Mεγάλες Αγάπες.

Ενα μοναχικό κόρνο ανοίγει μέ εναν ποιμενικό τρόπο το 2ο κοντσέρτο γιά πιάνο τού Johannes Brahms.
Kαί αμέσως μετά το πιάνο που συνομιλεί με το κόρνο γιά λίγο.
Μετά τά έγχορδα...Ακολουθεί μία ριπή πιάνου,και το πρώτο σόλο....
Και τότε ολόκληρη η Ορχήστρα εμφανίζεται ´ηρωϊκά´στό προσκήνιο.
Η ´οργή τού Ηρωα´...Το πιάνο σιωπά.Και εμφανίζεται ξανά πιό εμφατικά αργότερα...
Εργο τής ωριμότητας τού Brahms,ολοκληρωθηκε 20 χρόνια μετά το Πρώτο,στά 1881 και ενώ ο Συνθέτης είχε ήδη επεξεργαστεί με τον δικό του αμφίθυμο και ψυχαναγκαστικό τρόπο την δομή τών Συμφωνιών του έχοντας μόλις παρουσιάσει την 2η.
Το κοντσέρτο αποτελείται απο 4 μέρη και έχει μεγάλες ιδιαιτερότητες για τον πιανίστα...
Δεν υπάρχουν εντυπωσιακά σόλο,αλλά απαιτείται μία τεράστια ´ακουστική´ικανότητα,αλλά και σπουδαία συγκέντρωση και συγχρονισμός με τό ´βάδισμα´ τής Ορχήστρας,απο τον Σολίστ.
Το δεύτερο μέρος σε αυτό το μεγάλης κλίμακας έργο,είναι ένα scherzo γεμάτο πάθος ά λά Brahms...Ποτέ δεν ´ξεφεύγει´.Ποτέ δεν γίνεται μελό...
Η καθαρή μουσική γραφή αφήνει μερικές ´χαραμάδες´κυρίως στην Ορχήστρα για να διαφανούν τά έντονα συναισθήματα τού Συνθέτη...
Το πάθος γίνεται κομμάτια καί θρύψαλα.Σχεδόν τραγωδία.
Tο andante(τρίτο μερος)ανοίγει μέ τήν ´περισυλλογή´ενός cello....H ορχήστρα το ´αγκαλιάζει´μέ γαλήνη ....To ίδιο κάνει και το πιάνο...
Ομως...Ποτέ δεν ολοκληρώνει το κυρίως θέμα του...Συνδιαλέγεται διαρκώς με την Ορχήστρα και η γαλήνη μετατρέπεται σέ θύελλα ,αλλά για λίγο.
Κάτω απο την επιφάνεια υπάρχει μία διαρκής θλίψη ,που διαπερνά όλο τό κομμάτι.
Ομως ο Brahms έχοντας πλήρη επίγνωση και αποδοχή τών συναισθημάτων του δέν ´πιάνει απο τό λαιμό´και βοηθά τόν ακροατή να μήν ´βουλιάξει ´σε αυτά,επιδεικνύοντας μιά βαθειά αξιοπρέπεια.........Αυτός ο άνθρωπος,που συνέθεσε ένα τέτοιο μουσικό κομμάτι ´γνωρίζει ´πολλά απο τήν εμπειρία τής Υπαρξης.....
Τό τέταρτο μέρος εκπλήσσει...
Eνα Allegretto Grazioso,γεμάτο χάρη,μέ πολλές επιδράσεις από τό Ουγγρικό στύλ,σχεδόν χορευτικό,φωτεινό,γεμάτο ευγένεια ολοκληρώνει ένα απο τα σημαντικότερα έργα τού πιανιστικού ρεπερτορίου...
Τα κύρια χαρακτηριστικά τού Κοντσέρτου αυτού μπορούν να περιγραφούν με 5 λέξεις:Δομή,Βαθειά Γνώση,Μέτρο,Ευγένεια....
Περνώντας τά χρόνια o Βrahms αγαπιέται και αναγνωρίζεται όλο και πιό πολύ αλλά όχι για τούς λάθος λόγους τής Φρανσουά Σαγκάν και τού μέτριου βιβλίου της:'Aimez-Vous Brahms'.
Πρόκειται για έναν Συνθέτη,βαθύ γνωστη τής φόρμας,που ταλανίζεται σε κάθε έργο του για να προχωρήσει ένα βήμα τήν ´Μουσική Ιστορία´και που δέν ξεπέφτει ποτέ σε φτηνούς εντυπωσιασμούς....
Διατηρεί πάντα μιάν αξιοπρεπή ´στάση´σέ κάθε έκφανση...
Πάντα ´Τόσο-Οσο´.
Τό έργο έχει ερμηνευτεί από τούς σημαντικότερους πιανίστες τού 20ού αιώνα...
Απο τις εκτελέσεις που έχω ακούσει επιλέγω τίς παρακάτω.
1)Emil Gilels,Berlin P.O. ,Eugen Jochum...Kλασσικό.Γρανιτώδης ερμηνεία από τον Gilels με έναν Jochum στιβαρό και ´πλήρη´.Aπο D.G.
2)Richter,Leinsdorf,Chicago Symphony Orchestra,R.C.A. Από την ´Αμερικάνικη Περίοδο´τού Richter...Υψηλή τεχνική απο έναν ιδιοσυγκρασιακό Richter,σε μεγάλη φόρμα και ένταση,που συνοδευεται επιτυχημένα απο την Ορχήστρα...
Ο ιδιος ο Richter,έλεγε πώς ήταν απογοητευμένος απο τον εαυτό του...
Τάχουν αυτά οι μεγάλοι καλλιτέχνες................
3)Stephen Kovacevich,Sawallisch,London .P.O. H καλύτερη σύγχρονη ερμηνεία...Από Ε.Μ.Ι.
Σπουδαίος ήχος,Ορχήστρα μέ ´γεμάτο σώμα´και ένας πολύ καλος Kovacevich.
4)Fleisher,Szell,Cleveland S.O.,Sony...Απο την δεκαετία τού ´50 ένα δοκιμασμένο δίδυμο όπου η τεχνική τού Fleisher συναρπάζει....
5)Βrendel,Abbado,Berliner P.O. D.G...O Brendel στά καλύτερά του,μέ σίγουρα tempi ,χωρίς υπερβολές,δείχνει να ´αναλύει´ουσιαστικά τό έργο..Ο Abbado σταθερή αξία...
Και οι πέντε αυτές εκτελέσεις είναι υψηλής αισθητικής...
Προσωπικά,άν και για ένα διάστημα γοητευτηκα απο τον Richter,επέστρεψα στην μνημειώδη ερμηνεία τών Gilels-Jochum
Μια απο τίς καλύτερες και πιό ισορροπημένες συνεργασίες Ορχήστρας-Σολίστ.

Το 2ο Κοντσέρτο τού Brahms αποτελεί ένα απο τά πιό αγαπημένα μου κοντσέρτα γιά τούς λόγους που αποπειράθηκα να αποτυπώσω πιό πάνω...
Ως εκ τούτου τό μοιράζομαι με τούς φίλους,που είχα ,αλλά και απέκτησα.

Νάμαστε Καλά.

Διονύση τον Pollini τόν έχω ακούσει στο Πρώτο και όχι στο Δευτερο...Eχει στιγμές μαγείας,αλλά συνολικά δέν με ικανοποιεί.
Θα τον ψάξω σίγουρα στο 2ο.
Είχα παρουσιάσει στο avforum το 1ο κοντσέρτο,αλλά το κείμενο δυστυχώς χάθηκε,όταν έκλεισε το τότε κλάμπ.
Με το 1ο έχω επίσης μεγάλο κόλλημα ειδικά με το πρωτο του μέρος..
Εκεί πάω με Kovacevich ,Gilels ,Βrendel.
Y.Γ.
Από τίς παλιές ηχογραφήσεις του 2ου,έχω στην δισκοθήκη μου απο την Naxos τήν Ιστορική συνεργασία Toscanini-Horowitz(Carnegie Hall 6/5/1940)με την NBC S.O.
Διπλό c.d. bargain price,μαζί με την Serenade No1,αλλά και την Πρώτη Συμφωνία,τού Brahms,άλλο αγαπημένο έργο..
Οποιος αντέχει τον απλώς ικανοποιητικό ήχο,θα ανακαλύψει ´μαγεία´.

Aκουσα μετά από καιρό τούς Horowitz-Toscanini..
Πρόκειται ίσως γιά τήν πιό ´ταχεία´ερμηνεία τού κοντσέρτου..
Ομως η ορχήστρα τού N.B.C. παράγει μιά ηλεκτρισμένη(είναι και ζωντανή εκτέλεση)ατμόσφαιρα,στην οποία συμβαδίζει ο Horowitz μέ απαράμιλλη δεξιοτεχνία..
Το ´κλίμα´αποτυπώνεται στό c.d.παρά την μέτρια ηχογράφηση.

Kαι μετά παραπονιέσαι κιόλας οτι σιωπήσαμε..-bye--bye-


:BDGBGDB55::BDGBGDB55:

Aπό το βιβλίο ´Μουσική και Λόγος´(εκδ.Printa)πού είναι αφιερωμένο στόν Furtwangler:'Κάθε έργο τού Brahms έχει τόν χαρακτήρα ´κρυμένου θησαυρού´.Οποιος τόν ανακαλύπτει έχει πρωτάκουστο όφελος.´

Καί ένα ακόμα:'Ο Τρόπος ,τό πώς λόγου χάρη θά πρέπει να ακούμε τον Μπράμς,είναι τόσο επακριβής,τόσο πλούσιος σε συνδέσεις μουσικού και ψυχικού είδους,ώστε πολλοί ακροατές αδυνατούν απλώς νά τόν υπομείνουν.
Εξ ού και η ´Αποτυχία´τού Brahms.'

Μέ αφορμή σχόλιο τού Busoni ξαναάκουσα τον Richter σήμερα το μεσημέρι καί συμφωνώ πλήρως γιά την ´αίσθηση ´πού δίνει αυτός ο άνθρωπος ότι έχει ´ζήσει´τήν Μουσική πού ερμηνεύει..
Πολύ πιό αυθεντικός απο τόν αρτιότατο τεχνικά Kovacevich,πού επίσης θεωρείται και είναι πολύ καλός στην εν λόγω ερμηνεία.
Ο Richter όμως δέν έχει φιοριτούρες στο συγκεκριμένο έργο..
Μαζί μέ Gilels ,σαφώς οι δυό πρώτες επιλογές..