Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ο Πόλεμος μέσα μας
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Δημοκηδής" data-source="post: 769566" data-attributes="member: 522"><p>Πόσο πικρή είναι άραγε η συνειδητοποίηση, είτε σε συλλογικό είτε σε ατομικό επίπεδο, ότι παρότι γεμίσαμε με καλές προθέσεις, ουδέποτε είναι αρκετές… </p><p></p><p>… ότι (αν και φιλότιμο έχοντες), τα κάνουμε όλο και χειρότερα, ασχέτως της καταβαλλομένης προσπάθειας, ασχέτως της καθημερινής, ευλαβικώς τηρουμένης, διαδικασίας επανεκτιμήσεως και αναλήψεως διορθωτικών κινήσεων… </p><p></p><p>… ότι η μόνη δεδηλωμένη, είναι η συνεχής και καταφανής παραβίαση των κωδικών (προσωπικής) ηθικής και αξιών, που υποτίθεται ότι κοπιάσαμε για να χτίσουμε, αλλά τελικά, δίκην κουρελαρίας σε ελληνικές πολιτικές συγκεντρώσεις, αλόγιστα απλώς ανεμίζουμε, κυρίως για τον εντυπωσιασμό των άλλων …. </p><p></p><p>Κολυμπώντας στο χλιαρό πολτό της καθημερινότητος, είναι πικρό να βλέπεις ως σωσίβιο την στωική παραδοχή της αποτυχίας, ακόμη και σε εκφάνσεις της ζωής (ερωτική συνδιαλλαγή, ανατροφή τέκνων, ενασχόληση με την ανακούφιση των ταλαίπωρων του μικρόκοσμου μας, αγώνας για τα κοινά της κοινότητας μας, κλπ. κλπ.) που προορίζονται για να θερίσει κανείς την χαρά, την απόλαυση, την υπερηφάνεια …. Η προσμονή για ‛καλύτερα αύριο’ είναι φρούδα, δεν πρόκειται να υπάρξουν, ….. αυτά είναι για τα τυπάκια χωρίς πήχη, που όταν τελικώς βρουν κατά τύχη κάποιον, απλώς τον αποθέτουν στο πάτωμα, μην και σκουντουφλήσουν … </p><p></p><p>Κάπως έτσι, φαντάζομαι, ότι θα αισθανόταν και ο Σοστακόβιτς, παρότι δεν είμαι καθόλου βέβαιος για αυτό... είπαμε κάθε φορά μεταφράζουμε ότι μας βολεύει ... γιαυτό αυτή η μουσική είναι τόσο μεγάλη ... </p><p></p><p>Κάποια έργα είναι να μην σε βρουν ´μπόσικο’… μπορεί να σε ξεκάνουν …. Η ακρόαση αυτής της ανελέητης αποδοχής του ανεκπλήρωτου, αυτού του άγαρμπου ψαλιδισμού κάθε ανόητης προσπάθειας μάζωξης υλικού στο ‛ελπιδοκούτι’ , είναι ταυτόχρονα καθαρτήρια και βασανιστική, … υπάρχουν και άλλοι εκεί έξω, you know ....</p><p></p><p>…. ο Σοστακόβιτς σαν μάστορας της ομοιοπαθητικής εξορκίζει την πίκρα με περισσότερη πίκρα, φυτεύοντας κάτω από το δέρμα μας μικροκάψουλες οδύνης, επαναχαρτογραφώντας το dna μας με τσιπάκια κατεστραμμένων πόθων και αδιέξοδων αναζητήσεων …. Έτσι βρε…. Μπας και μάθουμε ….</p><p></p><p></p><p>ΥΓ.: Η ερμηνεία με τον Μπέργκλουντ που συνέστησε το φιλαράκι μας, ο γλυκύτατος Ντέμιαν, είναι ότι πρέπει για να κάνει κανείς αυτό το ταξίδι ….</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Δημοκηδής, post: 769566, member: 522"] Πόσο πικρή είναι άραγε η συνειδητοποίηση, είτε σε συλλογικό είτε σε ατομικό επίπεδο, ότι παρότι γεμίσαμε με καλές προθέσεις, ουδέποτε είναι αρκετές… … ότι (αν και φιλότιμο έχοντες), τα κάνουμε όλο και χειρότερα, ασχέτως της καταβαλλομένης προσπάθειας, ασχέτως της καθημερινής, ευλαβικώς τηρουμένης, διαδικασίας επανεκτιμήσεως και αναλήψεως διορθωτικών κινήσεων… … ότι η μόνη δεδηλωμένη, είναι η συνεχής και καταφανής παραβίαση των κωδικών (προσωπικής) ηθικής και αξιών, που υποτίθεται ότι κοπιάσαμε για να χτίσουμε, αλλά τελικά, δίκην κουρελαρίας σε ελληνικές πολιτικές συγκεντρώσεις, αλόγιστα απλώς ανεμίζουμε, κυρίως για τον εντυπωσιασμό των άλλων …. Κολυμπώντας στο χλιαρό πολτό της καθημερινότητος, είναι πικρό να βλέπεις ως σωσίβιο την στωική παραδοχή της αποτυχίας, ακόμη και σε εκφάνσεις της ζωής (ερωτική συνδιαλλαγή, ανατροφή τέκνων, ενασχόληση με την ανακούφιση των ταλαίπωρων του μικρόκοσμου μας, αγώνας για τα κοινά της κοινότητας μας, κλπ. κλπ.) που προορίζονται για να θερίσει κανείς την χαρά, την απόλαυση, την υπερηφάνεια …. Η προσμονή για ‛καλύτερα αύριο’ είναι φρούδα, δεν πρόκειται να υπάρξουν, ….. αυτά είναι για τα τυπάκια χωρίς πήχη, που όταν τελικώς βρουν κατά τύχη κάποιον, απλώς τον αποθέτουν στο πάτωμα, μην και σκουντουφλήσουν … Κάπως έτσι, φαντάζομαι, ότι θα αισθανόταν και ο Σοστακόβιτς, παρότι δεν είμαι καθόλου βέβαιος για αυτό... είπαμε κάθε φορά μεταφράζουμε ότι μας βολεύει ... γιαυτό αυτή η μουσική είναι τόσο μεγάλη ... Κάποια έργα είναι να μην σε βρουν ´μπόσικο’… μπορεί να σε ξεκάνουν …. Η ακρόαση αυτής της ανελέητης αποδοχής του ανεκπλήρωτου, αυτού του άγαρμπου ψαλιδισμού κάθε ανόητης προσπάθειας μάζωξης υλικού στο ‛ελπιδοκούτι’ , είναι ταυτόχρονα καθαρτήρια και βασανιστική, … υπάρχουν και άλλοι εκεί έξω, you know .... …. ο Σοστακόβιτς σαν μάστορας της ομοιοπαθητικής εξορκίζει την πίκρα με περισσότερη πίκρα, φυτεύοντας κάτω από το δέρμα μας μικροκάψουλες οδύνης, επαναχαρτογραφώντας το dna μας με τσιπάκια κατεστραμμένων πόθων και αδιέξοδων αναζητήσεων …. Έτσι βρε…. Μπας και μάθουμε …. ΥΓ.: Η ερμηνεία με τον Μπέργκλουντ που συνέστησε το φιλαράκι μας, ο γλυκύτατος Ντέμιαν, είναι ότι πρέπει για να κάνει κανείς αυτό το ταξίδι …. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Ο Πόλεμος μέσα μας
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…