Διάθεση ρετρό

[chris73]

...


Μου ήρθε από τη Δανία. Κάποιος προκάτοχος είπε να βάλει μια υπενθύμιση μετατροπής μονάδων αλλά...

Μεταξύ των σελέμπριτι στερεοφωτογράφων της εποχής, θα ξεχώριζε ο Harold Lloyd (που κάποτε κρεμόταν από τους δείκτες ενός ρόλογιου κτλ). Tο ενδιαφέρον του για το άθλημα προϋπήρχε ήδη από την εποχή που πρωταγωνιστούσε στον βωβό όπου και οραματιζόταν τρισδιάστατες κινούμενες εικόνες, ενώ στη ρεαλιστική εποχή του 50 είχε έναν εξαιρετικά ενεργό ρόλο σε όλο αυτό το hype διοργανώνοντας στερεο-συναντήσεις, προβολές κτλ. Ο Lloyd με μια Realist αποθανάτισε σχεδόν όλο τον κόσμου του Χόλυγουντ, σταρ- στάρλετς-σταρλετίτσες -με ρούχα ή χωρίς, οικογενειακές στιγμές, αξιοθέατα και γενικά τα πάντα.





Στο μέσο της δεκαετίας είχαμε την κορύφωση του τρισδιάστατου πυρετού, με αποτέλεσμα να ξυπνήσουν ξαφνικά και άλλοι κατασκευαστές. Μπαίνοντας αργά στο τραίνο όμως ακολούθησαν και αυτοί το φορμά των 5 διατρήσεων που έφερε μαζί της η Realist που πλέον αποκαλούταν απλά «φορμά Realist».



Και αν κάποιοι από αυτούς είχαν να προσφέρουν ίσως κάτι καλύτερο, περισσότερο εύχρηστο ή και οικονομικότερο (μια Realist το 1950 κόστιζε κάτι σαν 2000 σημερινά δολάρια), αυτό που κατάφεραν τελικά ήταν να βλέπουν μόνο τη σκόνη της στις πωλήσεις.

Όμως όλη αυτή η τρέλα θα ξεθωριάσει σχετικά σύντομα (ιστορικά επαναλαμβανόμενη κατάσταση), και με την είσοδο της δεκαετίας του 60 το κοινό για μια ακόμη φορά θα αρχίσει να απομακρύνεται από αυτή. Φυσικά αμετανόητοι στερεοφωτογράφοι ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν και να κουβαλάν αυτή τη κληρονομιά μέχρι της μέρες μας. Ο αντίστοιχος Lloyd του σήμερα για παράδειγμα όταν το θέμα έρχεται στη τρισδιάστατη φωτογραφία, δεν είναι άλλος από τον Δρ. Brian May.


Selfie στο μπάνιο, μια ιστορία διαχρονική!

Αυτός πάλι είχε φάει την πέτρα από τα μικράτα του, όταν ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το άθλημα μέσω προσφορών από τα δημητριακά που κατανάλωνε και έκτοτε δεν λέει να ξεκολλήσει. Την εποχή των Queen πάντα κουβαλούσε μαζί του μια Realist και ντοκουμέντα αυτής έχουν κυκλοφορήσει σε βιβλίο, ενώ σήμερα τον έχουν βάλει μπροστά (όχι πως δεν δείχνει να του αρέσει) ως τον γνωστότερο μέλλος της στερεοφωτογραφικής κοινότητας για να προωθεί την κατάσταση.



Κάπως άσχετο με τα προηγούμενα, αλλά ένας άλλος γνωστός της ιστορίας στου οποίου τα υπάρχοντα βρέθηκε μια Stereo Realist είναι ο Lee Harvey Oswald. Όμως αυτή δεν φάνηκε να προκαλεί κανένα ενδιαφέρον στις μυστικές και φανερές υπηρεσίες της Αμερικής, σε αντίθεση με μια Minox που υποτίθεται ότι κατείχε (κατάσκοπος από το κρύο), αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία (και εξαιρετική τροφή συνωμοσιολόγων).



Για να γυρίσουμε όμως στο κατασκεύασμα της παρουσίασης, η Realist χωρίς ουσιαστικές διαφοροποιήσεις κατάφερε ασθμαίνοντας να φθάσει μέχρι το 1971-72 οπότε και σταμάτησε να παράγεται, ανεξάρτητα που ο εμπνευστής της συνέχισε και μέσα στη δεκαετία του 70 την έρευνα και τις τρισδιάστατες πατέντες.

Η φωτογραφική που βλέπετε εδώ πρέπει να κατασκευάστηκε τότε κοντά που ο Ike πήγε στη Αγιά Σοφιά και μετά το σχετικό πασπάτεμα λειτουργεί άψογα.


Αποτελέσματα

Οι Realist εστιάζουν με μετατόπιση του επιπέδου του φιλμ και όχι των φακών, αποδίδουν 28-29 ζευγάρια φωτογραφιών σε ένα 36άρι φιλμ, ενώ ως κατασκευές λόγο σχήματος και βάρους ακόμη και αν δεν σας κάνουν για τίποτα άλλο, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως ένα αποτελεσματικότατο μέσο αυτοάμυνας…



Είναι απλές στη μηχανολογική τους σύλληψη και εκτέλεση (οδηγίες επισκευής για χαζούς ala Americana –με την καλή την έννοια), ενώ το απλό τηλέμετρο μεγάλης βάσης είναι αποτελεσματικό, όπως και οι υπόλοιποι χειρισμοί επίσης. Όχι βέβαια ότι δεν απαιτείται μια μικρή εξοικείωση αρχικά λόγω της ανορθόδοξης θέσης σκοπεύτρων, χειριστηρίων κτλ.

Υπάρχουν 2-3 σημεία που θα μπορούσαν να φροντιστούν περισσότερο, και επίσης οι φακοί τριών στοιχείων της συγκεκριμένης είναι απλά επαρκείς για τη δουλεία. Υπήρξε όμως και μοντέλο με καλύτερα οπτικά από κάποια στιγμή και μετά.



Από την άλλη, σχετικά με τη φωτεινότητα δε χρειαζόμαστε και κάτι καλύτερο, καθώς επιλεκτική εστίαση και στερεοφωτογραφία συνήθως –αν όχι πάντα- δεν μπορούν να συνυπάρξουν λόγω της εντελώς διαφορετικής φύσης του αθλήματος από αυτό της φωτογραφίας λιγότερων διαστάσεων.

Στο σύνολο θα έλεγα πως αποτελεί μια ενδιαφέρουσα περίπτωση και σίγουρα ένα από τα άξια λόγου σημεία της ιστορίας των φωτογραφικών κατασκευών.

DIY

 

[kbouk]

Πολύ ομορφη και αυτή η παρουσίαση σου Χρήστο σε ευχαριστούμε , ρεαλιστική και συνάμα αγγιξε τις τρεις διαστασεις !

 

[chris73]

Welta Weltix



Για τη Welta τα έχουμε πει και ξαναπεί. Τι να κάνω εγώ τώρα όμως, που βρέθηκε μπροστά μου ακόμη ένα προπολεμικό της μοντέλο σε άριστη κατάσταση και πολύ χαμηλή τιμή?
21.70E για την ακρίβεια...ή τη φθήνια...(που σιγά-σιγά όμως τρώει και τον παρά )

Η μικρή Weltix υπήρξε η οικονομικότερη πρόταση της εταιρίας στη σειρά φωτογραφικών 35 χιλιοστών, όμως σε καμιά περίπτωση δεν θα τη χαρακτήριζα ανεπαρκή ή φθηνιάρικη.

Παρουσιάστηκε το 1939 και δεν πρέπει να έζησε περισσότερο από ένα- άντε το πολύ δύο χρόνια. Και παρόλα αυτά, όπως και καθώς επίσης ότι δε βλέπω να κυκλοφόρησε ποτέ εκτός Ευρώπης (θα έλεγα ούτε καν εκτός Γερμανίας, αλλά μετά από αρκετό ψάξιμο εντοπίστηκε μια γαλλική διαφήμιση) σήμερα δεν θα χαρακτηριζόταν συλλεκτική.



Οικονομία επετεύχθη από την εταιρία κατασκευάζοντας το σασί της από πρεσαριστό χάλυβα και όχι φρεζαριστό χυτό αλουμίνιο, το οποίο είναι βαμμένο και όχι επιχρωμιωμένο. Επίσης ο φακός της είναι μια κλασσική τριπλέτα της πρωτοπόρου, ιστορικής αλλά και ξεχασμένης σήμερα Steinheil που εστιάζει με μετακίνηση του εμπρός στοιχείου χωρίς κοστοβόρους περεταίρω μηχανισμούς. Παρόλα αυτά, το κλείστρο της δεν είναι από τα «φθηνά».



Τέλος είναι επενδυμένη με λεπτή δερματίνη, ενώ η γενική συνολική εικόνα και κατεργασία των εξαρτημάτων είναι μιας κάπως δεύτερης μοίρας.

Σήμερα θα βρεθεί συνήθως πολύ σκουριασμένη, αλλά και κάποιες φορές σε πολύ καλή κατάσταση. Μέση οδός σχεδόν δεν εντοπίζεται και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί.


Ασυναρτησίες με το φακό της.

Όταν για 20 ευρώ μπορεί κάποιος να αποκτήσει ένα λειτουργικότατο κομμάτι ιστορίας, δεν μπορώ να καταλάβω τi τις θέλουν κάτι Lomo και λοιπές μ… χιπστεριές

Φτιάξτο μόνο σου

 

[chris73]

…όχι τη σημερινή που καμιά φορά δεν ξέρει και πολύ καλά τη λέει, αλλά αυτή του μέσου του 20ου αιώνα.

Η ιστορία ξεκινάει από τον καναπέ όπου καθόμουν σκεπτόμενος τι να ξεβιδώσω για το επόμενο βιντεάκι. Αυτή η κυρία φυσικά και μου πέρασε από το μυαλό, όμως δεν είχε καμιά απολύτως ανάγκη να της βάλει κανείς …βαθύτερο χέρι.

Και δεν είναι μόνο ότι όλο και κανένα σημάδι μπορεί να της μείνει στο τέλος χωρίς λόγο, είναι και ότι ποτέ δεν ξέρεις αν κάτι πάει στραβά, είναι που μπορεί να απορυθμιστεί άσχημα κανένα τηλέμετρο και να φας κανένα διήμερο για να το συνεφέρεις, είναι που έχει ένα κλείστρο «νέας» γενιάς που μου τη δίνει με τα ξέμπαρκα ελατήρια, είναι τέλος-τέλος που βαριέμαι γενικά.


Synchro-Compur with Light Value Scale. Εγώ όμως τι φταίω?

Όμως τι να κάνουμε? ακόμη και όταν όλα είναι εναντίον θα πρέπει κάποτε να επιστρέφεις πίσω όσο μπορείς τη βοήθεια που έχεις λάβει από όλη τη κοινότητα των κατσαβιδομανών.

Έτσι, με πολύ βάρια καρδιά και μετά από πολλές ανάσες, τη ξέθαψα από ένα κουτί αποφασισμένος να φθάσω στο τελευταίο εξαρτηματάκι αφού θα γινόταν που θα γινόταν η δουλειά. Αλλά…



…λίγες βίδες αργότερα με μεγάλη μου απογοήτευση ανακάλυψα πως τα μισά εξαρτήματα σχεδόν είναι περτσινωμένα!

…έλεος ρε Voigtlander, μόνο διαλογισμό δεν έκανα για να ξεκινήσω, και μετά μου κόβεις έτσι άσχημα τη φόρα? Με ποιο δικαίωμα δλδ ??? ε???

Τέλος πάντων, τουλάχιστον πήγαν όλα καλά, το τηλέμετρο όπως βγήκε έτσι μπήκε πίσω χωρίς καμιά ανάγκη νέας ρύθμισης (αυτά έχουν οι σωστοί σχεδιασμοί), έριξα και μερικά γαλλικά στο ενδιάμεσο, ξεθύμανα, και πάμε παρακάτω.

Φτιάξτο μόνος σου

 

[Kosh]

The Mercury Stereo 12 is a Medium Format Stereoscopic Camera System

The Mercury Stereo 12 is a medium format stereoscopic camera designed to give professional photographers the ability to shoot 3D photos.

petapixel.com

 

[chris73]

Ρετρό δε το λέω, καταδικασμένο όμως σίγουρα...

 

[Kosh]

ολα καταδικασμενα ειναι .....

 

[chris73]

κάποια όμως περισσότερο από άλλα!

 

[chris73]

Wirgin: Διότι στο Wiesbaden δεν έφθαναν μόνο για ιαματικά λουτρά…



Ο εβραϊκής καταγωγής Chaim Iziel Wirgin είχε γεννηθεί το 1897 στο Radom της Πολωνίας, και ήταν ακόμη μικρός όταν η οικογένειά του μετεγκαταστάθηκε στη Γερμανία. Κατόπιν, στη νέα αυτή πατρίδα, ίσως για να ταιριάζει περισσότερο με το περιβάλλον ο Chaim Iziel άλλαξε το όνομά του σε Heinrich.

Μερικά χρόνια και κάποιες σπουδές αργότερα, το 1920 ο Heinrich μαζί με τον αδελφό του Josef πρωτοτύπησαν κατά ένα τρόπο, ανοίγοντας ένα κατάστημα πώλησης οπτικών συσκευών και επιστημονικών οργάνων στη κάπως άσχετη με τα θέμα λουτρόπολη του Wiesbaden.



Σύντομα τους 2 αδελφούς Wirgin θα ακολουθήσουν σε αυτή τη περιπέτεια άλλοι 2 αδελφοί Wirgin, o Max και ο Wolf, και ως τετράδα πλέον δεν θα αργήσουν να στρέψουν το ενδιαφέρον τους αποκλειστικά προς τη κατασκευή φωτογραφικών μηχανών.

Με τον Heinrich στο γενικό πρόσταγμα, τον Josef υπεύθυνο του τεχνικού τμήματος, τον Wolf στα χρηματοοικονομικά, και τον Max στις δημόσιες σχέσεις και την ανάπτυξη του δικτύου εξαγωγών, τα πράγματα μπήκαν σύντομα σε ένα πολύ καλό δρόμο, με αποτέλεσμα πριν το 1930 η Wirgin να έχει αποκτήσει ένα καλό όνομα όχι μόνο στην εγχώρια, αλλά και στην παγκόσμια αγορά.



Μπορεί βέβαια να ήταν μια περιφερειακή εταιρία, αλλά η Wirgin φρόντισε να ακολουθήσει τους καιρούς. Πέρα από τις τυπικές κατασκευές της εποχής, στη νέα δεκαετία –αυτή του 1930- θα παρουσιάσει αρχικά τη μικρή Gewirette ως ένα ακόμη μέλος της οικογένειας των half frame μικρών φωτογραφικών που φόρτωναν φιλμ 127 και ήταν αρκετά της μόδας τα πρώτα χρόνια του 30, ενώ αμέσως μετά την παρουσίαση της πρώτης Kodak Retina (1934) η οποία όπως έχουμε δει έφερε μαζί της και το φορμά των 135 για πρώτη φορά στο φως, η Wirgin θα μπει και σε αυτό το χορό, με την εξίσου μικρή Edinex.

… η οποία Edinex, μια από τις φωτογραφικές του baby boom των 135 κατάφερε με κάποιες αλλαγές στην πάροδο των χρόνων να φθάσει μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 50 - για κάποιο καιρό βέβαια κάτω από το όνομα Adrette της Adox.

… και αυτό διότι, το 1938 η Wirgin επωλήθη με το ζόρι αντί συμβολικού ποσού στην Adox ώστε το ιδιοκτησιακό της καθεστώς να συμβαδίζει με το κλίμα της εποχής.



Αποτέλεσμα αυτής της αναταραχής ήταν οι αδελφοί Wirgin να σκορπίσουν αριστερά και δεξιά. Ο Max άνοιξε μια σχετική επιχείρηση στην Αμερική -που είχε και τις άκρες λόγω εξαγωγών-, ενώ ο Heinrich κατέφερε να φύγει τελευταίος και καταϊδρωμένος, ώσπου μετά από μακρά περιπλάνηση σε Πολωνία, Ελβετία, Ισπανία και Κούβα (με αυτή τη σειρά), κατέληξε στο τέλος και αυτός στην Αμερική, -όπου εξαμερικανίστηκε σύντομα, και πλέον τον αποκαλούσαν Henry.

Με το τέλος του πολέμου ο Max κάθισε στα αυγά του, αλλά ο Henry το αποφάσισε, δε θα άφηνε έτσι τη Wirgin! Οπότε επέστρεψε στο Wiesbaden αρχικά για εμπορικούς λόγους, αλλά επίσης κατάφερε να ανακτήσει και την εταιρία του το 1948.



Με την είσοδο της δεκαετίας του 1950 η Wirgin φρόντισε και πάλι να ακολουθήσει τις εξελίξεις στο χώρο, έως και να βρεθεί μπροστά από πολλούς (μάλλον θα έλεγα καλύτερα όλους) για κάποιο διάστημα. Στο δυναμικό της είχε ήδη προστεθεί ο νεαρός, ταλαντούχος -και με κάποιο παρελθόν στην Telefunken, Heinz Waaske που σύντομα ανελίχθηκε στον chief σχεδιαστή της εταιρίας, όπως επίσης και αρκετοί άλλοι προερχόμενοι από τις KW και Ihagee της Δρέσδης, που κοίταξαν να αφήσουν πίσω το ανατολικό μπλοκ στη πρώτη ευκαιρία.

Μεταξύ αυτών και ο Otto Helfricht, παλιός λύκος που είχε ξεκινήσει από την Ernemann, και στη συνέχεια μεταπηδώντας στην Ihagee έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία της προπολεμικής Exakta, της πρώτης επιτυχημένης SLR 35 χιλιοστών και αντίστοιχου φωτογραφικού συστήματος στην ιστορία.


1947: O Max στην Αμερική είχε γίνει και εισαγωγέας της Exakta, και πουλούσε και διάφορα με το όνομα της οικογένειας από άλλους κατασκευαστές.

Αν εστιάσουμε στον χρόνο βρισκόμαστε στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας, και στην ουσία ακόμη δεν υπήρχαν στον κόσμο οι SLR, τουλάχιστον έτσι όπως τις γνωρίσαμε αργότερα.

Τον μικρό συγκεκριμένο αυτό χώρο εξουσίαζε σε παγκόσμιο επίπεδο η ανατολική πλέον Exakta της Ihagee, με την Praktina της KW και Contax S της Zeiss Ikon να ακολουθούν από μακριά -όλες φωτογραφικές που είχαν αρχίσει την καριέρα τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πριν από τον πόλεμο στη Δρέσδη. Την ίδια στιγμή οι γιαπωνέζοι ουσιαστικά ήταν ακόμη ανύπαρκτοι, αλλά αν κάποιος φρόντιζε να κάνει τον κόπο να ανέβει σε ένα ψηλότερο σημείο, ίσως τους έβλεπε στο βάααααθος του ορίζοντα. Μα κανένας δεν έκανε τον κόπο τότε…

Τέλος πάντων, τότε ήταν που εμφανίστηκε κουβαλώντας ένα νέο αέρα η Edixa Reflex από τη Wirgin.



Ξεκίνησε τη ζωή της ως Komet το 1953, αλλά σχεδόν αμέσως μετονομάστηκε σε Edixa λόγω πνευματικών δικαιωμάτων. Η νέα αυτή φωτογραφική, δημιούργημα των Waaske-Helfricht και της παρέας τους συνδύαζε τα καλύτερα χαρακτηριστικά από τις 3 προϋπάρχουσες φωτογραφικές της Δρέσδης, (και δεν είναι ίσως τυχαίο που σε μερικά σημεία είναι μια Exakta σε “mirror” εκδοχή). Ήταν μέρος ενός ολοκληρωμένου συστήματος όπως και η Exakta, είχε μοντούρα Μ42 όπως η Contax S, και ερχόταν με σκόπευτρο για χρήση από το ύψος της μέσης ή εναλλακτικά ως έξτρα, πεντάπρισμα όπως η Praktina της KW.

Όλα αυτά σε πολύ ανταγωνιστική τιμή και ένα μικρό και μοντέρνο περιτύλιγμα, με το κουμπί απελευθέρωσης του κλείστρου σε ένα πολύ βολικό σημείο καθώς και τον μοχλό προώθησης του φιλμ στα δεξιά. Με όλα τα παραπάνω εκείνη την εποχή, η μικρή Wirgin ουσιαστικά είχε πρώτη κατασκευάσει ότι ακριβώς αρκετά αργότερα οι γιαπωνέζοι ανταγωνιστές θα επέβαλαν ως τον ορισμό μιας SLR.



Μετά την αρχική της εμφάνιση στη αγορά, σύντομα θα προστεθούν επιπλέον δυνατότητες όπως οι αργοί χρόνοι, παρόντες και στη φωτογραφική που βλέπετε εδώ από το 1954, αυτόματη επαναφορά του καθρέπτη που δεν διαθέτει η υποφαινόμενη, αυτόματο κλείσιμο του διαφράγματος πριν τη λήψη (που ούτε και αυτό διαθέτει η υποφαινόμενη) και μερικά ακόμη.

Η αρχή της περιπέτειας αυτής υπήρξε πολλά υποσχόμενη, αλλά το μέλλον δεν θα έχει την ίδια φόρα. Στα επόμενα περίπου 15 χρόνια η εξέλιξη θα είναι απελπιστικά αργή, ενώ και οι υπόλοιποι Γερμανοί από ανατολή και δύση κάπου θα χαθούν στη μετάφραση με αποτέλεσμα οι γιαπωνέζοι να επικρατήσουν εύκολα στο χώρο αφού οι υπόλοιποι είχαν επαναπαυθεί στις δάφνες τους, τους έφαγε η έπαρση, ενίοτε η μιζέρια, η γραφειοκρατία, και ο κακός τους ο καιρός σε διάφορες δόσεις έκαστο.

Μα αφού …«δεν υπάρχουν λεφτά, δεν υπάρχουν λεφτά!»

Ειδικά στη μικρή Wirgin που πρώτη βρέθηκε με αυτό που αργότερα θα καθιερωθεί ως μια «κανονική» SLR, τα πράγματα ίσως και να ήταν αντικειμενικά στενά, οι μέθοδοι παραγωγής τύπου βιοτεχνίας χωρίς κανένα εξαιρετικό επίπεδο κατασκευής -του στυλ «λίγο τρίψε το ένα και το άλλο για να δουλέψει», αν και τελικά σαν σύνολο δουλεύει εξαιρετικά καλά και με πολύ θετική αίσθηση, άσχετα με το τι συμβαίνει κάτω από το «καπό».



Επίσης, οι κακές οι γλώσσες λένε πως ο θείος Henry όποτε κάποιος τολμούσε να του πει να επενδύσουν σε νέο εξοπλισμό, αυτός αμέσως αποκρινόταν «δεν υπάρχουν λεφτά, δεν υπάρχουν λεφτά!», ή ακόμη, όταν του έλεγαν να βελτιώσουν κάποια σχετικά προβλήματα στο προϊόν, ο θείος έλεγε «αφού τις αγοράζουν και έτσι, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα»

Με αυτά και εκείνα, τα μοντέλα διαδεχόταν το ένα το άλλο χωρίς καμιά ουσιαστική διαφορά για τα επόμενα 15 χρόνια, παρά με μικρές παραλλαγές στο όνομα. Τόσο μπερδεμένο είναι το πράγμα σχετικά με το σύνολο των «διαφορετικών» μοντέλων της σειράς, που αν κάποιος θα ήθελε να το ξεμπερδέψει και να τα βάλει όλα σε κάποια τάξη, αμφιβάλω πως θα του αρκούσε το προσδόκιμο ζωής.


Mr. No Money!

...

 

[chris73]

...

Από την άλλη, η μόνη διαφορετική κατασκευή της εταιρίας που κάπως προχώρησε, ήταν η μικρή Edixa 16 (16χιλιοστών) με χρόνο εμφάνισης το 1962, χρονιά που η Wirgin εξαγόρασε τη Franka.

Το κατασκεύασμα είχε αναπτυχθεί από τον όπως θα φανεί και στη συνέχεια, κατά βάθος μινιατουρίστα Heinz Waaske (έπρεπε να ζει ο κύριος Nagel o original εκείνη την εποχή, αμέσως θα τον υιοθετούσε…) . Ο Waaske πάλι, κάπου την ίδια εποχή ασχολούταν στον ελεύθερό του χρόνο και με ένα άλλο πρωτότυπο αλλά ο θείος Henry του έριξε άκυρο, μάλιστα πιθανό και να την άκουσε ο Waaske που σπαταλούσε το χρόνο και τον εξοπλισμό του τσάμπα …όμως, κακό του κεφαλιού του αφεντικού όπως θα αποδεικνυόταν σύντομα. Ο Waaske μόλις είχε κατασκευάσει αυτό που στη συνέχεια γνωρίσαμε ως Rollei 35… και την πήρε και πήγε σε άλλη παραλία…


Wirgin και άλλα κατασκευάσματα

Το 1962 επίσης εμφανίστηκε η Edixa Electronica, μια πλήρως αυτόματη SLR με διαφραγματικό κλείστρο πίσω από τον φακό –αυτό το τελευταίο κατά το hype αντίστοιχων φωτογραφικών δυτικής προέλευσης. Το πνευματικό όμως αυτό παιδί του (και πάλι) Heinz Waaske γεννήθηκε καταδικασμένο. Ήταν ακριβό, πολύπλοκο, αναξιόπιστο, δημιουργούσε εσωτερικό ανταγωνισμό, και πλέον οι γιαπωνέζοι ήταν εκεί, μια κατάσταση πια χωρίς επιστροφή.

Και όπως ήταν επόμενο μάλλον, τα επόμενα χρόνια η κατηφόρα υπήρξε σταθερή. Το 1967 θα κλείσει η Franka, ενώ την επόμενη χρονιά ο θείος Henry βάρεσε χρεοκοπία στη Wirgin.

Με κάποιες κινήσεις του αδελφού εξ Αμερικής, η εταιρία θα συνεχίσει ως Edixa, παρουσιάζοντας το 1971 μια αρκετά μοντέρνα για τους καιρούς SLR όμως τίποτα δεν σωζόταν πλέον. Το 1972 η εταιρία θα κλείσει οριστικά, με το brand να συνεχίζει να υφίσταται για λίγα χρόνια ακόμη μέσω μερικών φθηνών κατασκευών της Cosina.



Η φωτογραφική που βλέπεται εδώ έρχεται από το 1954 και είναι από τις πρώτες παρτίδες της «αυθεντικής» Edixa Reflex με μόνο επιπλέον εξοπλισμό τους αργούς χρόνους κλείστρου 1/10-1sec όπως και την μέγιστη ταχύτητα 1/1000.

Κάποιος έχει πει πως εξαρτήματα που άλλες μεγαλύτερες εταιρίες εκείνη την εποχή θα πετούσαν από το παράθυρο, η Wirgin τα έβαζε στις φωτογραφικές της. Είχαν μάλιστα βρει και «πρωτοποριακούς» τρόπους συναρμολόγησης εκεί στο μαγαζί, όπως για παράδειγμα να ασφαλίζουν τις περισσότερες βίδες στα ενδότερα κοπανώντας τες με ζουμπά. Τι θα έκανε ο μελλοντικός επισκευαστής-συντηρητής ούτε που τους ένοιαζε…


Τις κοπανάμε εμείς τις βίδες!

Αλλά «αφού τις αγοράζουν», που έλεγε και το αφεντικό, εμείς τι να πούμε δηλαδή? Η αλήθεια είναι πάντως, πως όταν μαζέψεις όλο αυτό το συνονθύλευμα εξαρτημάτων μαλακού μπρούτζου κτλ και την κλείσεις, στη χρήση σου αφήνει την αίσθηση μιας στιβαρής κατασκευής «ανωτέρας ποιότητος» που μπορεί να σε συντροφεύσει στα δύσκολα. Καθόλου άσχημα στο τέλος της ημέρας κύριε Ηenry!



Φτιάξτο μόνο σου

 

[cacau]

Μάλλον οι Αμερικάνοι είδαν τι έπαθαν οι Γερμανοί από τους Ιάπωνες στα φωτογραφικά, και αφού το σκέφτηκαν κάμποσο ήταν έτοιμοι όταν πήγαν να τους κάνουν τα ίδια με αυτοκίνητα και μηχανές. Απλά απαγόρευσαν την εισαγωγή οποιουδήποτε δίτροχου ήταν πάνω από 500 κυβικά, ενώ παράλληλα τους υποχρέωσαν να στήσουν εργοστάσια παραγωγής για οτιδήποτε με τέσσερεις ρόδες.

...Από κοντά κι οι Ευρωπαίοι, και κάπως έτσι διασώθηκαν. Αν είχαν ξεκινήσει ανάποδα (τα τροχοφόρα πρώτα), μάλλον θα μιλάγαμε γιαπωνέζικα ως δεύτερη γλώσσα...

 

[chris73]

ISCO : Μεταπολεμικά κόμπλεξ στον 21ο αιώνα...



Η ISCO (Jos. Schneider & Co., Optische Werke, Göttingen), σχηματίστηκε το 1936 ως θυγατρική της Schneider, στην οποία μάλιστα ανήκει και σήμερα αν και υπήρξαν κάποιες λοξοδρομήσεις στο παρελθόν.

Σχετικά με το σκοπό δημιουργίας της ISCO, ακόμη και στον παρόντα χρόνο, η μητρική εταιρία κάτι προσπαθεί να μας πει ότι είχε να κάνει κυρίως με τη κινηματογραφική βιομηχανία ...αλλά και εγώ πάλι τι να πω αν αυτοί κουβαλάν μεταπολεμικά κόμπλεξ και αραδιάζουν χαζομάρες αντί της γυμνής αλήθειας?

Με απλά λόγια λοιπόν, η ISCO είχε κληθεί να παίξει το ρόλο της ανεξάρτητης εταιρίας που θα συνεργαζόταν αποκλειστικά με τη μόλις ένα χρόνο πριν παρανόμως αναγεννημένη Luftwaffe και τους ειδικούς σκοπούς της.



Με τη δημιουργία της ISCO, το από το 1924 αστέρι της Schneider στους οπτικούς σχεδιασμούς (Xenar, Angulon, Kine-Xenon, Xenon, Leica-Xenon 1:1.5 κ.α.) Albrecht Wilhelm Tronnier, πήρε τα χαρτιά του και μετακόμισε στην πόλη του το Göttingen για να αναλάβει την νεογέννητη εταιρεία.

---Βάζοντας εδώ μια άνω τελεία, θα πρέπει να αναφερθεί ότι ο παραπάνω σήμερα λείπει από πολλά άρθρα όταν έρχεται το θέμα στα μεγάλα ονόματα του χώρου, παρόλο που είχε αναλάβει από πολύ νέος (μόλις 22 ετών το 1924) –και τα κατάφερε με μεγάλη επιτυχία- να αναμετρηθεί με τα θηρία των υπόλοιπων μεγάλων εταιριών και να τους παίξει στα ίσια.---



Στα χρόνια που ακολούθησαν, όπως και αυτά του πολέμου, η ISCO θα υπάρξει ο κύριος προμηθευτής των ιδιαίτερων ματιών της Luftwaffe για τη οποία και θα δημιουργήσει ειδικούς φωτεινούς φακούς όπως τους Nacht-Xenon 1.5/300mm, 1.7/300mm, 2.3/400mm και πολλά άλλα οπτικό-αεροπορικό-σχετικά.

Και αφού τελείωσε ο πόλεμος, και αφού για κάποια χρόνια μετά δεν μπορούσε καν να φέρει το αρχικό της όνομα, ήρθε ο καιρός που η ISCO θα στραφεί κυρίως προς τους κινηματογραφικούς φακούς προβολής όπως και τους σχετικούς αναμορφικούς από το 1953 και μετά.



Εντωμεταξύ, ειδικά τη δεκαετία του 50, η ISCO θα κατασκευάσει και αρκετούς φωτογραφικούς φακούς (Westar, Westanar, Westron, Westromat, Isco-Mat, Iscotar, Isconar, Tele-Iscaron κτλ) σε διάφορες μοντούρες και για κάθε ενδιαφερόμενο, όπως δηλαδή και ο φακός που βλέπετε εδώ.

Πρόκειται για μια ακόμη “tessar” υλοποίηση, και αν αυτός ο βραχίονας σας φαίνεται κάπως περίεργος, είναι που χρησιμοποιούνταν για να στεγάσει την λειτουργία του αυτόματου διαφράγματος καθώς αυτή δεν υπήρχε ακόμη στο σώμα της Edixa που είδαμε στο προηγούμενο. Ο ίδιος φακός κυκλοφορούσε επίσης για παράδειγμα σε mirror εκδοχή και μοντούρα Exakta για την αντίστοιχη φωτογραφική.



Είναι πολύ καλοφτιαγμένος, και αυτή είναι μια από τις νεότερες και πιο συμμαζεμένες εκδόσεις του την οποία και προτιμώ, καθώς λίγο αργότερα θα πάθει 50s φουσκώνοντας χωρίς κανένα λόγο πέραν του αισθητικού.

Είναι κάπως ταλαιπωρημένος από άποψη κρυστάλλων και επιστρώσεων, αλλά από την άλλη για φακό τέτοιας σχεδίασης αποδίδει ένα αρκετά καλό soap bubble bokeh (αφού αυτό μας νοιάζει σήμερα σε πολλές των περιπτώσεων)


Φωτογραφικές...φούσκες (των καιρών)

Και για να μην ξεχνάμε το παιδί θαύμα Albrecht Wilhelm που είχε μεγαλώσει εντωμεταξύ, η ιστορία μετά τον πόλεμο συνεχίστηκε με διάφορες συνεργασίες, όπως με την αμερικανική Farrand, και τις γερμανικές Voigtlander, όπως και Zeiss-Voigtlander αργότερα, δημιουργώντας οπτικά που με τον ένα ή άλλο τρόπο μας συντροφεύουν έως και τις μέρες μας, (βλέπε Ultron, Nokton, Color-Skopar, Heliar (50s), APO Lanthar και λοιπά.)

…για την οποία όμως αυτή ιστορία, κάποια στιγμή θα πρέπει να κάτσει και να διαβάσει λίγο περισσότερο η Cosina που εκμεταλλεύεται αρκετά από αυτά τα brand σήμερα χωρίς να ξέρει όμως και ακριβώς το παρελθόν τους. (αλλά αφού πουλάνε που έλεγε και ο Mr. No Money του προηγούμενου ποστ, μάλλον δεν έχει και πολύ σημασία σήμερα!)

 

[cacau]

..."Nacht-Xenon 1.5/300mm"...

 

[chris73]

Αυτούς τους Xenon δε ξέρω που θα τους πετύχουμε κάποτε, αλλά για την ώρα βρήκα 2 ενδιαφέροντες μεταπολεμικούς από το αμέρικα (1967 είναι η έκδοση, οι φακοί είναι πολύ παλαιότεροι) για να τους κουμπώσετε στις FF σας (αν τους βρείτε ποτέ δλδ)

Το 1940 οι γερμανοί είχαν τον απόλυτο έλεγχο φωτογραφικά στους αιθέρες, αλλά οι υπόλοιποι από εκεί που δεν είχαν σχεδόν τίποτα σε κάνα δυό χρονάκια τους έφαγαν λάχανο.

View attachment 01-Section-1_0008.jpg

 

[chris73]

Hermagis: Marque célèbre



Η καλοστεκούμενη ενενηντάχρονη που βλέπουμε, αποτελεί ένα τυπικό δείγμα μιας όχι και τόσο ξεχωριστής “αυτo-ανοιγόμενης” φωτογραφικής των τελευταίων ετών του μεσοπολέμου.

Παρόλα αυτά, τα οπτικά της φέρουν μια κληρονομιά που αν την ακολουθήσουμε μας οδηγεί έως τις απαρχές της φωτογραφίας, σε μια ιστορία που περιλαμβάνει κάποια πολύ σημαντικά ονόματα της γαλλικής οπτικής τέχνης , καθώς και αρκετούς γαμπρούς και νύφες!



Οικογενειακές ιστορίες

Για να πάρουμε λοιπόν τα πράγματα κάπως από την αρχή, ήταν το 1820 όταν ο Nicolas Wallet έστησε ένα εργαστήρι οπτικών εις Παρισίους, και πιο συγκεκριμένα στη Προκυμαία του Ρολογιού (Quai d’Horloge). Η επιλογή της συγκεκριμένης τοποθεσίας μάλλον δεν ήταν τυχαία, καθώς στη γειτονιά συνωστιζόταν οι περισσότεροι επαγγελματίες της συντεχνίας, λόγος για τον οποίο ακόμη παλαιότερα ονομαζόταν Quai des Spectacles.


Απέναντι η προκυμαία του Ρολογιού c.1900

Ο Nicolas όμως είχε έναν αδελφό τον Pascal, που και αυτός ακολουθούσε την ίδια τέχνη στο Sully, μια κοινότητα αρκετά βόρεια του Παρισιού. Εκεί βέβαια δραστηριοποιούνταν και άλλοι οπτικοί, όπου μεταξύ αυτών και ο Pascal Derogy.

Οι δύο αυτοί Pascal φαίνεται τα έβρισκαν μεταξύ τους, και για αυτό το 1825 αποφάσισαν στήσουν μαζί εκεί στη κοινότητα έναν υδρόμυλο κατεργασίας οπτικών. Η εγκατάσταση αυτή ήταν μια από τις πρώτες του είδους, και ο τρόπος με τον οποίο η οπτική τέχνη άρχισε να μεταβαίνει στη βιομηχανική εποχή. Σε διαφορετική περίπτωση αν έως τότε ήθελες να κατασκευάσεις ένα φακό, θα έπρεπε να σου φύγει απλά το χέρι στο τρίψιμο!



Εδώ μην ξεχνάμε ότι οι Wallet με τον συνέταιρο Derogy χρονικά ήταν παρόντες εκεί γύρω στη γέννηση της φωτογραφίας, και φαίνεται πως όλοι τους συνεργάζονταν με τον Chevalier (με ένα λάμδα) που είχαμε δει παλιότερα, προμηθεύοντας τον με οπτικά για τα πρωτοφωτογραφικά του πειράματα.

Meanwhile, μέσα σε όλα αυτά οι οικογένειες Wallet και Derogy πέρα από τους επαγγελματικούς, θα συσφίξουν και τους οικογενειακούς δεσμούς τους. Αυτό συνέβη όταν η αδελφή του Derogy, Rose, ήρθε εις γάμου κοινωνία με τον Nicola Wallet (αυτόν που ήταν στο Παρίσι). Και έπεται συνέχεια στο θέμα διότι…

…πέρα από αδελφή της παντρειάς, ο Pascal Derogy είχε και ένα μοναχογιό τον Ευγένιο, που όταν ήρθε ο καιρός θεώρησε σωστό να στείλει για εκπαίδευση δίπλα στον –πλέον- θείο του Nicola Wallet στο Παρίσι.



Στη πρωτεύουσα ο θείος αυτός δεν τα πήγαινε καθόλου άσχημα -έχοντας από πίσω μάλιστα και την υπόλοιπη οικογένεια με την εγκατάσταση υαλοτριψίας στο Sully, για αυτό διέθετε τουλάχιστον ακόμη ένα ακόμη μαθητευόμενο, τον Υάκινθο Hermagis.

Οι Hermagis και Derogy όπως δείχνουν τα πράγματα ήταν νέοι προκομμένοι, και υπό την επίβλεψη του θείου Nicola προόδευσαν τόσο, ώστε τα ονόματά τους άρχισαν να εμφανίζονται δίπλα από το δικό του επάνω σε αξιόλογες κατασκευές.


Μεσιέ Υάκινθος σε μεγαλύτερη ηλικία.

Οι διάδοχοι

Ο Nicolas Wallet μπορεί να είχε άξιους μαθητές όπως είδαμε, όχι όμως και δικά του παιδιά με τη θεία Derogy. Από την άλλη, ο αδελφός του πίσω στο Sully είχε μια μοναχοκόρη την Adèle, που κατά πως φαίνεται δεν πέρασε καθόλου απαρατήρητη από τον Ευγένιο Derogy, πράγμα που θα οδηγήσει τελικά στον γάμο τους το 1852.

Αυτή η εξέλιξη προφανώς αναβάθμισε τη θέση του νέου γαμπρού εντός της εταιρίας, αλλά καθώς τα γενεαλογικά αρχεία δεν μαρτυρούν την ύπαρξη άλλης υποψήφιας νύφης στον οίκο των Wallet, ακόμη και να ήθελε δεν υπήρχε περίπτωση να τακτοποιηθεί με ένα παρόμοιο τρόπο και ο Υάκινθος Hermagis. Κρίμα, γιατί ήταν επίσης προκομμένος νέος και σε διαφορετική περίπτωση εν δυνάμει ένας άξιος συνεχιστής τους…


1867. Ο Υάκινθος δεν ήταν ο μόνος που αντέγραψε τον φακό του Harrison.

Μια νέα πραγματικότητα είχε προκύψει πια, και να υποθέσω ότι μέσα σε αυτή, ο μεσιέ Υάκινθος είχε αρχίσει να αισθάνεται κάπως παρείσακτος και περιθωριοποιημένος. Οπότε ναι, είχε έρθει πλέον ο καιρός να τραβήξει τον δικό του δρόμο! Ικανότητες είχε, γιατί όχι?

Τώρα σχετικά με την ακριβή χρονολογία της οριστικής αυτής διάσπασης δεν μπόρεσα να καταλήξω κάπου με σιγουριά. Επίσημες γαλλικές σελίδες, κατασκευές της εποχής, μεταγενέστεροι κατάλογοι καθώς και διαφημίσεις της Hermagis (αλλά και της Derogy που υπήρξε η διάδοχη κατάσταση της Wallet όπως ήταν επόμενο), δεν μπορούν να δώσουν μια ξεκάθαρη απάντηση.

View attachment image_hermagis_edouard_hyacinthe_architecture_ephemere._ceremonie_dinauguration_du_boulevard_d...jpg
Δια χειρός H. Hermagis 1862

Σήμερα βλέπετε υπάρχουν δείγματα που φέρουν επάνω τους χαράξεις όπως Wallet-Hermagis, αλλά και Derogy-Hermagis. O τελευταίος συνδυασμός επαληθεύεται και από ένα αλμανάκ του 1855-56 που παρουσιάζει τους νέους οπτικούς ως συνεχιστές του Wallet στην ίδια διεύθυνση, ενώ ταυτόχρονα θα συναντήσουμε στοιχεία αυτονόμησης του μεσιέ Hermagis ήδη από το 1845.

Όπως και να έχει πάντως, το 1855 είναι η μεταγενέστερη πιθανή χρονιά που όλες αυτές οι οικογένειες μπορεί να είχαν ακόμη κάποια στενή σχέση συνεργασίας. Τι να πω? Διαλέξτε και πάρτε.

...

 

[chris73]

...



Anyway… Μετά τη διχοτόμηση, Hermagis και Derogy δε θα αργήσουν να αναγνωριστούν τόσο στη πατρίδα, όσο και τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό, παρόλο ότι κανένας τους δεν είχε να παρουσιάσει κάτι πραγματικά νέο, μια πρωτοποριακή δημιουργία για παράδειγμα από άποψη σχεδιασμού, παρά κατασκεύαζαν εξαιρετικά ποιοτικές υλοποιήσεις σε δρόμους που είχαν ανοίξει έως τότε άλλοι συνάδελφοί τους.

Την ίδια στιγμή στον οίκο Hermagis τα πράγματα πήγαιναν καλά και από προσωπικής άποψης. Βλέπετε ο μεσιέ Υάκινθος είχε πια αποκτήσει μια …μοναχοκόρη, την Caroline. Και όταν αυτή ήρθε σε ηλικία γάμου, διάλεξε για γαμπρό ένα τύπο της φαρμακευτικής που ονομαζόταν Jules Fleury.



Τη συνέχεια μάλλον την υποπτεύεστε… Ο γαμπρός θα παραλάβει τη σκυτάλη σχηματίζοντας τη J. Fleury-Hermagis το 1868, όταν δηλαδή ο Hermagis original εγκατέλειψε τα εγκόσμια σε ηλικία μόλις 48 ετών.

Αν και της φαρμακευτικής, στις επόμενες δεκαετίες ο μεσιέ Fleury συνέχισε τουλάχιστον επάξια την παράδοση του πεθερού, και θα τον συναντάμε συχνά μπροστά μας με συγγράμματα, μετάλλια κτλ κτλ, έως και το θάνατό του στο τέλος του 1911.


1893

Καθώς όμως η ιστορία θέλει να επαναλαμβάνεται, ο Jules Fleury είχε αποκτήσει στο ενδιάμεσο και αυτός μια …μοναχοκόρη, τη Lucienne. Ε τώρα καταλαβαίνετε ποιος ανέλαβε όταν ήρθε ο καιρός. Μα ποιος άλλος από τον …γαμπρό, του γαμπρού, του μεσιέ Υάκινθου? Και το όνομα αυτού, Henri Poterin Du Motel.

Βρισκόμαστε όμως εκεί γύρω στον πρώτο παγκόσμιο, και είχαν έρθει για τα καλά οι καιροί που οι Γάλλοι αν και κάποτε πρωτοπόροι της οπτικής τέχνης, τα είχαν βρει πολύ δύσκολα από τους Γερμανούς. Μαζί τους φυσικά και όλος ο υπόλοιπος κόσμος, τόσο από άποψη έρευνας, πρώτης ύλης, όσο και οργάνωσης. Οπότε ίσως να ήταν και αυτός ένας λόγος για τον οποίο ο Du Motel δεν άργησε τόσο να συμπράξει με τον κατασκευαστή Paul Guillaume από την Dijon.



Και έτσι κατά ένα τρόπο με τον οικογενειακώς άσχετο Guillaume -όχι άλλοι γαμπροί!!!- θα παιχτεί η τελευταία πράξη του δράματος, αφού από το 1925 θα αναλάβει ολοκληρωτικά τη Hermagis την οποία και θα παραδώσει μια δεκαετία αργότερα στη SOM Berthiot.

Δεν ήταν όμως το 1935 ακριβώς το τέλος της Hermagis, καθώς η Berthiot διατήρησε το brand για τα επόμενα 20 χρόνια σε κάποιες λίγες επιλεγμένες κατασκευές, όπως για παράδειγμα τους πολύ επιτυχημένους soft focus φακούς Eidoscope.



Εδώ και ένα σχετικό και άσχετο trivia: Στις πρώην εγκαταστάσεις της Hermagis στη Dijon, θα κατασκευαστούν από τη Berthiot όλοι οι ζουμ της σειράς Pan Cinor, φακοί που υπήρξαν το ενδιάμεσο σκαλί στην εξέλιξη των κινηματογραφικών ζουμ μεταξύ των αρχαιότερων Zoomar και των κάπως μεταγενέστερων 10x Angenieux. Σήμερα πια, σε εκείνο το κτήριο έχει την έδρα της μια εταιρία Real Estate που ονομάζεται …Pan Cinor (?!?ε?)


Στη Dijon σήμερα.

Από τα πρώτα χρόνια που σχηματίστηκε, η Hermagis αν και στη πραγματικότητα μια εταιρία κατασκευής οπτικών, θα συμπεριλαμβάνει στους καταλόγους της και ολοκληρωμένες φωτογραφικές κατασκευές βασισμένες όμως συνήθως σε σασί τρίτων.

Το ίδιο συνέβη και με πολλές αδελφές τη κυρίας που βλέπε εδώ, όπου για πρώτη φορά θα τις συναντήσουμε το 1931 σε κατάλογο της ανεξάρτητης ακόμη Hermagis ως «Hermo – Cady». Βέβαια, η συγκεκριμένη της παρουσίασης μας έρχεται κάπου από το 1935, δηλαδή την χρονική στιγμή που μόλις είχε αναλάβει η Berthiot.




Ναυτική Επιθεώρηση 1931. Αν ήσουν και αξιωματικός είχες τσιμπήσει και έκπτωση!
Τώρα που κολλάει στο ίδιο πλαίσιο διαφήμιση εντομοκτόνου δεν γνωρίζω...


Αυτό προκύπτει λόγο της σχετικής ευκολίας χρονολόγησης κάθε φακού Hermagis ανεξάρτητα από την εποχή στην οποία κατασκευάστηκε, καθώς η εταιρεία υπήρξε συνεπέστατη στην αρίθμηση των προϊόντων της, μια τακτική που ακολουθήθηκε και στα χρόνια της Berthiot.

Ο συγκεκριμένος είναι ακόμη ένας φακός τύπου tessar που ευτυχώς κατάφερε να φθάσει τα 90 σε εξαιρετική κατάσταση, και δε βλέπω το λόγο να μην συνεχίσει έτσι για πολλές γενιές ακόμη.


Με τον φακό της ανοιχτό.

Όσο για το σασί της, κατόπιν ενδελεχούς έρευνας προκύπτει ότι προέρχεται από την εταιρεία του Mr. No Money (Wirgin -Presto στη πατρίδα του), ενώ το απλό και παλιομοδίτικο ακόμη και για την εποχή του κλείστρο κατασκευάστηκε από τη Gauthier, μια εταιρία εντός του κύκλου του γερμανικού φωτογραφικού καρτέλ εκείνων των καιρών.

Μα από που προέκυψε το brand SELO (20) στην επένδυση, εντός αυτού του διαμαντιού (ή μπακλαβά)?

Σαν δεν μας έφταναν όλοι οι άλλοι, εδώ στην ιστορία εισέρχονται και οι Άγγλοι (που βαριέμαι αφόρητα), καθώς η Selo ήταν εταιρία αλλά και brand φιλμ του γκρουπ της Ilford, που είχε πρωτοεμφανιστεί το 1930 και στη συνέχεια διέγραψε μια μακρόχρονη και επιτυχημένη πορεία.



Τον ίδιο καιρό μέσω της Wellington & Ward η μητρική Ilford είχε κάνει απόβαση στη Γαλλία, και προσπαθούσε να προωθήσει τα καλούδια της με διάφορους τρόπους. Ένας εξ αυτών ήταν να αναλάβει ορφανές φωτογραφικές σαν την υποφαινόμενη και να τους δώσει ένα «οικογενειακό» όνομα σχετικό με τις δικές της δραστηριότητες.

Τέλος, το «20» κάτω από το Selo είναι αναφορά στο φορμά του φιλμ, και πρόκειται για το αντίστοιχο 120 της Kodak.

Μια απλή φωτογραφική, πολλοί οι επί μέρους εμπλεκόμενοι συντελεστές. Και από γαμπρούς στο παρελθόν άλλο τίποτα!

 

[chris73]

Das AkA!



Δεν είχε τελειώσει καλά-καλά ο πόλεμος, και το Φεβρουάριο του 1946 οι αδελφοί Eugen και Max Armbruster έστησαν την AkA (Apparate & Kamerabau), μια εταιρία κατασκευής φωτογραφικών μηχανών εντός ενός εγκαταλελειμμένου ξενοδοχείου στη λουτρόπολη του Wildbad.

Δε γνωρίζω και πολλά για το παρελθόν τους, αλλά σίγουρα δεν είχαν πέσει έτσι ξαφνικά από τον ουρανό. Ο Eugen προπολεμικά είχε εργαστεί στη Voigtlander, τη Gauthier (με τα κλείστρα), και επίσης είχε συμμετοχή στην εξέλιξη της Robot, ενώ ο αδελφός του Max ήταν του οικονομικού διαθέτοντας ήδη ένα χυτήριο και μια εταιρία κατασκευής εργαλείων.

---(Να διακρίνω τώρα μια προτίμηση στις πόλεις spa? Εντόπισα το χυτήριο στο Wiesbaden, εκεί δηλαδή που δραστηριοποιούνταν και ο Mr. No Money. Ποιος ξέρει? Ίσως να είχαν και κάποια είδους συνεργασία.)---

Κεφάλαια λοιπόν υπήρχαν από τον επιχειρηματία αδελφό, ειδική κατάρτισις καθώς και μια αρκετά ενδιαφέρουσα ιδέα για την πρώτη τους φωτογραφική από τον έτερο του τεχνικού τομέα, οπότε γιατί να μην ξεκινήσουν τη περιπέτεια?



Ξινίλα πλανάται στον αέρα (του βουνού)

Σε όλες τις ιστορίες όμως ο χρόνος όπως και ο τόπος παίζουν σημαντικούς ρόλους, και στη περίπτωση των αδελφών Armbruster οι οιωνοί λόγω των παραπάνω δεν ήταν οι ιδανικότεροι...

Η Γερμανία είχε χωριστεί σε ζώνες κατοχής, και τα προϊόντα της μεταπολεμικής βιομηχανίας της αρχικά μπορούσαν να διατεθούν μόνο στους συμμάχους, οι οποίοι εντωμεταξύ είχαν επιδοθεί σε κυνήγι τεχνογνωσίας και «κεφαλών» ο κάθε ένας στον τομέα του, αλλά και όπου αλλού μπορούσε. Και εκ των συμμάχων, ειδικά οι Γάλλοι πρέπει να διέθεταν τη μεγαλύτερη συσσώρευση ξινίλας εκείνο τον καιρό.

Δεν είναι που το έχει έτσι και αλλιώς το DNA τους, είναι και που ήθελαν να ξεχάσουν πολλά από τη ταπεινωτική ήτα στην έναρξη του πολέμου, την κατοχή, αλλά επίσης και από τη Γιάλτα που δεν τους είχε καλέσει κανείς! Για να υποχωρήσει όμως κάπως η πίκρα, τελικά τους αποδόθηκαν κάποια γερμανικά εδάφη, έτσι για να έχουν και αυτοί να ασχολούνται.



Από άποψη φωτογραφικής βιομηχανίας τώρα, την ίδια στιγμή που οι υπόλοιποι βρήκαν μπροστά στα πόδια τους όσα ορέγονταν προπολεμικά, στους γάλλους έλαχε μια «έρημος». Το μόνο φωτογραφικό κατασκεύασμα που φύτρωνε εκεί προερχόταν από την άγνωστη, μικρή, και νεοσυσταθείσα εταιρία των αδελφών Armbruster … quelle décadence! Η (γαλλική) μύτη τους είχε πέσει στο πάτωμα και δε θα ήθελα καθόλου να είμαι εκεί να βλέπω τέτοια μουτράκια, πόσο μάλλον να είμαι ένας αδελφός Armbruster…

Η κατάσταση λοιπόν ήταν πραγματικά δυσκοίλια, το πρώτο δημιούργημα της AkA όμως δεν τα πήγε τελικά και τόσο άσχημα.

Η Akarette υπήρξε μια αρκετά οικονομική πρόταση στα 35 χιλιοστά, που μπορεί να μην είχε το φινίρισμα ή την προσοχή στη λεπτομέρεια άλλων κατασκευών, διέθετε όμως μια σειρά ποιοτικών και εναλλάξιμων φακών καθώς και κάποια περιφερειακά, δημιουργώντας έτσι ένα εναλλακτικό (με την καλή έννοια) σύστημα σε αυτό το φορμά που τώρα πια βρισκόταν στην εφηβεία του. Όποιος δεν είχε και τόσο βαθιές τσέπες, αλλά από την άλλη δεν ήθελε να κάνει εκπτώσεις στη ποιότητα της φωτογραφικής αποτύπωσης, μπορούσε να επιλέξει την AkA(rette).



Οι πρώτες Akarette αποτύπωναν σε 24x32 χιλιοστά που μπορεί σήμερα να φαίνεται ένα αρκετά περίεργο φορμά, όμως δεν ήταν η μόνη φωτογραφική που κινήθηκε κάποτε προς τα εκεί. Για παράδειγμα, η πρώτη Nikon (τηλεμετρική) και η Minolta 35 της ίδιας εποχής, μέσα από ένα τέτοιο κάδρο «έβλεπαν». Σύντομα όμως επικράτησε το φορμά “Leica” οπότε και οι επόμενες φωτογραφικές των αδελφών Armbruster είπαν να συμπλεύσουν με το ρεύμα.

Επιτέλους μια κάποια ανακούφισις…

Φθάνοντας στο 1949, οι Γάλλοι κατά ένα τρόπο έφευγαν, το μάρκο «αναθεωρήθηκε», μια νέα Γερμανία συστάθηκε, και η εταιρεία παρά το ζορισμένο ξεκίνημα είχε καταφέρει να εδραιωθεί και να μεγαλώσει αρκετά. Όπως είχε διαμορφωθεί η κατάσταση το μέλλον φάνταζε λαμπρό, για αυτό και αναζητούνταν νέες και μεγαλύτερες εγκαταστάσεις δια τις δραστηριότητες της AkA.

Η αρχική σκέψη ήταν να θεμελιωθεί κάτι στον ίδιο τόπο, αλλά οι εκεί αρχές δεν χάρηκαν τόσο με την ιδέα. Εργαζόμενοι με φόρμες να τριγυρνάν, να ξεπροβάλουν πίσω από τα δέντρα αντί για ελαφάκια και να κολατσίζουν στην περιοχή, θα ήταν μια παραφωνία στην ειδυλλιακή εικόνα που αναζητούσαν οι τουρίστες στο Wildbad!



Στο πρόβλημα αυτό, τελικά η λύση βρέθηκε μέσω ενός άλλου μονοπατιού στην κυριολεξία. Βλέπετε ο Eugen όταν δεν σχεδίαζε ή κατασκεύαζε φωτογραφικές επιδιδόταν σε πεζοπορικές περιπλανήσεις, και σε μια από αυτές ήταν που όταν κάθισε να ξαποστάσει έκανε ένα κονέ στο Friedrichshafen που βρίσκεται δίπλα λίμνη Κωστάντζα.

Στα συν της υπόθεσης εκτός από το όμορφο περιβάλλον, ήταν ότι η πόλη διέθετε βιομηχανικό παρελθόν και άρα ειδικευμένους πιθανούς νέους εργαζόμενους για να πλαισιώσουν όσους θα ακολουθούσαν από το Wildbad.

Το Friedrichshafen μεταξύ άλλων υπήρξε ο γενέθλιος τόπος των Zeppelin και αρχικά ένα τμήμα του εργοστασίου αυτού ήταν υποψήφιο για την μετεγκατάσταση, αλλά έτσι όπως είχε γίνει μετά τους βομβαρδισμούς ούτε λόγος. Όμως, μερικές πεζοπορίες και επαφές αργότερα, τελικά η AkA θα βρει νέα στέγη σε μια πρώην σχολή αεροπορίας της Luftwaffe που ήταν παραδίπλα, επάνω στη λίμνη, και βρισκόταν σε μια σχετικααααααά καλή κατάσταση ακόμη.


Καλό είναι μωρέ, θα το φτιάξουμε. (φώτο από τη συλλογή του Martin Kohler)

Εκεί ήταν που από το 1950 έως και το 1954 κατασκευάστηκαν οι Akarette II, δηλαδή όλες οι αδελφές της υποφαινόμενης, αλλά και σχεδιάστηκαν και παρήχθησαν αρκετά νέα μοντέλα στη συνέχεια.

Την Akarette θα διαδεχθεί η Akarelle, μια κατασκευή χωρίς σημαντικές διαφορές από την προηγούμενη εκτός του μοχλού προώθησης του φιλμ. Όσο για την αλλαγή ονόματος, αυτή μάλλον προέκυψε κατόπιν ενστάσεων της Agfa λόγω «συνήχησης» με κάποια δικά της κατασκευάσματα.

Η εταιρία ήταν μικρή αλλά αρχικά τουλάχιστον δεν φαίνεται να έμενε πίσω από ιδέες, παρουσιάζοντας μέσα σε αυτά τα στενά περιθώρια και μερικές αρκετά εξελιγμένες ή και πρωτότυπες κατασκευές.

Μια από της πρωτοτυπίες αυτές, υπήρξε και η τηλεμετρική Akarex ΙΙΙ που για να φέρει με κάθε εναλλαγή φακού και το σωστό σκόπευτρο αποφάσισε να τα αλλάζει και τα δύο μαζί. Αυτό το πράγμα όμως και ακριβό ήταν, και όχι τόσο συμμαζεμένο, οπότε δεν περπάτησε και πολύ.


Akarex III

H ρήξις!

Την ίδια στιγμή κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1950 (3η περίοδος στερεομανίας), η Saywer `s με τα VieMaster εξ Αμερικής αναζητούσε κάποια εταιρία επί ευρωπαϊκού εδάφους που θα κατασκεύαζε μια φωτογραφική για το σύστημά της. Και ο λόγος αυτής της αναζήτησης δεν ήταν άλλος από τους απαγορευτικούς δασμούς που επιβαλλόταν στα Αμερικάνικά προϊόντα όταν περνούσαν τον ωκεανό.

Για αυτό τον σκοπό είχε πλησιάσει την AkΑ όπου ο του τεχνικού τμήματος αδελφός Eugen είχε αρχικά συμφωνήσει, αλλά ο αδελφός Max ήταν κάθετος! «Δεν θέλω ξένα κεφάλαια!» (είπε στα γερμανικά) και κατόπιν τούτου ο καυγάς φούντωσε με αποτέλεσμα ο Eugen να αποσυρθεί και να πάει παραδίπλα εκεί που έφτιαξαν στη συνέχεια και τη μικρή Mec 16.

Όμως έφτανε πια το τέλος της δεκαετίας, οι καιροί άλλαζαν, και η μικρή AkA (πλέον akw) έμενε πίσω (όπως και πολλοί άλλοι γερμανοί δηλαδή). Και τότε ήταν που εμφανίστηκε στη πόρτα της ο ολλανδός Erik Wilkenson της εταιρίας Wilca.



Παραμάσχαλα, ο Erik κουβαλούσε τα σχέδια μιας νέας μίνι φωτογραφικής 16 χιλιοστών τη κατασκευή της οποίας και τελικά ανέθεσε στην akw. Η μικρή προσγειώθηκε στην αγορά ως Wilca Automatic, αλλά το project δεν πήγε καθόλου καλά, με αποτέλεσμα σήμερα μια τέτοια κατασκευή να κατατάσσεται στον κύκλο των σπανιότερων μεταπολεμικών γερμανικών (ή ολλανδικών?) φωτογραφικών.

Το 1960 η εταιρία είχε πια χρεοκοπήσει, και οι όποιες προσπάθειες διατήρησής της μέσα από ένα νέο σχήμα ουσιαστικά απέτυχαν. Μετά το 1963 δεν υπήρχε τίποτα πλέον που να έχει σχέση με την όποια AkA ή akw.

Σήμερα, με το πρώτο ψάξιμο θα συναντήσουμε συχνά το αντιπροσωπευτικότερο μοντέλο της ξεχασμένης AkA, και αυτό είναι η Akarette II που βλέπουμε εδώ.

Μετά από 70 χρόνια όμως η ασθενική επιχρωμίωση συνήθως έχει υποστεί σημαντικές φθορές, ενώ η γενικότερη όχι και τόσο «καλογυαλισμένη» εικόνα της όταν την βλέπουμε από μακριά στα αλήθεια την αδικεί. Δια ζώσης πάλι, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά και αποκαλύπτουν μια πραγματικά συμπαθητική αλλά και στιβαρή κατασκευή.



Το κλείστρο (της Gauthier) είναι σταθερά προσαρμοσμένο στο σώμα και εμπρός του σε μοντούρα έμπνευσης της εταιρίας προσαρμόζονται εύκολα οι μικροί και χαριτωμένοι διαθέσιμοι φακοί.

Επάνω στη φωτογραφική υπάρχουν δύο σκόπευτρα για τους φακούς 50 και 75 χιλιοστών, αλλά υπήρχαν και 35άρηδες, 90άρηδες και άλλοι, για τους οποίους θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί το αντίστοιχο αφαιρούμενο σκόπευτρο επί του «κρύου παπουτσιού».



Τι είπα νωρίτερα? Μετά το 1963 δεν υπήρχε τίποτα που να θυμίζει την AkA?

Αν και προσωρινά κλειστό (?) βλέπω πως το καφέ του πανεπιστημίου Zeppelin ονομάζεται AKA!

 

[cacau]

Πάλι μας "ταξίδεψες"...