Επαγγεματική πηγή ή Consumer ?

[Internet King]

Υπάρχουν διαφορές σε ποιότητα κατασκευής και ποιότητα ήχου ?

Οι πολύ καλές επαγγελματικές πηγές όπως είναι τα CD players, θεωρητικά αφού προορίζονται για τους επαγγελματίες τεχνικούς ήχου, δεν είναι καλύτερα και σε αντοχή αλλά και σε ποιότητα ήχου από τα κοινά audiophile consumers ?

Υπάρχουν εμπειρίες σχετικές με το θέμα ?

 

[Θανος Κ.]

Καλησπέρα,
Καταρχήν μιλώντας για επαγγελματικά μηχανήματα φαντάζομαι ότι εννοείς αυτά που είναι για studio και όχι για συναυλίες ή Dj γιατί και αυτά επαγγελματικά είναι. Επίσης θα πρέπει να λάβεις υπόψη ότι κατά βάση στα studio η πηγή δεν είναι το player αλλά αρχεία ήχου σε υπολογιστή.
Καταθέτω προσωπικές απόψεις από τα μηχανήματα που έχω στο ράφι μου Marantz PMD325, Tascam CD-01U Pro και Marantz CD67SE. Και το Marantz και Tascam είναι μάλλον πιο ουδέτερα, χωρίς εξάρσεις κάπου ιδιαίτερα στον ήχο τους, απ το 67SE. Λάβε όμως υπόψη σου ότι σε κάποιο studio θα είναι πιθανότατα συνδεδεμένα με μία κονσόλα με την οποία όποια στιγμή θέλεις πειράζεις μικρομετρικά τον ήχο. Το μικρό marantz είναι όμως πιο ευχάριστο για να ακούς μουσική χαλαρά το απόγευμα χωρίς να κάνεις ανασκαφές λεπτομέρειας στα CD σου.
Είναι όντως μάλλον ανθεκτικότερα στη σκληρή χρήση από το 67SE αλλά δεν είναι ιδιαίτερα εμφανίσιμα και η κατασκευή τους δεν έχει καμία αίσθηση «πολυτέλειας» που συνήθως έχουν τα consumer. Ιδιαίτερα το Tascam μοιάζει φτηνότερο από τα λεφτά που στοιχίζει IMHO.

 

[SHERPA]

Υπάρχουν διαφορές σε ποιότητα κατασκευής και ποιότητα ήχου ?

Οι πολύ καλές επαγγελματικές πηγές όπως είναι τα CD players, θεωρητικά αφού προορίζονται για τους επαγγελματίες τεχνικούς ήχου, δεν είναι καλύτερα και σε αντοχή αλλά και σε ποιότητα ήχου από τα κοινά audiophile consumers ?

Υπάρχουν εμπειρίες σχετικές με το θέμα ?

Η κατηγοριοποίηση αν και χειροπιαστή είναι ηχητικά αόριστη!
Από την μέχρι τώρα τριβή μου το μόνο που θεωρώ σίγουρο είναι το value for money υπέρ των επαγγελματικών.
Η παραπάνω αυτή παράμετρος αφορά μόνο στο ηχητικό κομμάτι.
Σε μούρη, σασί, κ.τ.λ τα pro συνήθως χάνουν...

Έχοντας στο τρέχον σύστημά μου και από τα δύο είδη πηγών, τον καλύτερο ήχο τον πήρα από συνδιασμό τους!
Οι πηγές μου είναι το TOSHIBA SD-900, το SONY CDRW-66, και το γνωστό AD/DA της Berhinger.
Κανένα από όλα αυτά δεν είναι τέλειο.
Πράγμα που συμβαίνει ακόμα και αν δώσουμε ένα κάρο λεφτά για πηγή...
Έτσι αλλού υπερτερεί το ένα, αλλού το άλλο.
Και κάτω από αυτό το σκεπτικό τα έχω και συνεργάζονται όλα μαζί:

Αυτή την στιγμή το Toshiba το χρησιμοποιώ ως transport, το οποίο συνδέεται με coaxial στο DAC του SONY και μετά το SONY συνδέεται με AES/EBU στο Behringer κλειδώνοντας στα 24/96.
Με το συνδιασμό αυτό πήρα τον καλύτερο ήχο για τ' αυτιά μου.
Ήτοι τον ήχο με τους λιγότερους συμβιβασμούς...
Και αυτό το αποτέλεσμα οφείλεται καθαρά στα επί μέρους πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα των επί μέρους συσκευών.

 

[petronik]

Υπαρχει βεβαια και ο παραγων κοστος που ειναι μια σημαντικη παραμετρος,που θα πρεπει να υπολογισουμε

 

[SHERPA]

Υπαρχει βεβαια και ο παραγων κοστος που ειναι μια σημαντικη παραμετρος,που θα πρεπει να υπολογισουμε

Φυσικά.
Και αν σκεφτώ το δικό μου πείραμα, δεν κοστίζει σε ονομαστκές τιμές λίγα.
Στην ουσία τρείς συσκευές για να πάιξει ένα σιντί!
Οπότε μπαίνει μέσα το κόστος και οι έννοιες value for money.
Όπως όμως ανέφερα παραπάνω, ακόμα και ένα πανάκριβο σπιτικό ή επαγγελματικό μηχάνημα και να έχουμε, πάλι κάποια ψεγάδια θα του βρούμε!
Οι περισσότεροι που ασχολούμαστε με το σπορ είμαστε περίεργοι τύποι...
Ψάχνουμε συνεχώς για μειονεκτήματα.

Αυτό που έχω καταλάβει, είναι πως το καλύτερο μηχάνημα είναι αυτό που όταν το ακούσεις πτώμα από την κούραση της ημέρας, σου αλλάζει την διάθεση...
Μπορέι σε επί μέρους τομείς να χάνει ή να μειονεκτεί, αλλά πάιζει μουσική!