Χρόνια σου πολλά ECM.

Νοέμβρη του 1969, ο 26χρονος Manfred Eicher ξεκινάει την ECM.
Μέχρι τότε έπαιζε κοντραμπάσο σε Κλασσικές Φιλαρμονικές Ορχήστρες και μικρά σύνολα τζάζ/αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής. Ηταν και μηχανικός ήχου -ένας από τους καλύτερους μάλiστα- στην Deutsche Grammophon. Τα προσωπικά του πάθη, πέρα από τη μουσική, περιελάμβαναν τον Xαίλντερλιν και μία ‘ψύχωση’ με τις visual arts: τη γλυπτική και τη ζωγραφική του Alberto Giacometti, τους πίνακες του Cy Twombly, τις ταινίες του Robert Bresson, του Ingmar Bergman, του Jean-Luc Godard και του Andrei Tarkovsky.
40 χρόνια μετά, η εταιρία του έχει απλωθεί σε ένα ευρύτατο φάσμα από μουσικές που εκτείνονται από την Κλασσική μουσική, μέχρι τη τζάζ/αυτοσχεδιαζόμενη, τη Σύγχρονη folk καθώς και μικτά projects πάνω στο θέατρο, το Σινεμά και την Ποίηση.
Οι ηχογραφήσεις είναι state-of-the-art: πεντακάθαρες, ‘κρύσταλλο’, από τις καλύτερες που μπορείς να βρείς οπουδήποτε. Τα εξώφυλλα έχουν φτιάξει ‘Σχολή’. Το artistic control της εταιρίας είναι από τα καλύτερα που θα μπορούσε να ονειρευτεί σύγχρονη δισκογραφική: δεν πρόκειται μόνο για το γεγονός ότι κάθε δίσκος είναι από μόνος του καλλιτεχνικό statement και σε ελάχιστες περιπτώσεις η συνολική ποιότητά του είναι λιγότερο απο Καλή. Πρόκειται για την τόλμη της να πειραματίζεται με τόσο ετερόκλητα πράγματα και να γεφυρώνει τόσο διαφορετικά μεταξύ τους εκφραστικά ιδιώματα. Περιττό να τονίσω πως στην ECM χτυπάει η καρδιά της Σύγχρονης Μουσικής από τον Anthony Braxton μέχρι τον Tomasz Stanko, από τους Art Ensemble of Chicago μέχρι τον Paul Bley, από τον Don Cherry μέχρι την Italian Instabile Orchestra. Κι αφήνω απέξω το βαρύ πυροβολικό της, τύπους σαν τον Keith Jarrett και τον Jan Garbarek που κάθε κυκλοφορία τους φέρνει στην εταιρία ‘ζεστό’ χρήμα το οποίο ο Eicher επενδύει εξ ολοκλήρου σε καινούργιες ‘φωνές᾿.

Πέρυσι ο Eicher ήταν εδώ για να οργανώσει το μινι φεστιβάλ με καλλιτέχνες της ECM στο θέατρο βράχων στο Βύρωνα. Οι δημοσιογράφοι που πήγαν να του πάρουν συνέντευξη, ανακάλυψαν εμβρόντητοι ότι δεν διαθέτει ‘κινητό᾿. Ο μέσος έλληνας συνομίληκός του θα τον περιφρονούσε βαθύτατα.

Το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Jazz Journal που στάθηκε βοήθημά μου σ αυτό το νήμα περιέχει μία δήλωση του πιανίστα Dave Saul. O Saul αποκαλεί την ECM ‘μιά ακτίνα φωτός σ ένα κόσμο που μέρα με τη μέρα σκοτεινιάζει᾿.
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.

Re: Απάντηση: Χρόνια σου πολλά ECM.

petros_m said:

Βρε Κωστα, το εχεις ξαναγραψει πως δεν εχει κινητο ο Eicher. Τοσο σημαντικο ειναι αυτο? Ασε που μπορει να εχει 4 κινητα η βοηθος του, ας πουμε. Οι δικοι μας δημοσιογραφοι ομως πως το μαθανε εκεινη την ωρα αν δεν το ηξεραν ηδη οπως εμεις? Του ζητησαν το τηλεφωνο του να πανε για καφε?

[/I]

Click to expand...

Βεβαίως και το θεωρώ αν όχι σημαντικό, τουλάχιστον άκρως ενδεικτικό του ανδρός. Δεν θα περίμενα τίποτα διαφορετικό από αυτή τη μεταπολεμική Ευρωπαϊκή γενιά που έκανε τα Γαλλικό Μάη και εφερε την τελευταία αναλαμπή στην κουλτούρα μας πριν από τον τωρινό, νέο Μεσαίωνα.

Δεν παύει να με εκπλήσσει αυτή η εύκολη απαξίωση εκ μέρους του νεοέλληνα 'ξερόλα' που δεν παράγει τίποτα, ξέρει μόνο να τα βλέπει όλα αφ υψηλού και του βρωμάνε οι πάντες.
Ξέρετε πολλούς συντοπίτες μας σαν τον Eicher;

Eσύ Πέτρο ξέρεις τι είχε ήδη κάνει ο εν λόγω στην ηλικία σου;
Λίγο περισσότερος σεβασμός δεν βλάπτει. Για να μην πώ ότι επιβάλλεται.

Ο Eicher στα 26 του ήξερε ήδη ένα όργανο τόσο καλά που να παίζει σε Φιλαρμονικές ορχήστρες. Και ήταν εξαιρετικός ηχολήπτης.
Ο καλλιτεχνικός του έλεγχος μιλάει από μόνος του: Δεν υπάρχει μέτριος δίσκος της ECM. Ολοι έχουν κάτι να σου πούν, άσχετα αν, κάποιες φορές, δεν 'σου πάει' το ιδίωμα καθενός από αυτούς. Αυτό είναι απόλυτα φυσικό.
Αλλά, από την άλλη, λέει πάρα πολλά για τον ίδιο τον Eicher. Αν με εννοείτε.

Ο ήχος της ECM, πρωτίστως, είναι πολύ καλά ηχογραφημένος.
Οι Art Ensemble of Chicago ποτέ πριν δεν ηχογραφήθηκαν με τη σημασία στη λεπτομέρεια και τη φροντίδα που αξίζει η μουσική τους. Δυστυχώς, οι τελευταίοι δίσκοι τους στην ECM γράφτηκαν όταν πια το γκρούπ έπνεε τα λοίσθια από πλευράς δημιουργικότητας - όπου και πάλι ήταν 3 κλάσεις πάνω από οποιονδήποτε σύγχρονό τους.

Αν εσείς δεν μπορείτε να καταλάβετε τη διαφορά στον ήχο του Τσαμπρόπουλου με εκείνον του Κηθ Τζάρετ, λυπούμαι αλλά ...δεν μπορώ να σας βοηθήσω.