Ο Αρμονικός Οίστρος: μουσική μ’ ανοικτά παράθυρα!

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

vivialdi%5B1%5D.jpg


L'Estro Armonico, δώδεκα κονσέρτα για έγχορδα, έργο 3. Για ένα, δύο ή τέσσερα βιολιά - κατά περίπτωση με συνοδεία τσέλου - και κοντίνουο, γραμμένα στο γύρισμα του 17ου και στις απαρχές του 18ου αιώνα. Κατά κάποιο τρόπο, το magnum opus του δημιουργού τους, Αντόνιο Βιβάλντι, αυτό που τον έκανε γνωστό σ’ όλη την Ευρώπη. Από πλευράς ύφους και φόρμας, ένα καλειδοσκόπιο με υποδείγματα έμπνευσης και πρωτοτυπίας, όπου τίποτε δε μοιάζει με κανένα άλλο. Από πλευράς τεχνικής, ένα αριστούργημα μαστοριάς, όπου παρακίνησε τον ίδιο τον Ιωάννη Σεβαστιανό να μεταγράψει έξι απ’ αυτά και να τα εντάξει στη δική του εργογραφία. Που έκανε κατοπινούς μελετητές να το χαρακτηρίσουν πιθανόν ως τη συλλογή ενόργανης μουσικής με τη μεγαλύτερη επιρροή σε όλον τον 18ο αιώνα!

Δώδεκα κονσέρτα που συναποτελούν ένα θρίαμβο της μεσογειακής, καταφατικής στάσης απέναντι στη ζωή. Με την πηγαία, ζωογόνο δύναμη ενός σφριγηλού νεανικού κορμιού. Με την ειλικρίνεια και τη συναισθηματική διαύγεια που συναντάς σε πρόσωπα και βλέμματα στην πιο αποτραβηγμένη, αποζάριστη και αυθόρμητη στάση τους, τη στιγμή ακριβώς που θεωρούν πως δεν τους κοιτάζει κανένας. Μουσική όμως που κρατιέται μακριά από την αλαζονεία, που παραμένει υποψιασμένη για το εφήμερο και τη διάψευση, χωρίς φυσικά τη βόρεια διειδυτικότητα – που προϋποθέτει όμως μια in vitro ερμητική ενδοσκόπηση – το εκφράζει όμως με έναν υπέροχο λυρισμό. Δραματική, χωρίς να γίνεται μελοδραματική και πομπώδης, όπως πολλά χρόνια αργότερα μας ‛μέλωσε’ το bigger than life ιταλικό bel canto.

Και –κατά τη γνώμη μου - το σημαντικότερο όλων: Τα κονσέρτα αυτά διαθέτουν μια μυστήρια δύναμη κοινωνικοποίησης. Η ακρόαση τους δεν δίνει την αίσθηση αναχωρητισμού, ούτε παρατήρησης και επικοινωνίας με έναν ‛άλλο’ κόσμο. Αντίθετα, δίνουν την εντύπωση πως η μουσική ξεπηδά από πρόσωπα οικεία, από μια παρέα που πάντα ήταν εκεί, δίπλα σου.

Από εκτελέσεις, θα σας απογοητεύσω. Από τότε που πήρα, τριάντα σχεδόν χρόνια πριν, το διπλό βινύλιο της Philips –στα γνώριμα πολύ υψηλά στάνταρντς της τότε εταιρείας- με τους I Musici, δε ένιωσα την ανάγκη ποτέ ν’ ακούσω κάτι άλλο.

Το εξώφυλλο του διπλού lp:
UL3000822.jpg
και το αντίστοιχο cd:
41C26YJMHGL._SL500_AA300_.jpg
 
17 June 2006
62,722
Χολαργός
Αφού συμφωνήσω μέ τήν προτεινόμενη εκτέλεση τού Ντέμιαν και προσθέσω τήν εξαιρετική κατά τήν γνώμη μου μέ τον Fabio Biondi καί τήν Europa Galante(Virgin) από τίς πιό σύγχρονες,οφείλω νά εκφράσω τήν έκπληξή μου πού ο αγαπητός φίλος μου ''πρόδωσε'' τίς βασικές του προτιμήσεις..:willy::shakehands:

Θάλεγα μάλιστα πώς η ''βόρεια διεισδυτικότητα'' είναι ικανότατη μέν, ώς απολύτως στραμένη στό άτομο, νά ενδο-σκοπεί και νά καταγράφει ''σκιερές περιοχές τής ύπαρξης'',συχνά όμως οδηγεί σέ έναν ανυπόφορο(ψυχικά)μηδενισμό πού αδυνατεί νά διαβλέψει τά '' περαιτέρω''..
Ως εκ τούτου ,ο ψυχικός εγκλεισμός είναι μέν γοητευτικός,αλλά συνάμα πολλάκις αδιέξοδος γιατί εστιάζεται μόνον στήν ερμητικά κλειστή εκδοχή τού βίου..
Πιθανότατα γι´αυτό νά ευθύνεται βέβαια και το γεωγραφικόν τού πράγματος,αλλά και οι συχνά αυστηρότατες θρησκευτικές πεποιθήσεις πού διαπνέουν αρκετά έργα..
Εξυπακούεται πώς και για μένα η ''βόρεια διεισδυτικότης'' έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον,υπό τήν προϋπόθεση ότι πάντα κρατώ ένα σκοινί γιά νά μήν πέσω στόν πάτο τού πηγαδιού..

Αντιθέτως η Μεσογειακή ή Νότια εκδοχή τών πραγμάτων εμπεριέχει τήν έννοια τής χαρμολύπης,όπου συναρθρώνονται τά θλιβερά μέ τά χαρμόσυνα συμβάντα τού βίου,γεγονός πού τής προσδίδει μιά ''αναστάσιμη χροιά''..
Ο Μεσογειακός άνθρωπος γνωρίζει πολύ καλά αυτό πού τόν περιμένει,αλλά κατορθώνει συχνά εκ παραδόσεως νά τού κλείσει τό μάτι πίνοντας μιά κούπα κρασί συλλογικά.
Εκεί δέν ξεχνιούνται οι λύπες ή η '' μοίρα'',αλλά απλά ''παραμερίζονται'' επί τούτου,τόσο όσο χρειάζεται γιά νά γίνει δυνατή η συνέχιση τού βίου,παρά τίς συχνά ανυπέρβλητες δυσκολίες..

Εξ ού και τό'' bigger than life Ιταλικό bel canto'' εμφανίζεται συχνά υπερβολικό στό δράμα ή στήν χαρά...Μοιάζει σχεδόν μέ τραγικοκωμωδία ,λόγω τής υπερβολής τών χαρακτήρων του ή τών ''θεαματικών-τραγικών'' finale πού όμως εμένα τουλάχιστον ποτέ δέν μέ βύθισαν σέ απόγνωση,γιατί ενοιωθα πώς ταυτόχρονα μέ κορόϊδευαν λιγάκι..Σάν νά συμμετείχα δηλαδή σέ μιά εκ τών προτέρων γνωστή ''συνωμοσία''..
Θάλεγα λοιπόν ότι η Μεσογειακή εκδοχή τών πραγμάτων είναι αναγκαία στό νά συμπληρώσει τήν Βορειότερη και μάλιστα μάς προστατεύει συχνά απ´τήν αυτοχειρία..:flipout:

Τό ότι ο Bach εξετίμησε ιδιαίτερα τό συγκεκριμένο έργο τού Vivaldi δείχνει πώς ο μεγάλος Λουθηρανός Κάντορας είχε και μιά μεσογειακή φλέβα μέσα του..
Αλλως τε ήταν και δραστήριος και πολυ-συλλεκτικός...Τόσα παιδιά σκάρωσε...:flipout:

Υ.Γ.
Καλό Φθινόπωρο..
Ντέμιαν κουβέντα νά γίνεται..Αλλως τε σέ είχα προειδοποιήσει..:date::D:ernaehrung004:
 
Last edited:
Καλό Φθινόπωρο..
Ντέμιαν κουβέντα νά γίνεται..Αλλως τε σέ είχα προειδοποιήσει..:date::D:ernaehrung004:

Μετά χαράς Σπύρο! Καλό Φθινόπωρο και από μένα. Τώρα, σε ότι αφορά στη μεσογειακή προσέγγιση της ζωής, όλος ο Αρμονικός Οίστρος, αποτελεί κατά τη γνώμη μου, ένα θρίαμβο της, όπως ήδη έγραψα. Άρα, δεν την υποτιμώ καθόλου, ίσα - ίσα που θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή όταν μπορώ να βρίσκω πληρότητα σε αυτήν.

Τώρα για το bel canto... Καλή είναι η Νόρμα (ειδικά ν' ακούω το Casta Diva με την Κάλλας :grinning-smiley-043), αλλά ο Τριστάνος και η Ιζόλδη έχει πολύ περισσότερα να μου πει. :rolleyes:
 
17 June 2006
62,722
Χολαργός
Συνθετικά δέν το συζητώ,άν και λατρεύω τήν Norma..
Oμως στον Τριστάνο γνωρίζεις ότι δέν υπάρχει επιστροφή,ενώ στήν Norma παρά τά όσα δραματικά συμβαίνουν υποθέτεις ότι μπορεί νά τήν ξαναβρείς μπροστά σου ολοζώντανη..:smile::smile:
Τά αγαπώ και τά δυό και τό ένα είναι αναγκαίο γιά τό άλλο.
 

McZab

Supreme Member
3 July 2006
4,843
Belleville
Η κουβέντα αντανακλά τις βαθύτερες σκέψεις και ανησυχίες κάθε κουλτούρας, είναι ο τρόπος που βλέπει κανείς τη ζωή συνολικά ακριβώς όπως περιέγραψες Σπύρο.
Είναι μια φιλοσοφική σύγκρουση μεταξύ της Σχολής του "κι αύριο μέρα είναι", και του "δεν υπάρχει αύριο"...:flipout:
Κάτι σαν να συζητά ο "αισιόδοξος" Leibniz με τον "απαισιόδοξο" Schopenhauer...

ΥΓ. Δεν σας λέω ποιον προτιμώ...
 
Last edited:
17 June 2006
62,722
Χολαργός
Απάντηση: Re: Ο Αρμονικός Οίστρος: μουσική μ’ ανοικτά παράθυρα!

Η κουβέντα αντανακλά τις βαθύτερες σκέψεις και ανησυχίες κάθε κουλτούρας, είναι ο τρόπος που βλέπει κανείς τη ζωή συνολικά ακριβώς όπως περιέγραψες Σπύρο.
Είναι μια φιλοσοφική σύγκρουση μεταξύ της Σχολής του "κι αύριο μέρα είναι", και του "δεν υπάρχει αύριο"...:flipout:
Κάτι σαν να συζητά ο "αισιόδοξος" Leibniz με τον "απαισιόδοξο" Schopenhauer...

Γιάννη καλημέρα...:2thumb22sup:

Χρησιμοποίησα τήν ''σχολή τής αισιοδοξίας'' πρός τόν φίλο μου,περισσότερο γιά νά τήν πιστέψω ο ίδιος..:flipout::flipout:
Καί επειδή μού ''έθιξε'' τό bel canto.:BDBDG54::flipout::flipout:
Αν και γιά νά λέμε τήν αλήθεια ακόμα και μέσα σέ οιαδήποτε μαυρίλα οφείλουμε νά ελπίζουμε...Πάντα υπάρχει πολιτισμός και επίγνωση καί ελπίδα ,ακόμα και ανάμεσα σέ ''κάτι σάν ανθρώπους'' πού καθορίζουν τίς ζωές μας.
 

McZab

Supreme Member
3 July 2006
4,843
Belleville
Re: Απάντηση: Re: Ο Αρμονικός Οίστρος: μουσική μ’ ανοικτά παράθυρα!

Γιάννη καλημέρα...:2thumb22sup:

Χρησιμοποίησα τήν ''σχολή τής αισιοδοξίας'' πρός τόν φίλο μου,περισσότερο γιά νά τήν πιστέψω ο ίδιος..:flipout::flipout:
Καί επειδή μού ''έθιξε'' τό bel canto.:BDBDG54::flipout::flipout:
Αν και γιά νά λέμε τήν αλήθεια ακόμα και μέσα σέ οιαδήποτε μαυρίλα οφείλουμε νά ελπίζουμε...Πάντα υπάρχει πολιτισμός και επίγνωση καί ελπίδα ,ακόμα και ανάμεσα σέ ''κάτι σάν ανθρώπους'' πού καθορίζουν τίς ζωές μας.

Καλημέρα Σπύρο...

Μπορεί να είμαι οπαδός της φιλοσοφικής "μαυρίλας" διότι προς τα εκεί με ωθεί η λατρεία μου του ορθολογισμού, αλλά ξέρεις και ο Schopenhauer ξεχώριζε κάποιες από τις "καλλίγραμες" ομορφιές της ζωής γι' αυτό και συχνά ξημεροβραδυαζόταν με αυτές στα πορνεία...:flipout:
 

McZab

Supreme Member
3 July 2006
4,843
Belleville
On topic, έχω την εκτέλεση της Brilliant Classics δεν θυμάμαι όμως μουσικούς. Μου ακούγεται αξιοπρεπής, δεν έχω μέτρο σύγκρισης, απλά θα έλεγα ότι δεν την βαριέμαι, με κρατά σε μια εγρήγορση.
 

Κώστας Γκαβάκος

AVClub Enthusiast
16 March 2009
1,275
Αθήνα
Kαι εγώ απο τα βινύλια των εξαιρετικών Musici γνώρισα το έργο αλλά ισχύει ότι ο Vivaldi έγραψε το ίδιο κονσέρτο εκατοντάδες φορές?
Προσωπικά ξεκινάω κάθε νέα εκτέλεση του έγου από RV 522 ή αλλιώς κονσέρτο Νο 8 και μετά ακούω το έργο από την αρχή.
Έτσι έγινε και με την νέα ηχογράφηση του συγκροτήματος Armoniosa που έπεσε στην αντίληψη μου.
 

Κώστας Γκαβάκος

AVClub Enthusiast
16 March 2009
1,275
Αθήνα
armoniosa.jpg

Το συγκρότημα armoniosa αποτελείται από πέντε μουσικούς.
Ο διευθυντής τους τσεμπαλίστας Michele Barchi ξεκίνησε από μεταγραφές σύγχρονων του Vivaldi και ολοκλήρωσε την μεταγραφή των κονσέρτων για πληκτροφόρο.
Έτσι θα ακούσετε το έργο με τσέμπαλο συνοδευόμενο από βιολί, τσέλο, piccolo τσέλο και όργανο.
Τριακόσια χρόνια λοιπόν μετά την δημιουργία του έργου έχουμε μια μεταγραφή του πράγμα ασυνήθιστο σήμερα αλλά συνηθισμένο την εποχή του Vivaldi.

Να ξανασυζητήσουμε σε τριακόσια χρόνια πόσα από αυτά που ακούμε θα παίζονται ή θα μεταγράφονται πιο μπιτάτα.
 

Sonorus

Super Moderator
Staff member
28 August 2010
8,313
Θεσσαλονίκη
Την συγκεκριμένη παραγωγή την άκουσα πριν κανένα μήνα και για κάποιο λόγο δεν μου έκατσε παρόλη την ποιότητα που την διακρίνει.

Πριν λίγες ημέρες άκουσα ένα άλμπουμ με μεταγραφές έργων του Vivaldi για μαντολίνο από τον Avi Vital στην DG και μου άρεσε πολύ.
https://www.deutschegrammophon.com/en/cat/4794017?
 

Κώστας Γκαβάκος

AVClub Enthusiast
16 March 2009
1,275
Αθήνα
Η εκτέλεση ήταν ενδιαφέρουσα, ζωντανή, και χαρούμενη βοηθούμενη και από τον καλό ήχο.
Με την πάροδο όμως της ώρας τα κονσέρτα άρχισαν κάπως να μοιάζουν μεταξύ τους.
Ήταν μια ενδιαφέρουσα ακουστική εμπειρία, καλό που το άκουσα αλλά ξαναγύρισα στην αναφορά μου.

Η Rachel Podger και οι βιρτουόζοι βιολιστές του συγκροτήματος με τους συνδυασμούς τους ξεδιπλώνουν την χρωματική ποικιλία που είναι και η γοητεία των κονσέρτων.

Podger.jpg