- 17 June 2006
- 49,350
ή αλλιώς επιβεβαιώνεται το "ποτέ δεν είναι αργά"
Η κάθοδος στην Αθήνα με την ευκαιρία της έκθεσης εκτός από τη συνάντηση με αγαπητά πρόσωπα είχε και παράπλευρα θετικά σημεία, όπως πχ τα δωράκια που πήρα από τους καλούς μου φίλους.
Αρχίζω τις αναφορές με πρώτο το 11 tracks of whack (ή αλλιώς 11 κομμάτια ...τρόμπας - τώρα γιατί είναι 12 μή με ρωτάτε) το προσωπικό άλμπουμ του Walter Becker δηλαδή το 2ο ½ των Steely Dan που ηχογραφήθηκε το 1994 όταν αυτοί δηλαδή δεν υπήρχαν.
Ο δίσκος τοποθετείται χρονικά λίγο μετά το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ Kamakiriad του εταίρου Donald Fagen, και ταυτόχρονα με την περιοδεία 1993-94 των Steely Dan που αποτυπώθηκε στο Alive in America, τον προπομπό της επανένωσής τους.
Έτσι εμφανίζονται ο ένας να παράγει τον δίσκο του άλλου, αλλά και να παίζει.
Σαν ένας δίσκος που είχα χάσει για διάφορους λόγους, και ήρθε στα χέρια μου έστω και τώρα χάρη στον Nikos_F θα έλεγα ότι ο ύφος είναι καθαρά Dan και ο δίσκος αποτελεί το τελευταίο χαμένο κομμάτι στο παζλ αυτό που ξεκίνησα να φτιάχνω γύρω στο 1974.
Ο Walter τραγουδάει, χωρίς να έχει τη γκάμα του Donald, (ποια γκάμα άλλωστε), αλλά σίγουρα δεν έχει τη χροιά του. Κατά τα άλλα οι συνθέσεις είναι πολύ καλές για την συγκεκριμένη περίοδο (θυμηθείτε είμαστε στο 1994 και όχι στο 1974), μουσικά είναι η χαρά του κιθαρίστα, και της σχολαστικής ενορχήστρωσης των οργάνων γύρω από την rhythm section και την κιθάρα. Μην πάει το μυαλό σας σε τίποτα super κιθαρίστες κλπ. Μιλάμε για λεπτές χροιές, διακριτικές νότες, σεμνά σόλα, πλούσια ακόρντα και μετρημένο σοφά, νότα νότα μπάσο.
Το ύφος είναι slow blues, με μια δόση background φωνητικών soul από θαυμάσιες τραγουδίστριες, περιορισμένα πνευστά (ένταση – αν και είναι διά χειρός Fagen), steady ρυθμούς, και καλοχτισμένες γέφυρες για σόλα (είτε αυτά είναι κιθάρας ή πνευστών).
Τα κομμάτια είναι στο ύφος των τελευταίων άλμπουμς των Dan, πχ katy lied, ή Gaucho, χωρίς την πονηρή σπιρτάδα των στίχων του Fagen, και την ειρωνική φωνή του, αντίθετα είναι χαλαρά, θλιμένα μερικές φορές, αλλά και groovy έως loungy (δικός μου όρος). Γενικά η στιλπνάδα των Steely Dan είναι παρούσα, πως άλλωστε θα ήταν δυνατόν να είναι αλλιώς.
Ο δίσκος πάει πολύ καλά (και ιδίως για τα δικά μου γούστα) και ιδίως μέχρι το 6, και μετά ξεφουσκώνει σταδιακά και έντονα μετά το 8 (μέχρι και reggae έχουμε στο 9).
Πάντως αξίζουν ιδιαίτερα το down in the bottom με τον ξερό ρυθμό του, το αργό bluesy junkie girl, το ιδιόρυθμο ταξιδιάρικο νωχελικό surf and/or die, το γνωστό από το Alive in America book of liars, η έκπληξη Lucky Henry με την πολυρυθμική του βάση στα τύμπανα και τα δυό κιθαριστικά σόλα που αντιγράφουν πετυχημένα τον Larry Carlton – όχι τυχαία διά χειρός του συναδέλφου Dean Parks, το αργό και βαρύ Hard up case και το mainstream Girlfriend.
Ο δίσκος είναι στην κατηγορία, μου αρέσει με τη μία και θα μου αρέσει πάντα. Έχει πολλή πληροφορία, θαμμένη μέσα στις πυκνές ενορχηστρώσεις των λίγων οργάνων και θέλει ένα καλό αποκαλυπτικό σύστημα για να ξεδιπλώσει αρετές. Στο τρανζιστοράκι πατώνει.
Και μόνο για τα πρώτα 5 κομμάτια μου αρκεί και γι αυτά θα το έβαζα σε ίδια μοίρα με το Kamakiriad ή το Morph the cat. Εντελώς διαφορετικά και τα τρία, για άλλο λόγο κρατάω και τα τρία.
***
Ένας άλλος δίσκος που είχα χάσει, μέσα στους τόσους βέβαια, είναι και το δωράκι από το φίλο μου το Γιώργο Κουνελάκη, το Then play on των Fleetwood Mac.
Η αλήθεια είναι ότι πρόσφατα πολλά γράφτηκαν γι αυτούς στο avclub, αλλά ίσως όχι τυχαία.
Εδώ όμως μιλάμε βέβαια για τους άλλους Fleetwood Mac, αυτούς με τα τρύπια παντελόνια τις blues ρίζες και την κιθάρα που ματώνει διά χειρός του άδικά περιθωριοποιημένου Peter Green.
Από τα πρώτα άλμπουμ της πρώτης τους φάσης (μιλάμε για 1969-70) ο δίσκος είναι απλά ιστορικός. Απελπιστικά φτιαγμένος στο πόδι, σχεδόν lo fi, με φύσημα που σε κάνει να σηκώνεσαι να κλείσεις το παράθυρο κάθε λίγο, με αρκετή παραμόρφωση , ενορχηστρώσεις ερασιτεχνικές αλλά βγαλμένες απ την καρδιά, και συνθέσεις ιστορικές. Σημαντική είναι η συμμετοχή του κιθαρίστα Danny Kirwan που συνεισφέρει τουλάχιστον 3 καλές συνθέσεις, αν και ο ακρογωνιαίος λίθος είναι φυσικά ο Green με το closing my eyes, το Underway, το Oh well και before the beginning αλλά και με την όλη του συμμετοχή.
Ακούστε και προσέξτε το δάσκαλο που μύησε δασκάλους (λέγε με Carlos) στη μουσική, χωρίς να εισπράξει σχεδόν τίποτα στο ταμείο. Κιθάρα ξυράφι, Gibson που τσακίζει κόκκαλα και στάζει μέλι, μελαγχολία και σκληράδα ροκ, slide και αξυρισιά σε ατμόσφαιρα καπνίλας, δομημένα όλα πάνω στη γερή βάση των McVie και Fleetwood και πέντε άδολες χαμογελαστές φάτσες στο εσώφυλλο, που σε οδηγούν στην οδυνηρή σύγκριση με το εσώφυλλο του Tusk με τα άδεια και απλανή βλέμματα, τις δαντέλες και τα μεσοφόρια της Nicks και τα κολλητά παντελόνια του Lindsey.
Σχεδόν πρόβα κάνουν οι άνθρωποι.
Αλλά δίνουν τον εαυτό τους.
Ανοίξτε την ένταση, πολύ δυνατά και ακούστε το Underway. Αν δεν δακρύσετε, τουλάχιστον θα μπιμπικιάσετε σ´ολο σας το σώμα.
Τέτοιοι δίσκοι δεν βγαίνουν σήμερα.
****
Η κάθοδος στην Αθήνα με την ευκαιρία της έκθεσης εκτός από τη συνάντηση με αγαπητά πρόσωπα είχε και παράπλευρα θετικά σημεία, όπως πχ τα δωράκια που πήρα από τους καλούς μου φίλους.
Αρχίζω τις αναφορές με πρώτο το 11 tracks of whack (ή αλλιώς 11 κομμάτια ...τρόμπας - τώρα γιατί είναι 12 μή με ρωτάτε) το προσωπικό άλμπουμ του Walter Becker δηλαδή το 2ο ½ των Steely Dan που ηχογραφήθηκε το 1994 όταν αυτοί δηλαδή δεν υπήρχαν.
Ο δίσκος τοποθετείται χρονικά λίγο μετά το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ Kamakiriad του εταίρου Donald Fagen, και ταυτόχρονα με την περιοδεία 1993-94 των Steely Dan που αποτυπώθηκε στο Alive in America, τον προπομπό της επανένωσής τους.
Έτσι εμφανίζονται ο ένας να παράγει τον δίσκο του άλλου, αλλά και να παίζει.
Σαν ένας δίσκος που είχα χάσει για διάφορους λόγους, και ήρθε στα χέρια μου έστω και τώρα χάρη στον Nikos_F θα έλεγα ότι ο ύφος είναι καθαρά Dan και ο δίσκος αποτελεί το τελευταίο χαμένο κομμάτι στο παζλ αυτό που ξεκίνησα να φτιάχνω γύρω στο 1974.
Ο Walter τραγουδάει, χωρίς να έχει τη γκάμα του Donald, (ποια γκάμα άλλωστε), αλλά σίγουρα δεν έχει τη χροιά του. Κατά τα άλλα οι συνθέσεις είναι πολύ καλές για την συγκεκριμένη περίοδο (θυμηθείτε είμαστε στο 1994 και όχι στο 1974), μουσικά είναι η χαρά του κιθαρίστα, και της σχολαστικής ενορχήστρωσης των οργάνων γύρω από την rhythm section και την κιθάρα. Μην πάει το μυαλό σας σε τίποτα super κιθαρίστες κλπ. Μιλάμε για λεπτές χροιές, διακριτικές νότες, σεμνά σόλα, πλούσια ακόρντα και μετρημένο σοφά, νότα νότα μπάσο.
Το ύφος είναι slow blues, με μια δόση background φωνητικών soul από θαυμάσιες τραγουδίστριες, περιορισμένα πνευστά (ένταση – αν και είναι διά χειρός Fagen), steady ρυθμούς, και καλοχτισμένες γέφυρες για σόλα (είτε αυτά είναι κιθάρας ή πνευστών).
Τα κομμάτια είναι στο ύφος των τελευταίων άλμπουμς των Dan, πχ katy lied, ή Gaucho, χωρίς την πονηρή σπιρτάδα των στίχων του Fagen, και την ειρωνική φωνή του, αντίθετα είναι χαλαρά, θλιμένα μερικές φορές, αλλά και groovy έως loungy (δικός μου όρος). Γενικά η στιλπνάδα των Steely Dan είναι παρούσα, πως άλλωστε θα ήταν δυνατόν να είναι αλλιώς.
Ο δίσκος πάει πολύ καλά (και ιδίως για τα δικά μου γούστα) και ιδίως μέχρι το 6, και μετά ξεφουσκώνει σταδιακά και έντονα μετά το 8 (μέχρι και reggae έχουμε στο 9).
Πάντως αξίζουν ιδιαίτερα το down in the bottom με τον ξερό ρυθμό του, το αργό bluesy junkie girl, το ιδιόρυθμο ταξιδιάρικο νωχελικό surf and/or die, το γνωστό από το Alive in America book of liars, η έκπληξη Lucky Henry με την πολυρυθμική του βάση στα τύμπανα και τα δυό κιθαριστικά σόλα που αντιγράφουν πετυχημένα τον Larry Carlton – όχι τυχαία διά χειρός του συναδέλφου Dean Parks, το αργό και βαρύ Hard up case και το mainstream Girlfriend.
Ο δίσκος είναι στην κατηγορία, μου αρέσει με τη μία και θα μου αρέσει πάντα. Έχει πολλή πληροφορία, θαμμένη μέσα στις πυκνές ενορχηστρώσεις των λίγων οργάνων και θέλει ένα καλό αποκαλυπτικό σύστημα για να ξεδιπλώσει αρετές. Στο τρανζιστοράκι πατώνει.
Και μόνο για τα πρώτα 5 κομμάτια μου αρκεί και γι αυτά θα το έβαζα σε ίδια μοίρα με το Kamakiriad ή το Morph the cat. Εντελώς διαφορετικά και τα τρία, για άλλο λόγο κρατάω και τα τρία.
***
Ένας άλλος δίσκος που είχα χάσει, μέσα στους τόσους βέβαια, είναι και το δωράκι από το φίλο μου το Γιώργο Κουνελάκη, το Then play on των Fleetwood Mac.
Η αλήθεια είναι ότι πρόσφατα πολλά γράφτηκαν γι αυτούς στο avclub, αλλά ίσως όχι τυχαία.
Εδώ όμως μιλάμε βέβαια για τους άλλους Fleetwood Mac, αυτούς με τα τρύπια παντελόνια τις blues ρίζες και την κιθάρα που ματώνει διά χειρός του άδικά περιθωριοποιημένου Peter Green.
Από τα πρώτα άλμπουμ της πρώτης τους φάσης (μιλάμε για 1969-70) ο δίσκος είναι απλά ιστορικός. Απελπιστικά φτιαγμένος στο πόδι, σχεδόν lo fi, με φύσημα που σε κάνει να σηκώνεσαι να κλείσεις το παράθυρο κάθε λίγο, με αρκετή παραμόρφωση , ενορχηστρώσεις ερασιτεχνικές αλλά βγαλμένες απ την καρδιά, και συνθέσεις ιστορικές. Σημαντική είναι η συμμετοχή του κιθαρίστα Danny Kirwan που συνεισφέρει τουλάχιστον 3 καλές συνθέσεις, αν και ο ακρογωνιαίος λίθος είναι φυσικά ο Green με το closing my eyes, το Underway, το Oh well και before the beginning αλλά και με την όλη του συμμετοχή.
Ακούστε και προσέξτε το δάσκαλο που μύησε δασκάλους (λέγε με Carlos) στη μουσική, χωρίς να εισπράξει σχεδόν τίποτα στο ταμείο. Κιθάρα ξυράφι, Gibson που τσακίζει κόκκαλα και στάζει μέλι, μελαγχολία και σκληράδα ροκ, slide και αξυρισιά σε ατμόσφαιρα καπνίλας, δομημένα όλα πάνω στη γερή βάση των McVie και Fleetwood και πέντε άδολες χαμογελαστές φάτσες στο εσώφυλλο, που σε οδηγούν στην οδυνηρή σύγκριση με το εσώφυλλο του Tusk με τα άδεια και απλανή βλέμματα, τις δαντέλες και τα μεσοφόρια της Nicks και τα κολλητά παντελόνια του Lindsey.
Σχεδόν πρόβα κάνουν οι άνθρωποι.
Αλλά δίνουν τον εαυτό τους.
Ανοίξτε την ένταση, πολύ δυνατά και ακούστε το Underway. Αν δεν δακρύσετε, τουλάχιστον θα μπιμπικιάσετε σ´ολο σας το σώμα.
Τέτοιοι δίσκοι δεν βγαίνουν σήμερα.
****
Last edited:
