Timeless

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

17 June 2006
14,350
1973_In%20Concert.jpg


Derek & the Dominos - In Concert (Polygram 2XCD, 1970)

Ο τελευταίος πραγματικά μεγάλος δίσκος που έβγαλε είναι, για μένα, το “461 Ocean Boulevard” (1975). Από εκεί και πέρα, το μόνο που ακούω στους δίσκους του είναι ένας επαγγελματίας, συχνά βαριεστημένος και ρουτινιάρης, ένας βολεμένος super star που δεν ρισκάρει τίποτα, εκτός ίσως από το να αποδεικνύει κάθε φορά πως …είναι Θεός – για όσους τουλάχιστον εξακολουθούν να πιστεύουν σε κάτι τέτοια.
Τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά εκεί γύρω στο 1970 οπότε και κυκλοφόρησε αυτό εδώ το διπλό άλμπουμ, στον απόηχο του “Layla and Other Assorted Love Songs”. Οι βασικοί sidemen είναι οι ίδιοι αλλά λείπει ο Duane Alman, πράγμα μάλλον ευεργετικό όσον αφορά την ισορροπία: κανείς δεν μπορεί να ξέρει πως θα ηχούσαν δύο τόσο βαριά χαρτιά μαζί live, δύο απίστευτα προικισμένοι μουσικοί με τόσο ισχυρές προσωπικότητες πάνω στο ίδιο πάλκο.
Υπό αυτή την έννοια είναι εύκολο να πιστέψει κανείς ότι ο δίσκος είναι στην πραγματικότητα τσίρκο: one man show με τους υπόλοιπους να υπάρχουν μόνο και μόνο για να ρίχνουν τους προβολείς πάνω στην πριμαντόνα, να τη στολίζουν και να την κανακεύουν, να την κομπλιμεντάρουν και να τη στηρίζουν στην κολασμένη φιλαυτία της. Ισως και να ίσχυε για κάποιους άλλους και σίγουρα ίσχυε για το 90% τουλάχιστον από τους συνοδούς του Θεού στα χρόνια που θα ακολουθούσαν – αλλά εδώ συνεπικουρούν οι Bobby Whitlock (πλήκτρα, φωνητικά), Carl Radle (μπάσο) και Jim Gordon (τύμπανα): τρείς μουσικοί από τους Delaney & Bonnie, γκρούπ υπεύθυνο για 3 τουλάχιστον εκπληκτικά άλμπουμ ( “The Original Delaney & Bonnie”, “Motel Shot” και “On Tour with Eric Clapton”). Μάρτυς μου ο γιαραμπής και αυτό εδώ το άλμπουμ: ο Θεός δεν είχε ποτέ ξανά, στη συνέχεια της καριέρας του, τέτοιους αγγέλους τριγύρω του. Είναι αδιανόητος ο τρόπος που η rhythm section στήνει αυτό το τέρας στα πόδια του, ντύνει αυτόν τον Κάλιμπαν με την αρμονική πανοπλία του και τον βγάζει στο σεργιάνι – κι έπειτα μπαίνουν τα πλήκτρα, με τη soul και τα blues να κυλάνε στις φλέβες τους τόσο αβίαστα και φυσικά, λές και μεγάλωσαν σε καταγώγιο του Μέμφις, και εξαπολύουν ποτάμια από νότες που ξεσπάνε αχαλίνωτα και λούζουν το άκουσμα. Ανεβαίνουν μαζί του στα ουράνια κι έπειτα, μέχρι να πείς “κίμινο”, κατηφορίζουν χέρι-χέρι στα τάρταρα. Τι ιδανικός καμβάς για την κιθάρα του Θεού να μπεί και να ζωγραφίσει και να βάλει φωτιά στα τόπια και ν ακούγεται τη μιά σαν γέρος που αναπολεί τα νιάτα του και την άλλη σαν πόρνη δεμένη με αλυσίδα στο κρεβάτι της, λευκό αγόρι που τραγουδάει τα blues και τους έχει “πειράξει” ανεπανόρθωτα το DNA τους και τρέμει πως όπου να’ναι θα ξυπνήσει ο T-Bone Walker και θα το ταϊσει στα ψάρια. Κάθε του πρόταση ρευστή μέσα στην κονστρουκτιβίστικη λογική της, αποφασιστική, φορτωμένη με riffs και καντάρια από πάθος. Και ζυγισμένη, ούτε μία νότα παραπάνω ή λιγότερη από όσο ακριβώς πρέπει, να ρητορεύει, άλλοτε επιγραμματική κι άλλοτε πολυλογού, να σχολιάζει, να αποφαίνεται, να ενσαρκώνει ολόκληρη την κληρονομιά των Blues και ταυτόχρονα να κάνει ένα σωρό “πρόστυχους” υπαινιγμούς για το μέλλον της.

Για μένα μακράν ο καλύτερος live δίσκος του Θεού. Κι ακριβώς επειδή είναι τόσο μοναδικός δεν μου παλιώνει κιόλας: ηχούσε υπέροχος όταν βγήκε, ακούγεται μια χαρά σήμερα και είμαι βέβαιος πως θα ακούγεται το ίδιο καλός σε 10 χρόνια από τώρα.
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,334
για δες γυρίσματα που έχει ο καιρός.
Στα χρόνια του γυμνασίου, πόσο αλλοτριωμένα τα βλέπαμε ή μας τα πασάρανε.

Το ντουέτο Delany & Bonnie ήταν η μεγαλύτερη ξενερωσιά, ένα γιαουρτάκι με 0% λιπαρά, ντουντούκες και άλλα συναφή αζήτητα όργανα και χροιές που προσπαθούσαν να αναστήσουν=φέρουν πίσω τον παραστρατημένο θεό που μάθαμε από το Disraeli gears. Τουλάχιστον έτσι το βλέπαμε.
Ποιός να κάτσει να ακούσει τον Κλάπτονα με το ντουέτο, όταν μπορούσε να τον ακούσει με τον Mayall και τον Baker ή τον Winwood...ή ακόμα περισσότερο το θηρίο Bruce...
Μετά βέβαια καταλάβαμε...
από την άλλη το διεθνές κριτικό κράξιμο γιά το 461 ήταν επίσης γεγονός και δεν θα πρέπει να ξεχνάει κανείς: ο θεός επέστρεψε και παίζει κάντρυ και έχει και τη Μαρία Μαγδαληνή (Yvonne Elliman) μαζί του, γράφανε τα ΝΜΕ.... Κι όμως ναι το 461 ήταν ΜΕΓΑΛΟΣ δισκος. Κανείς δεν κατάλαβε κατι ότι είχε γίνει αλλαγή. Και η δροσιά του 461 και η ανεμελιά που είχε ήταν τόσο εύκολο να παρεξηγηθεί. 5/5

Όσο γιά την ισορροπία...θα έλεγα μου λείπει ο μουστάκιας. Τότε υπήρχε ισορροπία. Αλλιώς είναι αυτό που λες. Γύρω γύρω όλοι, και στη μέση ο Μανώλης....

Επίσης γιά live, αμέσως μετά το 461 το EC was here ήταν επίσης καλό δείγμα.

Καλό είναι που και που να θυμόμαστε τι λέγαμε και τι καναμε...Μαθαίνουμε
 

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,022
Αιγάλεω
1973_In%20Concert.jpg


Derek & the Dominos - In Concert (Polygram 2XCD, 1970)


Για μένα μακράν ο καλύτερος live δίσκος του Θεού. Κι ακριβώς επειδή είναι τόσο μοναδικός δεν μου παλιώνει κιόλας: ηχούσε υπέροχος όταν βγήκε, ακούγεται μια χαρά σήμερα και είμαι βέβαιος πως θα ακούγεται το ίδιο καλός σε 10 χρόνια από τώρα.

Tον ψάχνω, χωρίς επιτυχία, απο τον καιρό που τον ανέφερες στην παρουσίαση του Layla.

Περί της διάρκειας του Eric θα συμφωνήσω για το 461, αν και το Slowhand ας πούμε, το είχα κάνει κυριλεκτικά προσκέφαλο την εποχή που βγήκε (είχα πάρει και τα ακουστικά βλέπεις.. :music-smiley-004: )
Τώρα κρατάω μόνο το τεράστιο The Core και το Old Frisco. To διπλό live, Just one Night του '80 εξαιρετικό πάντως. Απο κει και μετά μου άρεσε (όχι όλο) το From the cradle.
Γενικά πάντως ο Eric δε είναι απο αυτούς που θα με "χαλάγανε" . Μου είναι συμπαθής. Και εδώ που τα λέμε αν πιάσουμε απο Bluesbreakers, Cream, Delaney, Blind Faith, Derek και μετά στα solo του, μου έχει πιάσει (σχεδόν "λάθρα") ευρύχωρη γωνιά στη δισκοθήκη :ernaehrung004:
 

Busoni

Supreme Member
5 July 2006
3,290
Πάτρα
41WSSEV3DPL._AA240_.jpg


Eγώ πάντως ξεκίνησα απ' τον ήχο, ψάχνοντας για τον απόηχο. "Layla and Other Assorted Love Songs". Μετά λύπης διαπιστώνω ότι όση μουσική και ν'ακούει κανείς, πάντα έχει χάσει επεισόδια. To μόνο ακουσμα country που θυμάμαι, κι αυτό τυχαίο, ήταν το Don't let our love start slippin' away του Vince Gill.

Ευχαριστώ :grinning-smiley-043
 

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,022
Αιγάλεω
Απάντηση: Re: Timeless

...Μαθαίνουμε

Το ζήτημα είναι μέχρι πότε, chief..
Γιατί αν είναι να παίρνει τρείς δεκαετίες (και βάλε), με πάνω απο 15 αλμπουμ στην κατοχή μου (και απο όλο το φάσμα της καριέρας του) για να καταλάβω μέσα απο αυτό το live ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, τι δυνατοτήτων κιθαρίστας ήταν ο Eric Clapton τότε.. κλάπτα Χαράλαμπε.. :D

Και δεν είναι το σύνδρομο του: "ο καλύτερος δίσκος του τάδε γκρούπ είναι πάντα αυτός που.. δεν έχουμε" :slapface: που με κάνει να τα γράφω αυτά.
Ούτε οτι είναι (και πάντα ήταν εξ όσων θυμάμαι) εξαιρετικά δυσεύρετος.
Τον βρήκα, τελικά, με κάποιον τρόπο και τον άκουσα
Απλώς ο άνθρωπος εδώ, παίζει όπως δεν έχει παίξει ΠΟΤΕ.
Απογειωμένος, με τεχνική απίστευτη, τι μια να παίζει ρυθμό και riffs σε ένα, με αλλαγές αστραπιαίες, και άλλοτε να σολάρει με τέτοια ποικιλία και έκταση που να μένεις άναυδος.
Πάνω απ'όλα ομως, παίζει με τέτοιο πάθος και νεύρο που, πιστέψτε με, δεν πίστευα οτι διέθετε (ποτέ) σε τέτοιο βαθμό.
Αν αυτός είναι ο..Αργοχέρης .. Τι να πώ.
Βέβαια και η μπάντα θερίζει, τι να λέμε.. Δέσιμο και χημεία φοβερή!
Ο Λύμπε τα γράφει τόσο υπέροχα αλλά και με ακρίβεια λίγο πιο πάνω που κάθε άλλη προσθήκη απο μέρους μου θα ήταν πλεονασμός.

Είναι δυνατόν ένας δίσκος ενός καλλιτέχνη μέσα σε δεκάδες της καριέρας του να κάνει τόσο πολύ τη διαφορά όσον αφορά τις δεξιότητές του ως μουσικού; Μάλλον ναι.
Σε όσους γνωρίζουν και τους αρέσει ο Clapton, μη έχοντας ακούσει αυτόν τον δίσκο, πραγματικά έχουν χάσει πολλά.

Mε τον Λύμπε τα είπαμε και κατ' ιδίαν, στο Παλιό λιμάνι των Χανίων, παρέα με κάτι μεξικανοεισαγόμενα on the rocks.. -bye-
(και το θυμήθηκα τώρα, άλλης αφορμής δοθείσης)
 

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,022
Αιγάλεω
View attachment 158773

Derek & the Dominos - In Concert (Polygram 2XCD, 1970)

Για μένα μακράν ο καλύτερος live δίσκος του Θεού. Κι ακριβώς επειδή είναι τόσο μοναδικός δεν μου παλιώνει κιόλας: ηχούσε υπέροχος όταν βγήκε, ακούγεται μια χαρά σήμερα και είμαι βέβαιος πως θα ακούγεται το ίδιο καλός σε 10 χρόνια από τώρα.


Tον ψάχνω, χωρίς επιτυχία, απο τον καιρό που τον ανέφερες στην παρουσίαση του Layla.


Νάμαστε πάλι εδώ.
Πάνω απο δέκα χρόνια (απίστευτο) μετά απο την αρχική συζήτηση, θέλω να πω δυό τρία πράγματα :
Ενα, να δηλώσω πως επιτέλους βρήκα μια αμερικάνικη κόπια σε σωστή τιμή
Δυο, να μάθω αν η βεβαιότητα για το μια δεκαετία μετά του Λύμπε, ισχύει πράγματι σήμερα :grandpa:
Τέσσερα, θερμή παράκληση σε όποιον δεί σήμερα το νήμα, να ξαναδιαβάσει την αρχική δημοσίευση του Κώστα Λυμπερόπουλου, καθώς αυτή είναι απο τις ακριβέστερες -αλλά και ωραιότερες-αναλύσεις που έχει κάνει ποτέ σε δίσκο
Πέντε, με την επανακρόαση είμαι στα ξανά στα ουράνια
Εξι, να δηλώσω πως η καταστροφή του σκληρού μου δίσκου με τα άπιαστα άϋλα αποδείχτηκε ευεργετική (για την ψυχή, όχι για την τσέπη) καθώς τελικά με οδήγησε back in the saddle again με πολλαπλούς τρόπους. (άλλο θέμα, άλλη συζήτηση).

Κώστα σε ευχαριστώ πολύ :grinning-smiley-043

In Concert.JPG
 
17 June 2006
14,350
Re: Απάντηση: Timeless

...να μάθω αν η βεβαιότητα για το μια δεκαετία μετά του Λύμπε, ισχύει πράγματι σήμερα ...


Eννοείται πως ισχύει.
Μέσα στα 5 καλύτερα live μου όλων των εποχών.
Τα άλλα: Get Yer Ya-Ya's Out, Absolutely Live, και το Sex Machine (Live).
Το τελευταίο το άκουγα μόλις προχθές ελέω Bootsie. "Give It Up Or Turn It A Loose". Ιδιαίτερα εκεί που το φωνάζει με τ όνομά του ο νονός το στραβόγαλο κι αυτό βγαίνει μπροστά (5'.20'').
Και λές "πάει...: μπήκε ο λύκος στο κοτέτσι..." :ciao:

Play LOUD




:ernaehrung004: :worshippy:
 

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,022
Αιγάλεω
Απάντηση: Re: Απάντηση: Timeless

Eννοείται πως ισχύει.
Μέσα στα 5 καλύτερα live μου όλων των εποχών.
Τα άλλα: Get Yer Ya-Ya's Out, Absolutely Live, και το Sex Machine (Live).
Το τελευταίο το άκουγα μόλις προχθές ελέω Bootsie. "Give It Up Or Turn It A Loose". Ιδιαίτερα εκεί που το φωνάζει με τ όνομά του ο νονός το στραβόγαλο κι αυτό βγαίνει μπροστά (5'.20'').
Και λές "πάει...: μπήκε ο λύκος στο κοτέτσι..." :ciao:

Play LOUD




:ernaehrung004: :worshippy:


Το βάλαμε σήμερα το πρωϊ στου Νότη :Banane0: