Σκηνοθέτες που δεν μας αρέσουν αλλα αρέσουν σε κριτικούς κινηματογράφου ή ευρύ κοινό

[Stellios papa]

Απάντηση: Re: Σκηνοθέτες που δεν μας αρέσουν αλλα αρέσουν σε κριτικούς κινηματογράφου

sorry -γιατί έχω συνεισφέρει κι εγώ τα μάλα σε αυτό- αλλά το νήμα πάει σαν ακυβέρνητο καράβι: αυτά που γράφουμε τελευταία δεν έχουν σχέση με αυτό που πραγματεύεται ο τίτλος του. -bye-

Let's Rip It Up and Start Again.

μια χαρα παει το καραβι εχουν προστεθει και extra πανια

 

[auteur]

Re: Απάντηση: Re: Σκηνοθέτες που δεν μας αρέσουν αλλα αρέσουν σε κριτικούς κινηματογρ

πεστα βρε Φοινικα να τα κουσουν και αυτοι που ειδαν τον Β.lindon στην ΤV και νομιζουν οτι ειδαν την ταινια του Κιουμπρικ

εγω δεν εχει credit;
:furious3:

 

[opsim]

Let's Rip It Up and Start Again.

Τους άκουγες και αυτούς back in the day?

 

[Stellios papa]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Σκηνοθέτες που δεν μας αρέσουν αλλα αρέσουν σε κριτικούς

εγω δεν εχει credit;
:furious3:

Παραπονιαρικο
δεν με αντιλαμβανεσαι η απαντηση μου στον Λυμπε ηταν ολη για παρτυ σου

:flowers:

 

[FINIX]

the salt of earth
ενας τέλειος κύκλος δημιουργού, που εζησε απο κοντά τα σημαντικότερα γεγονότα των τελευταιων δεκαετιων.
ενας τέλειος κύκλος του ανθρώπου, οπου έχει δει, ζήσει και εχει καταγράψει την πιο σκοτεινη πλευρά του ανθρώπου, την φρίκη και τον θάνατο, και το μόνο που θέλει στην τελευταια δεκαετία της ζωής του ειναι να δει λίγο παραπέρα, εμαθε να ζει μεσα στο σκοτάδι αναζητώντας ομως πάντα το φώς και την ζωη, την ομορφία της ζωής/φύσης.
εξαιρετική η στιγμή που ο Βεντερς βαζει για κάποια δευτερολεπτα ενα μαυρο πλάνο, οπου ο θεατης και σκηνοθέτης, βαζει τα δικά του συναισθήματα, ενας δικος του/μας προσωπικός χώρος.
Το αλατι της γης δεν ειναι τίποτα άλλο απο τους ανθρώπους και την ίδια την ζωή σε πλήρη κύκλο, γεννηση - θανατο

εξαιρετικο, το θυμαμαι,δυο μεγαλοι δημιουργοι ο ενας αποτιει φορο τιμης στον αλλον..

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Τους άκουγες και αυτούς back in the day?

the Juice? yeap. didn't like 'em much though.
But Simon Reynolds' book was the New Testament.

 

[opsim]

the Juice? yeap. didn't like 'em much though.
But Simon Reynolds' book was the New Testament.

Συμφωνώ και στις δύο παρατηρήσεις σου.

 

[click]

Να βγάλω και εγώ την αντιπάθεια μου. Υπάρχουν πολλοί κακοί σκηνοθέτες που είναι διάσημοι και έχουν πλουτίσει με ταινίες σκουπίδια, αλλά 2 είναι οι σκηνοθέτες που έχουν περάσει στο ευρύ κοινό ως ποιοτικοί, εναλλακτικοί, κουλτουριάρηδες και καλά.. δεν ξέρω τι άλλο, και προσωπικά οι ταινίες τους μου φαίνονται παντελώς ανούσιες:

1. Woody Allen
2. Pedro Almodοvar

Ταινίες χωρίς πλοκή, χωρίς νόημα, χωρίς συγκεκριμένο στόρι που να οδηγεί κάπου, χωρίς μήνυμα! Απλά περιγραφή καταστάσεων καλοσκηνοθετημένα μεν, μονότονα και μη ρεαλιστικά δε.

Ο πρώτος τα τελευταία χρόνια πουλάει ευρωπαϊκή ατμόσφαιρα που απευθύνεται κυρίως στους βλαχοαμερικάνους που δεν έχουν βγει ποτέ από το χωρίο τους και νομίζουν πως ότι έχει όμορφα πλάνα από ευρωπαϊκές πόλεις, είναι αυτομάτως και ποιοτικό.

Ο δεύτερος πουλάει ισπανική παραδοσιακή ατμόσφαιρα, που παρομοίως απευθύνεται σε αυτούς που δεν έχουν καμία επαφή με την ισπανική κουλτούρα.

Και οι 2 φτιάχνουν ένα πολύ καλό περιτύλιγμα, επενδύουν τις ταινίες τους με ωραία μουσική, ωραία πλάνα, διάσημους και καλούς ηθοποιούς, για ένα περιεχόμενο απολύτως κενό. Και η εικόνα που δίνουν τόσο ο ένας για την ζωή στην Ευρώπη όσο και ο άλλος για την ζωή στην Ισπανία, είναι εξιδανικευμένη υπερ-ρομαντική και δεν έχει καμία απολύτως επαφή με την πραγματικότητα. Τους απεχθάνομαι και τους 2, όχι γιατί παράγουν ένα κακό προϊόν, αλλά γιατί προωθούν το τίποτα ως δήθεν ποιοτικό πουλώντας απλά το καλό όνομα που έχουν φτιάξει στην βιομηχανία του κινηματογράφου.

ΥΓ. Εχθές το βράδυ είδα την τελευταία ταινία του Almodοvar, Julieta, και για μια ακόμα φορά μου επιβεβαίωσε την εικόνα που έχω για τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη!

 

[menandros]

Λάνθιμος

Δε μου άρεσε ουτε η πρώτη ( Κυνόδοντας), αλλά ουτε και οι επόμενες που δε κατάφερα να τις δω μάχρι τέλους
Γιατί ; οι ηρωες του δεν έχουν " ψυχή " , δεν δείχνουν αισθήματα, δείχνουν περισσότερο ανθρωποειδή παρά κανονικοί άνθρωποι.
Τα σενάρια παρατραβηγμένα, πρωτότυπα μεν, αλλά...

 

[ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τ.]

Αλφόνσο Κουαρόν με το ΡΟΜΑ.
Ένα κινηματογραφικό σκουπίδι.Μια ταινία φτιαγμένη για κριτικούς -και μόνο γι´αυτούς -που ενθουσιάζονται με μονόπλανα.Μόνο που σε αυτήν βάλαν τον τρελλό να χ..σει και έκατσε και...Σωρεία μονόπλανων 2 και 3 λεπτών.Η υπηρέτρια καθαρίζει ένα φλυτζάνι,η υπηρέτρια πλένει τα πιάτα,η υπηρέτρια μαζεύει τα σκατά του σκύλου,αλλά....όλα αυτά ασπρόμαυρα,οπότε...τέχνη.ΜΑΚΡΥΑ!!!.Εκτός αν έχετε πάσχετε από χρόνιο πρόβλημα στον ύπνο.Η ταινία αυτή θα σας κλείσει τα μάτια.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Να βγάλω και εγώ την αντιπάθεια μου. Υπάρχουν πολλοί κακοί σκηνοθέτες που είναι διάσημοι και έχουν πλουτίσει με ταινίες σκουπίδια, αλλά 2 είναι οι σκηνοθέτες που έχουν περάσει στο ευρύ κοινό ως ποιοτικοί, εναλλακτικοί, κουλτουριάρηδες και καλά.. δεν ξέρω τι άλλο, και προσωπικά οι ταινίες τους μου φαίνονται παντελώς ανούσιες:

1. Woody Allen
2. Pedro Almodοvar

Ταινίες χωρίς πλοκή, χωρίς νόημα, χωρίς συγκεκριμένο στόρι που να οδηγεί κάπου, χωρίς μήνυμα! Απλά περιγραφή καταστάσεων καλοσκηνοθετημένα μεν, μονότονα και μη ρεαλιστικά δε.

Ο πρώτος τα τελευταία χρόνια πουλάει ευρωπαϊκή ατμόσφαιρα που απευθύνεται κυρίως στους βλαχοαμερικάνους που δεν έχουν βγει ποτέ από το χωρίο τους και νομίζουν πως ότι έχει όμορφα πλάνα από ευρωπαϊκές πόλεις, είναι αυτομάτως και ποιοτικό.

ο Allen στα 80ς έκανε το Zelig (1983) που, για μένα, είναι η καλύτερη ταινία του. Μετά απ αυτό, μάλλον βουλιάζει.
Μέχρι τότε όμως ήταν αντιπροσωπευτικό δείγμα της γενικότερης μενταλιτέ: ο νευρικός εραστής, ο υπνοβάτης, ο νευρωτικός που ασχολείται με τις εσωτερικές του συγκρούσεις και προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.
Από το 80 και μετά αυτή η νοοτροπία άλλαξε και στη θέση του νευρωτικού ήρθε ο μεταμοντέρνος με τις σεροτονίνες. Που δεν άγεται και φέρεται από τα μέσα του, δεν είναι σε διαρκή σύγκρουση με τον καιρό και τον κόσμο γύρω του, έχει μάθει να ...προσαρμόζεται, διαβάζει το Actuel ή το ΚΛΙΚ να δεί ποια είναι το "10 πράγματα που πρέπει να προλάβει να κάνει μέχρι να πεθάνει" (sic) και έχει αποδεχθεί ότι για τον κόσμο του πια φροντίζουν ..άλλοι. Μιλάμε για θέση κατ εξοχήν Τραγική την οποία το Σινεμά χρονικογράφησε επαρκέστατα στο σύνολό του με τα ρεύματα και τους ...συρμούς του. Οι ιδιοφυείς δημιουργοί βέβαια, αυτά τα είχαν δεί πολύ νωρίτερα, τουλάχιστον από το 1973 (Το Μεγάλο Φαγοπότι).

o Almodovar, για μένα, είναι "περίπτωση" από μόνος του κι έχει σφραγίσει το σύγχρονο σινεμά από τα 90ς και δώθε, τουλάχιστον μέχρι το 2006 (Volver). Δεν φοβάται την παρωδία και το kitsch, οι ταινίες του είναι τοιχογραφίες του Σήμερα, δεν έχει σημασία το μήνυμα αλλά η αίσθηση, όχι τόσο αυτό που θέλει να πεί όσο ο τρόπος που θα το πεί.

Παγία θέση μου είναι ότι στις τέχνες έχουν ειπωθεί όλα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Αυτό που μετράει είναι οι καινούργιοι τρόποι που βρίσκουν οι καλλιτέχνες για να τα ξαναλένε .

 

[Nikos F]

Παγία θέση μου είναι ότι στις τέχνες έχουν ειπωθεί όλα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Αυτό που μετράει είναι οι καινούργιοι τρόποι που βρίσκουν οι καλλιτέχνες για να τα ξαναλένε .

ακριβως.. ο μεγας στανλευ καθορισε σηματοδοτησε καθε σινεματικη θεματογραφια , μελλοντολογικο , ιστορικο , πολεμικο , αστυνομικο ,κοινωνικο τα τερματισε ολα
οσοι τον μελετησαν - μελετουν το γνωριζουν..

 

[Cicadelic Ranger]

.....

o Almodovar, για μένα, είναι "περίπτωση" από μόνος του κι έχει σφραγίσει το σύγχρονο σινεμά από τα 90ς και δώθε, τουλάχιστον μέχρι το 2006 (Volver). Δεν φοβάται την παρωδία και το kitsch, οι ταινίες του είναι τοιχογραφίες του Σήμερα, δεν έχει σημασία το μήνυμα αλλά η αίσθηση, όχι τόσο αυτό που θέλει να πεί όσο ο τρόπος που θα το πεί.
...

Eχω την ιδια εντυπωση για τον Αλμοντοβαρ ... "τοιχογραφιες του Σημερα". Ειναι η ακριβης λεξη. Τεραστειος σε αυτον τον τομεα. Απο τους σκηνοθετες που μπορω να ξαναδω μια ταινια του με σχετικη ευχαριστηση.

Οσο για τον Γουντυ Αλλεν... ειναι στη μαυρη λιστα μου. Μια φορα ισως....αλλα εδω βρηκαμε την νευρωση και την καναμε λαστιχο !

( Νευρωση ειναι να επαναλαμβανεις συνεχως το ιδιο πραγμα ελπιζοτας να φτασεις σε διαφορετικο αποτολεσμα. Ασε ολα αυτα τα "ψυχαναλυτικα" qui... me font gerber, desormais )

 

[auteur]

Παγία θέση μου είναι ότι στις τέχνες έχουν ειπωθεί όλα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Αυτό που μετράει είναι οι καινούργιοι τρόποι που βρίσκουν οι καλλιτέχνες για να τα ξαναλένε .

Στο χωριό (που δεν έχω) λένε, "Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη πεις"

ντάξ, 3 ειναι τα βασικά θέματα της τέχνης.. γέννηση, έρωτας, θάνατος.

να..μολις έγραψα και εγω μεγάλη κουβέντα με λιγες λέξεις.

ακριβως.. ο μεγας στανλευ καθορισε σηματοδοτησε καθε σινεματικη θεματογραφια , μελλοντολογικο , ιστορικο , πολεμικο , αστυνομικο ,κοινωνικο τα τερματισε ολα
οσοι τον μελετησαν - μελετουν το γνωριζουν..

οχι μόνο σηματοδότησε αλλα και τερμάτησε την τέχνη σε όλα τα επίπεδα. Πλέον ζούμε υπο την σκιά.
όπως και τα ιερά τέρατα, Τζακ Νίκολσον και Αλ Πατσίνο.

Παλιά κάνανε ταινίες με απόκρυφα νόηματα και ουσίες, τώρα μόνο θεάματα με φωτόσπαθα, τερτίπια θρόνων και άρχοντες δαχτυλιδιών.

--

Χρόνια πολλά, καλή χρονιά σε όλους!

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Στο χωριό (που δεν έχω) λένε, "Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη πεις"

ντάξ, 3 ειναι τα βασικά θέματα της τέχνης.. γέννηση, έρωτας, θάνατος.



...

Nα υποθέσω ότι μάλλον δεν το αντέχεις το hip-hop, έτσι; :aetsch:


Συνταγή: παίρνεις το Star-Time, το κουτί του James Brown, και το ακούς μία βδομάδα συνέχεια σε loop.
"Τσιμπάς" την πολυπλοκότητα του ρυθμού κι αρχίζεις να βράζεις μαζί της.
Από κεί και πέρα...ευκολάκι: "Ενα τσιγάρο δρόμος". Οσο να πεταχτείς από τον Bach στον Beethoven.
ή από τον Louis Armstrong στον ίδιο τον James Brown.

:ernaehrung004:

 

[Black Mamba]

Εμενα δεν μου αρεσει καθολου ο Φον Τριερ...