The Cult experience

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

Kosh

Μέλος Σωματείου
7 September 2006
90,492
Εκεί ψηλά.....





THE CULT - “Choice of weapon”




Κάθε καινούργια δουλειά του δίδυμου Ian Astbury (φωνητικά) - Billy Duffy (κιθάρες) με γεμίζει με προσμονή. Όπως άλλωστε κάθε έναν από εμάς, που μεγάλωσε θεωρώντας ροκ, το μακρύ μαλλί, τα δερμάτινα μπουφάν και τις μπότες.
Όλα αυτά, για να γεμίζουν το οπτικό πεδίο, ενώ θα απολαμβάνουμε, θορυβώδεις και επικές με την ουσιαστική έννοια του όρου, κιθάρες πάνω σε κρουστά, που αποδομούν την έννοια του σύνθετου, προς χάρη του ρυθμού και της αρχέγονης αίσθησης, της συμμετοχής στην φυλετική τελετουργία.
Πολλά λόγια, για ένα άλμπουμ, που ξεκινά, με τους στίχους για την Ινδιάνικη καρδιά του Astbury που περιδιαβαίνει την Νέα Υόρκη, σε κατάσταση αμόκ, με το δικό του αίμα να λεκιάζει τα ρούχα του και την μανιοκατάθλιψη να τον κυνηγά. Χορωδιακά φωνητικά, απόηχοι από RAMONES, Phil Spector, Chuck Berry, STIFF LITTLE FINGERS, σε μια τρελή μάζωξη, κάτω από το Νεοϋορκέζικο φεγγάρι.
Ακούστε τα ενδιάμεσα, μέρη, με την χορωδία, να ωρύεται, We got the… και να ξεφεύγει σε ένα κιθαριστικό κρεσέντο και νιώστε το αρχέγονο πνεύμα του Rock n’ roll.
Ο σαμάνος του εξωφύλλου, συνομιλεί με τον πρωτόγονο punk rock n’ roller Duffy και με εκπληκτικούς στίχους, εσωστρεφούς παρατήρησης, δίνει μικρά διαμάντια σαν το «πνευματικό» “Elemental light”. Power pop, ψυχεδέλεια και Hard rock των 70’s, σε ένα μεθυστικό χαρμάνι.
Οι CULT του “Love” συναντούν αυτούς του “Electric” , για να ξαναδημιουργήσουν ένα “Sonic Temple”, με πιο ζωντανή, χυμώδη παραγωγή.
Το rhythm section, με στακάτους, εργονομικούς ρυθμούς, διαφοροποιεί τα τραγούδια, μέσα από την απλότητα, ενώ οι κιθάρες, απλά περνάνε από το Hard rock στον εναλλακτικό ήχο, με αμεσότητα, απλότητα και περισσή μαεστρία.
Μεγαλειώδεις, σκληροί, λιτοί, επικοί, ταξιδιάρηδες, δοτικοί, απαιτητοί, hard rockers, psycho-something, μανιακοί, φασαριόζοι, μελωδικοί, ροκ όσο δεν παίρνει.
Ακούστε τη εισαγωγή στο «χορευτικό» “The wolf”, με την υποβλητική φωνή του Astbury να προστάζει και τον Tempesta, να ξεσπάει στα ντραμς του. Τις ρυθμικές καταιγίδες των “Pale Horse”, “Amnesia”, με τις κιθάρες να «κλέβουν» ξεδιάντροπα και επιτυχημένα τους AC/DC και να ακούγονται ζωντανές, ογκώδεις και επίκαιρες.
Οι CULT επέστρεψαν με την βοήθεια των Bob Rock- Chris Goss (MASTERS OF REALITY) στην παραγωγή, ενός άλμπουμ, που σπανίζει από τις μέρες μας. Καθαρόαιμο , ηλεκτρικό, φορτισμένο, ροκ, σκληρό και εναλλακτικό ταυτόχρονα, σταδιακό και ατμοσφαιρικό, μέσα στο ίδιο τραγούδι, με τον Duffy, να είναι το αρχέτυπο του rock n roll ημίθεου της κιθάρας.
Ακούγοντάς το, δεν πιστεύω ότι είναι μόνο το 9ο στούντιο άλμπουμ της καριέρας τους. Είναι πραγματικά μια εκλογή όπλου, ένα “Choice Of Weapon” Ποιος θα περίμενε το “Life> death”, την απλότητα και το στιχουργικό βάρος του, να σε δονεί, μέσα από ένα απλό riff μια «μελό» μελωδία στο ρεφρέν. Ξεδιάντροπα, απολαυστικό εθιστικό, συναισθηματικό, γεμάτο ένταση και φόρτιση.
Δεν ξεχωρίζω καλές στιγμές σε ένα άλμπουμ, που σε κάθε ακρόαση, ξεδιπλώνει και μια ακόμα πτυχή του.
Από τον «θα ήθελα να είμαι Morisson», Astbury, έως τον παίζω ότι μου αρέσει και χαμογελώ με υπέρτατη άνεση Duffy, το άλμπουμ είναι η τέλεια μίξη, των “Love” και “Sonic Temple”. Απλά ακούστε το "For The Animals", το πρώτο single και από τα αδύναμα τραγούδια του άλμπουμ, για να αντιληφθείτε το δυναμικό του “Choice Of Weapon”.
Μπείτε στους ρυθμούς της σαμανικής τελετής, με τον Astbury να σείει τη σαμανική ράβδο και το μικρόφωνο, σε αυτή την ωδή στα δικαιώματα των ζώων, μέσα από το rock n’ roll πιάνο, που στοιχειώνει το υπόβαθρο του τραγουδιού. Απλότητα, ουσία, πάθος, συναίσθημα, ότι έχει εδώ και καιρό χαθεί μέσα από υπερπαραγωγές και δήθεν «εικόνα».
Εδώ υπάρχουν όλα σε περίσσεια, μαζί με ταλέντο και πάνω από όλα τραγούδια.
Στιγμές σαν το “Wilderness now” παραλύουν το νευρικό σύστημα και απαιτούν κάθε ικμάδα δύναμης, για να ξεφύγεις, από την υποσυνείδητη έλξη στο «ταξίδι» που μεταδίδει, το τραγούδι και το υπνωτικό riff,που κυριεύει με τον όγκο του, το υπόβαθρο της σύνθεσης και του μυαλού του ακροατή.
Με το “Choice of weapon”, οι CULT αναβαπτιστήκαν στην κολυμπήθρα του rock n’ roll, υπέγραψαν τις δικές τους συμφωνίες με τον δικό τους “Lucifer”, ξόρκισαν τους δαίμονες τους και έδωσαν ένα από τα κορυφαία Hard rock άλμπουμ της χρονιάς


Στέλιος Μπασμπαγιάννης

από τον ιστότοπο www.rockhard.gr
 
Last edited by a moderator:

vadergr

Super Moderator
Staff member
17 August 2007
27,411
Μεταμορφωση
To lucifer κομματαρα!
Πλεον οι Cult προσέχουν τι κυκλοφορούν.
Αγαπημένο συγκρότημα (ειδικά με love και electric είχα πάθει μια περίοδο μεγάλη ζημιά) αλλά έχουν πάρει νομίζω δρόμο χωρίς επιστροφή.
Η πολλή αμερική τους έκανε κακό απο το electric και μετά.Ο duffy ειναι εγγύηση όπως πάντα , αλλα η φωνή του Ιαν δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ στις παλιές τις δόξες.Κάτι που φάνηκε και στο live τους πέρσι στο fuzz (πλεον δεν γεμίζουν γήπεδα όπως παλιά).
Προτιμηστε την special εκδοση με τα 4 bonus κομμάτια που είχαν κυκλοφορήσει πέρσι οι Cult μονο σε capsule singles (μεσω δικτυου κυρίως).Το embers ειναι κομμάτι ασύλληπτου συναισθηματισμού.
 

Kosh

Μέλος Σωματείου
7 September 2006
90,492
Εκεί ψηλά.....
Εγω και το Beyond Good and Evil ειχα ερωτευτει....

Οπως επισης εκπληκτικο δισκο εβγαλε ο Astbury με τους Holy Barbarians (τον πρωτο και τελευταιο τους δισκο ) το 96.
 

vadergr

Super Moderator
Staff member
17 August 2007
27,411
Μεταμορφωση
Mετα το sonic temple , ήρθε κατ'εμε το χάος.
Οπως είπα . η αμερικη τους έκανε μεγάλο κακό.Τρανό παράδειγμα το επίσημο video clip του επικού Sun King http://www.youtube.com/watch?v=xORUCLvvjzQ .Oσο πορωτικη και να ειναι η απόδοση τους, το ala grunge ντύσιμο τους και οι αναφορές σε pearl jam και σια τους έκανε αυτομάτως μια πολύ κακή κόπια του αμερικανικου μουσικού (grunge τότε) συστήματος.Εχασαν την μουσική τους ταυτότητα και πήγαν σε πολυ πιο straight forward μουσικά μονοπατια.
Παντα ομως σε γενικές γραμμές εβγαζαν καλους δισκους (μετα την περιοδο του sonic temple πάντα) , με εξαίρεση κατ'εμε το κακο Βorn into this.
Απο το Beyond εχω λατρέψει το Rise που πλέον παίζεται σε κάθε live τους , οπως και τα war , take the power , my bridged burn.Πάλι όμως δεν ηταν στα επίπεδα απο των πρώτων μεχρι το sonic.
Χαιρομαί πολύ που υπάρχουν ακομα και προσπαθούν να βγάζουν καλή μουσική , αλλα στενοχωριέμαι που "κατάντησαν" έτσι.
 

Kosh

Μέλος Σωματείου
7 September 2006
90,492
Εκεί ψηλά.....
Ε ενταξει ρε ου γαρ ερχεται μονο.....30 χρονια εκλεισαν πλεον.

Ειδικα για φωναρες οπως αυτη του astbury....
 

Cicadelic Ranger

AVClub Fanatic
16 December 2014
15,302
Που τους θυμηθηκες !!!

Λεω τους θυμηθηκες γιατι τωρα θυμαμαι οτι εχω αφησει ενα αλμπουμ τους στην Ελλαδα, το Dreamtime, και τοτε αναμεσα σε Gun Club και Guns n' Roses ελεγα "τι αλμπουμ ειναι αυτο !!!"

Ειχα ξεχασει αυτο που ελεγα τοτε LOL

Αλλα τωρα που το θυμαμαι λεω οτι αυτο το συγκεκριμενο θα επρεπει να μπει στο Top 100 μου.

Τα επομενα ( Love, Electric, Sonic Temple, Ceremony) με απογοητευσαν οχι στον απολυτο βαθμο αλλα στον συγκριτικο με το πρωτο.

Αλλα αυτο το κομματι (comming down) σε ποιο αλμπουμ βρισκεται ; Δεν το βρισκω...

Παρτε και μια θυελλα Ροκ : "Horse Nation"


Πρεπει να ξαναβρω αυτο το αλμπουμ....

--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---

 

Kosh

Μέλος Σωματείου
7 September 2006
90,492
Εκεί ψηλά.....
Eχουμε νεο αλμπουμ μετα απο πολυ καιρο