Λευκώματα - για νέους και παληούς

17 June 2006
14,350
schumann.jpeg


Schumann - Album for the young, op. 68 / Angela Brownridge, piano (Hyperion CD)
Tchaikovsky - Album for the young, op. 39 / Idil Biret, piano (Naxos CD)


Είναι φοβερή η γενικότερη αίσθηση που αποπνέουν αυτά τα δύο παραμελημένα έργα: κάθε άλλο παρά εύκολα, μοιάζουν να υπάρχουν σ ένα κόσμο υποσυνείδητο, τρεμάμενο και εναγώνιο, γεμάτον προαισθήματα, ανταύγειες από όνειρα και εφιάλτες – κάποια έτη φωτός μακριά από την άγνοια και την ανεμελιά που, συνήθως, συνδέουν με την παιδικότητα οι αφελείς.
Ο Schumann είχε εμπνευσθεί ξανά από τα παιδιά: οι Παιδικές Σκηνές -Kinderszenen op.15- θεωρούνται δικαίως ανάμεσα στα αριστουργήματα της πιανιστικής φιλολογίας – μόνο που οι Παιδικές Σκηνές είναι μουσική γραμμένη από έναν ενήλικα, που περιγράφει, σε άλλους ενήλικες, τον κόσμο του παιδιού.
Το Λεύκωμα για νέους είναι διαφορετικό: Ο κόσμος του παιδιού, αλλά σαν μέσα από παιδικά μάτια. Ενα σύμπαν που μόνο Αθώο δεν μοιάζει. Το έργο είναι παιδαγωγικό: ο Schumann το έγραψε σαν Χριστουγεννιάτικο δώρο για τα παιδιά του. Είναι 43 κομάτια χωρισμένα σε δύο ενότητες, μία για παιδιά και μία για πιο προχωρημένους και έφηβους. Ολόκληρο το πνεύμα του συνθέτη κατοικεί εδώ, σ αυτές τις μινιατούρες που διατρέχουν ένα σωρό από μουσικά στιλ, περνώντας από την παιδιάστικη απλότητα του Melodie, στους φανταστικούς κόσμους, τους γεμάτους ξωτικά, του Knecht Rupert, ή την καθαρή ποίηση του Mignon.
Η μουσική για πιάνο του Tchaikovsky είναι κυριολεκτικά στοιχειωμένη από τον Schumann: ο μεγάλος Ρώσος τον λάτρευε απροσχημάτιστα. Το δικό του Λεύκωμα για νέους δεν υπολείπεται σε ευαισθησία, αισθαντικότητα και χάρη που μοιάζουν πανταχού παρούσες, έτοιμες σχεδόν να τις ψηλαφίσεις πίσω από κάθε νότα.
 
17 June 2006
14,350
panthalassa.jpg


Panthalassa: The Music of Miles Davis 1969-1974 (Columbia CD)

Η Columbia έδοσε στον Laswell πρόσβαση στα αρχεία με τις μαγνητοταινίες της κι αυτός έφτιαξε μιά ανακατασκευή-ανασύνθεση στο πνεύμα του Teo Macero που έκοψε, έραψε και κυριολεκτικά έχτισε τα άλμπουμ του Miles κατά την ηλεκτρική fusion περίοδο: από το “In A Silent Way” μέχρι τα “Get Up With It”, “Agharta” και “Pangaea”. Οι σημειώσεις υπόσχονται αναστηλωμένες ...αποδόσεις και never-heard-before extended themes γιατί, ισχυρίζονται, “το φορμά του βινυλίου υπαγόρευσε την κουτσουρεμένη διάρκεια των αυθεντικών”. O Laswell φτιάχνει 3 medleys, αλληλουχίες που καθεμία έχει διάρκεια γύρω στα 15 λεπτά, συν το φόρο τιμής στον Ellington, το εκπληκτικό “He Loved Him Madly”. Σε καμία περίπτωση δεν διανοείται να συναγωνισθεί τα αυθεντικά: τα δικά του remixes είναι εκτεταμένες, παράλληλες βερσιόν με αυτές του Macero. Δημιουργικότατος, ώρες ώρες, ρεβιζιονισμός, που φέρνει στην επιφάνεια πολλές λεπτομέρειες θαμένες στα πολυεπίπεδα, γεμάτα με άπειρες ηχητικές στρώσεις, αυθεντικά mixes. Σ ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, εκθέτει τις άμεσες και έμμεσες οφειλές στον Μiles όλης, περίπου, της ποπ μουσικής μετά απ αυτόν. Σ ένα τρίτο, δίνει στον ακροατή την ευκαιρία να ακούσει αυτή την εξαίσια μουσική ξανά, εμπλουτισμένη με ίχνη ιδιοφυίας εδώ κι εκεί, όπως πχ το Agharta Prelude Dub, όπου ο Laswell πετσοκόβει το πολεμικό, αδυσώπητο αυθεντικό φανκ κομμάτι και το χρησιμοποιεί σαν coda.
Το αποτέλεσμα ελάχιστα θυμίζει jazz με την κυριολεκτική έννοια: είναι μία σχεδόν ψυχεδελική, απέραντη ονειροφαντασία και ρέμβη – πιο εύκολα τη συνδέεις με αντάρτες σαν τον Sly και τους Family Stone, παρά με οποιαδήποτε παραδοσιακή τζάζ. Μέχρι που ακούς την τρομπέτα, τόσο στοχαστική και minimal και αβρή και τέλεια, αρχικά να κρέμεται μετέωρη και μετά να διατρέχει απαλά, σαν αύρα, ένα τοπίο διάσπαρτο από συνθεσάϊζερς και wah-wahs απ τις κιθάρες, αυτοσχεδιάζοντας απαντήσεις σε ό τι συναντάει στο διάβα της. Καθαρή μαγεία.
 
17 June 2006
14,350
sclavis.jpg


Louis Sclavis: L'Imparfait Des Langues (ECM CD)

Ενας από τους φάρους τηε Ευρωπαϊκής αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής, ο Louis Sclavis είναι Γάλλος. Παίζει κλαρινέτο και διάφορα σαξόφωνα και είναι στο κουρμπέτι κάπου 30 χρόνια τώρα. Τον έχω σταμπάρει εδώ και κάτι χρόνια, κύρια με αφορμή δύο εξαιρετικά ενδιαφέροντα άλμπουμ του στην ECM, τα Les Violences De Rameau (1996) και L' Affrontement Des Pretendants (1999). Το πρώτο από αυτά αποτίει φόρο τιμής στον Γάλλο συνθέτη, ξαναδιαβάζει, με πολύ πειραματική διάθεση και θράσος, τους Αναγεννησιακούς χορούς -gavotte, chaconne κλπ- και φέρνει στο προσκήνιο τη βιαιότητα που λανθάνει κάτω από τη φαινομενική αθωότητα και χάρη του μπαρόκ. Το δεύτερο είναι πιο ατμοσφαιρικό, ώρες ώρες συγκινησιακά αφόρητο και μαζί μιά εντυπωσιακή πολυστιλιστική επίθεση στις αισθήσεις: ένα παράξενο υβρίδιο από Κλασσική, φόλκ και πειραματική μουσική, Duke Ellington και Art Ensemble of Chicago – μιά αισθητική σύγκρουση που κορυφώνεται στο σπαρακτικό Hommage a Lounes Matoub που ο Sclavis έγραψε για τον Αλγερινό προτέστ τραγουδιστή, που είχε δολοφονηθεί από φανατικούς μουσουλμάνους ένα μόλις χρόνο πριν: τρομπέτα, τσέλο, σοπράανο σαξόφωνο, μπάσο και ντράμς συνθέτουν μιά θρηνωδία που ραγίζει πέτρες – μιά καθ όλα Συγκλονιστική στιγμή της Σύγχρονης μουσικής.
Ο καινούργιος του δίσκος θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για άλμπουμ της χρονιάς: πολύ απαιτητικός και ακραίος, κινείται σ ένα τοπίο γεμάτο ρεύματα ambient, funk, ηλεκτρικές κιθάρες, πλήκτρα και samples - ένα παλίμψηστο που σε πολλούς θύμισε Miles περιόδου “Jack Johnson”. Εγώ δεν θα συμφωνήσω: ολόκληρη η μουσική παρουσία του Sclavis έχει ένα χρώμα απίστευτα Γαλλικό: σπάει τους ρυθμούς, πότε ροκ και πότε swing, πότε διατονικό βάλς και πότε μιά στατική επαναληπτική συνοδεία που θυμίζει κώδικα Μορς, το σύνολο προβάλλει σαν μία ζωηρή και απίστευτα ενδελεχής, σχεδόν μικροσκοπική εξέταση της Γαλλικής μουσικής, μέσα από την τζάζ οπτική του. Ενα συγκλονιστικό μοντάζ από free αυτοσχεδιασμούς, ροκ και Σύγχρονη σύνθεση.
Ενα μοντέρνο Τραγούδι των Σειρήνων.
 

Δημοκηδής

Μέλος Σωματείου
23 June 2006
9,967
Το πρόβλημα με σένα Λύμπε είναι ότι γράφεις τόσο υπέροχα, που δύσκολα αντιστέκεται κανείς.

Όταν όμως ο περί ου ο λόγος 'κανείς' δεν έχει επαφή με τα δρώμενα, τότε βρίσκεται προ ... εκπλήξεως, όταν διαπιστώνει ότι αδυνατεί να κοινωνήσει με την υπόψη μουσική.

Δυστυχώς πρέπει να έχεις ακούσει 'τόννους' μουσικής για να αποκρυπτογραφήσεις και να νοιώσεις την μαγεία στους παραπάνω δίσκους.

Σόρρυ για την παρέμβαση, ξέρεις ότι σε αγαπώ in a 'take no prisoners' way.....
 
17 June 2006
14,350
Το πρόβλημα με σένα Λύμπε είναι ότι γράφεις τόσο υπέροχα, που δύσκολα αντιστέκεται κανείς.

Δυστυχώς .....

σε πληροφορώ ότι αντιστέκονται και με το παραπάνω.
η συντριπτική πλειοψηφία τουλάχιστον.

μόνο που εγώ μέσα στις μειοψηφίες μεγάλωσα και αυτές με ενδιαφέρουν :award:
 
27 June 2006
7,771
Απάντηση: Re: Λευκώματα - για νέους και παληούς

panthalassa.jpg


Panthalassa: The Music of Miles Davis 1969-1974 (Columbia CD)

Η Columbia έδοσε στον Laswell πρόσβαση στα αρχεία με τις μαγνητοταινίες της κι αυτός έφτιαξε μιά ανακατασκευή-ανασύνθεση στο πνεύμα του Teo Macero που έκοψε, έραψε και κυριολεκτικά έχτισε τα άλμπουμ του Miles κατά την ηλεκτρική fusion περίοδο: από το “In A Silent Way” μέχρι τα “Get Up With It”, “Agharta” και “Pangaea”. Οι σημειώσεις υπόσχονται αναστηλωμένες ...αποδόσεις και never-heard-before extended themes γιατί, ισχυρίζονται, “το φορμά του βινυλίου υπαγόρευσε την κουτσουρεμένη διάρκεια των αυθεντικών”. O Laswell φτιάχνει 3 medleys, αλληλουχίες που καθεμία έχει διάρκεια γύρω στα 15 λεπτά, συν το φόρο τιμής στον Ellington, το εκπληκτικό “He Loved Him Madly”. Σε καμία περίπτωση δεν διανοείται να συναγωνισθεί τα αυθεντικά: τα δικά του remixes είναι εκτεταμένες, παράλληλες βερσιόν με αυτές του Macero. Δημιουργικότατος, ώρες ώρες, ρεβιζιονισμός, που φέρνει στην επιφάνεια πολλές λεπτομέρειες θαμένες στα πολυεπίπεδα, γεμάτα με άπειρες ηχητικές στρώσεις, αυθεντικά mixes. Σ ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, εκθέτει τις άμεσες και έμμεσες οφειλές στον Μiles όλης, περίπου, της ποπ μουσικής μετά απ αυτόν. Σ ένα τρίτο, δίνει στον ακροατή την ευκαιρία να ακούσει αυτή την εξαίσια μουσική ξανά, εμπλουτισμένη με ίχνη ιδιοφυίας εδώ κι εκεί, όπως πχ το Agharta Prelude Dub, όπου ο Laswell πετσοκόβει το πολεμικό, αδυσώπητο αυθεντικό φανκ κομμάτι και το χρησιμοποιεί σαν coda.
Το αποτέλεσμα ελάχιστα θυμίζει jazz με την κυριολεκτική έννοια: είναι μία σχεδόν ψυχεδελική, απέραντη ονειροφαντασία και ρέμβη – πιο εύκολα τη συνδέεις με αντάρτες σαν τον Sly και τους Family Stone, παρά με οποιαδήποτε παραδοσιακή τζάζ. Μέχρι που ακούς την τρομπέτα, τόσο στοχαστική και minimal και αβρή και τέλεια, αρχικά να κρέμεται μετέωρη και μετά να διατρέχει απαλά, σαν αύρα, ένα τοπίο διάσπαρτο από συνθεσάϊζερς και wah-wahs απ τις κιθάρες, αυτοσχεδιάζοντας απαντήσεις σε ό τι συναντάει στο διάβα της. Καθαρή μαγεία.


Ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ πιο εύστοχη παρουσίαση/περιγραφή για αυτό το σπουδαίο δίσκο, από τους πιο πρωτοποριακούς της σύγχρονης μουσικής. Προσωπικά τον βάζω μέσα στη δεκάδα όλων των εποχών, ανεξαρτήτως ακουσμάτων και ειδών.
Κώστα για άλλη μια φορά:grinning-smiley-043
 
Απάντηση: Re: Λευκώματα - για νέους και παληούς

Δυστυχώς πρέπει να έχεις ακούσει 'τόννους' μουσικής για να αποκρυπτογραφήσεις και να νοιώσεις την μαγεία στους παραπάνω δίσκους.
Σσσς, θα σ'ακουσουν οι Βορειοι που οπου να'ναι θα βγουν μας πουν οτι δε χρειαζεται να ´χεις ακουσει Miles για να κρινεις το Panthalassa...
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,350
Θα ακούσω την Πανθάλασσα, αν και λίγο τον φοβάμαι τον Bill.
Μου φαίνεται ότι πήρε εργολαβία ή τον προσέλαβαν ως σχετικό ανάδοχο στην CBS.
Τα ίδια έκανε γιά τον Santana (ξέρω επαναλαμβάνομαι) και το υλικό είναι εντελώς γιά αυτούς που κόβουν φλέβες μ αυτόν.

Είμαι πολύ περίεργος.
 

Δημήτρης Ν.

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,209
Θεσσαλονίκη
Απάντηση: Re: Λευκώματα - για νέους και παληούς

Σσσς, θα σ'ακουσουν οι Βορειοι που οπου να'ναι θα βγουν μας πουν οτι δε χρειαζεται να ´χεις ακουσει Miles για να κρινεις το Panthalassa...

Δεν μου λες ρε φίλε , θα πάει μακριά η βαλίτσα με τις δήθεν χιουμοριστικές παρατηρήσεις σου . Τι έγινε σε διορίσαμε κεχαγιά στα γούστα μας και στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την μουσική ;
 

Δημήτρης Ν.

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,209
Θεσσαλονίκη
Περίεργο!, το Panthalassa μου φάνηκε χλιαρό, αόριστο, αδιάφορο και δεν μου είπε τίποτε. Βέβαια το άκουσα μόνο καναδυό φορές και μετά τα παράτησα.

Ας ξαναπροσπαθήσω....

Είναι ευχάριστο και όλως παραδόξως λειτουργεί σε δύο επίπεδα . Ακούγεται τόσο ως ηχητική ταπετσαρία , χωρίς να ενοχλεί μιά άλλη δραστηριότητα , αλλά προσφέρει και στιγμές απόλαυσης όταν συγκεντρωθείς σ´αυτό . Δεν κατάφερα να αντιληφθώ τι προσθέτει στον Miles ή τι καινούργιο έφερε στην οπτική με την οποία προσλαμβάνουμε την μουσική του . Ο Laswell έχει σαφώς κυκλοφορήσει καλύτερους κατ' εμέ δίσκους ( Baselines , τα περισσότερα των Material , τα Praxis ) αλλά γούστα είναι αυτά .
 
10 July 2006
5,257
Θεσσαλονίκη
Εγώ πάντως συμπέρανα μόνον τα παρακάτω:


... Ακούγεται τόσο ως ηχητική ταπετσαρία , χωρίς να ενοχλεί μιά άλλη δραστηριότητα , ...

... κάτι σαν Πωλ Μοριά, βρε παιδάκι μου που λέει και ο Κλιν
-bye-
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,350
χμμμ
κάπως έτσι μου ακούστηκε και μένα στο divine light που ανέφερα παλιότερα εδώ...
http://www.avclub.gr/forum/showpost.php?p=32309&postcount=5

Εκτός από ένα απύθμενο αβυσσαλέο μπάσο δεν είδα τόσες επεμβάσεις.
Βέβαια η ίδια η μουσική παρμένη από το love devotion & surrender και το illuminations δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια γιά ταπετσαρίες και Mauriat...
 
17 June 2006
62,722
Χολαργός
0020108544.gif


Yπέροχο υβρίδιο Ρωμαϊκών ,Ελληνικών,Χριστιανικων μύθων.
Ολο τό Μεσογειακό φώς μαζί με τίς σκιές τού θανάτου είναι εδώ..
Σχόλια σέ εικόνες τού Ernest Pignon-Ernest.
Παλιές μουσικές τού Gesualdo σέ ρόκ,τζάζ ,ελεκτρόνικα ηχοχρώματα.
Ταραντέλες πού μετατρέπονται σέ σύγχρονους ήχους...
Μαγεία.
 
17 June 2006
14,350
Σκέτος Παγανισμός είπαν Εξω. Του 2002. Δεν το έχω ακούσει ακόμη. Κάθε δίσκος του θέλει ένα εντατικό 6μηνο ακρόασης για να τον αφομοιώσεις και να πείς ότι τον ξέρεις.
Πολύ απαιτητικός καλλιτέχνης. Αλλά σου ανταποδίδει την προσοχή σου, εν ευθέτω χρόνω, στο πολλαπλάσιο.