"Μαύρη τρύπα" στα 70ς....

Lust for revenge ost – Γιώργος Θεοδοσιάδης (1976)

To 2001 η Ελληνική εταιρεία δίσκων potfleur έχοντας, ως βασικό της στόχο την επίσημη κυκλοφορία σε βινύλια κυρίως, άγνωστου θαμμένου ξεχασμένο υλικού από τις δεκαετίες 60 και 70, αρχικά επικεντρώθηκε στον Γιώργο Θεοδοσιάδη και στη μουσική που είχε γράψει για πολλές Ελληνικές ταινίες, και που ως τότε δεν είχε ούτε δει ποτέ το “φως της ημέρας”, αλλά ούτε γενικότερα τύχει κάποιας αναγνώρισης. Μετά την επίσημη κυκλοφορία των συμπαθητικών soundtracks των ταινιών Άνθρωπος για όλες τις δουλειές, ‘Υιέ μου Υιέ μου” “O τρελός τα έχει 400”, και το επιεικώς μέτριο “Αεροσυνοδός”, η εταιρεία αποφάσισε την κυκλοφορία της μουσικής που είχε γράψει για ένα παντελώς άγνωστο Ελληνικό action/soft erotic b-movie του 1976.(Καυτές Διακοπές/Lust for revenge), το οποίο αποτελεί την κορυφαία στιγμή του, τουλάχιστον από αυτές που είδαν ή πρόλαβαν να δουν τα φώτα της δημοσιότητας.

Οι Γιώργος Θεοδοσιάδης (πιάνο, τσέμπαλο), Κίμων Βασιλάς (βιμπράφωνο), Ρενάτο Φαβίλη (Hammond), Τούλης Μαγκαφάς (κιθάρα, φυσαρμόνικα), Ανδρέας Μεταλλίδης (μπάσο) και Γιώργος Λαβράνος (ντράμς) αποτελούν την ορχήστρα που μουσικά ντύνει την ταινία.
Το soundtrack κινείται σε τρία βασικά επίπεδα.Το βασικό μουσικό θέμα της ταινίας και οι παραλλαγές του, “Hors D euvres” και “Καυτός Ήλιος”, αποτελούν δείγματα τυπικής 70ς κοσμοπολίτικης/ερωτικής Ελληνικής κινηματογραφικής μουσικής, ανάλογης με αυτήν που ευρέως είχε αναγνωρισθεί στα soundtrack των Γιάννη Σπανού και Γιώργου Χατζηνάσιου για τις ταινίες “Αναζήτησις” και “Εσύ και Εγώ” αντίστοιχα.
Σε δεύτερο πλάνο έρχονται τα superlative fascination, promenade part I, promenade part ΙΙ κλασικά bossa themes , που θεωρείται και το είδος που τον έκανε ευρύτερα γνωστό.
Η πολύ μεγάλη έκπληξη όμως έρχεται στα fusion/jazz funk μουσικά θέματα spiral turns, καταδίωξη part I, καταδίωξη part II, όπου η ορχήστρα στην λογική μιας απόλυτα δεμένης κουρδισμένης μπάντας, αποδεικνύει τις δυνατότητες της, σε ένα αγώνα δρόμου υψηλών ταχυτήτων, απαιτήσεων, πειραματισμών, με κόντρα μπάσο και ντράμς να δίνουν τα ρέστα τους κυριολεκτικά πλαισιωμένα από fuzz κιθάρα και τον ίδιο τον Θεοδοσιάδη στο πιάνο. Συμβάλουν δε στην δημιουργία μια μουντής άλλοτε βίαιης άλλοτε δραματικής ατμόσφαιρας.
Μια δεύτερη προσεκτικότερη ακρόαση του soundtrack στο σύνολο του, είναι αρκετή για να αντιληφθεί κανείς πως ακόμα και τα bossa ή τα ερωτικά μουσικά θέματα αποπνέουν επίσης μία μουντή διάθεση.
Απλούστατα μιλάμε για ένα από τα καλύτερα απείρως υποτιμημένα και παντελώς μη αναμενόμενα Ελληνικά soundtracks.


Εκτός του ότι το θεωρώ καλύτερο από οποιοδήποτε ανάλογου ύφους soundtrack του Γιάννη Σπανού και του Γιώργου Χατζηνάσιου, και με άνεση συγκρίνεται και με τα αντίστοιχα διεθνή, είναι και από τις λίγες εκείνες περιπτώσεις που τουλάχιστον έχουν πέσει στην αντίληψη μου, όπου ένα τυπικότατο soundtrack της δεκαετίας του 70 με όλα τα βασικά στοιχεία της εποχής του διακατέχεται από μια noir αισθητική που θυμίζει 50ς και ΝΑΙ τσαντίζομαι αφενός στην ιδέα ότι δεν είδε το φως της δημοσιότητας και παρέμεινε για χρόνια σκονισμένο σε αποθήκες, αφετέρου όταν τελικώς το 2004 εκδόθηκε για πρώτη φορά σε limited edition αριθμημένα βινύλια από την Potfleur, οι συμπτώσεις και πάλι δεν ήταν υπέρ του αφού είχαν αρχίσει ήδη τα προβλήματα για την εταιρεία ,η οποία αφού πραγματοποίησε ένα πολύ φιλόδοξο promotion σε Ελλάδα αλλά κυρίως στο εξωτερικό για το πολύ κατώτερο του she knew no other way (Τα παιδιά των λουλουδιών,) του Mike Rozaki, βρέθηκε σε δύσκολη φάση και δεν μπόρεσε έτσι να το υποστηρίξει όπως ίσως θα του άξιζε , με αποτέλεσμα να θαφτεί για δεύτερη φορά.

Πηγές
Κείμενο που υπάρχει στο εσώφυλλο του δίσκου
http://www.italiansoundtracks.com/

Dirty Harry ost – Lalo Schifrin (1971)

Aπο το μουντό fusion jazz/funk του Lust For revenge, στο ψυχρό jazz Funk του Dirty Harry.


O lalo Schifrin είχε αναμφίβολα την ικανότητα να προσαρμόζεται, παρασύρεται ακριβώς από την εικόνα. Αν υπήρξα σκηνοθέτης χαμένος κάπου στα 70ς με προσανατολισμό σε θεματολογία τέτοιου τύπου όπως ο βρώμικος Harry, θα τον προτιμούσα σκεπτόμενος ότι δεν θα με καπέλωνε ,όπως ένας Ennio για παράδειγμα που θα μπορούσε το soundtrack να λειτουργήσει και σαν προσωπικό του lp ή αισθητικά να υπερβεί την εικόνα.

O lalo εδώ δημιουργεί ένα soundtrack σκοτεινό, χαμηλών συχνοτήτων, με πολύ λίγες «φωτεινές στιγμές» με επιρροές από Poliziottechi giallo ιταλική σκηνή, από το bitches Brew , διανθισμένο με wordless voices, τελικά ένα score που φλερτάρει με psychedelic rock, jazz,funk, fusion.

H ειδοποιός διαφορά του soundtrack σε σχέση μα άλλα αντίστοιχα της ευρύτερης exploitation/action/horror/blaxploitation σκηνής εντοπίζεται ακριβώς στην προαναφερθείσα αδιαμφισβήτητη ικανότητα του Schifrin, όπου λοιπόν εδώ δημιουργεί ένα τόσο ψυχρό άκουσμα , όσο και ο serial killer scorpio, και τα μικρής διάρκειας tracks στο σύνολο τους, είναι τόσο δομημένα με συνοχή και μελετημένα όσο πιθανών να ήταν και η μέθοδος του Clint Eastwood για να εγκλωβίσει τον αντίπαλο του

Τα περισσότερα reviews τελικά αναγνωρίζουν αφενός μεν την καλλιτεχνική του αξία αφετέρου την υπέρβαση του από τα στενά μουσικά όρια της εποχής σε σημείο που χαρακτηρίζεται ως ένα acid jazz score.Πάραυτα προσωπική μου αίσθηση είναι πως αν και θα ήταν ίσως υπερβολή να χαρακτηριστεί ως πρώιμο trip hop στο σύνολο του, τα Scorpio s view, the school bus πολύ δε περισσότερο το Liquor Store Holdup μπορούν να θεωρηθούν tracks που επηρέασαν την σκηνή.

Δεν γνωρίζω τι ακριβώς είναι αυτό που ώθησε τον Lalo δύο χρόνια μετά να τροποποιήσει εντελώς τον ήχο του , που “έλαμψε απότομα” για το soundtrack του enter the dragon ,προσανατολισμένος σε έναν πιο shaft-ish ήχο και λίγο αργότερα να εντρυφήσει στην disco κουλτούρα, εδώ είναι κατά την γνώμη μου η πολύ μεγάλη στιγμή του. Πιθανότατα μεγαλύτερη και από το Βullit και από το Mission Impossible.

Να σημειωθεί ότι είναι υπό μιαν έννοια αδιευκρίνιστο στο κατά πόσο υπήρξε officially release του soundtrack στην εποχή ,το 1971, χρονιά που παγκοσμίως καταξιώθηκε το Shaft του Isaac Hayes, και το οποίο το θεωρώ σαφώς κατώτερο .του. Σίγουρα υπήρξαν κάποια bootlegs και σκόρπιες μεταγενέστερες ηχογραφήσεις των tracks σε διάφορες συλλογές anthologies κλπ.. Ως ολοκληρωμένο original score σχεδόν σίγουρα έρχεται στην επιφάνεια σήμερα , και προφανώς αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά πως στην δίνη των 70ς ξεχάστηκαν, χάθηκαν, σημαντικότατα πράγματα.

Πηγές
http://www.cduniverse.com/search/xx/music/pid/6739196/a/Dirty+Harry.htm
http://shopping.yahoo.com/pirty%20Harry%20(Score)%20-%20O.S.T.:1922042769
http://www.scorebaby.com/archive_d.html
http://www.artistdirect.com/nad/store/artist/album/0,,2917923,00.html

La planete sauvage ost – Alain Goraguer (1973)

Η ταινία la planete sauvage αποτελεί ένα αλληγορικό σουρεαλιστικό animation Γαλλικής/Τσεχικής παραγωγής του Rene Laloux με βασικό θέμα την εκμετάλλευση των ανθρώπων από εξωγήινα γιγάντια όντα που χρησιμοποιούν τους ανθρώπους ως “κατοικίδια ζώα”, και την εξέγερση τελικά των ανθρώπων εναντίον της φυλής που τους δυναστεύει .Τόσο η θεματολογία όσο και η σουρεαλιστική/ψυχεδελική οπτική της είχαν σαν αποτέλεσμα η ταινία να προκαλέσει ιδιαίτερη αίσθηση και να τιμηθεί τελικά το 1973 με το ειδικό βραβείο στο Φεστιβάλ των Κανών. Θεωρείται δε ως σήμερα ένα από τα κλασικά animation φιλμς.με έμμεσο μεν αλλά σαφέστατο “πολιτικό” μήνυμα.

O Alain Goraguer ντύνει μουσικά την ταινία δημιουργώντας ένα trippy progressive funk/avant garde soundtrack χαμηλών/σκοτεινών διαθέσεων κατά κύριο λόγω, με το Hammond, τις κιθάρες, το mellotron , το φλάουτο να συσπειρώνονται γύρω από μια συνεχόμενα επαναληπτική λογική, συμβάλλοντας έτσι σε μια υποβόσκουσα ατμόσφαιρα εμμονής, αφού το βασικό μουσικό θέμα Deshominisation, αλλάζοντας ενορχήστρωση και τίτλο βεβαίως, σχεδόν κατακλύζει το μεγαλύτερο μέρος του soundtrack, σημείο που τελικά αποτελεί βασικό επιχείρημα για αυτούς που διαφωνούν με την λογική του, αν και αυτό ακριβώς είναι που προσωπικά με κάνει να το θεωρώ ένα από τα κορυφαία της δεκαετίας του 70.Μια από τις χαρακτηριστικότερες περιγραφές του soundtrack είναι αυτή που αναφέρεται σε πολλά reviews ως “εκεί που oi Pink Floyd συναντούν τον Curtis Maydfield.”

To planete sauvage δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ακριβώς ως υποτιμημένο ή χαμένο soundtrack απλά η μουσική του Alain τελικώς είχε την τύχη - ατυχία να συνδεθεί με ένα αριστουργηματικό φιλμ, που αναγνωρίσθηκε ευρέως, κοινώς αναμετρήθηκε στα ίσια με την εικόνα. Στο πλαίσιο αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό το τι το όνομα του αναφέρεται σχεδόν σε οποιαδήποτε site κινηματογραφικής θεματολογίας όταν και εφόσον γίνεται αναφορά στην συγκεκριμένη ταινία .Εννοείται πως στα αμιγώς μουσικά sites πάντα υπάρχει αναφορά και συνήθως εκτενής στην ταινία ,κατά περιπτώσεις δε ακόμα και εκεί θα έλεγα ότι προβάλλεται περισσότερο η ταινία παρά το soundtrack..

Πηγές


http://www.fakejazz.com/reviews/2001/goraguer.shtml
http://www.moviegrooves.com/shop/planetesauvage.htm
http://heavenlyhouseboatblues.blogspot.com/2007/12/alain-goraguer-la-planete-sauvage-1973.html

Les gants blancs du diable ost –Karl Heinz Schafer (1971)

Οι απανταχού θιασώτες των soundtracks ορμώμενοι προφανώς από την σπανιότητα του δίσκου και από το γεγονός ότι οι original κόπιες του βρίσκονταν δαπανώντας αστρονομικά ποσό διατυμπάνιζαν και την καλλιτεχνική του αξία. Ενώ στους συγκεκριμένους κύκλους επίσης φαίνεται ότι υπήρξε ας πούμε και μία μορφή “διαμάχης” ως προς την αξία του συγκρινόμενο με το planete sauvage του Alain, παιχνίδι του προφανώς με στόχο γεματούτσικες φιλόδοξες και ματαιόδοξες τσέπες. Μια ιστορία που τελικά φαίνεται ότι οριστικά τελειώνει ή καλύτερα αλλάζει προσανατολισμό με την επίσημη πια επανέκδοση του σε βινύλιο και cd,αφήνοντας έτσι το soundtrack πια να κριθεί επί της ουσίας.

Και η ουσία είναι ότι πρόκειται περί ενός τυπικότατου Γαλλικού α λα Legrand/Gainsbourg soundtrack απίστευτης ομορφιάς, ισάξιο με ανάλογα της περιόδου , με βασικό θέμα το la victime που μου θυμίζει Ennio, όχι τόσο με αυστηρά μουσικά κριτήρια αλλά αισθητικά, αφού πρόκειται περί ενός μικρού αριστουργηματικού easy listening κομψοτεχνήματος με μια χαρακτηριστική απλοϊκή σύνθεση ατμόσφαιρας δειλινού (ηλιοβασιλέματος που λέει και Μανωλάκος) που διακρίνεται από την ικανότητα του να σε γραπώνει με την μία.

Συνολικά αποτελεί, πράγμα που τελικά το κάνει να διαφέρει αισθητά από το σκοτεινό γεμάτο εμμονές μεγάλο του αντίπαλο planete sauvage, ένα soundtrack πολυσυλλεκτικό, λεπτών αποχρώσεων, που μουσικά κινείται μεταξύ French ορχηστικής pop, jazz, διανθισμένο με sitars, κιθάρες, tablas,που πλαισιώνεται από την εκπληκτική αγγελική φωνή της Leonie(η κοπέλα στη φωτογραφία) στο επίσης εκπληκτικό Couleurs,και που τα αυλάκια του αποπνέεται μια άλλοτε δραματική άλλοτε συγκρατημένα βίαιη, άλλοτε νωχελική, πάντα όμως “μυστήρια” διάθεση.

Πηγές
http://www.earfuzz.com/2005/12/les-gants-blancs-du-diable.html
http://www.myspace.com/chezvadimmusic

Re: Απάντηση: "Μαύρη τρύπα" στα 70ς....

Γιώργος Κουνελάκης said:

Μπράβο Τζώρτζη! :SFGSFGSF: :grinning-smiley-043
Πολύ ωραία παρουσίαση.

Υ.Γ. Εγώ πάντως περίμενα και τα "μύγδαλα"! :sheep: :smile:

Click to expand...

Τα "μύγδαλα" Κουν είναι πολύ μεγάλο soundtrack αλλά όχι ακριβώς "μαύρη τρύπα".Είναι πια πολύ αναγνωρισμένο και στο εξωτερικό.Ο Ξαρχάκος όμως νομίζω οτι θέλει μια παρουσίαση για το "Νυν και Αεί"..........

Παιδιά όπου μπορώ να “βοηθήσω” χαρά μου είναι εννοείται. Σταδιακά θα αρχίσει η “διάδοση” τους.

Σίγουρα και ανεξάρτητα από “μουσικές προτιμήσεις” θεωρώ ότι πρέπει να ακούσει κανείς το Lust for revenge, και αυτό γιατί τελικά στην δεκαετία 60 και 70 λογικά θα πρέπει να έχουν θαφτεί πάρα πολλά Ελληνικά κυρίως, και εννοείται πως ακόμα και σήμερα που το “ξεθάψιμο” είναι πια μόδα με αποτέλεσμα σχεδόν να επανεκδίδονται τα πάντα οι ξένες εταιρείες έχουν πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα στο να προωθούν τις παραγωγές τους απευθυνόμενες σε πολύ πιο εξειδικευμένο και ενημερωμένο κοινό.

Εδώ τα πράγματα φαίνεται ότι είναι ακόμα πολύ δύσκολα και μάλλον δεν θα γίνουν εύκολα ποτέ! Η potfleur εκτός από τα soundtracks είχε βρει υλικό και από πολλά Ελληνικά garage γκρουπς της δεκαετίας του 60 και λίγο πριν αρχίσουν τα σοβαρά προβλήματα(οι ίδιοι δεν το παραδέχονται ανοιχτά) σκεφτόντουσαν από όσο έχουν πει και την κυκλοφορία ενός αντίστοιχου fusion soundtrack του Μάνο Λοίζου, που τώρα το πιο πιθανό είναι να μην τύχει ποτέ επίσημης κυκλοφορίας..