McZab
Supreme Member
[...] Η μουσική, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες τέχνες, έχει μια φυσική δυναμική μέσα της που την κάνει ταυτόχρονα ζωντανή και δύσκολη: τον χρόνο. Ο πίνακας στέκεται στον τοίχο, το ποίημα και το λογοτέχνημα ακίνητα και τυπωμένα στο χαρτί, το μουσικό έργο φεύγει στο χρόνο. [...]
Θέλω να καταλήξω στο ότι αν η κατανόηση στις άλλες τέχνες υφίσταται μια φορά, στη μουσική υφίσταται δέκα. Τα συναισθήματα ορισμενες φορές είναι αυθόρμητα κι άλλες έρχονται οταν αλλάζουμε γνώμη για το έργο. Γι αυτό πιστεύω οτι πάντα αξίζει να επανεξετάζει κανείς, ειδικά οταν μιλάμε για την κλασσική.
Δεν πολυσυμφωνώ στην διαπίστωση της ξεχωριστής θέσης της μουσικής ως δυναμική τέχνη. Αντίθετα θεωρώ ως και αδυναμία (δεν είμαι απόλυτα κατασταλαγμένος σε αυτό) αυτήν την ιδιότητα. Εξηγούμαι:
Σωστά αναφέρθηκε ότι αυτό που στο ζεύγος Έργο τέχνης - Δέκτης (ακροατής, θεατής, κτλ) κύριος δυναμικός παράγοντας είναι ο δέκτης και όχι το έργο. Αυτός που μεταβάλλεται με το χρόνο είναι ο δέκτης και όχι το έργο. Αυτός αλλάζει διάθεση, ματιά, πείρα, και όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά ακόμα και τα βιολογικά είναι αυτά που συνθέτουν μια δεδομένη στιγμή την αντιληπτική του ικανότητα και την αισθητική του εν γένει.
Η μουσική δεν ξεφεύγει από αυτόν τον κανόνα παρά μόνο αν θεωρήσουμε ότι κάθε φορά που αναπαράγεται "αλλοιώνεται", αλλάζει στα σημεία με αποτέλεσμα να γίνεται "κάτι άλλο". Αυτό όμως δεν είναι ιδιότητα της μουσικής καθαυτής αλλά του τρόπου με τον οποίο την αναπαράγουμε ο οποίος μπορεί και να είναι αδυναμία όπως αρχικά χαρακτήρισα. Αν λοιπόν σήμερα ακούσω τη μουσική μου στο σύστημά μου, στο σαλόνι μου και το ίδιο κάνω και αύριο, η μουσική τέχνη που εισπράττω δε έχει αλλάξει σε κάτι. Ούτε και σε 100 χρόνια δεν έχει αλλάξει τίποτα εκτός από τους δέκτες.
Δεν βλέπω ποια είναι η διαφορά από έναν πίνακα, μια φωτογραφία ή ένα γλυπτό. Δεν μπορώ να διακρίνω κάποια "δυναμική" στη μουσική ως έργο τέχνης και ξαναλέω δεν εννοώ τις διαφορετικές ζωντανές ερμηνείες.
ΥΓ. Το θέμα έχει ενδιαφέρον και δεν σχετίζεται με το "δικαίωμα στην άρνηση" κατά τη γνώμη μου. Ο τρόπος αντίληψης (όχι κατανόησης) των έργων τέχνης δεν έχει να κάνει ούτε καν με τη μουσική κατ' αποκλειστικότητα. Ίσως να άνοιγε στις "Τέχνες".