- 17 June 2006
- 49,350
η αυτοκόλλητη ετικέττα γράφει 11/4/1974 και η κόλλα της δεν πιάνει πιά.
Πάνω κάτω 34 χρόνια πριν, μπορεί και ακριβώς τόσο, μιά και η πρώτη ανάμνηση που μου έρχεται στο μυαλό γιά το δίσκο αυτό είναι όχι επειδή είναι επίκαιρος, αλλά επειδή θυμάμαι να συζητάμε χαμηλόφωνα γι αυτόν με τους φίλους μου στην περιφορά του Επιταφίου, με τα κεριά στο χέρι, κάπου στην Β. Όλγας ένα ανοιξιάτικο απόγευμα και φυσικά μετά να περιμένουμε να έρθει το Μ. Σάββατο γιά να το ξαναακούσουμε.
Προηγήθηκε μιά επίσκεψη σε έναν φίλο χαιεντά που είχε τότε ένα thorens TD125 και το εγκαινίασε με το δίσκο αυτόν.
Θυμάμαι την συγκλονιστική εισαγωγή Overture με τα μπασα συνθεσάϊζερ και μετά τις τρομπέτες που μου φέρνανε στο μυαλό τις πύλες της Βαβυλώνας...και είχα τρέξει να τον αγοράσω με τα χαρτζηλίκια του Πάσχα. Πρέπει να ήταν Σάββατο του Λαζάρου.
Ο δίσκος μόλις είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα, εν μέσω σκότους και κραυγών, μην ξεχνάμε ότι η 7ετία δεν είχε ολοκληρωθεί.
Ένα δυό συμμαθητές το είχαν στο σχολείο, και παρ όλο που είμασταν μεγάλοι (5η τάξη) η συζήτηση γινόταν ψιθυρίστά μην μας ακούσει και κανένας θρησκευτικός...
Στον κινηματογράφο ήδη είχε βγεί η αντίστοιχη έκδοση, αλλά ποιός τολμούσε να πάει... οι γυμνασιάρχες ήταν στημένοι από έξω. Αλλά και ποιός νοιαζότανε... Εγώ ήθελα αυτό. Την θεατρική έκδοση που ποτέ δεν έγινε.
Το 1970 ο A.L. Webber και ο Tim Rice μη βρίσκοντας υποστηρικτές γιά να ανεβάσουν την θεατρική παράσταση, αποφασίζουν να ηχογραφήσουν στο στούντιο το έργο τους, που περισσότερο με ορατόριο έμοιαζε παρά με όπερα.
Νέοι και οι δυό και ενθουσιασμένοι με την ιδέα και την επιτυχία του Hair, σκέφτηκαν ότι ίσως να καταφέρνανε κάτι ανάλογο.
Η υπόθεση απλή και γνωστή, ουσιαστικά η Μεγάλη εβδομάδα.
Το καστ ?
Μιά πραγματικά ασύλληπτη συγκρότηση καταξιωμένων και σοβαρών μουσικών της εποχής που ήδη ήταν γνωστοί ή κέρδισαν φήμη αργότερα:
Στις φωνές:
Ian Gillan, Murray Head, Yvonne Elliman μεταξύ 10άδων
στα όργανα:
Alan Spenner μπάσο, Henry Mc Gulloch (Wings), Neil Hubbard Chris Spedding κιθάρες, Carl Jenkins, John Marshall, (Soft Machine), Kenny Wheeler (πνευστά) Mick Weaver, Mike Vickers (συνθ) και ένα σωρό άλλοι λιγότερο γνωστοί.
Πιό παράξενη έκπληξη συμμετοχή σε ρόλο αρχιερέα ο Paul Raven αργότερα γνωστός ως Gary Glitter και πατριάρχης της σχετικής glitter glam σχολής...
Το συγκρότημα αν και πολυπληθές, χάρη στην εμπειρία του εμφανίζεται εξαιρετικά δεμένο και δίνει δείγματα αληθινού ροκ των 70'ς με σχεδόν υποδειγματική rhythm section, πρωταγωνιστικά όργανα και φυσικά φωνές.
Ο δυό συνθέτες παρουσιάζουν ένα πολύ καλό λιμπρέττο γιά την εποχή που το δένουν σφιχτά τα κομμάτια (σε μιά εποχή που το θέμα είναι ακόμα ταμπού μόλις λίγα χρόνια μετά το ρίξιμο στην πυρά των δίσκων των beatles) και προσεγγίζουν την υπόθεση από την ανθρώπινη πλευρά της.
Υπάρχει συνοχή, εναλλαγή αργών - γρήγορων, σκληρών και ελαφρών κομματιών και γενικά ο ακροατής κρατιέται σε εγρήγορση. Υπάρχει η κλασική εναλλαγή των βασικών θεμάτων που παραλλάσσονται σε διάφορα σημεία και γενικά ισχυρά μελωδικά θέματα που φυσικά έμειναν στην ιστορία...
Οι τραγουδιστές, ιδίως στους δεύτερους ρόλους, στην πλειοψηφία τους με προϋπηρεσία στο μουσικό θέατρο είναι συγκλονιστικοί
Μεγάλες στιγμές στο διπλό άλμπουμ, που παραδόξως δεν έχει αδύνατες στιγμές
τα ροκ Heaven on their minds
What's the buzz
οι μπαλάντες Everything's allright, I don't know how to love him με την Elliman
τα κολακευτικά γιά την φωνή του Gillan, The Temple και Gethsemane
το επικό trial
και φυσικά το πασίγνωστο Superstar.
Ο δίσκος ήταν η αφορμή γιά να γίνει η ταινία, και στη συνέχεια να αρχίσει το γαϊτανάκι των επιτυχιών. Συμφωνικό, soundtrack κλπ κλπ.
Κανένα όμως δεν είχε την αίγλη της πρώτης ηχογράφησης με τους ροκ μουσικούς. Προσωπικά δεν θα πρότεινα καμιά άλλη έκδοση. Λένε αυτή του 96 είναι καλή...
Το έχω μόνο σε βινύλιο, οργωμένο σε βαθμό εξαθλίωσης. Δεν το ξανααγόρασα ποτέ σε καμιά επανέκδοση.
Μιά εκ νέου αγορά θα μου κατέστρεφε την εικόνα και τη θέση του στη δισκοθήκη και την καρδιά μου.
Πάνω κάτω 34 χρόνια πριν, μπορεί και ακριβώς τόσο, μιά και η πρώτη ανάμνηση που μου έρχεται στο μυαλό γιά το δίσκο αυτό είναι όχι επειδή είναι επίκαιρος, αλλά επειδή θυμάμαι να συζητάμε χαμηλόφωνα γι αυτόν με τους φίλους μου στην περιφορά του Επιταφίου, με τα κεριά στο χέρι, κάπου στην Β. Όλγας ένα ανοιξιάτικο απόγευμα και φυσικά μετά να περιμένουμε να έρθει το Μ. Σάββατο γιά να το ξαναακούσουμε.
Προηγήθηκε μιά επίσκεψη σε έναν φίλο χαιεντά που είχε τότε ένα thorens TD125 και το εγκαινίασε με το δίσκο αυτόν.
Θυμάμαι την συγκλονιστική εισαγωγή Overture με τα μπασα συνθεσάϊζερ και μετά τις τρομπέτες που μου φέρνανε στο μυαλό τις πύλες της Βαβυλώνας...και είχα τρέξει να τον αγοράσω με τα χαρτζηλίκια του Πάσχα. Πρέπει να ήταν Σάββατο του Λαζάρου.
Ο δίσκος μόλις είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα, εν μέσω σκότους και κραυγών, μην ξεχνάμε ότι η 7ετία δεν είχε ολοκληρωθεί.
Ένα δυό συμμαθητές το είχαν στο σχολείο, και παρ όλο που είμασταν μεγάλοι (5η τάξη) η συζήτηση γινόταν ψιθυρίστά μην μας ακούσει και κανένας θρησκευτικός...
Στον κινηματογράφο ήδη είχε βγεί η αντίστοιχη έκδοση, αλλά ποιός τολμούσε να πάει... οι γυμνασιάρχες ήταν στημένοι από έξω. Αλλά και ποιός νοιαζότανε... Εγώ ήθελα αυτό. Την θεατρική έκδοση που ποτέ δεν έγινε.
Το 1970 ο A.L. Webber και ο Tim Rice μη βρίσκοντας υποστηρικτές γιά να ανεβάσουν την θεατρική παράσταση, αποφασίζουν να ηχογραφήσουν στο στούντιο το έργο τους, που περισσότερο με ορατόριο έμοιαζε παρά με όπερα.
Νέοι και οι δυό και ενθουσιασμένοι με την ιδέα και την επιτυχία του Hair, σκέφτηκαν ότι ίσως να καταφέρνανε κάτι ανάλογο.
Η υπόθεση απλή και γνωστή, ουσιαστικά η Μεγάλη εβδομάδα.
Το καστ ?
Μιά πραγματικά ασύλληπτη συγκρότηση καταξιωμένων και σοβαρών μουσικών της εποχής που ήδη ήταν γνωστοί ή κέρδισαν φήμη αργότερα:
Στις φωνές:
Ian Gillan, Murray Head, Yvonne Elliman μεταξύ 10άδων
στα όργανα:
Alan Spenner μπάσο, Henry Mc Gulloch (Wings), Neil Hubbard Chris Spedding κιθάρες, Carl Jenkins, John Marshall, (Soft Machine), Kenny Wheeler (πνευστά) Mick Weaver, Mike Vickers (συνθ) και ένα σωρό άλλοι λιγότερο γνωστοί.
Πιό παράξενη έκπληξη συμμετοχή σε ρόλο αρχιερέα ο Paul Raven αργότερα γνωστός ως Gary Glitter και πατριάρχης της σχετικής glitter glam σχολής...
Το συγκρότημα αν και πολυπληθές, χάρη στην εμπειρία του εμφανίζεται εξαιρετικά δεμένο και δίνει δείγματα αληθινού ροκ των 70'ς με σχεδόν υποδειγματική rhythm section, πρωταγωνιστικά όργανα και φυσικά φωνές.
Ο δυό συνθέτες παρουσιάζουν ένα πολύ καλό λιμπρέττο γιά την εποχή που το δένουν σφιχτά τα κομμάτια (σε μιά εποχή που το θέμα είναι ακόμα ταμπού μόλις λίγα χρόνια μετά το ρίξιμο στην πυρά των δίσκων των beatles) και προσεγγίζουν την υπόθεση από την ανθρώπινη πλευρά της.
Υπάρχει συνοχή, εναλλαγή αργών - γρήγορων, σκληρών και ελαφρών κομματιών και γενικά ο ακροατής κρατιέται σε εγρήγορση. Υπάρχει η κλασική εναλλαγή των βασικών θεμάτων που παραλλάσσονται σε διάφορα σημεία και γενικά ισχυρά μελωδικά θέματα που φυσικά έμειναν στην ιστορία...
Οι τραγουδιστές, ιδίως στους δεύτερους ρόλους, στην πλειοψηφία τους με προϋπηρεσία στο μουσικό θέατρο είναι συγκλονιστικοί
Μεγάλες στιγμές στο διπλό άλμπουμ, που παραδόξως δεν έχει αδύνατες στιγμές
τα ροκ Heaven on their minds
What's the buzz
οι μπαλάντες Everything's allright, I don't know how to love him με την Elliman
τα κολακευτικά γιά την φωνή του Gillan, The Temple και Gethsemane
το επικό trial
και φυσικά το πασίγνωστο Superstar.
Ο δίσκος ήταν η αφορμή γιά να γίνει η ταινία, και στη συνέχεια να αρχίσει το γαϊτανάκι των επιτυχιών. Συμφωνικό, soundtrack κλπ κλπ.
Κανένα όμως δεν είχε την αίγλη της πρώτης ηχογράφησης με τους ροκ μουσικούς. Προσωπικά δεν θα πρότεινα καμιά άλλη έκδοση. Λένε αυτή του 96 είναι καλή...
Το έχω μόνο σε βινύλιο, οργωμένο σε βαθμό εξαθλίωσης. Δεν το ξανααγόρασα ποτέ σε καμιά επανέκδοση.
Μιά εκ νέου αγορά θα μου κατέστρεφε την εικόνα και τη θέση του στη δισκοθήκη και την καρδιά μου.
