Διάθεση ρετρό

[chris73]

Μήπως έχουμε καμιά συγγένεια?
Δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάποια σύνδεση, πάντως την ίδια περίοδο που εμφανίστηκαν οι πρώτες Boltavit, σε σχέδιο του επίσης Νερεμβεργιανού Otto Henneberger θα κυκλοφορήσουν οι μικροσκοπικές όμως απλούστερες Ulca εξ Αμερικής αλλά και υπό άλλες ονομασίες δια μέσου διαφορετικών χωρών, που όλες δείχνουν να βασίζονται σε κάποια κοινή ιδέα.

Επίσης την ίδια χρονιά στην Ιαπωνία θα εμφανιστεί η Boltax, σαφώς επηρεασμένη όχι μόνο στο όνομα από τις κατασκευές Bolten. Συγγένεια? Clopy? Για μία ακόμη φορά ιδέα δεν έχω.


Boltax

Όταν έφθασε ο πόλεμος, ως αμερικανός υπήκοος πλέον ο Mr. John θα χάσει τον έλεγχο της επιχείρησης του στη Γερμανία. Για τον ίδιο όμως λόγο θα μπορέσει να την ανακτήσει και επαναλειτουργήσει πολύ σύντομα μετά το τέλος του, καθώς δεν χρειαζόταν κανενός είδους ...αποναζικοποίηση.

Έτσι η πρώτη μεταπολεμική Photavit (III) άρχισε να κατασκευάζεται το 1946, και διέφερε από την προηγούμενη στο ότι πλέον ο τηλεσκοπικός φακός αντικαταστάθηκε από έναν ελικοειδή μηχανισμό εστίασης. Μέχρι και σε αυτό το μοντέλο, κάθε καρέ δεν αποτυπωνόταν σε σταθερή απόσταση από το προηγούμενο, αλλά αυτή μεγάλωνε καθώς τυλιγόταν στον άξονα της κασέτας όλο και περισσότερο φιλμ σε κάθε προώθηση λόγω του απλού μηχανισμού.



Αυτό το πρόβλημα λύθηκε στην Photavit IV που ξεκίνησε τη ζωή της κάπου στο 1947-48. Είναι το πιο ολοκληρωμένο μοντέλο της σειράς με κάποιες επιπλέον βελτιώσεις από τα προηγούμενα πέραν της προώθησης του φιλμ και αυτό που συναντάμε συχνότερα σήμερα.

Μια τέτοια είναι και η φωτογραφική της παρουσίασης, ενώ κάποια στιγμή εκεί στο 1950-51 θα κυκλοφορήσει ταυτόχρονα και η Photavit V, μια απλοποιημένη έκδοση της IV.


1948. Οι σχεδόν αμέσως επόμενες αδελφές της εικονιζόμενης παραδίδονταν με επιστρωμένους φακούς και επαφή φλας. Αυτή η καημένη πρέπει να είναι από τις τελευταίες που δεν διαθέτει τίποτα από αυτά τα δύο.




Εκτός ότι μπορούσε κάποιος να φορτώσει τις κασέτες της με φιλμ «με το μέτρο», που με λίγο ζόρι μπορούσαν να χωρέσουν περίπου 25 καρέ, μαζί με κάθε Photavit ερχόταν και ένα μηχανάκι που βοηθούσε στη μεταφόρτωση φιλμ από στάνταρ κασέτες 135.



Meanwhile...
Την ίδια περίοδο το αφεντικό στην Αμερική πουλούσε και αγόραζε επιχειρήσεις, επένδυε και ξεκινούσε νέες, έπαιζε γκολφ με τον Billy Graham τον ακολουθούσε σε «σταυροφορίες» ανά τον κόσμο, ενώ κάλυπτε και πολλούς λογαριασμούς του ...(δεν το λέω εγώ αλλά ο ίδιος ο Billy)...



Προσωπικά ως κακόπιστος άνθρωπος, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ αν τα εκατομμύρια του κυρίου Bolten έπαιξαν κάποιο ρόλο για αυτές τις αγάπες, βάζοντας μάλιστα στην εξίσωση και την χρονική στιγμή (1950) της αρχής της στενής τους σχέσης. Ο Billy ήταν ήδη γνωστός, αλλά τότε άρχιζε να γίνεται «Ο» Billy και είχε και πολλά έξοδα (φωτογραφικά άσχετο θα μου πείτε και θα έχετε πολύ δίκαιο...)

Πίσω στο θέμα, μετά το 1950 από την εταιρία θα προκύψουν και άλλες κατασκευές εκτός από τις Photavit.



Όπως η 828, ένα περίεργο πισωγύρισμα στο αδιάτρητο φιλμ 35 χιλιοστών και μάλιστα στο φορμά της Kodak, μια σειρά φθηνών διοπτικών, αλλά και η βραχύβια Photavit 36 (1956-57), που υπήρξε μια εντελώς νέα για την εταιρία τηλεμετρική σχεδίαση με σύστημα εναλλάξιμων φακών, στα χνάρια των Braun Paxette και άλλων παρόμοιων της εποχή που ήταν και της μόδας.

Όμως η φωτογραφική δραστηριότητα της εταιρίας θα σταματήσει το 1957, ενώ η μητρική Bolta (όπως και άλλες εταιρίες στις οποίες βρέθηκε ο κύριος Bolten ανά τους καιρούς) συνεχίζει έως σήμερα μετά από πολλές αλλαγές ιδιοκτησίας, συνεργασίες, ακόμη και σοβαρών σκανδάλων παλαιότερα.



Στον 21ο αιώνα, η Bolta εξειδικεύεται πια στις επιμεταλλώσεις πλαστικών στην αυτοκινητοβιομηχανία, και συνεργάζεται με πολλές γνωστές εταιρίες.

Η μικρή Photavit πάντως έχει πολύ πλάκα, είναι ολοκληρωμένη και πολύ εύχρηστη. Μπορείτε άνετα να την κουβαλάτε παντού, πόσο μάλλον σε μια φωτογραφική τσάντα όπου θα πιάσει λιγότερο χώρο από ένα μικρό φακό, και ποιος θέλει να χαμογελάσει μπορεί να της δώσει μια ευκαιρία και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να πουλήσει το σπίτι του. 80-100 ευρώ είναι αρκετά.



Πάντως στην δική μου περίπτωση, από το φόρτωμα του φιλμ μέχρι και την εμφάνιση όλα πήγαιναν στραβά με δική μου υπαιτιότητα. Θα πρέπει να με χτύπησε άσχημα η ατζαμοσύνη, ή απλά να με αφόρισε ο Graham! Εμένα όμως δεν με νοιάζει γιατί ή μικρή Photavit θα είναι μια από τις πρώτες φωτογραφικές που θα σκέφτομαι να χρησιμοποιήσω όταν μια στο τόσο θα αγοράζω κάποιο φιλμ.


Caffenol. Άντε πες πως έμεινε και μια φώτο από τις 20...:flipout:

 

[cacau]

Απίθανη η μικρή, με βάζει σε σκέψεις παρότι η olympus trip έχει τραβήξει μόλις 12 καρέ...

 

[chris73]

12? Απαράδεκτος για πράκτορας! :flipout:

 

[chris73]

The Frame is Full! Lumiere Eljy



Ο Antoine Lumiere -πατέρας των γνωστών αδελφών, υπήρξε ζωγράφος/φωτογράφος στην Besancon, ενώ μετά το Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο μετακόμισε με την οικογένεια στην Lyon ακολουθώντας και εκεί την ίδια τέχνη.

Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1870, μια μεταβατική φωτογραφικά εποχή, καθώς επιτέλους οι ξηρές φωτογραφικές πλάκες ήρθαν να ανακουφίσουν τον κάθε ταλαίπωρο επαγγελματία και θαρραλέο ερασιτέχνη από τον μπελά του υγρού κολλόδιου.



Οι τεχνολογικές αυτές εξελίξεις πρέπει να φάνηκαν πολύ ενδιαφέρουσες στον κύριο Antoine, τόσο μάλιστα που έστησε το 1883 το δικό του εργαστήρι παραγωγής ξηρών φωτογραφικών πλακών, αναθέτοντας την διεύθυνσή στους ιούς Auguste και Louis, ετών 21 και 19 αντίστοιχα.

Τα αδέλφια μάλλον ενθουσιάστηκαν με τα νέα καθήκοντα και με αρκετή δουλειά θα τελειοποιήσουν το αρχικό προϊόν. Η εμπορική επιτυχία δεν άργησε να έρθει, και αυτό επέτρεψε στον μπαμπά Lumiere να αποσυρθεί για να ασχοληθεί με την πρώτη του αγάπη, δηλαδή τη ζωγραφική, ενώ ξεκίνησε να χτίζει και της βίλες της οικογένειας.



Τα πράγματα ήταν πια σε ένα καλό δρόμο, και οι αδελφοί Lumiere αποφάσισαν να συνεχίσουν αχώριστοι υπογράφοντας όλες τους τις ευρεσιτεχνίες ως δίδυμο, αν και ο Louis ήταν αυτός που θα ασχοληθεί κυρίως με τα φωτο-κινηματογραφικά, ενώ ο Auguste κοιτούσε περισσότερο προς τη βιολογία και τη φαρμακευτική.

Εντωμεταξύ, ο κύριος Antoine τώρα που είχε χρόνο και έκανε και τις βόλτες του, γύρισε μια μέρα από το Παρίσι με κάποιο φιλμ από τη μηχανή του Edison, την οποία οι ιοί Lumiere βρήκαν εξόχως ενδιαφέρουσα. Πάντως αν και τα υπόλοιπα σχετικά με το θέμα είναι ιστορία, ο πατήρ Antoine θεωρούσε τότε πως ο κινηματογράφος δεν ήταν παρά μια άχρηστη εφεύρεση...



Οι αδελφοί Lumiere όμως, μάλλον δεν ήταν γεννημένοι επιχειρηματίες παρά ενθουσιώδεις ερευνητές. Έτσι η κινηματογραφική τους μηχανή και ο κινηματογράφος γενικότερα, ήταν κάτι που τελικά θα αφήσουν στη τύχη τους για να συνεχίσει ο κάθε ένας να ασχολείται με τα ενδιαφέροντά του.

Τουλάχιστον το εργοστάσιο φωτογραφικών αναλώσιμων που έφθασε να γίνει ένα από τα σημαντικότερα της Ευρώπης παρείχε τους απαραίτητους πόρους στην οικογένεια, αν και εδώ θα συναντήσουμε το εξής παράδοξο: Ποτέ από τη Lumiere, την εταιρία όπου ξεκίνησε ο κινηματογράφος όπως τον γνωρίσαμε, δεν κατασκευάστηκε κινηματογραφικό φιλμ 35 χιλιοστών.



Οι θαυμαστές έγχρωμες πλάκες Autochrome υπήρξαν το καμάρι της έρευνας του Louis. Ξεκίνησαν να παράγονται εμπορικά το 1907, και ενώ η εταιρία σύντομα δεν μπορούσε να καλύψει την παγκόσμια ζήτηση, τα πράγματα από άποψη διεθνούς ανταγωνισμού δεν ήταν και τόσο εύκολα εκείνο τον καιρό.

Και κάπου εκεί ήταν που τους προσέγγισε ο Mr. Kodak για μια συνεργασία, που όμως δεν ευδοκίμησε. Γιατί?


1937

Σύμφωνα με τους Lumiere, ο Eastman τους πρόσφερε μόνο 19εκ. ενώ αυτοί ζητούσαν 25. Κατά τον κύριο Kodak από την άλλη, οι Γάλλοι αδελφοί θα αποτελούσαν φρένο στην ανάπτυξη της εταιρίας με τις αρτηριοσκληρωτικές τους ιδέες. Προσωπικά πιστεύω ότι και τα δύο έχουν μια βάση. Στο κάτω-κάτω ο αμερικάνος πήγε να βγάλει δολάρια, όχι να παίζει.




Φωτο-μουσικά εποχής
...

 

[chris73]

...

Συνάντηση Τιτάνων!

Η πίεση όμως παρέμενε, και έτσι το 1911 οι Lumiere θα συνασπιστούν με τον κύριο Joseph Jougla, ένα σοβαρό εγχώριο ανταγωνιστή, σχηματίζοντας την UPI (Union Photographique Industrielle - Ets LUMIERE et JOUGLA combine).



Ο μεσιέ Ζουγκλάς υπήρξε νομίζω μηχανικός δρόμων και γεφυρών πριν ξεκινήσει και αυτός το 1883 την δική του διαδρομή στα φωτογραφικά, αρχικά συνεργαζόμενος με τον ζωγράφο/φωτογράφο Francois Emile Graffe.



Ο Graffe πάλι μέχρι εκείνο τον καιρό, ήταν ένας από τους γνωστούς φωτογράφους των Παρισίων. Μάλιστα για κάποιο διάστημα είχε συνεργαστεί με τον κύριο Graffe και ο Πειραιώτης Σόλων Βάθης. Ο τελευταίος είχε μετακομίσει στα Παρίσια ακολουθώντας καριέρα λαμπρή, και ήταν αδελφός του Ξενοφώντα τον οποίο είχαμε συναντήσει παλιότερα εδώ.



Η Graffe-Jougla, (ή σκέτο Jougla από το 1900, χρονιά που ο κυρίος Graffe άφησε τα εγκόσμια ) υπήρξε μια από τις πρώτες εταιρίες παραγωγής κινηματογραφικού φιλμ στον κόσμο μαζί με την Kodak, ενώ κατασκεύαζε και έγχρωμές πλάκες ανταγωνιστικές των Autochrome, φωτογραφικές μηχανές και επιπλέον βρισκόταν στο Παρίσι.



Αυτό το τελευταίο σίγουρα ήταν σημαντικό για τους Lumiere, καθώς με τη σύμπραξη αυτή όχι μόνο γλύτωσαν από ένα ανταγωνιστή αλλά απέκτησαν και πρόσβαση στη πρωτεύουσα.

Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια υπήρξε η άποψη της Jougla την προ-Lumiere εποχή, σχετικά με τη διαφήμιση. Προφανώς για να μας δείξει ότι η φωτογραφία δεν ήταν πια μόνο ένα αντρικό προνόμιο, στις διαφημίσεις της θα συναντήσουμε γυναίκες, παιδιά, και άλλους «αναξιοπαθούντες» να ασχολούνται με αυτό το μέσο. Μα είναι τόσο απλό!





Το 1927 υπήρξε η χρονιά που θα έρθει και η σειρά του κυρίου Jougla να αφήσει αυτό τον κόσμο. Τότε κάθε παραγωγή φωτογραφικών αναλώσιμων σταμάτησε στις εγκαταστάσεις των Παρισίων, για να ξεκινήσει εκεί η κατασκευή φθηνών φωτογραφικών μηχανών από την εταιρία που πλέον ονομαζόταν Lumiere.


1939

Ίσως οι περισσότερο ενδιαφέρουσες φωτογραφικές που κατασκευάστηκαν ποτέ από την Lumiere υπήρξαν οι Eljy, με το πρώτο μοντέλο να εμφανίζεται στην αγορά το 1937.

Οι μικροσκοπικές Eljy είναι πιθανό να πήραν το όνομά τους από τα αρχικά Lyon-Joinville, και φόρτωναν ένα ειδικό φίλμ πλάτους 30 χιλιοστών σε καρούλι μετά χάρτου, που απέδιδε 8 καρέ των 24Χ36 χιλιοστών. Full Frame δεν είπαμε?



Μετά την «standard» Eljy θα εμφανιστεί στην αγορά και η «Super», που είναι και το μοντέλο της παρουσίασης. Όμως το μόνο «σούπερ» που έχει σε σχέση με την «απλή» είναι το φινίρισμα χρωμίου, ενώ όλες οι μικρές που θα κυκλοφορήσουν τα επόμενα χρόνια μέχρι και το 1951 όπου και αντικαταστάθηκαν από την Eljy Club, δεν έχουν καμία ουσιαστική διαφορά μεταξύ τους παρά μικρές αλλαγές στο κλείστρο, ενώ προς το τέλος της παραγωγής τους απέκτησαν επιστρωμένους φακούς και επαφή φλας.



Ο μυστηριώδης φακός αγνώστου πατρός και εστιακής (κάπου 45-50mm), είναι τριών στοιχείων και όχι τόσο hi-fi από όσο μπόρεσα να διακρίνω.

Όλες οι μικρές ερχόταν με το δικό τους ντεκλασέρ, ίσως ως ένα βοήθημα στον χειρισμό για την αποφυγή κουνημάτων μια και δεν είναι και τόσο εύκολο να τις κρατήσει κανείς σταθερά. Από την άλλη εστιάζουν κοντά μέχρι το μισό μέτρο, κάτι που ίσως έφερνε στη Lumiere ένα άγχος για το σφάλμα παράλλαξης, οπότε φρόντισαν να υπάρχει και δυνατότητα αντίστοιχης μετακίνησης του σκοπεύτρου...



Δοκίμασα να προσαρμόσω φιλμ στα μέτρα της αλλά ζορίστηκα στα σκοτεινά και τα παράτησα. Τελικά φόρτωσα ένα κομματάκι ακτινογραφικού φιλμ με αποτέλεσμα να επιστρέψω με την παρακάτω θεσπέσια φωτογραφία! :flipout:



Προς το τέλος της δεκαετίας του 50 η κατασκευή φωτογραφικών μηχανών θα σταματήσει, και η Lumiere θα συνεργαστεί με την Ελβετική Tellko. Την επόμενη δεκαετία Tellko, Lumiere αλλά και αργότερα η Illford θα απορροφηθούν από την επίσης Ελβετική Ciba. Έκτοτε, ακόμη και έως σήμερα, όπου μπορεί να εμφανίστηκε/εμφανίζεται το όνομα Lumiere, ουσιαστικά μιλάμε για την Illford France.


Ή στραβός είν' ο γιαλός κτλ...

Η συγκεκριμένη μικρή της παρουσίασης γεννήθηκε το 1941, και αυτό το γεγονός υπήρξε η αφορμή της παρακάτω τρομερής φωτογραφικής υλοποίησης! :slapface:

 

[chris73]

British Salad...

Αυτοί οι Άγγλοι πολύ με κουράζουν για αυτό και τους απέφευγα εδώ και χρόνια.



Ποια «αρωγή και ευδοκίμηση» μου λες? (για να δω ηλικίες..) Ο πραγματικός εφιάλτης κάθε εξεταζόμενου στις πανελλαδικές θα ήταν ένα θέμα σχετικά με την ιστορία, τη διαδρομή, τις συγχωνεύσεις, τις συνεργασίες και τις σχέσεις γενικότερα ανάμεσα σε ένα πλήθος βρετανικών εταιριών που δραστηριοποιήθηκαν στον φωτογραφικό χώρο από τα πρώτα χρόνια της φωτογραφίας μέχρι και την δεκαετία του 1950.



Τέλος πάντων, θα συναντήσουμε την απαρχή μιας από τις ρίζες του κακού το 1834, όταν ο George Houghton και ο Antoine Claudet αποφάσισαν πως ήταν μια ωραία εποχή για να φτιάξουν τζάμια.


1839

Με την ανακοίνωση της τεχνικής της Δαγεροτυπίας η εταιρία θα δραστηριοποιηθεί και στον φωτογραφικό χώρο (όπου όπως έχουμε ξαναπεί ειδικά οι Άγγλοι έπρεπε να πληρώνουν δικαιώματα για την χρήση της...) μέχρι που το 1876 θα σχηματιστεί η Houghton & Son. Όμως επειδή προφανώς υπήρξαν και άλλοι υιοί το 1892 θα μετονομαστεί σε Houghton & Sons.


1925

Η αρχή του 20ου αιώνα θα βρει την Houghton να κατασκευάζει φιλμ και φωτογραφικές, ενώ το 1904 θα απορροφήσει διάφορους μικρούς κατασκευαστές και μεταπωλητές φωτογραφικών ειδών (Holmes Brothers, A. C. Jackson, Spratt Brothers και Joseph Levi and Co).

Η μικρές και μεγαλύτερες Klito αλλά και η Ensignette –η τελευταία μια από τις μηχανές που εμπίπτει στην οικογένεια της «φωτογραφικής του φαντάρου», υπήρξαν δύο καλοπουλημένα μοντέλα της εταιρίας, ενώ περί το 1910 θα προκύψει και η μικρούλα Ticka, φωτογραφική καμουφλαρισμένη να ομοιάζει με ρολόι τσέπης για εργασίες κατασκοπίας...





Τον ίδιο καιρό θα εμφανιστεί το logo Εnsign, όπου αρχικά υπήρξε το μπράντ των φιλμ της Houghton, ενώ το 1915 θα συνεργαστεί με την W. Butcher and Sons -εταιρία του χώρου από το 1866, συνεχίζοντας όμως να δραστηριοποιούνται ο κάθε ένας με το δικό του όνομα και διακριτές διαφοροποιήσεις.


1930 σε διάθεση καλοκαιρινή!

Και καθώς η Butcher ήταν κυρίως μεταπωλητής με τις περισσότερες «κατασκευές» της να προέρχονται από την Γερμανία, η χρονική στιγμή ήταν πολύ καλή για μια τέτοια σύμπραξη.
Το 1926 θα υπάρξει ολική συνένωση των δύο αυτών εταιριών με την δημιουργία της Houghton-Butcher (Great-Britain) Ltd, με τον κλάδο πωλήσεων να ονομάζεται Ensign από το 1930, όνομα κάτω από το οποίο θα γίνεται η διάθεση των κατασκευασμάτων της Houghton-Butcher έως και το τέλος του πολέμου.


1925


Κάνει και για τον κορωνοιό...

To 1945 η εταιρία συνεργαζόμενη με την Elliott & Sons, κατασκευαστή των φιλμ Barnet θα σχηματίσει την Barnet Ensign, ενώ το 1948 στον κύκλο των χαμένων ποιητών θα εισέλθει και η Ross, εταιρία οπτικών από το 1830, ώσπου θα φθάσουμε στο 1954 για να δούμε την Ross-Ensign.





...

 

[chris73]

1920

Τα παιδιά και εγγόνια του George Houghton θα φθάσουν την εταιρία μέχρι το 1961, χρονιά που θα σταματήσει κάθε δραστηριότητά της.



Σε όλη αυτή τη διαδρομή πολύ συχνά θα συναντήσουμε στις κατασκευές των παραπάνω και οπτικά των αδελφών Aldis.

O Hugh Lancelot Aldis, πριν σχηματίσει μαζί με τον μικρό του αδελφό Arthur το 1901 την Aldis Bros., είχε εργαστεί στην Dallmeyer «χαρίζοντας» της πριν αποχωρήσει μια πολύ επιτυχημένη σχεδίαση γνωστή ως «Dallmeyer Stigmatic».


1918. Συγνώμη για το μακρινάρι αλλά αυτοί μια ζωή αδιόρθωτοι. Τους έφαγε ο πατριωτισμός. Το μέλλον όμως έδειξε πως θα εξακολουθούν να είναι ουραγοί. Άσε που ο περισσότερο αναγνωρισμένος "Άγγλος" οπτικός είχε γεννηθεί Γερμανός (Dallmeyer) :flipout:

Στη συνέχεια, οι εξελιγμένες σχεδιάσεις του κυρίου Hough σε περισκόπια και σκοπευτικά θα βρουν ευρεία εφαρμογή στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου με συνέπεια την γιγάντωση της εταιρίας. (πολλές βρετανικές εταιρίες τα οικονόμησαν και εξελίχθηκαν τότε. Να είναι καλά ο πόλεμος δλδ που ξύπνησαν έστω και με το ζόρι.)

Ο Arthur Aldis από την άλλη, υπήρξε ο σχεδιαστής μια εξελιγμένης λάμπας σημάτων φωτός (πχ από ένα πλοίο σε κάποιο άλλο) γνωστής, αλλά και σε χρήση έως σήμερα με το όνομα «Aldis Lamp» (κάτι σαν το «τεφάλ» που λέμε).


1925

Από το τέλος της δεκαετίας του 1950 η δαιδαλώδης διαδρομή της εταιρίας μέσω εξαγορών και συγχωνεύσεων είναι τέτοια που από μόνη της θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο διδακτορικής διατριβής οπότε δεν είναι και του παρόντος ούτε βγάζει και κανένα νόημα...





Η μικρή 6Χ9 Klito πρέπει να κατασκευάστηκε κάπου στο μέσο προς τέλος της δεκαετίας του 1910. Αν και εξαρχής δεν δημιουργήθηκε για να εντυπωσιάσει αλλά απλά για να καλύψει τις ανάγκες ενός snap shooter, αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα μπορούσε να αποδίδει τουλάχιστον οπτικά πολύ καλύτερα.





Το ίδιο ισχύει και για την μεγαλύτερη φωτογραφική της παρουσίασης. Τυπική κατασκευή του τέλους της δεκαετίας του 1920 και τυπικού φορμά 9x12. Ούτε εδώ ο φακός με εντυπωσίασε, και δεν ξέρω ο κύριος Hough τι θα είχε να μας πει επ’ αυτού...


Aldis

Τέλος, ακόμη και όταν δεν υπερτερεί στην ουσία, ως Βρετανός κάποιος ΟΦΕΙΛΕΙ να ξεχωρίζει...



...έστω απλά χρησιμοποιώντας ένα πρωτότυπο για την εποχή χρώμα στην εσωτερική επένδυση της θήκης μεταφοράς! Ούτε το μωβ -απόχρωσης γραφείου τελετών που έκανε θραύση τότε χρησιμοποίησαν, ούτε πράσινο, ούτε μπλε ή κόκκινο που ερχόταν αμέσως μετά στις προτιμήσεις. Ένα καφε-πράσινο όμως σίγουρα τους έκανε ξεχωριστούς!

Άντε βρε! :slapface:

 

[chris73]

Ο Krauss στη Στουτγάρδη (...γιατί ο άλλος ήταν στο Παρίσι).



Ο Ευγένιος, και ο Γουσταύος–Αδόλφος Krauss ήταν δύο αδέλφια από τη Στουτγάρδη, όμως ο πρώτος είχε ξενιτευτεί στα Παρίσια, όπου και το 1882 ίδρυσε μια επιχείρηση οπτικών και φωτογραφικών.

Η προσπάθεια αυτή δεν άργησε να εξελιχθεί από άποψη τόσο μεγέθους όσο και κύρους, ενώ με το πέρασμα των χρόνων η εταιρία είχε να επιδείξει πολλές πχιοτικές και ενδιαφέρουσες κατασκευές.



Επίσης σχεδόν από την ίδρυσή της υπήρξε ένας από τους επιλεγμένους κατασκευαστές ανά τον κόσμο -και ο μοναδικός στη Γαλλία- όπου παρήγαγε οπτικά με άδεια της Zeiss. Μια συνηθισμένη τακτική από την τελευταία εκείνα τα χρόνια καθώς δεν πολυσκοτιζόταν, ούτε μάλλον προλάβαινε να κατασκευάζει η ίδια τα προϊόντα της για τις ξένες αγορές.

Πίσω στη πατρίδα, το 1895 ο έτερος αδελφός Krauss θα ξεκινήσει την δική του αποκλειστικά εμπορική εταιρία φωτογραφικών στη Στουτγάρδη, που σύμφωνα με τα γραφόμενα υπήρξε και η πρώτη στον τόπο εκείνο.



...τα γραφόμενα όμως δεν πηγαίνουν και πολύ παρακάτω, παρόλο που η επιχείρηση συνέχισε να υφίσταται έως το 1991 όταν και πωλήθηκε από την τρίτη γενιά Krauss.



Πίσω στα χρόνια του παππού Γουσταύου, εκτός από μια εποχή στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα όπου συνεργάστηκε με την (Carl) Pfann από τη Ζυρίχη, υπήρξε και μια περίοδος 10-12 χρόνων ξεκινώντας από το 1923, όπου από την εταιρία προέκυψαν και κάποιες φωτογραφικές κατασκευές, λίγες σε αριθμό, που δείχνουν όμως να έγιναν με πολύ φροντίδα. Μάλιστα, ο κύριος Γουσταύος ήταν αυτός που μας χάρισε τη δεύτερη σοβαρή προσπάθεια για την κατασκευή μια φωτογραφικής στα 35 χιλιοστά μετά τη Leica.



Ήταν το 1931 και η εξαιρετική Krauss Peggy I θα προλάβει την Contax της Zeiss που όπως έχουμε δει θα παρουσιαστεί ένα χρόνο αργότερα, ενώ από το 1932 η γλυκούλα Peggy θα διατίθεται και σε τηλεμετρικό μοντέλο.



Αν και ειδικά η Peggy θα μπορούσε να γνωρίσει σοβαρή εξέλιξη και ίσως ακόμη να υπάρξει το 3ο ολοκληρωμένο σύστημα στην ιστορία των 35 χιλιοστών, τελικά για άγνωστους λόγους που φαντάζομαι όμως έχουν να κάνουν με το μέγεθος και την ικανότητα παραγωγής και εξέλιξης στην κατά βάση εμπορική εταιρία του παππού Γουσταύου, σύντομα η γερμανική Krauss θα περιοριστεί ξανά μόνο στο εμπόριο σταματώντας κάθε παραγωγή.

Να για παράδειγμα μια Kodak Retina 119 (1936-38) που πέρασε κάποτε από τα χέρια μου και είχε πωληθεί δια μέσου κάποιου καταστήματος στην Στουτγάρδη.



Και μπορεί να προσπάθησα να γράψω παραπάνω από δύο γραμμές μήπως και γεμίσω καμιά σειρά, στην πραγματικότητα όμως δύο γραμμές είναι και το μόνο που μπορεί να βρεθεί στον ιστό σχετικά με το σημερινό θέμα.





Κάποια στιγμή όμως κατάλαβα, ότι η τρίτη γενιά Krauss όχι μόνο ζει ανάμεσα μας :grandpa: ,αλλά υπήρξε αρκούντως παραγωγική και με μια ενδιαφέρουσα διαδρομή που φθάνει μέχρι τις μέρες μας. :grinning-smiley-043

Ο εγγονός Dr. (δις) Rolf H. Krauss γεννημένος το 1930 και κάτοικος Στουτγάρδης, είχε αναλάβει από το 1956 τις επιχειρήσεις τις οικογένειας, ενώ μετά το 1991 όπου και τις πούλησε φαίνεται πως δεν είχε κανένα σκοπό να βγει στη σύνταξη.



...

 

[chris73]

Ήδη από τη δεκαετία του 70 υπήρξε πρόεδρος του τμήματος ιστορίας της γερμανικής φωτογραφικής κοινότητας , είχε γράψει βιβλία κτλ κτλ, ενώ μετά τα 61 που ησύχασε και από την εταιρία φρόντισε να πάρει ακόμη ένα διδακτορικό, να γίνει λέκτορας και να συνεχίσει γενικά να είναι δραστήριος. Επίσης όπως καταλαβαίνω πρέπει να είχε μια τρέλα με τις συλλογές που κρατούσε από τα νεανικά του χρόνια (πολύ μαζώχτρας με δυο λόγια ...)



Ήταν ξημερώματα μιας Κυριακής όταν εντόπισα ένα e-mail του ενενηντάχρονου σήμερα θείου Rolf, και μέσα στην απελπισία μου που δεν μπορούσα να εντοπίσω σχεδόν καμιά πληροφορία για την επιχείρηση, του έγραψα αν μπορούσε με κάποιο τρόπο να βοηθήσει έναν απελπισμένο χομπίστα...



Λίγο μετά το μεσημέρι ο θείος Rolf μου απάντησε ευχαριστώντας με για το ενδιαφέρον, και με παρέπεμψε αν ήθελα να μάθω περισσότερα σχετικά με τους αδελφούς παππούδες Krauss, σε κάποιες σελίδες του τελευταίου του βιβλίου που εκδόθηκε πέρσι με τίτλο σε ελεύθερη (δική μου) μετάφραση «Συλλέγω άρα υπάρχω». (?)

Μόνο που το βιβλίο δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη στα αγγλικά, πράγμα που φυσικά με απέτρεψε από το να το αγοράσω, οπότε και δεν πιάσαμε κανένα νέο ψάρι. Τουλάχιστον στο μέλλον θα ξέρουμε που να ψάξουμε...

Εντωμεταξύ η φωτογραφική που βλέπεται είναι μόλις 1-2 χρόνια νεώτερη του δόκτορος Rolf.



Η Rollette εξελίχθηκε ελαφρώς με την πάροδο των χρόνων και αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί το δεύτερο μοντέλο. Παραγόταν σε δύο φορμά, για φιλμ 127 αλλά και για το ξεχασμένο σήμερα 129.

Το 129 φιλμ ως μέγεθος (2x3 ίντσες, ή 5x8cm ανάλογα με την πλευρά του καναλιού που βρισκόσουν) τοποθετείται μεταξύ των 127 και 120. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά από την Kodak το 1912 για λογαριασμό ενός μοντέλου της Ensign, ενώ στη συνέχεια και άλλοι κατασκευαστές φιλμ αλλά και φωτογραφικών θα ακολουθήσουν στη κατηγορία.



Ήδη όμως από τη δεκαετία του 1930 το συγκεκριμένο φορμά φαινόταν καταδικασμένο, και μαζί με αυτό και οι άτυχοι φωτογράφοι που είπαν να το ακολουθήσουν., ενώ η Kodak σταμάτησε οριστικά την παραγωγή του το 1951.

Εντωμεταξύ, κάποιες προπολεμικές Ιαπωνικές Rollette της Hansa (εμπορική εταιρία μέσω τις οποίας έγινε και η διάθεση των πρώτων Canon στην αγορά) δεν έχουν καμία σχέση πέρα από το όνομα με τα κατασκευάσματα της Στουτγάρδης.

Δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς τον λόγο, αλλά βλέποντας από κοντά την μικρή Rollette έχω ενθουσιαστεί. Ίσως και να είναι οι αρμονικές αναλογίες σε σχέση με το συνολικό μέγεθος.(ε?)



Άλλη ευχάριστη έκπληξη ο φακός αγνώστου πατρός που την συνοδεύει. Υπήρξε η οικονομικότερη εναλλακτική όταν οι κατασκευές του κυρίου Krauss δεν εφοδιαζόταν –κυρίως- με φακούς της Zeiss (τους γερμανικούς, όχι του αδελφού του φυσικά), και κατάφερε να φθάσει μέχρι τις μέρες μας χωρίς την παραμικρή γρατζουνιά ακόμη και αν τον ανέσυρα κάτω από «κιλά» σκόνης.



...και σε γνήσιο ερπετό...


Φαίνεται πως είναι τύπου Tessar, και παρά τα αρκετά παράσημα στο εμπρός στοιχείο του που προκλήθηκαν το πιθανότερο από κάποιους ύπουλους μύκητες, μπορεί να αποδώσει πολύ καλά ακόμη και σήμερα.



Flat Jpeg από τη φωτογραφική χωρίς καμιά άλλη επεξεργασία.




Και ένα φεγγάρι σε timelapse.

https://www.youtube.com/watch?v=gIsCf9z8Jds&feature=youtu.be

Να μας έλεγε και τίποτα παραπάνω ο θείος Krauss...

 

[cacau]

Όμορφη παρουσίαση όπως πάντα! Κάτι μου θυμίζει αυτή η μηχανή, πρέπει να είχε "πρωταγωνιστήσει" σε κάποιο καρτούν αλλά δεν θυμάμαι... Ντόναλντ Ντακ+Σκρούτζ ή Τεν Τεν?

 

[chris73]

? Λες ε? Τώρα θα με βάλεις να ψάχνω!

 

[cacau]

Ήταν μια ειδική έκδοση, που ρύθμιζες την παρελθούσα χρονολογία που ήθελες, τράβαγες φωτογραφία και σου έδειχνε πως ήταν η σκηνή τότε. Δεν θυμάμαι όμως αν ήταν εφεύρεση του Καθηγητή (Τεν τεν) ή του Κύρου (Ντόναλντ)...

 

[chris73]

Μετά τη Bolex: Bolsey


Red Dot σου λέει ο άλλος...

Bolex εδώ, Bolex εκεί, όμως για τον Ουκρανοεβραίο Yacov Bogopolsky ή Jacques Bolsky, ή Bolsey (ενίοτε και Boolsky) υπήρξε δημιουργική δραστηριότητα πριν αλλά και μετά από τη Bolex. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:



Ήταν το 1913-14 όταν ο δεκαοχτάχρονος Yacov έφτασε στη Γενεύη για να σπουδάσει φαρμακοποιός ακλουθώντας τα χνάρια του πατέρα του. Και καθώς από μικρός είχε μια κλήση στη ζωγραφική, γλυπτική αλλά και ένα ενδιαφέρον για τη φωτογραφία, ο νεαρός Bogopolsky χρησιμοποίησε αυτά τα ταλέντα για να πληρώνει λογαριασμούς κατά τη διάρκεια των σπουδών του.



Όμως εκτός από χρόνια σπουδών για τον ίδιο, εκείνες οι εποχές ήταν και πολύ περίεργες, καθώς από την μια είχαμε ένα παγκόσμιο πόλεμο και από την άλλη την Ρωσική Επανάσταση. Οι συγκυρίες λοιπόν χώρισαν αναγκαστικά την οικογένεια, που θα αντιμετωπίσει παρόμοιες καταστάσεις και τις δεκαετίες που ακολούθησαν με τον επόμενο πόλεμο και τις διώξεις σε Σοβιετική Ένωση και Ευρώπη.

Εντωμεταξύ, και μέσω όλων αυτών των νεφών, το ενδιαφέρον του Bolsky είχε πια στραφεί στον κινηματογράφο με αποτέλεσμα το 1923 να παρουσιάσει την κινηματογραφική λήψης αλλά και προβολής 35 χιλιοστών Bol.



Η Bol αμέσως προκάλεσε το ενδιαφέρων τραπεζών και επενδυτών, και με την βοήθεια του Ελβετού επιχειρηματία Charles Haccius ο κύριος Jacques είχε την ευκαιρία να συνεχίσει την εργασία του επάνω σε πολλές και διάφορες ιδέες που κατέβαζε το κεφάλι του.

Περισσότερο γνωστή και επιτυχημένη αυτών υπήρξε η 16άρα κινηματογραφική Bolex, που όπως έχουμε ήδη δει, σύντομα απέκτησε και εξέλιξε περεταίρω η Paillard με την συμμετοχή και του ίδιου του Bogopolsky. Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε το κινηματογραφικό παράρτημα της Paillard που ονομάστηκε Paillard-Bolex.



Φθάνοντας το 1935 ο Bolsky θα αποχωρίσει από την Paillard και θα καταπιαστεί με τον σχεδιασμό μιας reflex φωτογραφικής 35 χιλιοστών για την Ελβετική Pignons.

Η Pignons πάλι έως τότε ουδεμία σχέση είχε με τα φωτογραφικά καθώς κατασκεύαζε εξαρτήματα ρολογιών, τελικά όμως το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας ήταν η γέννηση της Alpa, που εμφανίστηκε αρχικά δειλά μέσα στον πόλεμο για να εξελιχθεί στη συνέχεια στην ελβετική απάντηση σε Leitz και Zeiss σχετικά με το θέμα του μίνι φωτογραφικού φορμά.



Όμως βρισκόμαστε πια στο 1939 και ο Bolsky θα πρέπει να σκέφτηκε πως ήταν καιρός να εγκαταλείψει την Ευρώπη για ένα μέρος περισσότερο ασφαλές, οπότε και μετακόμισε στη Αμερική αλλάζοντας και πάλι το όνομά του σε Bolsey (final surname version).

Νέα πατρίδα, νέα υπηκοότητα που -δεν είχε αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια στην Ελβετία- και μια νέα εταιρία, που στα χρόνια του πολέμου θα συνεργαστεί με το στρατό για τον σχεδιασμό και υλοποίηση διάφορων οπτικών κατασκευών.



Στα χρόνια της σχετικής ειρήνης που ακολούθησαν από τη Bolsey θα προκύψουν αρκετές φωτογραφικές και για την πολιτική αγορά. Ανάμεσα σε ψεύδο-TLR, συμβατικές φωτογραφικές 35 χιλιοστών και διάφορα άλλα, η σειρά Β ήταν αυτή που ξεχώρισε κάπως. Πρωτοεμφανίστηκε το 1947 και εξελίχθηκε έως το 1956 που ο κύριος Jacques θα παραδώσει την Bolsey στην Wittnauer, ρολογο-εταιρία που υφίσταται και σήμερα ως brand της Bulova.

Αυτή η τελευταία θα συνεχίσει για κάποιο διάστημα την προώθηση των εμπνεύσεων του Bolsey, συμπεριλαμβανομένης της ξεχασμένης σήμερα εξαιρετικά μικρής κινηματογραφικής/φωτογραφικής 8 χιλιοστών Bolsey 8.


Bolsey 8 από το ντοκιμαντέρ της δισέγγονης του κυρίου Jacques

Ο δημιουργός τους όχι όμως πως αποσύρθηκε, αλλά έως τον ξαφνικό του θάνατο το 1962 συνέχισε να εργάζεται επάνω σε νέες ιδέες και ειδικά στην εξέλιξη ενός ηλεκτρικού αυτοκινήτου.




...

 

[chris73]

...



Το δεύτερο μοντέλο της σειράς Β που βλέπεται εδώ κατασκευαζόταν από το 1949 έως το 1956, και στην Αμερική θα πρέπει να πήγε αρκετά καλά αν κρίνουμε από την διαθεσιμότητα του σήμερα σε εκείνη την ήπειρο, πράγμα που όμως δεν ισχύει και για τα μέρη μας. (Δεν νομίζω να κυκλοφόρησε ποτέ στην Ευρώπη άλλωστε.)

Βλέποντάς την από κοντά θα έλεγα πως αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα, ενώ δεν είμαι και πολύ σίγουρος σχετικά με το τι ήθελε να πει ο ποιητής-Bolsey όταν αποφάσισε να την υλοποιήσει, αν και ίσως να βασίζεται σε μια ενδιαφέρουσα αρχική ιδέα.



Μια Β-Β2 κτλ Bolsey κόστιζε τα χρόνια εκείνα περίπου όσο μια Retina I, και ναι, πρόσφερε σε σχέση με την τελευταία την δυνατότητα χρήσης ενός συνδεδεμένου με τον φακό αλλά διαχωρισμένου από το σκόπευτρο τηλέμετρου , αλλά από εκεί και μετά?

Οκ, ας συμπεριλάβουμε στα καλά και το σασί της που δείχνει κατασκευασμένο με φροντίδα και από ποιοτικό κράμα αλουμινίου. Όλα τα υπόλοιπα είναι όμως είναι άνισα. Ούτε καμιάς εξαιρετικής ποιότητας μηχανισμοί, κλείστρο και φακός της Wollensak* χωρίς ιδιαίτερες δυνατότητες, και η τηλεμέτρηση ακόμη δεν ήταν και η καλυτερότερη.



Τέλος σε βάθος χρόνου, το κατά τα άλλα εξαιρετικής επεξεργασίας σασί αλουμινίου σήμερα θα βρεθεί συνήθως σε όχι και τόσο ελκυστική κατάσταση, καθώς η αρχική προστασία λάκας πλέον έχει παραδώσει το πνεύμα σε μεγάλο βαθμό, αφήνοντας εκτεθειμένο το κράμα να οξειδώνεται. (Α! εγώ αυτά τα προσέχω 70 χρόνια αργότερα...) Συγνώμη κύριε Bolsey, αλλά ως χρήστη από το μέλλον το συνολικό πακέτο δεν με πείθει.


Και σε reflex-o-τηλεμετρική

Και ποιος ξέρει πάλι τι άκρες είχε αποκτήσει στον στρατό τα προηγούμενα χρόνια ο εφευρέτης-κατασκευαστής Bolsey ώστε να καταφέρει πολλές από τις φωτογραφικές του να υπηρετήσουν σε διάφορα σώματά του.




Και για να πας και για να μην πας στρατό οι γνωριμίες μάλλον πάντα είναι χρήσιμες...

Ίσως εκείνα τα χρόνια στις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ να υπήρξε μια καλλιτεχνική, πρωτο-λομογραφική θα έλεγα διάθεση, καθώς η έντονη βινιέτα και η χαμηλή ανάλυση του φακού, σε συνδυασμό με τους αμφιβόλου ποιότητας και αξιοπιστίας μηχανισμούς, σίγουρα θα απέδιδε έναν άλλον αέρα στις στρατιωτικές φωτογραφικές αποτυπώσεις.

Δλδ αν το σκεφτείς και αλλιώς, ο Bolsey με αυτά τα μπρίκια μπορεί και να αποτέλεσε έναν από τους λόγους που η Δύση/ΗΠΑ δεν κατάφερε να κερδίσει στην Κορέα!:guitarist:


Οκ, οκ, πάμε παρακάτω

*Ωστόσο άσχετο με όλα τα παραπάνω η Wollensak δεν υπήρξε μια αμελητέα επιχείρηση του χώρου.

Bang for the buck
Είχε ιδρυθεί ως κατασκευαστής κλείστρων το 1899 από τον Andrew Wollensak, πρώην εργαζόμενο της Bausch & Lomb, για να εξελιχθεί τις επόμενες δεκαετίες στην αμερικανική εταιρία κλείστρων και φακών που είχε να προσφέρει εκτός από πολλές και ενδιαφέρουσες κατασκευές, ίσως και το καλύτερο value for money, της αμερικανικής αγοράς.

Μάλιστα από νωρίς η Bausch & Lomb φρόντισε να αποκτήσει μεγάλο μέρος μετοχών της, αναγνωρίζοντας προφανώς το επιχειρηματικό ενδιαφέρον της εταιρίας που έστησε ο πρώην εργαζόμενός τους.


1946

Συμπέρασμα: Ως καταναλωτής των αρχών της δεκαετίας του 50, δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να αγόραζα αυτό το πράγμα, εκτός και αν την ήθελε η συμβία για τον εαυτό της γιατί ίσως θα την έβρισκε χαριτωμένη, όποτε δεν θα υπήρχε καμιά σωτηρία...:flipout:

Προσωπικά όμως θα ήμουν πολύ περισσότερο ευχαριστημένος με μια Retina ακόμη και χωρίς τηλέμετρο, ή πάλι αν ήθελα να το παίξω καλός Αμερικάνος υπήρχαν άλλες πολύ οικονομικότερες all American εναλλακτικές εκείνη την εποχή.


Με μια συνομήλικη Retina Ia

Τα σέβη μου κύριε Bolsey για το δημιουργικό και άοκνο μυαλό σας, αλλά σας έθαψα και ...λιγάκι!



https://www.youtube.com/watch?v=n-02FwEI1Qs&feature=youtu.be

 

[cacau]

Άλλο ένα υπέροχο ταξίδι στο παρελθόν! :SFGSFGSF:

Υ.Σ. Η Retina δείχνει σε πολύ καλή κατάσταση...

 

[chris73]

Thanks. H Retina δεν δείχνει άλλα είναι "καινούργια"
https://avclub.gr/forum/showthread.php/116119-Διάθεση-ρετρό?p=1057722862&viewfull=1#post1057722862

Για αυτό καθάρισα μόνο το κλείστρο. Γενικά αυτές σαν να τις αγόραζαν και μετά να μην τις χρησιοποιούσαν. Θα βρεις πολλές σε άψογη κατάσταση και πολύ φθηνά.
Ελπίζω σχετικά σύντομα να ανεβάσω βίντεο με την ίδια σε τηλεμετρική (ΙΙα) που έγινε εντελώς βίδες.

 

[chris73]

Όπως υποσχέθηκα παραπάνω λίγο camera porn...
Retina IIa 1951-54. Αυτή και η χωρίς το τηλέμετρο Ια είναι οι τελευταίες με αυτό το σασί.
Αν μετρήσεις και την τελευταία βίδα αποτελείται περίπου από 450 κομμάτια, ή 100 περίπου λιγότερα χωρίς τον φακό και το κλείστρο.

Η συγκεκριμένη είναι άψογη σε όλα και έτοιμη για δράση! :drummer::music-smiley-005::Banane0:

 

[kbouk]

Απάντηση: Re: Διάθεση ρετρό

Chris φοβερη δουλειά ! Πες μας τα 6.5 λεπτά βίντεο σε πόσες εργατοώρες μεταφράζονται ?

 

[chris73]

Περισσότερο έκανα να πάω δεξιά και αριστερά τα κομμάτια για φώτο κτλ.
Δεν έχω πραγματικά ιδέα αλλά αν το πάρεις φασόν μπορεί να θέλει καμιά 5-6 ώρες να την διαλύσεις/καθαρίσεις και ξαναβιδώσεις.

 

[Kosh]

Μπονους για την μουσικη επενδυση :BDGBGDB55: