτέλεσμα ατομικών αλλά και συλλογικών διεργασιών, καθώς ακόμη και ζυμώσεων άρρηκτα συνδεδεμένων με την εποχή και τις ανησυχίες της, που όπως τελικά αποδείχτηκε, ότι έγινε τότε σε όλα τα επίπεδα ήταν τόσο κοσμογονικό, που επηρέασε και τελικώς διαμόρφωσε τον μετέπειτα κόσμο μας...