Ο Μεγάλος Ερωτικός-Μάνος Χατζιδάκις.

[McZab]

[...] Η μουσική, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες τέχνες, έχει μια φυσική δυναμική μέσα της που την κάνει ταυτόχρονα ζωντανή και δύσκολη: τον χρόνο. Ο πίνακας στέκεται στον τοίχο, το ποίημα και το λογοτέχνημα ακίνητα και τυπωμένα στο χαρτί, το μουσικό έργο φεύγει στο χρόνο. [...]

Θέλω να καταλήξω στο ότι αν η κατανόηση στις άλλες τέχνες υφίσταται μια φορά, στη μουσική υφίσταται δέκα. Τα συναισθήματα ορισμενες φορές είναι αυθόρμητα κι άλλες έρχονται οταν αλλάζουμε γνώμη για το έργο. Γι αυτό πιστεύω οτι πάντα αξίζει να επανεξετάζει κανείς, ειδικά οταν μιλάμε για την κλασσική.

Δεν πολυσυμφωνώ στην διαπίστωση της ξεχωριστής θέσης της μουσικής ως δυναμική τέχνη. Αντίθετα θεωρώ ως και αδυναμία (δεν είμαι απόλυτα κατασταλαγμένος σε αυτό) αυτήν την ιδιότητα. Εξηγούμαι:
Σωστά αναφέρθηκε ότι αυτό που στο ζεύγος Έργο τέχνης - Δέκτης (ακροατής, θεατής, κτλ) κύριος δυναμικός παράγοντας είναι ο δέκτης και όχι το έργο. Αυτός που μεταβάλλεται με το χρόνο είναι ο δέκτης και όχι το έργο. Αυτός αλλάζει διάθεση, ματιά, πείρα, και όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά ακόμα και τα βιολογικά είναι αυτά που συνθέτουν μια δεδομένη στιγμή την αντιληπτική του ικανότητα και την αισθητική του εν γένει.
Η μουσική δεν ξεφεύγει από αυτόν τον κανόνα παρά μόνο αν θεωρήσουμε ότι κάθε φορά που αναπαράγεται "αλλοιώνεται", αλλάζει στα σημεία με αποτέλεσμα να γίνεται "κάτι άλλο". Αυτό όμως δεν είναι ιδιότητα της μουσικής καθαυτής αλλά του τρόπου με τον οποίο την αναπαράγουμε ο οποίος μπορεί και να είναι αδυναμία όπως αρχικά χαρακτήρισα. Αν λοιπόν σήμερα ακούσω τη μουσική μου στο σύστημά μου, στο σαλόνι μου και το ίδιο κάνω και αύριο, η μουσική τέχνη που εισπράττω δε έχει αλλάξει σε κάτι. Ούτε και σε 100 χρόνια δεν έχει αλλάξει τίποτα εκτός από τους δέκτες.
Δεν βλέπω ποια είναι η διαφορά από έναν πίνακα, μια φωτογραφία ή ένα γλυπτό. Δεν μπορώ να διακρίνω κάποια "δυναμική" στη μουσική ως έργο τέχνης και ξαναλέω δεν εννοώ τις διαφορετικές ζωντανές ερμηνείες.

ΥΓ. Το θέμα έχει ενδιαφέρον και δεν σχετίζεται με το "δικαίωμα στην άρνηση" κατά τη γνώμη μου. Ο τρόπος αντίληψης (όχι κατανόησης) των έργων τέχνης δεν έχει να κάνει ούτε καν με τη μουσική κατ' αποκλειστικότητα. Ίσως να άνοιγε στις "Τέχνες".

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Νομίζω πως και ο Μπουζόνι και ο ΜακΖαμπ έχουν το δίκιο τους. Το μουσικό έργο ως γραφή (παρτιτούρα) δεν αλλάζει, από τη στιγμή τουλάχιστον που θα κυκλοφορήσει η τελευταία έκδοση. Για να φτάσει στον ακροατή όμως, χρειάζεται συνήθως η διαμεσολάβηση της ερμηνείας, ζωντανής ή ηχογραφημένης. Και εκεί υπεισέρχεται ο παράγοντας χρόνος και εμφανίζεται η ποικιλότητα στο τελικό αποτέλεσμα.

 

[Δημήτρης Ν.]

Νομίζω πως και ο Μπουζόνι και ο ΜακΖαμπ έχουν το δίκιο τους. Το μουσικό έργο ως γραφή (παρτιτούρα) δεν αλλάζει, από τη στιγμή τουλάχιστον που θα κυκλοφορήσει η τελευταία έκδοση. Για να φτάσει στον ακροατή όμως, χρειάζεται συνήθως η διαμεσολάβηση της ερμηνείας, ζωντανής ή ηχογραφημένης. Και εκεί υπεισέρχεται ο παράγοντας χρόνος και εμφανίζεται η ποικιλότητα στο τελικό αποτέλεσμα.

"Ο εκτελεστής με όλη την ανυπόφορη αλαζονεία του , είναι τελείως περιττός , εκτός από την περίπτωση κατά την οποία οι εκτελέσεις του καθιστούν την μουσική κατανοητή σε ένα ατυχές ακροατήριο που δεν είναι σε θέση να την διαβάζει τυπωμένη " . (Arnold Shoenberg)

 

[Busoni]

Πριν επανέλθω στην συζήτηση, θελω να διευκρινήσω οτι με το

Η μουσική, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες τέχνες, έχει μια φυσική δυναμική μέσα της που την κάνει ταυτόχρονα ζωντανή και δύσκολη: τον χρόνο

μιλούσα κυριολεκτικά. Ένα λογοτεχνικό έργο είναι ακίνητο. Το διαβάζεις...οποιαδήποτε στιγμή σταματάς και σκέφτεσαι...και ξαναδιαβάζεις, κλπ. Ένα μουσικό έργο διαρκεί πχ 4:53 και δεν έχεις την ίδια άνεση να το
"ξεψαχνίσεις".

 

[Βαγγέλης Σ.]

"Ο εκτελεστής με όλη την ανυπόφορη αλαζονεία του , είναι τελείως περιττός , εκτός από την περίπτωση κατά την οποία οι εκτελέσεις του καθιστούν την μουσική κατανοητή σε ένα ατυχές ακροατήριο που δεν είναι σε θέση να την διαβάζει τυπωμένη " . (Arnold Shoenberg)

:flipout:

Σαν να λέμε: Το βράδυ θα μαζευτούμε στου Ντοκ. Έχει κάτι καινούργιες παρτιτούρες να μας μοιράσει να διαβάσουμε!......

Γιατί εμείς ....ατυχές ακροατήριο δεν είμαστε!
:flipout:

 

[Σπύρος Σούρλας]

Νομίζω πως και ο Μπουζόνι και ο ΜακΖαμπ έχουν το δίκιο τους. Το μουσικό έργο ως γραφή (παρτιτούρα) δεν αλλάζει, από τη στιγμή τουλάχιστον που θα κυκλοφορήσει η τελευταία έκδοση. Για να φτάσει στον ακροατή όμως, χρειάζεται συνήθως η διαμεσολάβηση της ερμηνείας, ζωντανής ή ηχογραφημένης. Και εκεί υπεισέρχεται ο παράγοντας χρόνος και εμφανίζεται η ποικιλότητα στο τελικό αποτέλεσμα.

Το μουσικό έργο αλλάζει στον χρόνο.Μπορεί η δομή να παραμένει ίδια αλλά η προστιθέμενη μουσική εμπειρία ,αλλά και το ότι έχουν προστεθεί και νέες αντιλήψεις στην μουσική επηρεάζει εν μέρει και τούς ερμηνευτές.
Αυτό πάντως που είναι βέβαιο,είναι πώς όλοι οι μεγάλοι συνθέτες τού 20ού αιώνα είχαν βαθειά γνώση τών προηγουμενων μεγαλων συνθετών.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Stravinsky σεβόταν πολύ το μπαρόκ και ο Σαίνμπεργ υποκλινόταν σε κάτι τετριμένους συνθέτες τύπου Μπετόβεν.

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

"Ο εκτελεστής με όλη την ανυπόφορη αλαζονεία του , είναι τελείως περιττός , εκτός από την περίπτωση κατά την οποία οι εκτελέσεις του καθιστούν την μουσική κατανοητή σε ένα ατυχές ακροατήριο που δεν είναι σε θέση να την διαβάζει τυπωμένη " . (Arnold Shoenberg)

Αυτά για μας τους υπόλοιπους, είναι απαγορευμένα παιχνίδια. Και ξέρεις πιο είναι το καλύτερο; Η παρτιτούρα δεν είναι το μουσικό έργο, αλλά μόνο η σημειογραφία του. Και αυτή η σημειογραφία δεν έχει έναν μονοσήμαντο τρόπο ερμηνείας, ούτε για τα έργα του Σαίνμπεργκ. Γι' αυτό μην πυροβολείτε τον ερμηνευτή. Ακόμη κι αν ο ίδιος άνθρωπος διαβάσει την παρτιτούρα σε δύο διαφορετικές στιγμές - αν φυσικά μπορεί να το κάνει - η ανασυγκρότηση του έργου στο μυαλό του θα είναι σίγουρα διαφορετική.

Αυτή είναι ίσως η καλύτερη απόδειξη πως η μουσική είναι αναπόσπαστη με το χρόνο...

 

[Σπύρος Σούρλας]

1925.
Σάν σήμερα γεννηθηκε ο Χατζιδάκις..
Αν λειπει??

Φυσικά και λείπει πολύ..

Λείπει για τις ιδέες του,για την τέχνη του ,γιατί ηταν ο πρωτος που ειχε επιτεθεί στον αποκρουστικό αυριανισμό και ειχε προβλέψει την εποχή τών τεράτων.

 

[schubert]

Re: Απάντηση: Ο Μεγάλος Ερωτικός-Μάνος Χατζιδάκις.

1925.
Σάν σήμερα γεννηθηκε ο Χατζιδάκις..
Αν λειπει??

Φυσικά και λείπει πολύ..

Λείπει για τις ιδέες του,για την τέχνη του ,γιατί ηταν ο πρωτος που ειχε επιτεθεί στον αποκρουστικό αυριανισμό και ειχε προβλέψει την εποχή τών τεράτων.

Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν χθες τη νύχτα (ξανα)διαβάζοντας μέρος από το βιβλίο του "Ο καθρέφτης και το μαχαίρι". Τόσο ελεύθερο πνεύμα! Τόσο διορατικός!

 

[kl11]

1925.
Σάν σήμερα γεννηθηκε ο Χατζιδάκις..
Αν λειπει??

Φυσικά και λείπει πολύ..

Ο Καλυτερος ελληνας συνθετης , ευτυχως μας αφησε μεγαλη κληρονομια , την μουσικη του !!!