Ο κύριος 335: Larry Carlton

[supersonic]

Επαναφέρω σήμερα ένα από τα παλιότερα αφιερώματα που είχα κάνει στο avforum

Η πρώτη μου γνωριμία με τον ήχο της κιθάρας του Larry Carlton έγινε γύρω στο 1976-77. Ακούγοντας τότε τον περίφημο δίσκο της Joni Mitchell Hejira τρία πράγματα μου έκαναν εντύπωση. Οι συνθέσεις που ήταν έξω από κάθε τετριμμένο, το μπάσο του Jaco Pastorious και η κιθάρα του αγνώστου τότε σε μένα Larry. Πολλά κομμάτια στο δίσκο αυτό ήταν μόνο κιθάρα μπάσο και φωνή – και όμως το σύνολο σε μπιμπίκιαζε. Ο δίσκος δεν έβγαινε από το πλατώ.

Γύρω στην ίδια εποχή έρχεται το περίφημο Aja των Steely Dan. Τι δίσκος και αυτός... Μόλις κυκλοφόρησε το είχε φέρει ένας φίλος κιθαρίστας στη Θεσσαλονίκη – ο Γιώργος Σταμπόλης- και μαζί με άλλους φίλους από τα συγκροτήματα που τότε κάναμε παρέα και ακούγαμε Clapton και Blackmore κλπ μια μέρα μας περέχυσε κυριολεκτικά με κρύο νερό: Ελάτε να ακούσετε τι είναι κιθάρα μας είπε…
Τι ήταν αυτό… δύο φορές στην ίδια χρονιά να με χτυπήσει τόσο δυνατά ένας «άγνωστος» κιθαρίστας? Ε αυτό πήγαινε πολύ. Πρέπει να ήταν σπουδαίος αυτός ο άνθρωπος.
Την επόμενη χρονιά ήμουν στο Fnac στη Μασσαλία (να μην ξεχνάμε ότι τότε οι δίσκοι σαν αυτόν ήταν κάτι σπάνιο στο Ελλάντα) και έψαχνα απεγνωσμένα δύο δίσκους. Το ένα ήταν κάποιο των Steely Dan που οπωσδήποτε να έπαιζε ο Larry. Και το βρήκα. Γυρνώντας στη Θεσσαλονίκη ανακάλυψα ότι χτύπησα χρυσάφι. Δύο από τα καλύτερα σόλο κιθάρας όλων των εποχών σύμφωνα με το Rolling Stone στον ίδιο δίσκο!
Και τέλος (στη μακριά αυτή εισαγωγή) ένα βράδυ του Γενάρη του 82 στη σκοπιά στον κάβο στο Καβούρι, με τα αεροπλάνα να τροχοδρομούν επάνω από το κεφάλι μου και εγω με το τρανζιστοράκι στο αυτί και φυσικά τον αμερικάνικο σταθμό του Ελληνικού. Ένα κομμάτι νωχελικό, αργό, μελωδικό, λίγο ρετρό, ξέχασα εφόδους και όλα και περίμενα να ακούσω τι ήταν. Larry Carlton Sleepwalk. Ε, αυτό ήταν ! από εκεί και πέρα έπρεπε κάτι να κάνω: έπρεπε να βρω όλους τους δίσκους του πάσει θυσία!

Ο Larry Carlton λοιπόν θεωρείται σήμερα από τους πιο σημαντικούς κιθαρίστες που μπόρεσαν να υπηρετήσουν πιστά τη ροκ και τη τζαζ ταυτόχρονα. Αν και θα μπορούσε να ακολουθήσει μια καριέρα μουσικού στούντιο, (κάτι που ουσιαστικά για πολύ καιρό το κατάφερε) αποφάσισε να ακολουθήσει και σόλο καριέρα. Έχει παίξει σε εκατοντάδες δίσκους γνωστών καλλιτεχνών (αναφέρω τα τρανταχτά ονόματα : Quincy Jones, Michael Jackson, Dolly Parton, Joni Mitchell, Linda Rondstadt, John Lennon, Barbara Streisand, Neil Diamond, Al Jarreau, Minnie Riperton, Bill Withers, Paul Αnka, Michael McDonald, Chuck Mangione, Randy Crawford, Crusaders, Steely Dan, Christopher Cross), υπολογίζεται ότι έχει παίξει σε περίπου 100 χρυσούς δίσκους που μπήκαν στο top 100 των ΗΠΑ, ενώ υπήρξαν χρονιές που έπαιξε σε 500 δίσκους στη ίδια χρονιά και συνολικά μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980 σε περίπου 3000 ηχογραφήσεις. Έχει γράψει ιστορία καθώς σημάδεψε καλλιτέχνες όπως η Joni Mitchell στα court and spark και Hejira, σε αυτόν οφείλουν σε μεγάλο μέρος της επιτυχίας τους οι Steely Dan και οι Crusaders, ενώ και στην προσωπική του καρριέρα δεν τα πήγε καθόλου άσκημα με κάπου 4 υποψηφιότητες για grammy από τις οποίες πήρε τις δύο, ενώ έχει γράψει τη μουσική για ταινίες όπως το Against all odds κα.

Ο ήχος του είναι καθαρός, μελωδικός, με έμφαση στο sustain, δηλαδή τη διάρκεια στην νότα. Όσοι από σας ίσως γνωρίσουν κιθάρα ή έστω γνωρίζουν γι αυτήν ακόμα και αν δεν τα καταφέρνουν στο παίξιμο, θα ξέρουν ότι πολλοί κιθαρίστες στη ροκ μουσική για να διατηρήσουν τον ήχο μιάς νότας περισσότερο από, ας πούμε πχ ένα δευτερόλεπτο, καταφεύγουν σε διάφορα εφφε, (στην καθομιλουμένη παραμορφωτές, overdrive ή άλλες γραφικές ονομασίες) με τα οποία μπορούν να ενισχύουν το decay της νότας δηλαδή το σβήσιμο της νότας. Ο πιο γνωστός μάστορας στο είδος είναι φυσικά ο Carlos Santana (για αυτόν θα περιμενετε) ας πούμε πχ στο γνωστό άσμα Europa. Ο Carlos ήταν αυτός που το καθιέρωσε σε μεγάλο και ίσως κάποτε υπερβολικό βαθμό. Αντίθετα ο Larry το πετυχαίνει αυτό σχεδόν πάντα χωρίς άλλα εφφέ, αλλά κύρια με το δάχτυλο και την ταυτόχρονη χρήση του ποτενσιόμετρου της έντασης της κιθάρας. Όχι ότι δεν το κάνουν και άλλοι. Αυτός απλά το κάνει για όλες τις νότες του και για όσο χρόνο χρειάζεται κάθε νότα – ποτέ παραπάνω. Και πολύ περισσότερο το κάνει με μια ημιακουστική κιθάρα, (οι ημιακουστικές κιθάρες έχουν εγγενές πρόβλημα στον τραβηγμένο ηλεκτρικό ήχο, γιατί έχουν την τάση να μικροφωνίζουν εύκολα) την αγαπημένη του κιθάρα Gibson ES 335, εξ ού και το όνομά του Mr 335!
Ο ήχος του λοιπόν εκτός από τη διάρκεια και την σχεδόν παντελή έλλειψη παραμόρφωσης (εκτός από εκείνη της υπεροδήγησης του ενισχυτή), χαρακτηρίζεται από την αρμονία και τη συνέχεια στο σόλο. Το σόλο αρχίζει πάντα με εισαγωγή, κυρίως θέμα, επεξεργασία και τέλος. Ακολουθεί δηλαδή καθαρά τζαζίστικη φιλοσοφία και όχι ροκ, όπου ο κιθαρίστας κατά κανόνα χρησιμοποιεί κλισέ που τα κοπιάρει ανάλογα με τα ακόρντα ή αυτοσχεδιάζει επάνω ή γύρω γύρω από αυτά σε μια απλή κλίμακα
Τα σόλα του είναι πάντα μια ξεχωριστή μελωδία, με αρχή μέση και τέλος, επάνω στο βασικό θέμα, ή ακόμα πολλές φορές ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Ποτέ δεν θα παίξει γρήγορα, για να παίξει γρήγορα (πχ δεν είναι Satriani ή Malmsteen) εκτός αν το απαιτήσει το κομμάτι – και τότε θα παίξει ΓΡΗΓΟΡΑ και πράγματα που δεν παίζονται γρήγορα! – όχι φλυαρίες και δακτυλισμούς…
Επίσης σχεδόν σε κανένα δίσκο του δεν χρησιμοποιεί εφφέ εκτός από πεντάλ έντασης ή έστω που και που ένα ελαφρό chorus!

Ας δούμε όμως περισσότερα γι αυτό στην ανάλυση των δίσκων (στους οποίους επιτρέψτε μου να βάλω αστεράκια, μια και είστε εξοικειωμένοι με αυτά – ας πούμε μια αυθαιρεσία εκ μέρους μου, με καλό σκοπό όμως).

 

[supersonic]

Γεννημένος το 1948 ξεκίνησε λοιπόν σε μικρή ηλικία κάπου 6-7 χρονών και αμέσως σχεδόν πήρε ένα δάσκαλο για 7-8 χρόνια και έμαθε να διαβάζει νότες. Πολύ γρήγορα μετά από δοκιμές της τύχης του σε κλαμπάκια με βασικούς ήρωες τον Joe Pass και τον Wes Montogmery βρέθηκε κάποια στιγμή να είναι περιζήτητος στα στούντιο ως κιθαρίστας μεγάλων ονομάτων. Γρήγορα του ζητούν να αντικαταστήσει τον ήρωά του Joe Pass (! μετά από δική του πρόταση) στο κουϊντέτο του George Shearing, ενώ στη συνέχεια παίζει από την ορχήστρα της DisneyLand (η θέση αυτή, όσο και να φαίνεται φαιδρό, χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης στις ΗΠΑ!) έως το NBC TV. Εκείνη την εποχή λέγεται ότι παίζει σε τρείς ηχογραφήσεις τη μέρα επί πέντε μέρες την εβδομάδα!

Για ένα μεγάλο διάστημα περνάει από τους Crusaders όπου έμεινε περίπου 6 χρόνια, από το 72-77. Στο συγκρότημα ζυμώνεται για τα καλά στην ελαφριά soul jazz ενώ είναι υπεύθυνος για αρκετές γνωστές συνθέσεις του γκρουπ αλλά και το κάπως ροκίζον ύφος των τελευταίων τους δίσκων. (Δυστυχώς – ευτυχώς αποχωρεί πριν την τεράστια επιτυχία τους το 79 με το Street Life!)
Κάπου εκεί ξεκινάει ηχογραφώντας για μεγάλα ονόματα της ροκ και της ποπ μουσικής (μέχρι τότε ήταν στη ελαφριά jazz και στην easy listening). Αυτόματα η γενικώτερη αποδοχή του φτάνει στο απώγειο.

Πρώτα στο Caty Lied **** των Steely Dan και μετά στα Court and Spark **** και Hejira ***** της Joni. Η συμμετοχή του στο δεύτερο πιστεύω ότι ουσιαστικά κάνει το δίσκο ό,τι είναι αυτός, καθώς επιμελείται με τον Jaco αρκετές από τις minimal ενορχηστρώσεις του δίσκου – αν και ποτέ δεν χρεώθηκε επίσημα γι αυτή τη συνεισφορά.
Τότε τον παίρνουν χαμπάρι οι Becker και Fagen και τον αγκαζάρουν για το υπόλοιπο της πρώτης φάσης της καριέρας τους. Στους Steely Dan ο Larry έκανε μουσικά περισσότερα από όσα σε όλους του τους προσωπικούς δίσκους και ενδεχομένως σε όλους τους εκατοντάδες που έχει παίξει.
Βασικά το Royal Scam *****, το αποκορύφωμα του ροκ κιθαρίστα όλων των εποχών. Τα δύο κομμάτια που ανοίγουν το δίσκο Kid Charlemagne και Don’t Take me alive περιέχουν τα απόλυτα σόλο. Στο πρώτο με σκληρό ήχο ξεκινάει στη μέση του κομματιού και ακολουθεί την στρυφνή μελωδία των σε εντελώς δικό του δρόμο, σολάροντας σε σχήματα ακόρντων σε 4-5 χορδές μερικές φορές, διατηρώντας ταυτόχρονα το sustain, που είπα πιο πάνω και καταφέρνει περνώντας από δύσκολα μονοπάτια να καταλήξει ξανά στην εισαγωγή του κομματιού.
Όσο για το δεύτερο –για μένα το καλύτερο όλων των εποχών.- στο don’t take me alive - το κομμάτι ξεκινάει με ένα ανοιχτό ακόρντο και στις 6 χορδές με παραμόρφωση, μια ιδέα δική του καθώς –πράγμα σπάνιο– οι άλλοι δύο μάγκες δεν είχαν ιδέες. Και από ό,τι ομολογεί ο ίδιος τον έβαλαν εκεί να το παίζει καμιά 100αριά φορές μέχρι να τους αρέσει! Αμέσως μετά την εισαγωγή ξεκινάει το σόλο μεγάλο σε διάρκεια, με διπλά σηκώματα, με κανένα κλισέ, και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τα μεγάλα διαστήματα ανάμεσα στις νότες, σε ένα εντελώς ανεξάρτητο θέμα, κάτι σαν σύνθεση μέσα στη σύνθεση, με τα γνωστά κοψίματα με τα τύμπανα στη μέση του σόλο, συνεχή σηκώματα (αλλαγή της νότας με τράβηγμα της χορδής προς το πλάι επάνω στα τάστα) ενσωματωμένα στα αυτοσχεδιαζόμενα θέματα και με μια απρόσμενη κατάληξη πριν μπεί ο Fagen …agents of the law… luckless pedestrians…. Κλπ. Και στη συνέχεια ακολουθεί την κλασική lead τακτική γεμίζοντας όπου δεν υπάρχουν φωνητικά ή συνδέοντας αρμονικά τους διαδοχικούς στίχους με ελαφρά παραμορφωμένα ακόρντα από δύο ή τρείς νότες ή αναλύοντάς τα νότα προς νότα. Από τότε φάνηκε η μεγάλη του εμμονή στην αρμονία, κάτι που συνήθως δεν μπορούσαν να εφαρμόσουν οι μουσικοί της ροκ που ό,τι και να έπαιζαν ξεκινούσε από μια blue κλίμακα και κατέληγε στην καλύτερη περίπτωση σε μια παραλλαγή της. (Από τους λίγους που χρησιμοποίησαν την αρμονία όπως ο Larry μπορώ να θυμηθώ ίσως τον Brian May).
Αν κάποιος δεν έχει ακούσει αυτά τα δύο σόλα ας αγοράσει το δίσκο. Και ας έρθει να μου πει ότι έχω άδικο. Δεν νομίζω να αγοράζει κανείς με 6.90 ευρώ τα δύο καλλίτερα ροκ σόλο όλων των εποχών. Στο ίδιο δίσκο και σε διαφορετικό στυλ ένα άλλο σπουδαίο σόλο στο Royal Scam.

 

[supersonic]

Μετά από αυτή τη συμμετοχή, το δίδυμο κρατάει τον Larry για τους επόμενους δίσκους του και του αναθέτει επίσημα και με όλες τις τιμές τις ενορχηστρώσεις. Η συμμετοχή του στα Aja και Gaucho είναι μνημειώδης, αν και πιά εκεί χρησιμοποιούν για κάθε κομμάτι σχεδόν και άλλο κιθαρίστα ή μερικές φορές 3-4 για το ίδιο κομμάτι (αφού προηγουμένως έχουν ηχογραφήσει άλλοι 5-6 στο ίδιο – ανεπιτυχώς).
Κάπου εκεί και μετά από αρκετές περιοδείες μαζί τους, κουράζεται και τους παρατάει, άλλωστε και αυτοί το διαλύσανε μετά το Gaucho.



Πίσω στο 78 πάντως ο Larry υπογράφει στην Warner ηχογραφεί τον πρώτο του ουσιαστικά δίσκο Larry Carlton ***** (είχαν προηγηθεί άλλοι βέβαια με λιγώτερη επιτυχία και ουσιαστικά όχι τόσο ροκ όπως το with a little help from my friends*** του 1969 όπου παίζει καθαρά jazz standards και μετά το Singing/playing*** του 1973)
Το άλμπουμ Larry Carlton ξεκινάει με το Room 335 (το όνομα που εδωσε στο στούντιό του) ένα instrumental κομμάτι που η εισαγωγή του είναι δανεισμένη από το peg των Steely Dan, αλλά έως εκεί μόνο. Το κομμάτι έχει ένα πολύ βασικό θέμα που μετατρέπεται τονικά στην ακολουθία των ακόρντων και στη συνέχεια ακολουθεί δεύτερο με ιδιαίτερη έκταση και ανάλυση. Βέβαιά μετά ακολουθεί σόλο κιθάρας- τώρα καθαρά αυτοσχεδιαστικό! Τώρα πως γίνονται όλα αυτά, τόση κιθάρα και δεν είναι κουραστικό κλπ κλπ ? Και όμως όχι. Ο δίσκος περιέχει επίσης το nite crawler, παλιότερη δική του σύνθεση με τους Crusaders, το πολύ γρήγορο point it up και το «βραζιλιάνικο» Rio Samba όπου έχουμε το εξαιρετικά σπάνιο (για ροκ τουλάχιστον μουσική ) το θέμα αν ξεκινάει σε ένα τόνο να αναπτύσσεται, μετά να κατεβαίνει ένα ημιτόνιο να επαναλαμβάνεται να ξαναεπιστρέφει πάλι ένα ημιτόνιο πάνω κλπ. Και όμως μέσα στην όλη του ενορχήστρωση όλα ακούγονται αρμονικότατα.
Στο δίσκο συμμετέχουν μια ομάδα μουσικών ιδιαίτερα γνωστών όπως Gregg Mathieson keyboards (μετά σχεδόν σε όλους τους δίσκους του), ο ευτραφής Abe Laboriel bass, Jeff Porcaro drums, Paulinho Da Costa Percussion.
Ο δίσκος γίνεται «ανάρπαστος» στις μουσικές κοινότητες ενώ διακρίνεται με βραβεία από περιοδικά όπως το Guitar Player και παραμένει μέχρι σήμερα ως κιθαριστικός δίσκος αναφοράς.

Το 1979 έχουμε το Mr 335 Live in Japan***1/2. Από τον πρώτο του δίσκο αποκτάει ήδη ένα φανατικό κοινό στην Ιαπωνία. Ο δίσκος αυτός φανερώνει τι μπορεί να κάνει στη σκηνή. Υπάρχουν και τραγούδια που δείχνουν ότι η φωνή του είναι πολύ καλή επίσης, κάπως low profile όμως και σίγουρα όχι για καριέρα. Πολύ καλή ηχογράφηση για την εποχή.

Το 1980 κυκλοφορεί το strikes twice ***1/2. Ο δίσκος έχει περισσότερο ροκ φιλοσοφία, πάλι ουσιαστικά είναι instrumental και δίνει την εντύπωση ότι φτιάχτηκε για να δείξει τις ικανότητές του (κάτι που βέβαια δεν ήταν απαραίτητο). Οι μουσικοί είναι οι ίδιοι, με αλλαγή στο μπάσο τον Pops Popwell από τους Crusaders και άλλους τρεις επι πλέον οργανίστες (Don Freeman, Brian Mann, Terry Trotter) που τόνισαν το ρόλο που δίνει στους δίσκους του για μια δεύτερη δυνατή και άξια εναλλακτική φωνή στην κιθάρα του – (αργότερα ήρθε το σαξόφωνο και τα πνευστά). Το master όπως σε όλους τους δίσκους του είναι του Bernie Grundman, ενώ πάντα όλοι ηχογραφούνται στο προσωπικό του στούντιο με ηχολήπτη τον ίδιο τον Larry. Στο δίσκο ξεχωρίζουν ίσως τα πολύ «δυνατά» κομμάτια the magician και το Mulberry road με γρήγορα σόλο και όχι τόσο καθαρό ήχο. Ιδίως στο δεύτερο υπάρχουν δύο διαφορετικά σόλο. Το πρώτο πάντα μου ακουγόταν ιδιαίτερα παράξενο στον ήχο. Θύμιζε guitar synthesizer ή έστω κάποιο άλλο synthesizer ή κάποιο fuzz ή overdrive αλλά με ιδιαίτερα καθαρή και στακάτη άρθρωση καθώς οι νότες αν και γρήγορες ξεχωρίζουν, ενώ η αρμονία τους και πάλι δήλωνε ότι το όλο εγχείρημα είναι ουσιαστικά αδύνατον για χέρι κιθαρίστα! Πως έγινε? Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο Larry σε συνέντευξή του. Για να δώσει ένα διαφορετικό ύφος, ένα βράδυ έβαλε την ταινία των 30 ιντσών στις 15 και σόλαρε εξαιρετικά αργά επάνω στο θέμα!

To 1980 συμμετέχει στον πολύ καλό ποπ δίσκο του διάτοντα αστέρα της εποχής Christopher Cross***1/2. Ο τραγουδιστής αυτός που εμφανίστηκε από το πουθενά το 1979, ηχογραφεί το 1980 τον ομώνυμο δίσκο του, σε μια παράξενα ακριβή παραγωγή για νέο καλλιτέχνη και μια ομάδα γνωστότατων μουσικών (και ακριβών) στούντιο (προσπαθώντας σαφώς να μιμηθεί το something anything του Todd Rundgren). Ο δίσκος τσακίζει τα charts με τουλάχιστον 2 top 10 το ένα #2, και άλλα 2 top 20, παίρνει 5 grammy και πουλάει σαν ζεστό ψωμάκι για όλο το 1980 και 81. Μετά βέβαια ο Cross δεν καταφέρνει να κάνει τίποτα άλλο. Πάντως ο ένας δίσκος μένει! Στο δίσκο αυτό λοιπόν ο Carlton δίνει δύο πολύ καλά σόλο (μόνο σόλο – υπάρχει και άλλος κιθαρίστας εξ ίσου καλός!) στα κομμάτια Really don’t know any more, και The light is on. Στο πρώτο ξεκινάει μια φράση που ανεβαίνει ψηλά στην κλίμακα με εξαιρετικό sustain κρατιέται δύο φορές σε επανάληψη και στη συνέχεια κατεβαίνει πάλι χαμηλά, για να ξαναρχίσει ένας διάλογος, με τη μία φωνή να παίζει ψηλά και την άλλη να απαντάει πολύ πιο χαμηλά, σε αρμονικές δομές, μεγάλα διαστήματα και ανεξάρτητο από τη βασική μελωδία θέμα. Από τα καλύτερά του σε ξένες συμμετοχές. Στο δεύτερο ο ήχος του είναι πιο λεπτός, με εξαιρετική διάρκεια σε κάθε νότα και καθαρή άρθρωση. Ο δίσκος αυτός του Cross (αν και είναι πάρα πολύ ποπ και κλισσαρισμένος γενικότερα,) έχει επίσης (για κιθαρίστες) πολύ ενδιαφέροντα πράγματα από κάθε άποψη, όπως σόλα (βασικά) του Jay Graydon (του κιθαρίστα που το σόλο του κρατήθηκε ανάμεσα από 13 για το Peg των Steely Dan!) και του Eric Johnson.


Το 1982 έρχεται το SleepWalk****. Στο δίσκό αυτό με ουσιαστικά τους ίδιους μουσικούς με μικρές εναλλαγές μεταξύ τους, έχουμε το εξής παράδοξο. Ο Carlton παίζει μια Stratocaster. Όχι βέβαια μια fender αλλά αυτή της Valley Arts Guitar Center, μια μικρή αμερικάνικη εταιρεία που έγινε γνωστή από τις περίφημες ρέπλικές της. Ο Larry που μέχρι τότε εμφανιζόταν και είχε ταυτιστεί με την 335 περνάει σε μια solid κιθάρα με τόσο ιδαίτερα και διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ιεροσυλία! Και όμως στα τρία κομμάτια του δίσκου Last nite, Sleepwalk, 10:00 pm ο ήχος stratocaster σχεδόν επαναπροσδιορίζεται! Καθαρός, απαραμόρφωτος, με διάρκεια, γλυκός και ίσως παλιομοδίτικος αλλά πάντα jazz και rock!
Ο δίσκος ξεφεύγει από το σχεδόν ναρκισσιστικό ύφος του strikes twice και δηλώνει αυτό που πρέπει: «Κύριοι, εδώ είμαι και δεν χρειάζεται να αποδείξω και τίποτα». Κάτι που πλέον από το σημείο αυτό και μετά χαρακτηρίζει όλη τη δισκογραφία του.

Προσέξτε τα τρία κομμάτια που ανέφερα (αν και τα άλλα αξίζουν πολύ – με την 335) αλλά δώστε βάση στο παίξιμο των drums από τον Steve Gadd στο Last nite! Ο μεγάλος drummer παίζει ουσιαστικά το θέμα που έπαιζε στο 50 ways to leave your lover του Paul Simon. Κάπου 5.30 λεπτά χωρίς να χτυπήσει το ταμπούρο (snare) παρά μια δυό φορές στο fade out! (λεπτομέρειες θα πείτε, κι όμως αυτές είναι που κάνουν τη διαφορά και τους μεγάλους μουσικούς)

 

[supersonic]

Το 1982 επίσης συμμετέχει σαν lead κιθαρίστας σε όλο τον προσωπικό δίσκο του Donald Fagen μετά τη διάλυση των Steely Dan Nightfly*****. Ο δίσκος αυτός παίρνει ένα ολοστρόγγυλο 10άρι παντού. Ο ήχος του Larry είναι χαρακτηριστικός, αυστηρά jazz στο ύφος των συνθέσεων του Fagen, με απέριττο στυλ, και πολύ καθαρό ήχο. Τα σόλα είναι από αυτά που δεν εντυπωσιάζουν – απλά ακούγονται αρμονικά μέσα στο σύνολο, αλλά να μην περάσει στο μυαλό κανενός να προσπαθήσει να τα παίξει! Οι μουσικοί που συμμετέχουν στο δίσκο είναι γενικά ΑΑΑ και το master του Bob Ludwig.

Το 1983 έρχεται το κούρεμα! Ο Larry μετά τα πρώτα χρόνια της ξανθιάς χαίτης και τα εμφανή σημάδια τριχόπτωσης εμφανίζεται στο οπισθόφυλλο του Friends**** κουρεμένος! Ευτυχώς το παίξιμο διατηρεί όλη τη δύναμή του!
Ο δίσκος φιλοξενεί ονόματα – φίλους και τι φίλους! Joe Sample από Crudasers, Al Jarreau, Micahel Brecker, B.B. King κλπ. Ενδιαφέροντα και άξια ανάλυσης είναι τα θέματα των Breaking Ground και Song in the 5th grade, που ουσιαστικά είναι σόλο-θέματα με αυτοσχεδιαστικά σόλο στη συνέχεια. Επίσης το Tequila με αυτοσχεδιαζόμενα φωνητικά από τον μεγάλο (της φιλετο-τζαζ) Αl Jarreau και πνευστά και φυσικά το ντουέτο με τον B.B. King


Το 1986 έχουμε το alone/but never alone****1/2. Ο Larry γυρνάει στην MCA (και μάλιστα στη σειρά της master series) και αλλάζει εντελώς ύφος. Γυρνάει στην ακουστική αποκλειστικά. Στους μουσικούς προστίθεται ο γνωστός Rick Marrota στα τύμπανα, μεγάλη “άγνωστη” μορφή. Ο ηλεκτρικός μέχρι τότε κιθαρίστας τα ξεχνάει όλα και γυρίζει στην ακουστική! Τα κομμάτια είναι ήρεμα, ξεκούραστα, ευρηματικά, η δομή των συνθέσεων και των σόλων η ίδια και περιορίζεται μόνο στον περιορισμό που επιβάλλει το ακουστικό όργανο, πάντα με αρμονία και σε ύφος εύληπτης jazz. Ο δίσκος προτείνεται για grammy. Η ποιότητά του απλά audiophile.

Το 1987 έχουμε ακόμα ένα live. To Last Nite***1/2. Μουσικοί οι ίδιοι. Ηχογραφήθηκε στο Baked Potato στο Hollywood. Περιλαμβάνει κομμάτια από τους προηγούμενους δίσκους και δύο συνθέσεις του Miles Davis! Τα γνωστότατα ίσως So What και All Blues, ίσως εύπεπτα για τους ροκ φανς αλλά μεγαλειώδη κομμάτια. Οι εκτελέσεις δεν θα μπορούσαν να είναι κάτι λιγώτερο από άριστες.

Το 1987 έχουμε το Discovery*****. ¨Ενας καταπληκτικός audiophile δίσκος όπου και πάλι ο Larry κρατάει την ακουστική Valley Arts και μόνο. Το ίδιο πάνω κάτω καστ μουσικών. Ο δίσκος περιλαμβάνει μια πολύ καλή εκτέλεση της soul επιτυχίας Knock on Wood, ενώ επίσης υπάρχει μια εκτέλεση του Minute by Minute του Michael McDonald με τον ίδιο στα keyboards που γνώρισε έπίσης μεγάλη επιτυχία και στην εκτέλεση αυτή.

 

[supersonic]

Το 1988 ξεκινάει την ηχογράφηση του επόμενου δίσκου του On Solid Ground***1/2. Στην πορεία των ηχογραφήσεων, ένα βράδυ γίνεται μια διάρρηξη στο σπίτι του - στούντιο με αποτέλεσμα ο Larry να δεχθεί μια σφαίρα στο λαιμό προσπαθώντας να αμυνθεί και να προστατέψει την οικογένειά του και την περιουσία του. Η σφαίρα του προκαλεί ζημιά στις φωνητικές χορδές και στο νευρικό σύστημα. Μετά από εντατική θεραπεία και μεγάλη προσπάθεια καταφέρνει και επανέρχεται και ολοκληρώνει το δίσκο ένα χρόνο μετά. (1989). Ο τίτλος του δίσκου, η φωτογραφία του στο εξώφυλλο, η φωτογραφία του οπισθόφυλλου, το ύφος της μουσικής δείχνει καθαρά τη μπόρα που πέρασε. Θλιμμένο ύφος, μαύρα χρώματα, σκούρες σκιές.
Στο δίσκο παρ όλα αυτά υπάρχουν δύο άσσοι (όχι στο μανίκι). Το Josie των Steely Dan και το Layla του Clapton. Στο πρώτο, από το Aja, o Larry δεν έπαιξε καθώς το σόλο που κρατήθηκε ήταν αυτό του Becker. Η ενορχήστρωση όμως είναι η ίδια του Larry και το κομμάτι είναι ελάχιστα πιο αργό, που το δίνει μια σοβαρότητα. Στο layla παίρνει και τους δυο ρόλους κιθάρας δηλαδή του Clapton και του Duane Allman, ουσιαστικά τους κοπιάρει – νομίζεις ότι ακούς την αρχική εκτέλεση χωρίς φωνητικά. Το κοπιάρισμα όμως ήθελε θάρρος και θράσος! Τα σχόλια του Clapton σε συνεντεύξεις για την επανεκτέλεση ήταν ιδιαίτερα κολακευτικά.

Το 1989 κυκλοφορεί το Christmas at my house****. Ο κιθαρίστας εμφανίζεται στο οπισθόφυλλο με την οικογένειά του δίπλα στο τζάκι και το χριστουγεννιάτικο δέντρο! Πρώτη σκέψη…. Αρπαχτή? Υποχρεώσεις συμβολαίου? ΟΧΙ ! Προσωπικά είναι ο καλύτερος χριστουγεννιάτικος δίσκος, μαζί με εκείνους της GRP και των Jethro Tull.
Απόλυτος σχεδόν ήχος, jazz ύφος, με ροκ προεκτάσεις, με ηλεκτρικό είτε ακουστικό ήχο.
Στη δεκαετία του 1990 ο Larry Carlton υπογράφει στην GRP των Dave Grusin και Larry Rosen. Το ύφος και η γραμμή της εταιρείας είναι στο πιο σοβαρό, εύληπτο, εύηχο και πιο επαγγελματικό. Αυτά τα χαρακτηριστικά τα είχε ήδη όμως ο κιθαρίστας στο παρελθόν. Οι δίσκοι του εμφανίζονται πιο στυλιζαρισμένοι και “στρογγυλεμένοι” χωρίς εξάρσεις.

Το Kid Gloves***1/2 του 1992 είναι γενικά από τους καλύτερους που έκανε στην εταιρεία αυτή. Στη εταιρεία κάνει επίσης δύο συλλογές Collection I & II με επιτυχίες από την εποχή του 82 και μετά.

Ιδιαίτερα καλός είναι ο δίσκος της συνεργασίας του το 1995 με τον Lee Ritenour που ανέφερα σε άλλο αφιέρωμα το Larry and Lee****1/2. Ίσως ο καλύτερος στην GRP.

Το 2001 συνεργάζεται με τον Steve Lukather των Toto στο No substitutions Live in Osaka**. Ο δίσκος θυμίζει αρκετά αρπαχτή αυτή τη φορά. Ο Steve Lukather φανατικός θαυμαστής του Carlton και πολύ καλός κιθαρίστας με τους Toto αλλά και σε ένα σωρό δίσκους άλλων καλλιτεχνών όπως πχ Joni Mitchell, καταφέρνει μεν να παίξει δίπλα στον ήρωά του, αλλά ο ήχος της κιθάρας του είναι υπερβολικά βαρύς, φαζαρισμένος και βρώμικος – σε αντίθεση επαναλαμβάνω με παλιούς δίσκους του, τόσο που ουσιαστικά καταστρέφει κάθε κομμάτι από τη στιγμή που χτυπάει μια χορδή. Στην κονσόλα βέβαια, παραδόξως βλέπουμε άλλον ένα διάσημο κιθαρίστα τον Steve Vai.!!! (?)

Γενικά ο Larry Carlton σαν κιθαρίστας μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ο πιο πολυάσχολος και περιζήτητος στούντιο μουσικός από το 1969 έως το 1985. Η εμπειρία του κολοσσιαία, για οποιοδήποτε καλλιτέχνη σήμαινε σίγουρη επιτυχία. Ουσιαστικά έχει αφήσει πίσω του μια σημαντική κληρονομιά σε δίσκους που φέρουν τα ονόματα άλλων και πολλές φορές δεν αναγράφουν ούτε το δικό του. Αν δεν έχετε ακούσει τους προσωπικούς του δίσκους ή δεν συνειδητοποιήσατε τι έχει πετύχει πχ στους δίσκους των Steely Dan ή της Joni Mitchell αξίζει να δώσετε άλλη μια ευκαιρία (τουλάχιστον για εκείνους τους τρεις τελευταίους των Dan, το Hejira της Mitchell, τον χρυσό πόπ του Cross και τους τρεις πρώτους προσωπικούς). Μιλάμε για την Ιστορία στην Μουσική, για το λόγο αυτό ίσως οι συμπολίτες του έχουν χαράξει και το όνομά του στο περίφημο πλακόστρωτο του Ηollywood!

 

[Nikos F]

μπραβο θαυμάσιο αφιέρωμα :music-smiley-005: θα το κρατήσω στο αρχείο μου.

μια μικρή ασήμαντη διόρθωση για το debut lp του Cross , σωστά λες για το nο2 hit το ride like the wind , υπήρχε όμως και το καλύτερο (για μένα)
nο 1 hit το sailing το οποίο εδώ ακούστηκε πολύ λιγότερο.
Τέλος πάντων αυτος ήταν ''one album wonder artist''

 

[supersonic]

μπραβο θαυμάσιο αφιέρωμα :music-smiley-005: θα το κρατήσω στο αρχείο μου.

μια μικρή ασήμαντη διόρθωση για το debut lp του Cross , σωστά λες για το nο2 hit το ride like the wind , υπήρχε όμως και το καλύτερο (για μένα)
nο 1 hit το sailing το οποίο εδώ ακούστηκε πολύ λιγότερο.


μιλάμε γιά καταγεγραμμένα χιτς Νικο μου, όχι τι μας άρεσε...:grandpa:

Τέλος πάντων αυτος ήταν ''one album wonder artist''

κρύβε λόγια, γιατί παρακολουθεί ο Λύμπε...:flipout:

χαίρομαι που σου άρεσε...
(μα καλά είσαι τόσο νέος? δεν το είχες προλάβει στο παλιό site?)

 

[Δημήτρης Ν.]

Δηλαδή να αγοράζουμε έναν δίσκο γιατί κάποιος από τους μουσικούς που παίζουν , κάνει ένα καλό ή και εξαιρετικό σόλο ;Και αυτό τι σημαίνει ; Μπορεί να παρασύρει τον δίσκο αμα αυτός είναι μάπα ; Μπορεί να μας κάνει να αλλάξουμε γνώμη για την μάπα ;

 

[supersonic]

Καλά... εσύ από όσα διάβασες αυτό κατάλαβες....?

Πάντως στην περίπτωση του Cross αυτό γίνεται...
Αν δεν ήταν οι κιθαρίστες αυτοί και οι άλλοι ενορχηστρωτές κλπ ο δίσκος θα ήταν....

πχ σε όλα τα άλλα κομμάτια του δίσκου που δεν υπάρχει ένας αξιόλογος κιθαρίστας γίνεται το "έλα να δεις της αδιαφορίας"
Τα κομμάτια σώζονται και απογειώνονται από τα σόλα (δε μούρχεται να πω σόλι) του Larry και του Jay. Με μεγάλη διαφορά έρχεται καταιδρωμένος ο Eric Johnson (αυτός όντως φαίνεται φυτευτός) και φυσικά ο ίδιος ο Cross σαν κιθαρίστας είναι σαν ανέκδοτο...


Και δεν μιλάμε γιά ένα καλό ή εξαιρετικό σόλο σκέτο.
Η συνεισφορά του Larry είναι πολύ πιό ευρύτερη.


Αλλά και από την πλευρά αυτή να το δείς.
γιατί άραγε οι Ντάνηδες νοιάζονταν τόσο πολύ γιά τα σόλα και τους front men?
Ποτέ δεν είδα έναν μουσικό σαν να πήγε απλά και να κάνει ένα ξερό σόλο.
Τούς βλέπω σαν συνεργάτες και μαστόρια στο ίδιο έργο.
Τώρα... γιά να επικοινωνήσουμε έχουμε κάτι σαν αναφορά: το σόλο...γιατί αν μπούμε να αναλύσουμε και τα lead γεμίσματα θα χαθούμε

Πάντως το Hejira είναι πρωτίστως Jaco, Larry, Joni. Με τη σειρά αυτή. Ακριβώς.
Αν δεν ήταν οι δυό τους θα έβγαινε μιά χλαπάτσα άνευ προηγουμένου...

 

[Δημήτρης Ν.]

Μιλούσα για το The Nightfly .

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: Ο κύριος 335: Larry Carlton

Πάντως το Hejira είναι πρωτίστως Jaco, Larry, Joni. Με τη σειρά αυτή. Ακριβώς.
Αν δεν ήταν οι δυό τους θα έβγαινε μιά χλαπάτσα άνευ προηγουμένου...

Εάν ο καλλιτέχνης/δημιουργός έχει κάτι στο μυαλό του και δεν μπορεί να το πετύχει ο ίδιος , γιατί τα εκφραστικά του μέσα είναι πεπερασμένα , παίρνει κάποιον εγνωσμένης αξίας και του λέει τι ακριβώς θέλει ;
Η μήπως έχει μιά θολή ιδέα και λέει "δεν λέω και στον τάδε να έρθει να απαίξει μπας και βγεί νόημα " ;
Δεν ξέρω για αυτό ρωτάω . Τι ρόλο παίζει ο συνθέτης στο τελικό αποτέλεσμα ; Ποιός έχει κάνει τις ενορχηστρώσεις ;Φαντάζομαι ότι τις συμφωνίες του ο Μπετόβεν τις έγραφε καθ' ολοκληρίαν μόνος του , αλλά δεν νομίζω να ήταν πολυοργανίστας .

 

[supersonic]

εκεί είναι αλλού τα πράγματα. (nightfly)
Εκεί έχουμε πολύ βαριές συνθέσεις (κι ας διαφωνείς) σε σχέση με τον Κρισάκο, και εκεί ο δίσκος είναι σχεδόν equally credited στον Ντόναλντ και τον Λάρρυ.
Κι ας μην αναφέρεται (ή αναφέρεται ? δεν θυμάμαι).

Τώρα βέβαια η ερώτησή σου είναι ύποπτη...
Με δεδομένο ότι δεν σου άρεσε ο δίσκος κάτι πας να αποδείξεις....
(άτιμοι δικηγόροι)....
ή θες να πείς ότι εφ όσον ο δίσκος δεν είναι καλός γιατί δεν τον έσωσε ο Κιθαρίστας?
ή οτι ο δίσκος δεν είναι καλός γιατί ο κιθαρίστας δεν είναι καλός και χάλασε τη δουλειά του Ντόν.....?

 

[Δημήτρης Ν.]

...μπα δεν είχα καν προσέξει τα σόλα ( στο Nightfly ) . Με παρέσυρε ο μάπα δίσκος. Πιστέυω ότι κανείς δεν έχει υπομονή να ψάχνει τα σόλα σε ένα κακό δίσκο ( ή που τον θεωρεί κακό )

 

[supersonic]

Re: Απάντηση: Re: Ο κύριος 335: Larry Carlton

Εάν ο καλλιτέχνης/δημιουργός έχει κάτι στο μυαλό του και δεν μπορεί να το πετύχει ο ίδιος , γιατί τα εκφραστικά του μέσα είναι πεπερασμένα , παίρνει κάποιον εγνωσμένης αξίας και του λέει τι ακριβώς θέλει ;
Η μήπως έχει μιά θολή ιδέα και λέει "δεν λέω και στον τάδε να έρθει να απαίξει μπας και βγεί νόημα " ;
Δεν ξέρω για αυτό ρωτάω . Τι ρόλο παίζει ο συνθέτης στο τελικό αποτέλεσμα ; Ποιός έχει κάνει τις ενορχηστρώσεις ;Φαντάζομαι ότι τις συμφωνίες του ο Μπετόβεν τις έγραφε καθ' ολοκληρίαν μόνος του , αλλά δεν νομίζω να ήταν πολυοργανίστας .

Στο hejira δεν νομίζω καθόλου να είναι έτσι.
Η Joni είχε 10 ιδέες που αν τις έπαιζε μόνη της θα εβγαινε κάτι σε στυλ ξαναπαιγμένου blue και είπε παιδιά: "δικό σας"...

Δεν είναι το ίδιο με τη συμμετοχή του Shorter στο Aja όπου ο άνθρωπος δήλωσε όταν τον ρώτησαν οι δυό τους πως περίπου έβλεπε το κομμάτι τους γιά να το αντιμετωπίσει. Τους είπε ο άνθρωπος:
"Όχι ρε παιδιά, :damnyou: βάλτε την ταινία να παίξει, να δώ τι έχει πρίν και τι μετά και θα παίξω"
Σιγά μην ασχολιόταν παραπάνω....-bye-

 

[supersonic]

έχω κάπου μιά συνέντευξη του Skunk Baxter που έλεγε ότι μιά φορά έπαιζε σε ένα κομμάτι της Dolly Parton....
Και τι έρχεται και του λέει η δικιά σου?
"Can you make it green ? and with bubbles and fireworks ?

Τι να κάνει ο χριστιανός το έκανε....

 

[Δημήτρης Ν.]

Βέβαια στο hejira δεν υπάρχουν σόλα . Υπάρχουν τρείς ισότιμοι ρόλοι ( όχι ισότιμοι μουσικοί )

 

[supersonic]

Re: Απάντηση: Ο κύριος 335: Larry Carlton

.... Πιστέυω ότι κανείς δεν έχει υπομονή να ψάχνει τα σόλα σε ένα κακό δίσκο ( ή που τον θεωρεί κακό )

είναι το πρώτο ή το βασικό που κάνω.
Ποτέ δεν ακούω τη μουσική σαν σύνολο.
Κάνω ανατομία από την πρώτη στιγμή.
Αναλύω τα όργανα, ενορχηστρώσεις κλπ....
Δεν μπορώ ποτέ να δώ σαν ένα σύνολο....

 

[supersonic]

Re: Απάντηση: Ο κύριος 335: Larry Carlton

Βέβαια στο hejira δεν υπάρχουν σόλα . Υπάρχουν τρείς ισότιμοι ρόλοι ( όχι ισότιμοι μουσικοί )

σωστότατη επισήμανση.
Αλλωστε και εγώ δεν αναφέρθηκα σε σόλα.....(για τον συγκεκριμένο)

Βέβαια υπάρχουν και κανα δυό άλλοι μουσικάρες.... Don Alias, John Guerin....

αλλά τους θάψαμε...
Δε φταίμε εμείς όμως...


Και επ αυτού...
ΣΤο live της JOni... όπου δεν παίζει ο Larry, αλλά αντ αυτού ο Metheny με τον Mays το ύφος των κομματιών του Hejira είναι ΑΛΛΟΥ....
(όχι απαραίτητα χειρότερο.... αλλιώτικο)...

(Mην πεις τίποτα γιά τον Pat....:damnyou: )

 

[Δημήτρης Ν.]

εγώ πάλι φτάνω στα επι μέρους πολύ αργότερα και υπό την προϋπόθεση ότι μου έχει αρέσει το σύνολο.

 

[supersonic]

ίσως γι αυτό απορρίπτεις γρηγορα.
Εγώ κρατώ το σύνολο γιά μια φλασιά, μετά.... μαχαίρι !