- 17 June 2006
- 14,350
Νοέμβρη του 1969, ο 26χρονος Manfred Eicher ξεκινάει την ECM.
Μέχρι τότε έπαιζε κοντραμπάσο σε Κλασσικές Φιλαρμονικές Ορχήστρες και μικρά σύνολα τζάζ/αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής. Ηταν και μηχανικός ήχου -ένας από τους καλύτερους μάλiστα- στην Deutsche Grammophon. Τα προσωπικά του πάθη, πέρα από τη μουσική, περιελάμβαναν τον Xαίλντερλιν και μία ‘ψύχωση’ με τις visual arts: τη γλυπτική και τη ζωγραφική του Alberto Giacometti, τους πίνακες του Cy Twombly, τις ταινίες του Robert Bresson, του Ingmar Bergman, του Jean-Luc Godard και του Andrei Tarkovsky.
40 χρόνια μετά, η εταιρία του έχει απλωθεί σε ένα ευρύτατο φάσμα από μουσικές που εκτείνονται από την Κλασσική μουσική, μέχρι τη τζάζ/αυτοσχεδιαζόμενη, τη Σύγχρονη folk καθώς και μικτά projects πάνω στο θέατρο, το Σινεμά και την Ποίηση.
Οι ηχογραφήσεις είναι state-of-the-art: πεντακάθαρες, ‘κρύσταλλο’, από τις καλύτερες που μπορείς να βρείς οπουδήποτε. Τα εξώφυλλα έχουν φτιάξει ‘Σχολή’. Το artistic control της εταιρίας είναι από τα καλύτερα που θα μπορούσε να ονειρευτεί σύγχρονη δισκογραφική: δεν πρόκειται μόνο για το γεγονός ότι κάθε δίσκος είναι από μόνος του καλλιτεχνικό statement και σε ελάχιστες περιπτώσεις η συνολική ποιότητά του είναι λιγότερο απο Καλή. Πρόκειται για την τόλμη της να πειραματίζεται με τόσο ετερόκλητα πράγματα και να γεφυρώνει τόσο διαφορετικά μεταξύ τους εκφραστικά ιδιώματα. Περιττό να τονίσω πως στην ECM χτυπάει η καρδιά της Σύγχρονης Μουσικής από τον Anthony Braxton μέχρι τον Tomasz Stanko, από τους Art Ensemble of Chicago μέχρι τον Paul Bley, από τον Don Cherry μέχρι την Italian Instabile Orchestra. Κι αφήνω απέξω το βαρύ πυροβολικό της, τύπους σαν τον Keith Jarrett και τον Jan Garbarek που κάθε κυκλοφορία τους φέρνει στην εταιρία ‘ζεστό’ χρήμα το οποίο ο Eicher επενδύει εξ ολοκλήρου σε καινούργιες ‘φωνές᾿.
Πέρυσι ο Eicher ήταν εδώ για να οργανώσει το μινι φεστιβάλ με καλλιτέχνες της ECM στο θέατρο βράχων στο Βύρωνα. Οι δημοσιογράφοι που πήγαν να του πάρουν συνέντευξη, ανακάλυψαν εμβρόντητοι ότι δεν διαθέτει ‘κινητό᾿. Ο μέσος έλληνας συνομίληκός του θα τον περιφρονούσε βαθύτατα.
Το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Jazz Journal που στάθηκε βοήθημά μου σ αυτό το νήμα περιέχει μία δήλωση του πιανίστα Dave Saul. O Saul αποκαλεί την ECM ‘μιά ακτίνα φωτός σ ένα κόσμο που μέρα με τη μέρα σκοτεινιάζει᾿.
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.