- 17 June 2006
- 14,350
Go Kart Mozart – Tearing Up The Album Chart (West Midland Records)
Smog – A River Ain’t Too Much To Love (Domino)
Antonin Artaud – Pour En Finir Avec Le Jugement De Dieu (Sub Rosa)
Πολύ μου αρέσουν αυτές οι μοναχικές ψυχές που σκάνε μύτη κατά καιρούς, φωνές που μοιάζουν να έρχονται κατευθείαν από το υπογάστριο του Θηρίου. Κάτι αφελείς και μισάνθρωποι Δον Κιχώτες που πιστεύουν ακόμη σε παληομοδίτικες χίμαιρες. Οπως ότι δεν είναι ανάγκη να ελπίζεις γιά να επιχειρήσεις, ούτε να πετύχεις για να επιμένεις – το είδος των ...Ιδανικών για τα οποία σύντομα ο Κόσμος θα μιλάει όπως μιλάει σήμερα για τις παληές, ξεχασμένες αρρώστιες: την πανούκλα, τη φυματίωση και τη σύφιλη.
Τόσο ο Lawrence Hayward όσο και ο Bill Callahan δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν Στάρ. Για να τους αγαπήσεις πρέπει να είσαι Εύπιστος και να έχεις πάρει διαζύγιο με τον Κυνισμό. Πρέπει να αγαπάς τις μειοψηφίες, να είσαι αντικομφορμιστής και να μπορείς να κάνεις λεπτές διακρίσεις: να ξεχωρίζεις τον αλλαζόνα από το ματαιόδοξο, τον αυθάδη από τον κοινό παληάνθρωπο, το χιούμορ από την πλάκα. Πρέπει τέλος να σε μαγεύουν ακόμα οι μικρές ‘ανορθογραφίες’ που επιμένουν να υπάρχουν σε πείσμα ενός Κόσμου που μοιάζει να κυριαρχείται, όλο και περισσότερο, από τις ταμειακές μηχανές των εμπόρων.
Ο Lawrence Hayward είναι αυτός που μας έδοσε πρίν από πολλά χρόνια τους Felt. Θυμάμαι ακόμα τα EPs τους - ‘The Splendour Of Fear’ και ‘Crumbling The Antiseptic Beauty’, δύο μινιμαλιστικοί δίσκοι εξαίσιας guitar pop που έμοιαζαν να ξεκινούν από εκεί που σταμάτησε το τρίτο Velvets: πήραν θέση ανάμεσα στα ...Εικονίσματά μου για χρόνια. Μετά τους Felt, ο Hayward έφτιαξε τους Denim, φόρο τιμής στην αγάπη του για το glam. Τελευταίο δημιούργημά του είναι οι Go Kart Mozart. Ενας πολιορκητικός κριός με τον οποίο ελπίζει να ρίξει τα Τείχη της αδιαφορίας. Στην πατρίδα του δε φαίνεται να τον γνωρίζει κανείς παρά μόνο η μάνα του, μαζί με κάτι ...αλλόκοτους που δηλώνουν περήφανα ‘πνευματικά τέκνα’ του (Primal Scream, St Etienne, Belle & Sebastian). Η εκκεντρική ποπ που φτιάχνει δεν έχει το ταίρι της: ‘Ξεσκίζοντας τα Charts’ είναι ο τίτλος του άλμπουμ του και ο Hayward κάνει μαύρη πλάκα. Πίσω απ τα χαμόγελα διακρίνεις δόντια φαγωμένα από σκορβούτο. Πρώτος στόχος για το μοχθηρό χιούμορ του είναι ο ίδιος του ο εαυτός, με την πολύχρονη εξάρτηση και τις άπειρες χαμένες μάχες του με την άσπρη σκόνη.
Ο δίσκος του Bill Callahan - γιατί αυτός είναι οι Smog - είναι ό τι καλύτερο έχει κάνει μέχρι σήμερα και είναι παλίμψηστο: το ξύνεις λίγο και από κάτω προβάλουν η folk και οι μεγάλοι παρίες - ο Nick Drake, ο Lou Reed, τα πρώτα άλμπουμ του Leonard Cohen. Ο μισανθρωπισμός του Callahan είναι, στην ουσία, μιά μάσκα: πίσω της ελλοχεύει απίστευτη συναισθηματική βία και υποψιάζεσαι μιά τρυφερότητα που δε φαίνεται να γνωρίζει όρια.
Ο Αντονέν Αρτώ ήταν πολυσύνθετο ταλέντο. Στο CD της Sub Rosa, ο μεγάλος Οραματιστής απαρριθμεί - φωνάζοντας - τους λόγους για τους οποίους ‘πρέπει να τελειώνουμε με το Θεό’. Πρόκειται για τη διαβόητη εκπομπή του Αρτώ που οι υπεύθυνοι της Γαλλικής Ραδιοφωνίας λογόκριναν τρομοκρατημένοι το 1947. Ο Αρτώ πέθανε λίγους μήνες μετά. Το κείμενο εδώ είναι Καμικάζι και αναμμένα κάρβουνα. Οπως συχνά-πυκνά συμβαίνει με τύπους του φυράματος του Αρτώ, η εγκυρότητα της καταγγελίας του δεν βασίζεται ούτε στην πρωτοτυπία της ούτε στην ευστοχία της αλλά στο πάθος της. Δεν πρόκειται για την κριτική ενός νηφάλιου θεωρητικού αλλά για την τυφλή, αμέθοδη επίθεση ενός ποιητή. Ενα δείγμα για σεμινάριο γύρω από το Πώς Δημιουργείς Υψηλή Καλλιτεχνία με το Σφυρί. Σε κάνει να θυμάσαι άλλες εποχές: τότε που υπήρχε ακόμη πολιτική, κριτική, πολεμική, λογοτεχνία – όλα αυτά τα πράγματα που είναι Μάχες...
(Το κείμενο αποδίδει τα άμεσα και έμμεσα δάνειά του α) στο ‘Πορτ Σουδάν’ του Olivier Rolin, εκδόσεις ΑΓΡΑ και β) στα Σχόλια για το Canto XLV του Εζρα Πάουντ, Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, περιοδικό Σημειώσεις, Αθήνα, 1975).
