Growing Up with the Rolling Stones

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

17 June 2006
14,350
keith_Richards.JPG


The Rolling Stones: Exile On Main Street

Βγήκε τον Μάη του 1972.
Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς.
Θυμάμαι το πήρα και το άκουγα αποσπασματικά. Πού να βρώ το χρόνο… Ημουνα στα 19 και έδινα διαγωνισμούς για το απολυτήριο Γυμνασίου (τότε).
Σκέφτηκα: “τι απογοήτευση…”: το προηγούμενο - Sticky Fingers - ήταν εξαιρετικό. Κομμάτι προς κομμάτι δεν πέταγες τίποτα. Ένα tour de force που σε πήγαινε καροτσάκι από την πρώτη του στροφή μέχρι την τελευταία.
Αυτό εδώ, αντίθετα, μου ακουγόταν τελείως “χύμα”: λίθοι πλίνθοι κέραμοι ατάκτως ερριμένα, θραύσματα και σπαράγματα από ιδιώματα που τα είχαν υφάνει σ ένα ατέλειωτο jam που έμοιαζε χωρίς αρχή και τέλος - μινιατούρες από country blues και gospel και calypso και rock’n’roll, έσκαγαν από το πουθενά και εξαφανίζονταν μέχρι να πείς κύμινο, σου έφερνε στο νού underground κινηματογραφική ταινία με cut-ups, πλάνα θολά, κακά εστιασμένα. Εψαχνες για hits και απλά δεν υπήρχαν: 18 κομμάτια, μόλις και μετά βίας μπορούσα να συντονισθώ με τα μισά από δαύτα. Ηταν και διπλό άλμπουμ να πάρει…το πήρα σε κόπια εισαγωγής και μου κόστισε το κέρατό του τότε γιατί οι ελληνικές εκτυπώσεις δίσκων των Rolling Stones εκείνη την εποχή ήτανε για τα μπάζα: κάποιοι “φωστήρες” στο εργοστάσιο έλιωναν τα βινύλια μαζί με τις ετικέτες και τύπωναν πάνω τους, έπαιρνες το δίσκο και, στα ενδιάμεσα των κομματιών άκουγες, στο βάθος, μπουζούκια (!). Πού να το έχεις σε τέτοιο χάλι…πλήρωνες περίπου τα διπλά για να το ακούσεις αξιοπρεπώς. Αλλά, το ρημάδι, δεν έλεγε: η ηχογράφησή του έμοιαζε θολή, κακή, εγώ είχα μείνει στο Wild Horses: οι κιθάρες “κρύσταλλο”, τα τύμπανα του Charlie να σε βαράνε στο δόξα πατρί…τούτο δώ αντίθετα ακουγόταν μισοτελειωμένο, σακάτικο, σαν ακουστική αμμοθύελλα…πολλά σαξόφωνα, αυθάδικα, με ήχο σχεδόν πρόστυχο…που ήταν αυτά τα φοβερά interplays από τις κιθάρες των Stones, εκεί που κουμπώνουν και σε στέλνουν στον αγύριστο, και χάνεις το μπούσουλα και δεν θυμάσαι ούτε το όνομά σου…
Μου πήρε καιρό να το εκτιμήσω κι ακόμα περισσότερο να το αγαπήσω. Για καναδυό χρόνια, θυμάμαι, το θεωρούσα μια κακή παρένθεση. Βλέπαμε στον ξένο Τύπο και φωτογραφίες του πειρατή που έδειχνε να είναι σε όλο και χειρότερο χάλι, σαν τον κόμη Δράκουλα. Οι εφημερίδες έγραφαν πως είναι με τα μπούνια μέσα στις σκόνες, πως δεν μπορεί να περπατήσει, πατάει συνέχεια λάθος πεντάλ στις συναυλίες και παίζει άλλα αντ άλλων, στο σόλο του Satisfaction αυτός παίζει το “I’m Popeye, the sailor man”, μπουρδουκλώνεται στο καλώδιο της κιθάρας και τρώει τα μούτρα του συνέχεια πάνω στο πάλκο. Πως λιποθυμάει συνέχεια στο στούντιο και ξοδεύει 7000 δολάρια ημερησίως για το βίτσιο του και κυκλοφορεί με μια θλιβερή ακολουθία από νταβατζήδες και βαποράκια, κάτι υποκείμενα με μονόπετρα, γούνες και χρυσά δόντια…σκέτη Βαβυλώνα. Ή Καρχηδόνα, όπως την περιγράφει ο Φλωμπέρ στο Σαλαμπό. Κυκλοφορούσε στην πιάτσα τότε πως άλλαζε συνέχεια το αίμα του για να αντέξει κι όλοι περίμεναν τη μέρα που θα τα κακαρώσει και η οποία δεν έμοιαζε καθόλου μακρινή. Ο Μικ Ταίηλορ είχε αρχίσει να φλερτάρει με την άσπρη σκόνη. Ο Charlie, μια ζωή ήταν στον κόσμο του: είχε νοικιάσει σπίτι στο Παρίσι και άκουγε κάθε βράδυ τον Dexter Gordon, live, στο κλάμπ που έπαιζε. Ο Wyman ποτέ δεν είχε κάτι να πεί: μανιακός με τον ποδόγυρο, άλλαζε τις γκρούπισες σαν σώβρακα: “έχουτε πίκλες;” “Μάλιστα κοριτσάκι μου…ωραίο πράγμα οι πίκλες, αλλά…τι είν αυτό;”. Ο …επιχειρηματίας του γκρούπ (Τζάγκερ) ήταν αλλού για αλλού: Studio 54, flashy κλώσσες, projects για προσωπικούς δίσκους χωρίς τους υπόλοιπους…σε μια συνέντευξη οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον πειρατή αν αυτά τα σχέδια του Μικ αληθεύουν κι αυτός τον κάρφωσε: Yes, gentlemen, that’s exactly the kind of cunt I have to deal with”.
To Exile On Main Street είναι ένα παγωμένο πλάνο: με κάποιο παράξενο τρόπο μοιάζει να έχει συλλάβει και να έχει αιχμαλωτίσει μέσα στις στροφές του όλη αυτή την ακραία ηδονιστική ατμόσφαιρα της αυτοκαταστροφής και σηματοδοτεί το πραγματικό τέλος των ‘60ς. Είναι εκεί που το όνειρο πεθαίνει, το σπαθί δίνει τη θέση του στο πουγκί, τα οράματα διαλύονται μέσα στην πρέζα, οι Stones μπαίνουν πιά στο Μουσείο. Είναι το τέλος της δεύτερης περιόδου του γκρούπ, της εξαμερικανισμένης, αυτής που άρχισε με το θάνατο του ξανθού και το Let It Bleed και πάνω της στηρίχθηκε όλος ο μετέπειτα θρύλος των Rolling Stones.
Φυσικά και έβγαλαν κάποιους καλούς δίσκους μετά, μέχρι τουλάχιστον το ανοσιούργημα που ακούει στο όνομα Emotional Rescue. Αλλά ο Taylor έφυγε για να γλυτώσει. Στη θέση του πήραν έναν κλόουν που ο πειρατής τον είχε “σήκω-κάτσε”: καλός τυπάκος για παρέα αλλά τον Taylor δεν τον έφτανε ούτε στο δαχτυλάκι του…ο πειρατής δεν είχε πιά ανταγωνισμό και χαλάρωσε, αποφάσισε να νοικοκυρευτεί, πέταξε την Anita και μαζί της όλες τις κακές του συνήθειες, “καθάρισε”.
Θεωρώ το Exile On Main Street τον πιο πολύτιμο δίσκο μου των Rolling Stones. O Greil Marcus τον περιγράφει σαν ένα tour σε χαμαιτυπεία, σκυλάδικα, κωλάδικα, νεκροτομεία, μια ατέλειωτη νύχτα τρόμου, από 5 τσόγλανους που νιώθουν ότι τίποτα δεν είναι πια ίδιο, ότι κι οι ίδιοι είναι φθαρτοί, και δεν διαφέρουν και πολύ από τον μέσο everyday κόπανο που μέχρι τότε περιφρονούσαν και είναι κι αυτοί άνθρωποι και, προπάντων, μεγαλώνουν.
Δεν ψάχνω πιά για ‘τραγούδια”: όποτε το βάζω στο player το ακούω μονοκοπανιά, από την αρχή ως το τέλος - και, ώρες ώρες, πιάνω ακόμα τον εαυτό μου να ανατριχιάζει.

Ντρέπομαι που το λέω αλλά ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν αντέχω έναν rehab Keith Richards.
Φοβάμαι πως όλα αυτά που έδωσε σαν αντάλλαγμα για να πάρει τη ζωή του πίσω, ήταν ακριβώς αυτά που τον έκαναν μοναδικό και αυτά για τα οποία τον αγαπούσα τόσο πολύ.
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,334
the early bird catches the worm λένε.....

ή αλλιώς απ το πρωί φαίνεται η μέρα.
αντε Κώτσο, you made my day.

Διάνα, στην καρδιά του μαρουλιού. Σαν το ρίο μαρε.
Δεν τρελλάθηκα ποτέ. Τον αγόρασα και εγώ τότε.. Στα 17. από την φριχτή ελληνική κόπια. Ρηχή, όσο ένα ταψί. Με ντουντούκες, στο mobile ηχογραφημένο, χωρίς κρέας, σχεδόν χωρίς πιασάρικο beat.
Τότε ήμουν βέβαια πολύ μέσα στα οργανικά και στα καλοτυλιγμένα και η διαφορά από το sticky ήταν σχεδόν χαοτική. Τότε το NME είχε βγάλει και τα 100 του. Το είχε πρώτο...
Τι στο καλό έλεγα.
Πάντως έχει αξία.
Και δεν πετάω λέξη (από αυτά που έγραψες)
 
17 June 2006
14,350
Τον αγόρασα και εγώ τότε.. Στα 17. από την φριχτή ελληνική κόπια. Ρηχή, όσο ένα ταψί.

ακόμα αυτήν την κόπια έχεις ;:speechless-smiley-0
πες μου σε παρακαλώ για να μεριμνήσω: lots of spare copies-είναι το άλμπουμ που έχω αγοράσει περισσότερες φορές από οποιοδήποτε άλλο. Το έχω σε Αμερικάνικο pressing, σε Γιαπωνέζικο -το Toshiba, είναι το μόνο που αξίζει, limited pressing 2000 κομμάτια, μόνο στο e-Bay πιά, Αν είσαι τυχερός. μακριά απο το Abco :grandpa:- σε Ολλανδέζικο remaster, ό τι βάλει ο νούς σου :cool:
 
17 June 2006
14,350
Αυτό είναι.
Νομίζω πως είναι η καλύτερη δυνατή εκδοχή που μπορεί να έχει κάποιος.
Σπασμένο κυκλοφορεί στο e-bAY, προχθές είδα το Some Girls στα 160 δολάρια.
Αν τα βρείς φτηνά πρόσεχε: κυκλοφορούν Ρώσικες μαϊμούδες.
Δες και στη Hi End δικάναλος ήχος το νήμα για τα SHM-CDS τελευταίο post δικό μου.
 

petros_m

Supreme Member
18 June 2006
8,210
Αλιμος
Απο τα λιγα αλμπουμ που εχω σε βινυλιο και CD. Οταν το πηρα δεν ηξερα το Rocks Off. Εβαλα να ακουσω το αλμπουμ λοιπον και εμεινα καγκελο. Ηταν ενα "γκολ απο τα αποδητηρια".

:grinning-smiley-043
 

caerbannog

Established Member
7 May 2008
290
Παρά το γεγονός ότι λίγες φορές ξετρελλάθηκα με τους Stones, θεωρώ το συγκεκριμένο δίσκο (άκου τώρα έκφραση!) τον πιο εγκεφαλικό, αρτίστικα επεξεργασμένο, πρωτοποριακό και σημαδιακό τους. Μαζί με το Surf's Up σηματοδοτούν το τέλος μιας ολόκληρης εποχής.Κρίμα που δεν είχε συνέχεια, αλλά εξ αντικειμένου δεν θα μπορούσε να έχει. Νομίζω ότι, για αυτό που σχηματικά και καταχρηστικά ονομάζουμε ροκ, υπήρξε κάτι σαν τις Βάκχες, κύκνειο άσμα και ολοκλήρωση.
Ελπίζω ο Κηθ τώρα που βγήκε από τη ντάγκλα να διαλέγει καλύτερες ζώνες και να αφαιρέσει το σεξίστικο μανιταράκι.Από τη μέση και πάνω μάλλον τον ντύνει ο Τάιλερ.
 

petros_m

Supreme Member
18 June 2006
8,210
Αλιμος
Φοβάμαι πως όλα αυτά που έδωσε σαν αντάλλαγμα για να πάρει τη ζωή του πίσω, ήταν ακριβώς αυτά που τον έκαναν μοναδικό και αυτά για τα οποία τον αγαπούσα τόσο πολύ.

"If i kick out my devils, my angels might leave";)

Γεια σου Κωστα-bye-
 
17 June 2006
14,350
Κώστα, ποια έκδοση να πάρω;

Δεν υπάρχουν και πολλές.
Προς το παρόν βρίσκεις μόνο την ΕυρωπαΊκή (Ολλανδέζικη).
Οι Αμερικάνοι το εχουν discontinued from the manufacturer.

Αν θέλεις το Αμερικάνικο pressing ψάξε το secondspin.com: μεταχειρισμένα, άψογη κατάσταση, κάπου 9 δολάρια, θα επιβαρυνθείς με 3 ευρώ καζίκι στα Ελληνικά ταχυδρομεία επειδή είναι εκτός Ε.Ε.
 
17 June 2006
62,722
Χολαργός
To Εxile το ξανααγόρασα στην Ευρωπαϊκή έκδοσή του.
Για κάποιο περίεργο λόγο μού είχε αρέσει απο τά 1977 πού τον πρωτοανακάλυψα...
Οταν το ξαναβρήκα μεγαλύτερος κατάλαβα γιατί.
Οντως δεν είχε´ Hits´ αλλά πάντα κολλούσα μέ τά Rocks off,Tumbling Dice,Sweet Black Angels,Happy,Ventilator Blues,all down the Light,Shine a Light...Δίσκος μέ relics,πού ακουγόταν συνολικά σάν ρόκ καντάτα τού ´αληταριού´.
Ετσι και αλλοιώς οι Stones ήταν πάντα η πρώτη μου επιλογή .
Αυτό δέν άλλαξε ποτέ.
Καί τούς έχω συγχωρέσει για πολλά.
Οταν μεγαλώνεις δέν χρειάζεται να κρατάς τούς εφηβικούς και μετεφηβικούς σου Μύθους σάν κάποιους ´Ηρωες´πού σέ ´πρόδωσαν´στην Πορεία.
Δεν γίνεται να μεγαλώνουμε εμείς και να βλέπουμε τήν φάτσα μας στον καθρέφτη σάν να είμαστε 30 και παραπάνω χρόνια νεώτεροι.
Η δικιά μας αποδοχή ,μάς μαλακώνει μέ τούς ´συμβιβασμένους´πρώην ήρωές μας.
Δέν αναπολώ τήν δικιά μου εποχή πού γνώρισα τούς Stones...
Aυτά πού πέρασαν ,καί τά φωτεινά καί τά ερεβώδη ,καλά καμωμένα.
Εξακολουθώ να τούς αγαπώ και σήμερα ,όχι νοσταλγικά ,αλλά γι´αυτό πού μούδωσαν και γι´αυτό πού ακόμα έχω κρατήσει απο αυτούς (αλλά και από άλλους διαφόρων μουσικών ειδών):Πώς πάντα η ´Σκοτεινή Πλευρά τής Σελήνης´έχει μεγάλη αξία .
Καί αυτό προσωπικά μέ έχει βοηθήσει πολύ.

Υ.Γ.
Ένα απο τά πιό προσωπικά κείμενα τού Κώστα.:grinning-smiley-043
 

Γιώργος Κουν.

Supreme Member
19 June 2006
8,022
Αιγάλεω
Δεν τον είχα δεί ποτέ, ούτε καν ως εξώφυλλο..
Ούτε στα ελληνικά, ούτε στα εισαγωγής..
Δεν τον είχε κανείς απο όσους γνώριζα.
Δεν παιζόταν πουθένα, ούτε στα πιο "ψαγμένα" στέκια.
Είχε πάρει διαστάσεις μύθου, αρκετοί μιλούσαν για αυτόν, λίγοι ήξεραν.
Ο καλύτερος των Stones, έλεγαν κάποιοι. Αν τους ρωτούσες "για πες, για πές" το γυρνάγανε: Έτσι λένε όσοι τον έχουν ακούσει, εγώ δεν τόν έχω. To"Tumbling dice" δεν το ξέρεις; Ε, και;
Οταν πια μου είχε γίνει εμμονή, ήξερα πως έπρεπε να τον βρώ. Ο μετανάστης στο Motor City ξάδερφος, έδωσε τη λύση: Exile on main street και ..Brothers & Sisters για "διακόσμηση" σε πακετάκι σπέσιαλ, σφραγισμένο με μια περίεργη κόλλα που δεν ξεκολλούσε με τίποτε! Τριάντα χρόνια μετά, η χαρακτηριστική μυρωδιά της είναι ακόμη στα ρουθούνια μου.
Και νάσου επιτέλους το εξώφυλλο.. Και μετά μια γρήγορη περατζάδα στο πικάπ να δούμε τι γίνεται..
Τι, Αυτό ήταν; Κάλεσα αμέσως ενισχύσεις.
Για πείτε ρε σεις.. Ντάξει καλός είναι, αλλά.. Τι αλλά, εδώ περιμέναμε και γω δεν ξέρω τί..
Σε κείνη την ανυπόμονη ηλικία, σπάνια υπήρχε η υπομονή και η δεύτερη ευκαιρία. Χιλιάδες μπροστά μας όλα αυτά που περίμεναν στη σειρά τους για να τ' ακούσουμε, που να χασομεράμε τώρα και σε αυτά που δεν μας έκατσαν εξαρχής.
Κι όμως, το επόμενο βράδυ, με βγαλμένη ήδη την ετυμηγορία, είπα ας τον ακούσω άλλη μια, έτσι, τιμής ένεκεν ας πούμε.
Τον άκουσα τρείς στη σειρά και τότε ξαφνικά άρχισα να καταλαβαίνω, πολλά απο αυτά τα γράφει κι ο Λύμπε πιο πάνω:
λίθοι πλίνθοι κέραμοι ατάκτως ερριμένα, θραύσματα και σπαράγματα ..., σου έφερνε στο νού underground κινηματογραφική ταινία με cut-ups, πλάνα θολά, κακά εστιασμένα. Εψαχνες για hits και απλά δεν υπήρχαν..... η ηχογράφησή του έμοιαζε θολή, κακή,..
To Exile On Main Street είναι ένα παγωμένο πλάνο: με κάποιο παράξενο τρόπο μοιάζει να έχει συλλάβει και να έχει αιχμαλωτίσει μέσα στις στροφές του όλη αυτή την ακραία ηδονιστική ατμόσφαιρα της αυτοκαταστροφής και σηματοδοτεί το πραγματικό τέλος των ‘60ς.

Απο την στιγμή που βρήκα το "κλειδί" του, όλο αυτό το αλλόκοτο συνονθύλευμα έγινε τόσο "δικό" μου όσο λίγοι δίσκοι. Και συντροφιά σε ατέλειωτες νυχτερινές, κυρίως, ακροάσεις κατα μόνας. Οι φίλοι δεν "ψηθήκανε" ποτέ.
Τις επόμενες φράσεις του Λύμπε τις παραθέτω αυτούσιες γιατί δεν θα άλλαζα ουτε ένα κομμα τους, είναι σαν να τις έγραψα εγώ.
Θεωρώ το Exile On Main Street τον πιο πολύτιμο δίσκο μου των Rolling Stones. Δεν ψάχνω πιά για ‘τραγούδια”: όποτε το βάζω στο player το ακούω μονοκοπανιά, από την αρχή ως το τέλος - και, ώρες ώρες, πιάνω ακόμα τον εαυτό μου να ανατριχιάζει.
Κύριε μου...!, αναμοχλεύσατε πάθη μεσημεριάτικα, αλλά χαλάλι σας :grinning-smiley-043
 

Δημήτρης Ν.

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,209
Θεσσαλονίκη
Καθώς βλέπω μιά απολογιστική - εξομολογητική διάθεση να θυμηθούμε και πάλι - ευκαιρίας δοθείσης - τα χρόνια τα παλιά και καλά , όπως κατά τεκμήριο είναι αυτά για τον άνθρωπο , δεδομένης της επιλεκτικότητας της μνήμης - ας πω κι εγώ τα δικά μου .
Το πρωτο Stones που αγόρασα ήταν το αμέσως επόμενο , το "Goat's Head Soup". Μάλιστα , μιά και όπως θυμούνται οι περισσότεροι "ηλικιωμένοι" εδώ μέσα , οι δίσκοι τότε ερχόντουσαν σε ένα ή δυο αντίτυπα το πολύ σε κάθε μαγαζί , αναγκάστηκα , μια και το κατάστημα που τον είχε διέθετε μόνο ένα αντίτυπο , να τον πάρω με ένα μικρό κολλημένο χαρτάκι στο πρωτο τρακ -το οποίο όπως με διαβεβαίωσε η πωλήτρια θα έφευγε αν το έτριβα με λίγο καθαρό οινόπνευμα. Τέλος πάντων το χαρτάκι δεν έφυγε ποτέ τελείως , αλλά η κεραμικού τύπου βελόνα του μονοφωνικού Grundich που είχα τότε - 13χρονο παιδί γαρ - λόγω του μεγάλου βάρους της κατάφερε κάποια στιγμή να το περάσει κι έτσι όλα ήταν εντάξει.
Οπως τις περισσότερες φορές σ' εκείνες τις ηλικίες , δεν μου είχαν αρέσει όλα τα τραγούδια , οπότε άλλα τα έπαιζα και άλλα όχι. Μετά ήρθε ο καιρός του "It' s only rock ' n ' roll" , του "Black 'n' blue" κι όσο περνούσανε τα χρόνια , τόσο χειρότερους δίσκους έβγαζαν οι Stones. Kάποια στιγμή πηγαίνοντας προς τα πίσω , αγόρασα και το "Sticky fingers" χωρίς φυσικά το φερμουάρ - ούτε καν ήξερα ότι κυκλοφορούσε με τέτοιο die-cut εξώφυλλο . Με το "Exile..." καμμία σχέση παρά μόνον επιδερμική . Τόχε ένας φίλος και βάζαμε το Rocks Off στα πάρτυ . Με το πρόγραμμα ανταλλαγής δίσκων μεταξύ φίλων , μου τόδωσε να το ακούσω όλο - και το δικό του πικ απ χάλια ήταν οπότε δεν ανησυχούσαμε τότε μην χαλάσει ο δίσκος . Και τ' άκουσα. Δεν εντυπωσιάστηκα . Μάλλον βαρέθηκα . Ηδη άλλωστε , όπως κατ' επανάληψη έχω πεί , είχα έρθει σε επαφή με την Μεγάλη Μουσική - Genesis , Yes , Van der Graaf , SOFT MACHINE κλπ - οπότε τι να μας πουν κι οι Stones. Είχαμε και κάτι γνωστούς τότε που έπαιζαν σε ένα γκρουπ - και φυσικά παίζαν Stones και Reed - κι όλο μαλώναμε για το ποιοί είναι καλύτεροι ( το progressive ή οι Stones )και μετά ο καθένας σπίτι του άκουγε την μουσική που του άρεζε .
Πολλά χρόνια μετά σε μιά επανέκδοση αγόρασα το "Exile..." τάκουσα μερικές φορές , συνέχισε να με τρελλαίνει το Rocks Off αλλά τα υπόλοιπα κομμάτια μου φαινόντουσαν υποδεέστερα . Φυσικά διάβαζα τις κριτικές και τους διθυράμβους .
Τώρα , στα γεράματα , που κατάφερα να εκτιμήσω τους Beatles και τους Stones περισσότερο απ' ό,τι στα νιάτα μου , το ξανάβαλα . Οι ιδιοτροπίες των γηρατειών έκαναν πρώτες πρωτες την εμφάνιση τους . Τι μάπα ηχογράφηση είναι αυτή ; Τι χάλια που ακούγεται ... Ε , θα το πάρω σε remaster είπα , γιαπωνέζικο νάχει και χάρτινο εξώφυλλο - απομίμηση του LP. Για να δούμε ....
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,334
Re: Απάντηση: Growing Up with the Rolling Stones

Τέλος πάντων το χαρτάκι δεν έφυγε ποτέ τελείως , αλλά η κεραμικού τύπου βελόνα του μονοφωνικού Grundich που είχα τότε - 13χρονο παιδί γαρ - λόγω του μεγάλου βάρους της κατάφερε κάποια στιγμή να το περάσει κι έτσι όλα ήταν εντάξει. ....

grundig.....

(μιά και αρχίσαμε να τα λέμε χύμα......):grinning-smiley-043
 
27 June 2006
7,771
"Παλιόγεροι", το απέκτησα. Για την ακρίβεια το κατέβασα επειδή με έπιασε μεγάλη καψούρα να ακούσω αυτή τη καταστροφή διαβάζοντας το κείμενο του Κώστα. Και για να είμαι ακόμα πιο σαφής, αν δεν υπήρχε downloading, θα το αγόραζα μπαμ.
Νομίζω πως ξεκίνησα ήδη κλιμακτήριο...

Δεν το άκουσα, αλλά ξέρω πως για να το "πιάσω", όσο πιάσω, θα πρέπει να εναρμονισθώ με την εποχή και τις καταστάσεις. Θα γίνει, όσο γίνεται, άλλωστε έτσι πάντα ακούω κάθε τι παλιότερο.


Κώστα Λύμπε, επέτρεψέ μου να σου πω ότι δεν γράφεις "κείμενα" ή reviews ή όπως θες πέστα... Εγώ σε θεωρώ σκηνοθέτη (ξέρω πως θα καταλάβεις με τι τρόπο το λέω;) που αντί για κάμερα και φιλμ διαθέτει πληκτρολόγιο. :worshippy: