Ο Τέρυ Γκίλιαμ γεννήθηκε προς τα τέλη του 1940 στη Μινεσότα των Η.Π.Α., και κακώς πολλοί τον θεωρούν εκ γενετής βρετανό, έχοντας παραπλανηθεί μάλλον από την μακρά του διαμονή στην Αγγλία αλλά και από την βρετανική υπηκοότητα που τελικά απέκτησε. Παντρεμένος από την εποχή της δόξας των Πάιθον με την Μάγκι Ουέστον έχει αποκτήσει τρία παιδιά.
Οι αρχές της δεκαετίας του ’60 τον βρίσκουν στο Λος Άντζελες να σπουδάζει animation και να πρωτοδουλεύει στο πετυχημένο χιουμοριστικό περιοδικό «Fang», μεταβαίνει στη συνέχεια στην Αγγλία όπου δουλεύει σε σειρές της εκεί τηλεόρασης κυρίως ως animator αλλά και ως σεναριογράφος σε τρεις από αυτές(«Do not Adjust Your Set» - 1967, «Marty» - 1968, «Broaden Your Mind» - 1968). Παράλληλα στα 1968 γυρίζει και τη πρώτη μικρού μήκους anim ταινία του «Storytime». Κι όλα αυτά μέχρι τα 1969 όπου ξεσπά το φαινόμενο Μόντυ Πάιθον.
Μαζί με τους Τέρυ Τζόουνς, Γκράχαμ Τσάπμαν, Έρικ Ίντλ, Τζων Κλης και Μάικλ Πάλιν δονούν με γέλιο την Αγγλία και κατ’ επέκταση πολλές τηλεοράσεις της Ευρώπης και της Αμερικής από το 1969 ως το 1974. Και στη συνέχεια ως το 1983 με κινηματογραφικές παραγωγές. Ο Γκίλιαμ, ο μοναδικός μη-βρετανός της παρέας, αποτέλεσε σημαντικό κομμάτι της παρέας με τις σκηνοθετικές και σεναριακές του υποδείξεις, τα animations του, τις ερμηνείες του και ότι άλλο κατεβάσει ο νους σας.
Στα 1974 γυρίζει και την δεύτερη και τελευταία μικρού μήκους anim ταινία του «The Miracle of Flight». Από το 1977 κάνει ντεμπούτο στην σκηνοθεσία με το παραμύθι «Jabberwocky» και από τότε μας έχει προσφέρει άλλες 8 ταινίες, με το «Brazil» και το «Twelve Monkeys» να μένουν για πάντα χαραγμένες στο πάνθεον της κινηματογραφικής ιστορίας.
Από κει και πέρα ο Γκίλιαμ δούλεψε κατά καιρούς τόσο στην αγγλική όσο και στην αμερικανική τηλεόραση, ασχολήθηκε με την διαφήμιση βγάζοντας αρκετά χρήματα, άφησε projects ανολοκλήρωτα όπως το φιάσκο με το «The Man Who Killed Don Quixote» στην Ισπανία το 2001 με πρωταγωνιστή των Τζώνυ Ντεπ, ενώ οι ιστορίες γύρω από ταινίες που του προσέφεραν τα studios και εκείνος τις απέρριψε δίνουν και παίρνουν, όπως «Who Framed Roger Rabbit», «Enemy Mine», «Forrest Gump», «Braveheart» κ.ά
Τέλος να τονίσουμε ότι έχει προταθεί για Όσκαρ σεναρίου το 1985 για το «Brazil» και έχει αποσπάσει 13 βραβεία με προεξέχοντα εκείνα στην Βενετία(«The Fisher King») και στο Βερολίνο(«Twelve Monkeys»)
Oι ταινιες που μαγειρεψε μαζι με τους αλλους 5 των Monty Pythons :
Monty Python’s And Now For Something Completely Different (1971), μια 90λεπτη ταινία που συμπυκνώνει τα καλύτερα σκετς της πρώτης και δεύτερης τηλεοπτικής περιόδου του διάσημου σώου της κωμικής εξάδας «Flying Circus», σε σκηνοθεσία του σκωτσέζου τηλεοπτικού σκηνοθέτη Ίαν ΜακΝότον, με τον Τέρυ Γκίλιαμ πέρα από την συμβολή του στο σενάριο και την υποκριτική, να περιλαμβάνει και την φροντίδα των κινουμένων σχεδίων των ιστοριών. Η πρώτη κινηματογραφική γνωριμία των Monty Python.
Monty Python And The Holy Grail (1975), ένα χρόνο μετά την τηλεοπτική διάλυση της κωμικής εξάδας παρουσιάζεται η πρώτη αμιγώς κινηματογραφική ταινία τους, μια κλασσική βρετανική κωμωδία χαμηλού προϋπολογισμού που εκτυλίσσεται στα χρόνια του Βασιλιά Αρθούρου διακωμωδώντας την εποχή, που εξελίχθηκε σε εμπορική επιτυχία και ένα ανεπανάληπτο σώου με απίθανες ατάκες, σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γκίλιαμ(μαζί με τον Τέρυ Τζόουνς), με συμβολή στο σενάριο, με διάφορους ρόλους στο καστ και φυσικά την επιμέλεια των αγαπημένων του animations.
Monty Python’s Life of Brian (1979), κατά πολλούς η καλύτερη παϊθονική ταινία, αποθέωση του γέλιου στην πιο πετυχημένη σάτιρα των χρόνων του Ιησού, ο Γκίλιαμ δεν σκηνοθέτησε αφήνοντας μόνο του τον Τζόουνς και πέρα από την ανάληψη των κλασσικών καθηκόντων του(σενάριο, υποκριτική, κινούμενα σχέδια) ανέλαβε και τον σχεδιασμό της παραγωγής της παγκόσμια εισπρακτικά πετυχημένης ταινίας.
Monty Python’s Live At The Hollywood Bowl (1982), κωμικό σώου μπροστά σε ένα τεράστιο αμερικάνικο κοινό, οι Μόντυ Πάιθον σε σκετς της τηλεοπτικής περιόδους τους αποθεώνονται, μια παράσταση που μεταφέρθηκε στα σινεμά σε σκηνοθεσία των Ίαν ΜακΝότον και Τέρυ Χιουζ, με τον Γκίλιαμ σε υποκριτική και σεναριακή έξαρση, να επιμελείται την σύνθεση ενός τραγουδιού αλλά και την επι τόπου σκηνοθεσία επί σκηνής του σώου.
Monty Python’s The Meaning Of Life (1983), το επιστέγασμα της κωμικής φλέβας της μαγικής εξάδας περικλείει 7 τραγελαφικά κεφάλαια απείρου κάλλους.. νοήματος της ζωής, έχοντας προηγηθεί η μικρού μήκους «The Crimson Permanent Assurance» σε σκηνοθεσία και σενάριο Τέρυ Γκίλιαμ, ο οποίος μαζί με τον Τέρυ Τζόουνς επιμελήθηκε την σκηνοθεσία και στο κύριο κομμάτι της ταινίας.
Jabberwocky (1977) :
Η πρώτη προσωπική δουλειά του Τέρυ Γκίλιαμ, αν και για αρκετό καιρό θεωρούνταν ως μια συνέχεια των ταινιών Μόντυ Πάιθον. Όχι άδικα! Ένα παραμύθι-σάτιρα, που μας τοποθετεί στην Αγγλία(προφανώς..) του Μεσαίωνα, με πύργους, βασιλιάδες, πριγκιποπούλες που θέλουν να παντρευτούν, ιππότες που μάχονται για το χέρι της και… ένα τέρας, που απειλεί το βασίλειο και θα το καταπολεμήσει –τυχαία βέβαια- ένας χαζός βαρελάς!
Πρωταγωνιστής ο Μάικλ Πάλιν, από το καστ έκανε μια βόλτα και ο Τέρυ Τζόουνς ενώ ο Γκίλιαμ σκηνοθετικά και σεναριακά επηρεασμένος από τις Παιθονικές τηλεοπτικές αλλά και κινηματογραφικές ταινίες(άλλωστε δύο χρόνια πριν ο ίδιος είχε σκηνοθετήσει το «Monty Python And The Holy Grail»), μας προσφέρει ένα ευχάριστο παραμυθάκι, με μια αρκετά συγγενής σάτιρα στην περίφημη βρετανική κωμική εξάδα, στην οποία και άνηκε, χωρίς όμως να κάνει τη τρομακτική διαφορά κινηματογραφικά.
Άλλωστε η ρετσινιά των Πάιθον, αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι, θα του «φύγει» μόνο μετά την επιτυχία του «Brasil». Ολοκληρώνοντας επισυνάψουμε ότι το σενάριο της ταινίας, το οποίο δουλεύτηκε μαζί με τον Αμερικανό συγγραφέα Τσαρλς Άλβερσον, βασίστηκε σε ποίημα του Λιούις Κάρολ, ενώ κανένα φεστιβάλ δεν τίμησε με κάποιο βραβείο τον Γκίλιαμ ή τη ταινία του!
Time Bandits (1981) :
Σαφώς ανώτερη από τη πρώτη του προσωπική δουλειά, ο Τέρυ Γκίλιαμ επιστρέφει στο σινεμά, δυο χρόνια πριν την οριστική διάλυση των Μόντυ Πάιθον και με νωπές τις δάφνες από την τρομερή επιτυχία του «Life Of Brian», με ένα παραμύθι περιπέτειας για όλη την οικογένεια, με προεκτάσεις του φανταστικού και εκρήξεις γέλιου κατά διαστήματα. Η ρετσινιά των Πάιθον ακόμη δεν έχει φύγει, άλλωστε το σενάριο δουλεύτηκε μαζί με τον Μάικλ Πάλιν, ο οποίος και πρωταγωνίστησε μαζί με τον Τζων Κλης.
Μια βρετανική παραγωγή, την οποία επιμελήθηκε αποκλειστικά ο Τέρυ, με σπουδαίους ηθοποιούς στο καστ όπως ο Σων Κόνερυ, η Σίλευ Ντυβάλ, ο Ίαν Χόλμ και η Κατρίν Χέλμοντ, άρεσε πολύ στο κοινό κερδίζοντας μάλιστα και ένα βραβείο από την Αμερικάνικη Ακαδημία του Φανταστικού Κινηματογράφου.
Brazil (1985)
Για ότι και να κατηγορήσει κανείς τον Τέρυ Γκίλιαμ, ένα πράγμα πρέπει οπωσδήποτε να του αναγνωρίσει : είναι ο δημιουργός της απόλυτης ταινία που λέγεται «Brazil». Και αυτό χωρίς υπερβολή. 142 λεπτά μαγείας, ο Όργουελ αν ζούσε θα έπρεπε να αισθανόταν κάπως ενοχλημένος που μια ταινία έχει την ίδια δυναμική με το διαχρονικό αριστούργημά του «1984», σαφώς κατώτερή της η μεταφορά της προαναφερθείσας νουβέλας από τον Μάικλ Ράντφορντ, σε μια άλλη εποχή το «Metropolis» με την δική του δυναμική βέβαια. Τέρμα τα υμνολόγια; Μα γιατί; O Γκίλιαμ εξάντλησε ότι είχε και δεν είχε κινηματογραφικό σε αυτή τη ταινία. Πριν και μετά απλά επιβίωνε το ταλέντο του.
Συνεργαζόμενος στο σενάριο με τον Τσαρλς ΜακΚέον και κυρίως με τον σπουδαίο κινηματογραφικό και θεατρικό σκηνοθέτη και συγγραφέα Τομ Στόπαρντ(«Rosencrantz And Guildenstern Are Dead», «The Human Factor» του Πρέμινγκερ, «Despair» του Φασμπίντερ, «The Romantic Englishwoman» του Λόουζι, «Empire Of The Sun» του Σπίλμπεργκ, «Shakespeare In Love» του Μάντεν, «Vatel» του Τζόφε), έχοντας στο καστ του πολύ καλούς ηθοποιούς όπως ο Τζόναθαν Πράις, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Ίαν Χολμ, Μπομπ Χόσκινς, Κατρίν Χέλμοντ, Ίαν Ρίτσαρντσον, Πήτερ Βων και με την ονειρική μουσική Μάικλ Κάμεν συνέθεσε αυτό το κινηματογραφικό μωσαϊκό που όλοι συνεχίζουμε και λατρεύουμε. Εκπληκτική φωτογραφία και σκηνικά, δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ και άλλα 7 βραβεία, εκ των οποίων δύο βρετανικά BAFTA.
The Adventures of Baron Munchausen (1988) :
Από τις πιο αξιομνημόνευτες ταινίες του φανταστικού που έχουν πραγματοποιηθεί για τον παγκόσμιο κινηματογράφο. Ο Γκίλιαμ έχοντας πλέον μπει στο πάνθεον της κινηματογραφικής κοινότητας με το αριστουργηματικό «Brasil», αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας μια υπερβολικά ακριβή παραγωγή σε σημείο να ωθήσει στα άκρα την Columbia και να συμβούν τα όσα τραγελαφικά συνέβησαν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων στη Ρώμη, ευτυχώς όμως που το πείσμα του αγαπημένου μας πολιτογραφημένου βρετανού Τέρυ δεν ματαίωσε τη ταινία!
Παραγωγή βρετανο-γερμανική, με γυρίσματα στην Ιταλία και την Ισπανία και με ένα λαμπερό καστ, ο Γκίλιαμ από χρόνια γυρόφερνε να μεταφέρει στην οθόνη τις περιπέτειες του γερμανού βαρόνου -του 16ου αιώνα- Μυνχάουζεν, τα κατάφερε τελικά συμβουλευόμενος τα βιβλία των γερμανών συγγραφέων Ρούντολφ Ράσπε και Γκότφριντ Μπέργκερ, με τη βοήθεια του άγγλου σεναριογράφου και ηθοποιού Τσαρλς ΜακΚέον(είχαν συνεργαστεί και στο «Brasil»). Ο παΐθονας Έρικ Ιντλ στηρίζει τον φίλο του Τέρυ τόσο υποκριτικά όσο και στην επιμέλεια της μουσικής(μαζί με τον Μάικλ Κάμεν), ενώ από το καστ παρελαύνουν σπουδαίοι ηθοποιοί όπως ο Τζων Νέβιλ, Όλιβερ Ριντ, Βαλεντίνα Κορτέζε, Τζόναθαν Πράις, Ούμα Θέρμαν, Ρόμπιν Γουίλιαμς και ο τραγουδιστής Στινγκ.
Παρολαυτά η ταινία αποτέλεσε τεράστια εισπρακτική αποτυχία, το όνομα του Γκίλιαμ κλονίστηκε όσον αφορά την ανάληψη ακριβών παραγωγών και οι μύθοι γύρω από τα γυρίσματα δίνουν και παίρνουν ακόμη. Αυτό το ακριβό παραμυθάκι, το οποίο είναι καθ’ όλα αξιόλογο, ιδιαίτερα έξυπνο και ευρηματικό, αποτελεί επιπροσθέτως αποθέωση της φωτογραφίας, της σκηνογραφίας και των κοστουμιών. Σ’ αυτούς τους τομείς μάλιστα η ταινία προτάθηκε για τέσσερα Όσκαρ, παρέλαβε επίσης άλλα έξι βραβεία, τρία βρετανικά BAFTA και άλλα τρία του συνδικάτου ιταλών δημοσιογράφων.
The Fisher King (1991) :
Η εισπρακτική αποτυχία του παραμυθιού του Μυνχάουζεν δεν πτόησε ιδιαίτερα τους παραγωγούς του Χόλυγουντ, έτσι τρία χρόνια αργότερα ο Τέρυ Γκίλιαμ αναλαμβάνει να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το εκπληκτικό σενάριο του Ρίτσαρντ ΛαΓκράβενες, ενός νέου σεναριογράφου ο οποίος θα γράψει αργότερα σενάρια κγια τις γνωστές επιτυχίες «A Little Princess» του Αλφόνσο Κουαρόν, «The Bridges of Madison County» του Κληντ Ίστγουντ και «The Horse Whisperer» του Ρόμπερτ Ρέντφορντ.
Το αποτέλεσμα ήταν ένα αναμφίβολα πολύ καλό δράμα φανταστικών προεκτάσεων –όπως αρμόζει σε έναν Γκίλιαμ- με τα απαραίτητα κωμικά στοιχεία. Μια ταινία που άρεσε πολύ στο κοινό και έκοψε πολλά εισιτήρια, κέρδισε ένα Όσκαρ(β’ γυναικείου στην Μερσέντες Ρουλ) έχοντας άλλες 4 υποψηφιότητες, δύο Χρυσές Σφαίρες, τον Αργυρό Λέοντα στην Βενετία ο Γκίλιαμ για τη σκηνοθετική μαεστρία του καθώς και άλλα 6 βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Λαμπρό καστ με ηθοποιούς όπως ο Τζεφ Μπρίτζες, Ρόμπιν Ουίλλιαμς(από τους καλύτερους της καριέρας του) και Αμάντα Πλάμερ και εκπληκτική μουσική από τον Τζωρτζ Φέντον. Η ταινία αυτή ήταν μια καλή αρχή της πιο ποιοτικής δεκαετίας Γκίλιαμ.
Twelve Monkeys (1995) :
Μπορεί κάποιοι να θεωρούν ότι η συγκεκριμένη ταινία δεν ήταν μια πρωτότυπη ιδέα του Γκίλιαμ, μιας και βασίστηκε(ή μάλλον προέκτασή της
στην εκπληκτική, σχεδόν καθηλωτική ταινία μικρού μήκους «La Jetee»(1962) του γάλλου Κρις Μάρκερ, παρολαυτά θα έρθω εδώ να απαντήσω πως ακόμα και σε αυτή την περίπτωση πρέπει να ξέρεις να κάνεις remake ή τελοσπάντων όπως λέγεται αυτό το εγχείρημα του τρελού Τέρυ. Φουτουριστικό θρίλερ με μια αλλοπρόσαλλη σεναριακή πλοκή που σε παγώνει και άλλη μια σκηνοθετική μαεστρία που σε απογειώνει αφήνοντας σου μια γεύση –τι είδα μόλις τώρα καλέ;Ο Γκίλιαμ κατάφερε και απέσπασε δύο απίθανες ερμηνείες από τον Μπραντ Πιτ και τον Μπρους Ουίλις, αμφότεροι mainstream αστέρια του Χόλυγουντ που μετά από αυτές τους τις ερμηνείες τους αντιμετωπίσαμε όλοι με άλλο μάτι. Πολύ καλοί β’ ρόλοι όπως και η μουσική του Πωλ Μπακμάστερ, με εκπληκτική φωτογραφία και σκηνογραφία που ταιριάζει σε ταινία του Γκίλιαμ, σε σενάριο του Ντέιβιντ Πίπολς(«The Day After Trinity» του Τζων Έλσε, «Blade Runner» του Ρίντλευ Σκοτ, «Unforgiven» του Κληντ Ίστγουντ και «Hero» του Στέφεν Φρήαρς), η ταινία προτάθηκε για δύο Όσκαρ, απέσπασε άλλα 10 βραβεία, ο Γκίλιαμ αποθεώθηκε και πολλά μα πολλά λεφτά μπήκαν στην τσέπη των παραγωγών.
Fear And Loathing In Las Vegas (1998) :
Ξεκινάμε από το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με την μεταφορά ενός εκπληκτικού βιβλίο του σπουδαίου «gonzo» δημοσιογράφου και συγγραφέα Χάντερ Τόμπσον. Ένα βραβείο τόσο αλλοπρόσαλο το ίδιο, που δεν μπορούσε η αίσθηση του να μη μεταφερθεί και στην ταινία του Γκίλιαμ. Το σενάριο δουλεύτηκε από τον ίδιο τον Γκίλιαμ με την συμβολή των φίλων του Άλεξ Κοξ, Τόνυ Γκρισόνι και Τοντ Ντέιβις, με τον Τζώνυ Ντεπ(θα υποδυθεί και πάλι ήρωα του Τόμπσον ή τον ίδιο τον Τόμπσον μιας και τα βιβλία του είναι βιογραφικά το 2008 στη ταινία «The Rum Diary») και τον Μπενίσιο Ντελ Τόρο, να μας χάνουν τις ερμηνείες μέσα σε έναν κυκεώνα ναρκωτικών, αλκοόλ και περίεργων ψυχοπαθητικών συμπεριφορών και κινήσεων.
Η ταινία δίχασε κοινό και κριτικούς, άρεσε σε κάποιους, εκνευρίστηκαν κάποιοι άλλοι. Το αποτέλεσμα σε αφήνει –ομολογουμένως- κάπως απορημένο, ο Γκίλιαμ πάλι έκανε το κέφι του όμως. Πέρα από τους δύο προαναφερθέντες πρωταγωνιστές παρήλασαν και ονόματα όπως αυτά της Κάμερον Ντίαζ, Κριστίνα Ρίτσι, Τόμπυ Μαγκουάιρ και Έλεν Μπάρκιν. 118 λεπτά τρέλας και παράνοιας στην οθόνη μας.
The Brothers Grimm (2005) :
Τσακωμοί με την εταιρεία παραγωγής, ένα προσωπικό του πρότζεκτ να δουλεύεται(«Tideland») παράλληλα, εφτά χρόνια απουσίας από τα πλατώ, παταγώδης αποτυχία στη δημιουργία της ταινίας «The Man Who Killed Don Quixote» το 2000 –ένα όνειρο χρόνων-, ο Τέρυ Γκίλιαμ ως γνήσιος δημιουργός παραμυθιών καλείται να φτιάξει το απόλυτο ταινιάκι του είδους στα 2005 και.. αποτυγχάνει!
Μια αμερικανο-αγγλο-τσεχική παραγωγή 113 λεπτών κάπως ακριβούτσικη, με πλούσιο καστ(Ματ Ντέιμον, Χιθ Λέτζερ, Μόνικα Μπελούτσι) με δευτερεύοντες ρόλους αξιολογότατους, σε μουσική του Μαριανέλι, άψογη σκηνογραφία-κοστούμια, με ένα σενάριο βασισμένο σε έναν θρύλο της Γαλλο-γερμανικής περιοχής της Ευρώπης του 17ου αιώνα δουλεμένο από τον –όχι και τόσο σπουδαίο- αμερικανό σεναριογράφο Έρεν Κρούγκερ, ο Γκίλιαμ δεν έδωσε το αποτέλεσμα που όλοι περίμεναν(παραγωγοί, σημειωτέον και οι αφοί Γουενστάιν της Μίραμαξ, - κοινό) και ο ίδιος σε μια ακόμη φιλόδοξη υπερπαραγωγή δεν απέδωσε τα αναμενόμενα.
Ένα βραβείο στο Φεστιβάλ του Οχάϊο και μια υποψηφιότητα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, στο οποίο γιουχαΐστηκε, σε συνδυασμό με τα όχι και τόσο πολλά εισιτήρια παγκοσμίως συνιστούν ένα αποτυχημένο πέρασμα του θαυματουργού Τέρυ..
Tideland (2005) :
Εν μέσω των γυρισμάτων του χολιγουντιανού παραμυθιού «The Brothers Grimm», ο Γκίλιαμ τσακωμένος με την εταιρεία παραγωγής βρίσκει χρόνο για να ετοιμάσει το δικό του project. Διπλό κινηματογραφικό χτύπημα λοιπόν, εφτά χρόνια από το «Fear And Loathing In Las Vegas» και μετά το φιάσκο με το «The Man Who Killed Don Quixote” στις αρχές του αιώνα.. Παραλλαγή της ιστορίας της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του αμερικανού συγγραφέα Μιτς Κάλιν, στο σενάριο συνεργάστηκε και ο Τόνυ Γκρισόνι(«In This World»), αυτό το φανταστικό παραμύθι με δραματικές προεκτάσεις μένει αξιoπρόσεχτο μόνο και μόνο για την απίθανη ερμηνεία της πιτσιρίκας Τζοντέλ Φέρλαντ.
Αδύναμο καστ παρά την παρουσία του Τζεφ Μπρίτζες, σκηνικά τετριμμένα για τα δεδομένα του βρετανού σκηνοθέτη, ο Γκίλιαμ φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια χάνει το κινηματογραφικό όραμά του. Καλείται λοιπόν να το ξαναβρεί.. Εμπορική αποτυχία, ένα βραβείο στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπάστιαν, η ταινία γενικώς δεν άρεσε με χαρακτηρισμούς τύπου «διεστραμμένη» έως «σιχαμερά αδιάφορη», ήταν κατά την γνώμη μου μια αξιόλογη πρόταση του Γκίλιαμ, όχι όμως ανάλογη του βάρους των χρόνων που κουβαλάει στην πλάτη του.
filosofia.gr
Last edited by a moderator:
