Τα 'Μαύρα Blues' του Keiji Haino

Ο Keiji Haino είναι άλλη μιά από αυτές τις...περίλυπες κιθαριστικές μεγαλοφυίες με τη μαύρη καρδιά που ‘ξεπετάει’ κάθε τόσο το Ροκ. Γιαπωνέζος, γύρω στα 52, με πολύ μακριά μαλλιά, ντυμένος πάντα με μαύρα πέτσινα και μαύρα γυαλιά, φανατικός υγιεινιστής που είναι χορτοφάγος και πίνει μόνο τσάϊ. Η δισκογραφία του ξεπερνάει τα 100 άλμπουμ, δικά του, συμμετοχές σε δίσκους άλλων ή δίσκους με το γκρούπ του, τους Fushitsusha – κυκλοφορίες ως επί το πλείστον στη Γιαπωνέζικη PSF (‘σπίτι’ και στρατηγείο επιχειρήσεων της Γιαπωνέζικης ψυχεδέλειας) και στην Tzadik του John Zorn. Ο Keiji Haino είναι Noise: Θόρυβος του κερατά. Θόρυβος Ολοκληρωτικός σαν ‘απόπειρα οργάνωσης του χάους’, θόρυβος που θρυμματίζει γεμάτος από ανάδραση και κατακλυσμικά riffs. Θόρυβος σαν Καθαρτήρια φλόγα, γεμάτος από κρυπτογραφικά ηχητικά μωσαϊκά που παραπέμπουν Παντού και Πουθενά και μοιάζουν πανίσχυρα συναισθηματικά – σπαρακτικά, αλλόκοσμα φωνητικά διανθίζουν ένα τρομακτικό μίγμα από ροκ, και λαϊκά τραγούδια της Ανατολής, κάτι σαν Country And Eastern, οι συνειρμοί μου εδώ μού φέρνουν στο νού εικόνες από τις μετα-πολεμικές τραγωδίες του Γιαπωνέζικου Σινεμά με πρωταγωνιστές μεσόκοπους επιχειρηματίες, φονιάδες, πόρνες και τραβεστί. Οι δίσκοι του είναι μάρτυρες του ταλέντου του Haino στο να συνδυάζει τόσο διαφορετικά ιδιώματα και όργανα στα πλαίσια ενός αποκλειστικά δικού του, ιδιόμορφου και καθόλου ‘φιλικού-προς-το-χρήστη’μουσικού οράματος. Εξω θεωρείται σαν η πιό λογική προέκταση στο Σήμερα του ‘White Light/White Heat’ των Βέλβετς και του Metal Machine Music του Lou Reed.
Δύο πολύ ενδιαφέροντες σόλο δίσκοι του Keiji Haino που κυκλοφόρησαν πέρυσι από μιά μικρή ανεξάρτητη Γαλλική εταιρία (Les Disques du Soleil et de l’ Acier) είναι μιά καλή εισαγωγή στο Σύμπαν του. Εχουν και οι δύο τον τίτλο’Black Blues’ και διαφέρουν εξωτερικά μόνο στον αριθμό παραγωγής. 6 μεγάλα κομμάτια, τα ίδια και στούς δύο δίσκους αλλά σε δύο εκδοχές: στον πρώτο (soft acoustic version) ήρεμα και με Ακουστική κιθάρα, στο δεύτερο (violent electric version) βίαια, Ηλεκτρικά και με καταρράκτες από feedback. Οι δίσκοι, σύμφωνα με επιθυμία του Haino δεν έχουν ονόματα και τίτλους στα εξώφυλλα. Ο μόνος τρόπος να τους ξεχωρίσεις είναι ότι στην ακουστική εκδοχή ο Haino στη φωτογραφία του εξωφύλλου κοιτάει πρός τα αριστερά ενώ στην Ηλεκτρική εκδοχή κοιτάει πρός τα δεξιά. Δεν τους έχω δεί στα δισκοπωλεία...