Λατρεύοντας το άγνωστο - Schumann Piano Concerto op. 54

... to be continued .....

Τα τρία μέρη του έργου ακούγονται με μία ανάσα. Δεν υπάρχουν μακροσκελείς ορχηστρικές εισαγωγές.
Από την αρχή το πιάνο σε πρωταρχικό ρόλο, με συνεχή ξεσπάσματα, αναπτύσσει συνεχώς το κύριο θέμα με παραλλαγές και μας λούζει με βροχή από διάπυρες νότες, σαν να τινάζουμε ένα μεταλλικό σεντόνι και να σκορπώνται ολόγυρα μικρές σταγόνες από οξύ που κατατρυπούν την σάρκα μας…. και από τις μικρές στρογγυλές πληγές αναβλύζει, -στην αρχή σιγά, στην συνέχεια με ορμή-, η αλήθεια, η δική μας αλήθεια που φάγαμε μία ζωή για να μάθουμε να την κρύβουμε, και αρκεί απλά μία σύμπτωση, μία τυχαία, νοερή συνάντηση με το ‛’άγνωστο’’, για να καταλυθούν οι αντιστάσεις μας, να γκρεμισθεί το κάστρο που πέτρα πέτρα οικοδομούσαμε, να παραδοθούμε στα χέρια που πάντα περιμέναμε, αλλά όλοι μας έπειθαν ότι δεν θα έλθουν, καθώς η περίπτωση μας εκινείτο στα όρια του στατιστικού λάθους, και οι ελπίδες ήσαν λιγότερες από το να βιοπορεύεσαι με την συγγραφή βιβλίων για παιδιά, όταν ήδη έχεις παρατήσει τα δικά σου …..

Και όταν ο σολίστ ερμηνεύει την σύντομη καντέντσα , αυτή την ονειρική στιγμή επίδειξης του μεγαλείου του ανθρωπίνου πόνου, το μόνο που θέλεις είναι να αναλυθείς σε λυτρωτικά δάκρυα, ευγνωμονώντας αυτό το ´άγνωστο’ για το τέλος της συναισθηματικής νηστείας, για το αναπάντεχο οπλοστάσιο που σου παραδίδει για να κατακρεουργήσεις την τυπολάτρισσα εγκράτεια της στιφής (ή χειρότερα) άνοστης καθημερινότητας, οπλοστάσιο που αποτελείται από πολύτιμες στιγμές απίθανων κυβερνο-συναντήσεων, σε παράλογα για μίζερα μικροαστικά σου συν- ήθη , ωράρια …..

Με την ανάπτυξη των δεύτερων θεμάτων και λίγο πριν αρχίσει η coda, απομένεις να λατρεύεις αυτό το ''άγνωστο'', χαρούμενος που αναμετρήθηκες μαζί του, πλουσιότερος από τις τρυφερές ήττες σου και ήττες του, φυλάγοντας καλά στην παλάμη σου μια μικρή μπαλίτσα λάμψης, η οποία ελπίζεις ότι ίσως διαρκέσει αιώνια να φωτίζει τα μουχλιασμένα, σκοτεινά κατώγεια της ψυχής σου ……..

Ο Σούμαν πέθανε σε άσυλο , περίπου στην ηλικία μου, το 1856, μετά κάποια χρόνια κρίσεων μελαγχολίας και ψυχικής ανισορροπίας, που μεταξύ άλλων τον είχαν οδηγήσει σε αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας δύο χρόνια πριν.

Ήταν παθιασμένα ερωτευμένος με την γυναίκα του (ουσιαστικά το μόνο πρόβλημα που του βρίσκω …. :flipout, την εξαιρετική πιανίστρια, Κλάρα Βικ, με την οποία παράλληλα ‛’έτρεχαν'' καθ’ όλο τον κοινό βίο τους βίαια αισθήματα ζήλειας και λανθάνουσες κρίσεις καλλιτεχνικής αντιζηλίας …..

Μέχρι εδώ όλα υπέροχα, αφού αυτή είναι η πρώτη ύλη από την οποία δημιουργείται η πραγματική τέχνη ……

Η συνθετική ζωή του ήταν πολύ σύντομη, το πολύ 15 χρόνια, στα οποία όμως πρόλαβε και άφησε τεράστια καλλιτεχνική κληρονομιά, ενώ πλούτισε την πιανιστική φιλολογία με πολλά σημαντικά έργα.

Ο Λύμπε έχει γράψει ότι ο αληθινός Σούμαν βρίσκεται στις μινιατούρες του και όχι στα μεγάλα ορχηστρικά έργα του, με εξαίρεση το κονσέρτο για πιάνο . Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο .....

Εγώ το έχω με Κεμπφ και Κιούμπελικ με Βαυαρία μαζί με τις ‛’παιδικές σκηνές´´ (Λύμπε φετίχ) και το ‛’καρναβάλι’’, καθώς στην ισάξια –πιο νευρική αλλά και πιο ‛λυγμική’ - εκτέλεση του Κοβάσεβιτς με Κόλιν Ντέηβις και BBC, η οποία περιέχει και τον έτερο ακρογωνιαίο λίθο του ρομαντισμού, το κονσέρτο για πιάνο του Γκριγκ και βρίσκεται στα μετρόπολις με 5-6 ευρώ …..

Οι καλοί μου φίλοι –πλην γνωστές λουγ..ρες - :guitarist:, παράλληλα με το να με λοιδωρήσουν, ας προσθέσουν στην δισκογραφία του έργου και σε τυχόν σχόλια ….

... κάτι πρέπει να κάνω για να αυξήσω την αναγνωσιμότητα ....

μήπως να βρω και να ανεβάσω την φωτο της Μυρτούς ;;;;;;

συγγνώμη που σας είπα λούγκρες βρε, ....

είσαστε τόσο πολύτιμοι .....

α μπα, τώρα θα ανεβάσω ακόμη πιό πολλά .....

ώσπου ο Ντοκ να αλλαξοπιστήσει ....

Δημήτρη το έχεις το κονσέρτο ;

πω, πω θα πάρω και από τον Κώστα όσες λείπουν, θα πέσει πολύ κλάμα ....