Sleater-Kinney : The Woods

Το ...καμάρι του Πόρτλαντ (Ορεγκον), οι Sleater-Kinney, είναι μιά μπάντα από τρία κορίτσια που αισίως έφθασαν στο 7ο άλμπουμ τους. Δύο κιθάρες και ντράμς – χωρίς μπάσο: το ‘The Woods’ πήρε τον τίτλο του από το γεγονός ότι το Δάσος έχει πολλαπλές σημασίες – ‘’αντιπροσωπεύει κάτι πολύ τρομακτικό και σκοτεινό, τόσο φυσικά όσο και συναισθηματικά αλλά επίσης (το δάσος) είναι ελκυστικό και μυστήριο. Και άγριο’’. Ο δίσκος ηχεί σαν διασταύρωση των Blue Oyster Cult με τους Dead Kennedys ή τους Pixies στα πιό άγρια και ‘βρώμικά’ τους, κορυφώνεται με ένα 11λεπτο jam που, όπως ομολογούν τα κορίτσια, γράφτηκε κάτω από την επήρρεια των Led Zeppelin. Ο ήχος τους είναι ωμός και λυσσαλέος. Πίσω από τον ορυμαγδό διακρίνει κανείς μελωδίες και στίχους που λάμπουν και παραπέμπουν στα Girl Groups, αρχές δεκαετίας του ’60 (Shangri-Las, Crystals, Ronettes), αυτά τα κλασσικά ροκ’εν’ρολ τραγούδια που έμοιαζαν να αποπνέουν τόννους από σεξουαλική καταπίεση και ήταν γεμάτα από λαγνεία και φόβο και ενοχή και απόρριψη και σύγχυση – γλυκειά αναρχία.
Κατά τα λοιπά, οι Sleater-Kinney είναι πολιτικοποιημένες ως εκεί που δεν παίρνει και δεν μασάνε τα λόγια τους. Πήρα το The Woods μαζί με το Gypsy Punks: Underdogs World Strike των Gogol Bordello: άλλη μιά τσαντισμένη μπάντα με τραγούδια εκκεντρικά, ανίερα, βλάσφημα που σου ραγίζουν την καρδιά όταν δεν σου προκαλούν ναυτία. Και τα δύο γκρούπ μου ξύνουν παληές πληγές: Σκέφτομαι ‘κλούβια αυγά’, αναρχικούς και προβοκάτορες, εξτρεμιστές, που φτιάχνουν Αληθινή μουσική γεμάτη πάθος, με πρώτες ύλες τη μανία, το θόρυβο και κάθε λογής ηχητικά απορρίματα. Τα ακούσματα δεν είναι κάτι καινούργιο: με κάνουν να σκέφτομαι τους Who και το Hendrix, τους Flipper και τους Jesus And Mary Chain του πρώτου άλμπουμ, τους Pogues. Σκέφτομαι επίσης τύπους που παίρνουν τις μουσικές και παίζουν με τις δυνατότητές τους σαν Ιστορία και Τέχνη και Πολιτική. Που αντιλαμβάνονται σιγά σιγά τι είναι αγάπη μαθαίνοντας πρωτίστως να μισούν. Οι δύο δίσκοι είναι παράφοροι, σαν Στάση είναι οι πιό ανυποχώρητα Ροκ που άκουσα φέτος. Συμβαίνει επίσης, για μένα, να είναι ‘αβλεπί’ και μέσα στους 10 καλύτερους του 2005 γενικώς.