- 19 December 2007
- 716
Στο thread cd vs LP είχε ζητηθεί από ένα χρήστη (δε θυμάμαι συγκεκριμένα ποιον) να αναφερθούν απόψεις νέων για το βινύλιο.
Είπα λοιπόν να πάρω το λόγο και νας περιγράψω πως αποφάσισα να ασχοληθώ με το αναλογικό κομμάτι της αναπαραγωγής της μουσικής.
Είμαι 23 και για 4 χρόνια δούλευα Dj σε διάφορα μπαράκια στου ψυρρή κ εξάρχεια.Συνήθης πρακτική είναι να χρησιμοποιούνται μόνο cd και τα περισσότερα εξ αυτών αντιγραμμένα. Κάποια στιγμή φέτος το καλοκαίρι συνειδητοποίησα με φρίκη τον πλήρη εξευτελισμό της μουσικής.
Αυτό, γιατί με το ιντερνετ ό,τι τραγούδι κάποιος θέλει το βρίσκει αμέσως, το ακούει και αυτό ήταν. Δεν μπορείς να εκτιμήσεις τον καλλιτέχνη εφόσον αμέσως ξεκινάς να κατεβάζεις άλλο τραγούδι.
Συνειδητοποίησα την αδικία που υφίστανται ορισμένοι καλλιτέχνες όσον αφορά τη δουλειά τους.
Αυτό ήταν η συνειδητοποίηση!!
Το επόμενο βήμα ήταν να πάρω το Made in Japan των Deep Purple και να ακούσω το child in time.Αυτό ήταν το σημείο καμπής που με οδήγησε στην απόφαση να αποκτήσω τα τραγούδια που αξίζουν στην μορφή που τους αρμόζει.Το υπέροχο εξώφυλλο, το 20 λεπτο ακρόασης της κάθε μεριάς του δίσκου με κάθε προσοχή, τη συλλεκτική αξία του καθενός και βέβαια την ανωτερότητα αναπαραγωγής.
Το πρώτο που αγόρασα λοιπόν ήταν το The wall από Pink Floyd και θυμάμαι καθόμουν με ένα φίλο μου κολλημένοι κυριολεκτικά μέσα στα ηχεία να ακούμε το comfortably numb και να αναρωτιόμαστε "πως είναι δυνατό να ακούγεται τόσο g@m@t@????????"
Αυτό ήταν το μικρόβιο κόλλησε από εκείνη τη στιγμή..Βέβαια, δεν έμεινα σε δίσκους του παρελθόντος αλλά αγόρασα και πολλούς δίσκους new rock,alternative, indie, new wave ....Κάπου είχε αναφερθεί ότι δε βγαίνουν καινούρια συγκροτήματα σε βινύλιο,Αυτή ήταν λάθος άποψη καθώς βρίσκεις τα πάντα στα συγκεκριμένα μαγαζιά και βέβαια από μαγαζιά στο ιντερνετ..
Συγκροτήματα όπως οι Oasis,Madrugada,Smashing Pumpkins, Verve, Pearl Jam κ.α. είναι σχετικά δυσεύρετα και μου έχουν κοστίσει πολλά χρήματα..Αλλά δε συγκρίνεται η χαρά που σου δίνει να βρίσκεις στο μοναστηράκι το Into the wild του Eddie Vedder (2000-2500 κομμάτια) σε τρελά χαμηλή τιμή όταν στο ebay σκοτώνονται γι αυτό με 200-250 ευρώ
Το site www.popsike.com παρέχει ενδεικτικές τιμές των παραπάνω..
Συνοψίζοντας,από το βινύλιο δεν αποχωρίζομαι τον ήχο του, το εξώφυλλό του που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι έργο τέχνης, τη σπανιότητά του και άρα τη συλλεκτική του αξία και τη χαρά τη στιγμή που το βρίσκω μετά κόπων και βασάνων και το αγοράζω.
Αυτά.
Είπα λοιπόν να πάρω το λόγο και νας περιγράψω πως αποφάσισα να ασχοληθώ με το αναλογικό κομμάτι της αναπαραγωγής της μουσικής.
Είμαι 23 και για 4 χρόνια δούλευα Dj σε διάφορα μπαράκια στου ψυρρή κ εξάρχεια.Συνήθης πρακτική είναι να χρησιμοποιούνται μόνο cd και τα περισσότερα εξ αυτών αντιγραμμένα. Κάποια στιγμή φέτος το καλοκαίρι συνειδητοποίησα με φρίκη τον πλήρη εξευτελισμό της μουσικής.
Αυτό, γιατί με το ιντερνετ ό,τι τραγούδι κάποιος θέλει το βρίσκει αμέσως, το ακούει και αυτό ήταν. Δεν μπορείς να εκτιμήσεις τον καλλιτέχνη εφόσον αμέσως ξεκινάς να κατεβάζεις άλλο τραγούδι.
Συνειδητοποίησα την αδικία που υφίστανται ορισμένοι καλλιτέχνες όσον αφορά τη δουλειά τους.
Αυτό ήταν η συνειδητοποίηση!!
Το επόμενο βήμα ήταν να πάρω το Made in Japan των Deep Purple και να ακούσω το child in time.Αυτό ήταν το σημείο καμπής που με οδήγησε στην απόφαση να αποκτήσω τα τραγούδια που αξίζουν στην μορφή που τους αρμόζει.Το υπέροχο εξώφυλλο, το 20 λεπτο ακρόασης της κάθε μεριάς του δίσκου με κάθε προσοχή, τη συλλεκτική αξία του καθενός και βέβαια την ανωτερότητα αναπαραγωγής.
Το πρώτο που αγόρασα λοιπόν ήταν το The wall από Pink Floyd και θυμάμαι καθόμουν με ένα φίλο μου κολλημένοι κυριολεκτικά μέσα στα ηχεία να ακούμε το comfortably numb και να αναρωτιόμαστε "πως είναι δυνατό να ακούγεται τόσο g@m@t@????????"
Αυτό ήταν το μικρόβιο κόλλησε από εκείνη τη στιγμή..Βέβαια, δεν έμεινα σε δίσκους του παρελθόντος αλλά αγόρασα και πολλούς δίσκους new rock,alternative, indie, new wave ....Κάπου είχε αναφερθεί ότι δε βγαίνουν καινούρια συγκροτήματα σε βινύλιο,Αυτή ήταν λάθος άποψη καθώς βρίσκεις τα πάντα στα συγκεκριμένα μαγαζιά και βέβαια από μαγαζιά στο ιντερνετ..
Συγκροτήματα όπως οι Oasis,Madrugada,Smashing Pumpkins, Verve, Pearl Jam κ.α. είναι σχετικά δυσεύρετα και μου έχουν κοστίσει πολλά χρήματα..Αλλά δε συγκρίνεται η χαρά που σου δίνει να βρίσκεις στο μοναστηράκι το Into the wild του Eddie Vedder (2000-2500 κομμάτια) σε τρελά χαμηλή τιμή όταν στο ebay σκοτώνονται γι αυτό με 200-250 ευρώ
Το site www.popsike.com παρέχει ενδεικτικές τιμές των παραπάνω..
Συνοψίζοντας,από το βινύλιο δεν αποχωρίζομαι τον ήχο του, το εξώφυλλό του που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι έργο τέχνης, τη σπανιότητά του και άρα τη συλλεκτική του αξία και τη χαρά τη στιγμή που το βρίσκω μετά κόπων και βασάνων και το αγοράζω.
Αυτά.
Last edited by a moderator:
