Αν μπορείς να πιστέψεις τα μάτια και τα αυτιά σου! [Mama's And The Papa's, Byrds, Lovin' Spoonful]

[Haagenti]

Όταν αναφερόμαστε στις μετέπειτα δεκαετίες
μιλαμε γενικά,για ότι έχουμε ακούσει και δεν μας έκατσε,για ότι προβάλλεται από τον ειδικό και μη τύπο; Για κάτι αλλο;
Εγώ πιστεύω ότι ο μουσικός τυπος εκτροχιάστηκε και όχι οι δημιουργοί..
Ένα παράδειγμα που μου ήρθε είναι το project του frontman των White Lion (μιας και αναφερθήκατε στο glam rock) τους Freak Of Nature..Ποσοι αλήθεια έχουν ακούσει το Gathering Of Freaks,από τους ίδιους και ποια έντυπα το κοινοποιησαν,ώστε να το μάθουν οσοι βολοδερναν στις επιφανειακές γκλαμουριες των White Lion.
Σορρυ αν παρεκκλινω από την κουβεντα.
Απλά νιώθω ότι μας θέλουν "αβασανιστους"..Οι "βασανισμένοι" όμως είναι διαχρονικό φαινόμενο και υπαρχουν,ασχέτως αν τους έριξαν στο περιθώριο.

 

[grio]

Το περιθώριο σαν συνειδητή επιλογή αντιπροσωπεύει ελάχιστους. Οι περισσότεροι κυνήγησαν την επιτυχία και την καταξίωση και αφού απέτυχαν μπήκαν στην σκιά του "ονείρου" που κυνηγούσαν, άρα στο περιθώριο κατ' ανάγκη. Δεν ήταν εύκολο ν' αρνηθούν την αποθέωση από τα κοριτσάκια, τα ακριβά αυτοκίνητα, τις επαύλεις, τα ξενοδοχεία με τις γκρούπις και τα βουνά ναρκωτικών. Όλα αυτά βέβαια ήταν η συστημική πεπατημένη, αντιφατική και συνάμα αυτοκαταστροφική (οξύμωρο και όμως πραγματικό, όπως όλα στον καπιταλισμό).

Ο τύπος, δεν ήταν άνθρωποι ιδιαίτεροι ούτε ιδανικοί (πως θα μπορούσαν άλλωστε) και εκτός πάλι κάποιων εξαιρέσεων αποτέλεσαν συστατικό της συνολικής εικόνας, τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγώτερο. Η κατάσταση με τη βιομηχανία της μουσικής έχει περισσότερα παραδείγματα συγγενικά του Σημαδεμένου του Μπράιαν Ντε Πάλμα, παρά μοναχικών τροβαδούρων τύπου Γούντι Γκάθρι...

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

αυτο με τους ελπ δεν το έπιασα. ..

φαίνεται ενώ τους άκουγες, διάβαζες τον Alberto Ginastera στο εξώφυλλο.-bye-

 

[Cicadelic Ranger]

Το περιθώριο σαν συνειδητή επιλογή αντιπροσωπεύει ελάχιστους. Οι περισσότεροι κυνήγησαν την επιτυχία και την καταξίωση και αφού απέτυχαν μπήκαν στην σκιά του "ονείρου" που κυνηγούσαν, άρα στο περιθώριο κατ' ανάγκη. Δεν ήταν εύκολο ν' αρνηθούν την αποθέωση από τα κοριτσάκια, τα ακριβά αυτοκίνητα, τις επαύλεις, τα ξενοδοχεία με τις γκρούπις και τα βουνά ναρκωτικών. Όλα αυτά βέβαια ήταν η συστημική πεπατημένη, αντιφατική και συνάμα αυτοκαταστροφική (οξύμωρο και όμως πραγματικό, όπως όλα στον καπιταλισμό).

Ο τύπος, δεν ήταν άνθρωποι ιδιαίτεροι ούτε ιδανικοί (πως θα μπορούσαν άλλωστε) και εκτός πάλι κάποιων εξαιρέσεων αποτέλεσαν συστατικό της συνολικής εικόνας, τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγώτερο. Η κατάσταση με τη βιομηχανία της μουσικής έχει περισσότερα παραδείγματα συγγενικά του Σημαδεμένου του Μπράιαν Ντε Πάλμα, παρά μοναχικών τροβαδούρων τύπου Γούντι Γκάθρι...

Ασφαλως, το περιθωριο δεν το κυνηγαει κανεις, εκτος απο ελαχιστες παθολογικες καταστασεις. Βασικα βρισκεσαι στο περιθωριο για ενα σωρο αιτιες.

Τωρα για τον Τυπο... ας μην ειμαστε αδικοι. Ο Τυπος εκανε τη δουλεια του οσο μπορουσε δηλαδη οσες σελιδες διεθετε. ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ. Ας σκεφτουμε στην Ελλαδα για παραδειγμα, ειχαμε τυπους ( μεταξυ των οποιων και ενας αναμεσα μας εδω) που μας ξεστραβωσαν. Βαζαν ολες τις τασεις της Ροκ μουσικης, ολες τις εκφρασεις της, οσο μπορουσαν να χωρεσουν οι σελιδες ενος περιοδικου. Του Ηχου συγκεκριμενα.
Αλλα και στο Ποπ και Ροκ απο οταν πηγε ο Δασκαλοπουλος και ο Μαλαθρωνας.

Και δεν υπηρχε ιντερνετ τοτε να "κανεις ερευνες"...και βλεπαμε γκρουπ που σκαγαν απο το πουθενα και δεν τα ηξερε ουτε η μανα τους, και με την πρωτη "οικονομια" λεγαμε "να το προσπαθησω" ; Και επρεπε βεβαια να συνενοηθεις και με τους φιλους...να παρει κατι αλλο ο αλλος για να τα αλλαξουμε και να μπορεσουμε να τα ακουσουμε.

Τωρα αν καποια μπαντα απο το Τεξας δεν εγινε ποτε γνωστη ( εγω τις συλεγω κατι τετοιες) ειναι μεσα στο παιχνιδι. Ουτως η αλλως ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να τα ακουσεις ολα. Κατι θα ξεφυγει.

Εγω ειμαι της γνωμης οτι το διαμαντι, θα βγει στην επιφανεια. Καποτε. Μεσα στον βουρκο. Γιατι τα διαματια της τεχνης αντιθετα με αυτα τα φυσικα, εχουν την διαθεση να αναδυονται, να επιπλεουν...ισως και να πλανωνται.

Παντως τα sixties οπως λεει και ο Grio ειναι ενας παραλληλος κοσμος, που μπορει και επανεμφανιζεται εδω και εκει...εκτος χρονου. Εγω τα συναντησα και στα 80ς και στα 90ς ακομα και σημερα.

Τα 60ς ειχαν αισθανθει απο αυτους που τα βιωσαν τοτε η τα αισθανθηκαν μετα, ως ενα οραμα της ανθρωποτητας που τελικα θα πραγματοποιητο.
Η πυραμιδα της ανθρωποτητας. Το terminus της. The crown of creation. Αγαπη, ελευθερια, δημιουργια, πολυχρωμια SEX !...κλπ...

Βεβαια το στραπατσο ηταν αναλογο...

Για την παλινδρομικη αναδυση των σιξτις σημερα ραντεβου σε λιγο στο Now Playing, ( για να παρω και φωτογραφιες ) που βρισκομαι, σε ποιο χωροχρονο, σημερα πρωινιατικα

 

[grio]

Ασφαλως, το περιθωριο δεν το κυνηγαει κανεις, εκτος απο ελαχιστες παθολογικες καταστασεις. Βασικα βρισκεσαι στο περιθωριο για ενα σωρο αιτιες.

Τωρα για τον Τυπο... ας μην ειμαστε αδικοι. Ο Τυπος εκανε τη δουλεια του οσο μπορουσε δηλαδη οσες σελιδες διεθετε. ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ. Ας σκεφτουμε στην Ελλαδα για παραδειγμα, ειχαμε τυπους ( μεταξυ των οποιων και ενας αναμεσα μας εδω) που μας ξεστραβωσαν. Βαζαν ολες τις τασεις της Ροκ μουσικης, ολες τις εκφρασεις της, οσο μπορουσαν να χωρεσουν οι σελιδες ενος περιοδικου. Του Ηχου συγκεκριμενα.
Αλλα και στο Ποπ και Ροκ απο οταν πηγε ο Δασκαλοπουλος και ο Μαλαθρωνας...

Δεν συμφωνώ με το "παθολογικές" καταστάσεις. Είπαμε υπάρχουν συνειδητές επιλογές που σε περιθωριοποιούν σε σχέση με το κοινώς αποδεκτό και από την άλλη οι αποτυχημένοι του συστήματος. Αυτός που παίζει χρηματιστήριο την περιουσία του και τα χάνει όλα, ή κυνηγάει την καριέρα με κάθε τρόπο και αποτυγχάνει, είναι απόβλητοι του συστήματος (loser) και σίγουρα όχι περιθωριακοί που επιλέγουν έναν άλλο, αντισυμβατικό τρόπο ζωής σαν ανάγκη εκφραστική.

Για τον Τύπο (Τέταρτη εξουσία, μην ξεχνιόμαστε) αναφέρθηκα γενικά και διεθνώς, σε γνωστά πράγματα, δηλαδή στην κατευθυνόμενη συνδιαμόρφωση γούστου και αγοραστικών αναγκών του κοινού. Αυτοί που τυγχάνει να γνωρίζεις και αναφέρεσαι καθώς και κάποιοι άλλοι είναι εξαιρέσεις, εξάλλου μίλησα γι' αυτό στο «και εκτός πάλι κάποιων εξαιρέσεων». Ο Ήχος και η Μουσική έτυχε να μαζέψουν χομπίστες και "ψώνια" ερασι-τέχνες δημοσιογράφους/μουσικούς παραγωγούς, αλλά αυτοί δυστυχώς όπως και οι Ραλφ Γκλίσον, Λέστερ Μπάνγκς, Ρομπέρ Κριστγκάο, Γκρέιλ Μάρκους, Κάμερον Κρόου, Τζον Πιλ, για να αναφέρω και μερικούς ξένους, με την αποσπασματική φωνή τους και το περιορισμένο κανάλι δεν είχαν τη δύναμη (δυστυχώς) να "καθοδηγήσουν" ευρέως...

 

[Cicadelic Ranger]

Δεν συμφωνώ με το "παθολογικές" καταστάσεις. Είπαμε υπάρχουν συνειδητές επιλογές που σε περιθωριοποιούν σε σχέση με το κοινώς αποδεκτό ...........

Ναι αλλα στον ιδιο παρανομαστη ερχομαστε. Ο Καλιτεχνης κανει αυτο που ειναι να κανει, δεν κανει κατι για να αποριφθει απριορι. Αντιθετα πιστευω οτι καθε καλιτεχνης που εκδιδει κατι, που το δινει εστω και σε ενα φιλο του, δεν στοχευει να αποριφθει, θα προτιμουσε να ηταν αποδεκτος απο το ευρυ κοινο, η γιατι οχι απο ολους τους ανθρωπους. Το κοινο τον αποριπτει η η κακια του η μοιρα.

Για τον Τύπο (Τέταρτη εξουσία, μην ξεχνιόμαστε) αναφέρθηκα γενικά και διεθνώς, σε γνωστά πράγματα, δηλαδή στην κατευθυνόμενη συνδιαμόρφωση γούστου και αγοραστικών αναγκών του κοινού. Αυτοί που τυγχάνει να γνωρίζεις και αναφέρεσαι καθώς και κάποιοι άλλοι είναι εξαιρέσεις, εξάλλου μίλησα γι' αυτό στο «και εκτός πάλι κάποιων εξαιρέσεων». Ο Ήχος και η Μουσική έτυχε να μαζέψουν χομπίστες και "ψώνια" ερασι-τέχνες δημοσιογράφους/μουσικούς παραγωγούς, αλλά αυτοί δυστυχώς όπως και οι Ραλφ Γκλίσον, Λέστερ Μπάνγκς, Ρομπέρ Κριστγκάο, Γκρέιλ Μάρκους, Κάμερον Κρόου, Τζον Πιλ, για να αναφέρω και μερικούς ξένους, με την αποσπασματική φωνή τους και το περιορισμένο κανάλι δεν είχαν τη δύναμη (δυστυχώς) να "καθοδηγήσουν" ευρέως...

Παντως εμεις τα ψαξαμε και τα βρηκαμε, ετσι ; Δεν μπορεις να του τα δινεις του αλλου ετσι στο στομα.
Ξερεις μου θυμησες τα τελευταια λυκειακα μου χρονια. Επαρχια. Οι Εκδρομες με πουλμαν...Και η πενταημερη ... Εφιαλτης !
Βρε ακουστε κι αυτο, Οχι τιποτα...Εκει...και Ηχο ηθελα να τους δανισω, και τους τα ελεγα και μουσικη ηθελα να τους βαλω.
Εβγαζα την διαδρομη με σκυλαδικα...
Δεν θελαν να ψαξουν οι ανθρωποι. Απλα. Εκτος απο κατι ελαχιστους.
Ακομα και οι φιλοι οι κολητοι που αφηναν μαλια και ακουγαν Deep Purpl Led Zeppelin B.O.C.
Δεν λεω καλοι και Αγιοι ολοι οι παραπανω. Και τους ακουω ακομα.
Αλλα προσπαθουσα να τους δωσω να ακουσουν κατι παραπανω, απο αυτα που ανακαλυπτα... Τιποτα. Αυτα τους αρκουσαν.
Καλη τους ωρα τα παιδια, και τους αρκουν ακομα. Μπορει να την βγαζουν με καμμια εκατοστη δισκους ολους κι'ολους. Τους φτανει.

Εμας κατι μας ετρωγε.

 

[superfly]

Παντως και για μενα καθε δεκαετια ξεκιναει λιγο πιο πριν απο καποιους που προβλεπουν τα μελουμενα...Τα 70'ς ειχαν αρχισει να "σκανε" απο πιο πριν αλλα και τα 60'ς ειχαν μια "ουρα" μεσα στα 70'ς.
Και στη μουσικη ισχυει αυτο και στο σινεμα.
Υπηρχαν βεβαια και δισκοι-ταφοπλακες μιας εποχης που χαραζαν τα ορια,σαν μια δηλωση τυπου "εως εδω".
Το Βrain Salad Surgery που λεει ο Λυμπε ειναι μεσα σιγουρα (τσιφ εχεις χασει επεισοδια) αλλα-για μενα- ειχαν μπει "ταφοπλακες" πιο πριν.
Προσωπικα το Black Sabbath ηταν τετοια οπως τετοια ηταν και το There's A Riot Goin'on.Για το τελευταιο ειμαι σιγουρος πια οτι προεβλεπε ακομα και τα 90'ς...

 

[Cicadelic Ranger]

Για μενα Blαck Sabbath ειναι σαν πραφυαδες των 60ς. Ειδικα το πρωτο δεν το συζηταμε αλλα και καποια απο τα επομενα.
Θα μπορουσα καλλιστα να τους φανταστω σαν ηχητικο υποβαθρο σε ταινια αγωνιας και τρομου, με γοτθικη ατμοσφαιρα τυπου Hamer productions, καπου αναμεσα σε μια μαυρη μπερτα και σε καποιες μινι φουστες Αγγλιδουλων που περιδιαβαινουν στο Λονδινο.

Εγω δεν θα μιλαγα για ταφοπλακα, γιατι εβλεπα ηδη απο τα 00ς, οταν σχηματιζονται "οι φυλες" απο τους νεους οταν φτανουν στην ηλικια λυκειου-πανεπιστημιου, που υπηρχε ( τουλαχιστον στην Γαλλια και υπαρχει ακομα ) μια ισχυρη δοση Χιππηδων, αναμεσα στους Τεκνο, Γκοτθικ, Μεταλλαδες, Τεκτονικ, χαρντκορ και Γκαγκστεραδες, ... Και μαλιστα ηταν απο τις πιο ψαγμενες μουσικα "κοινοτητες", μην πω Η Ψαγμενη.

Λεγοντας αυτο λεω επισης οτι τα 80ς συνεχιζουν με του Γκοτικ.

Τελος παντων...οπως ελεγα δεν θα μιλησω για ταφοπλακες αλλα για που και ποιος σημανε το τελος του διαληματος κατ εμε.

Για μενα ηταν δυο αλμπουμ το 1975. To Wish you were here & το A night at the opera που αντι να τα μισω τα λατρευω κυριολεκτικα. Καποιοι αναφερουν ηδη το Dark Side αλλα το Wish you περασε την ολη υποθεση σε τελειως αλλο επιπεδο.

Επισης δυο αλλα σημαντρα...οταν οι Airplane γινανε Starship και οταν οι Deep Purple απο εκει που παλι μπορουσαν να ηταν μουσικο μπακγκραουντ για Λονδονεζικα φιλμς ξαφνικα γιναν οι Purple του Smoke on the Water

Και φυσικα μην ξεχναμε τους αποχωρισμους απο την ζωη των τριων μεγαλων του κλαμπ των 27... Και το Αλταμοντ που εδειξε την γυμνη αληθεια...

Τελος παντων. Πολλα πραγματα μαζι σε σχετικα λιγο διαστημα... Une forte dose, dense et concentrέ de l'existence dans un instant ...

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Πάντα ,όταν ακούω το California Dreamin' έρχομαι και κουρνιάζω σε αυτήν την παρουσίαση.

Φτιαγμένη από αγάπη,γλυκιά σαν μέλι.

Πρόσφατα σε άλλο θρεντ ποστάρισαν εναλλακτικές βερσιον του τραγουδιού.

Αυτό δείχνει το Μεγαλείο του και την αξία του στον χρόνο.

Και φυσικά το ορίτζιναλ είναι αξεπέραστο.

Μακράν από τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν ever !!

Να σαι καλά βρε Γρηγόρη.