Διά του λόγου το αληθές, όπως τα εξιστορούν οι πρωταγωνιστές στο βιβλίο, The Music of James Bond του Jon Burlingame:
Ο μηχανικός και παραγωγός δίσκων Phil Ramone είχε συνεργαστεί με τον Barry στο Midnight Cowboy στις αρχές του έτους [1969]. Μαζί μοντάρισαν το ορόσημο ποπ-ροκ σάουντρακ, και ο Ramone ηχογράφησε τη μουσική επένδυση του Barry (που θα κέρδιζε ένα Γκράμι για το Καλύτερο Οργανικό Θέμα) στη Νέα Υόρκη.
«Ο Τζον μου έδωσε αμέσως, τα εύσημά μου ως παραγωγός», σημείωσε ο Ramone, αναφερόμενος στις μουσικές επενδύσεις των ταινιών που παρήγαγε για τον Μπάρι, συμπεριλαμβανομένων των On Her Majesty's Secret Service, Monte Walsh, Walkabout και The Last Valley. Στην περίπτωση της Bond ταινίας, ο Barry προειδοποίησε τον Ramone ότι σκόπευε να χρησιμοποιήσει εκτενώς το Moog - και ότι ήθελε τα συνθεσάιζερ να παίξουν "ζωντανά" με την ορχήστρα, όχι με προσθήκη στην αρχική ηχογράφηση αργότερα, όπως αντιμετωπίζονταν οι περισσότεροι ήχοι του Moog τότε.
Ο Ramone, αισθανόμενος ότι το συνθεσάιζερ θα μπορούσε ενδεχομένως να μεταμορφώσει τη μουσική βιομηχανία, είχε ήδη εκπαιδευτεί με τον Robert Moog και άλλους που κατανοούσαν τις τεχνικές πολυπλοκότητες του μηχανήματος. Αλλά τα συνθεσάιζερ σ' εκείνη την εποχή δεν ήταν πολυφωνικά - μπορούσαν να παίξουν μόνο έναν τόνο κάθε φορά. Όταν ο Barry του είπε τις ιδέες του για την ταινία Bond, ο Ramone υπενθύμισε: «Κάλεσα τον Robert και είπα, 'Αυτό πρέπει να κάνω. Πώς μπορώ να τα κάνω όλα ζωντανά;' Οι περισσότεροι άνθρωποι ηχογραφούσαν από πάνω τα πάντα. Ο Ρόμπερτ μου έδωσε την οδηγία: είπε να πάρω τρία πληκτρολόγια και τρία σετ ταλαντωτών, για να δημιουργήσω τους ήχους. Ήταν δύσκολο να τα κρατήσω σωστά τονικά. Χρειαζόσουν τρία πληκτρολόγια για να μπορείς πραγματικά να έχεις το πλήρες εύρος ενός πληκτρολογίου 88 πλήκτρων».
Ο Μπάρι έφερε τον Ραμόν στο Λονδίνο και του έδωσε τρεις εβδομάδες - πριν ξεκινήσει η ηχογράφηση - να πειραματιστεί με το Moog, να ανακαλύψει τις ηχητικές δυνατότητές του και να μάθει πώς να τα προγραμματίσει ώστε να μπορούν να παιχτούν ζωντανά με την ορχήστρα. «Προγραμμάτισα κυριολεκτικά όλα τα πράγματα που ένιωθα ότι θα λειτουργούσαν, από την μουσική ενόσω την έγραφε. Κατέγραψα όλα όσα προσπαθούσα, κάθε ήχο που ήταν διαφορετικός ή ασυνήθιστος. Ο Τζον ήταν τόσο περίεργος όσο εγώ».
Όταν η ηχογράφηση ξεκίνησε στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1969 στα CTS, ο John Richards υπηρέτησε και πάλι ως μηχανικός μίξης, αλλά ο Ramone ήταν υπεύθυνος για τους συνθετητές. «Είχαμε διπλά ή τριπλά πληκτρολόγια, διπλασιάζοντας κάθε σετ ήχων», είπε ο Ramone. «Θα μπορούσα να αλλάξω πληκτρολόγια ενώ συνέχιζε μια ενότητα και μέσα στην ενότητα θα μπορούσαν να υπάρχουν δύο διαφορετικοί ήχοι. Ήταν ακατέργαστο, αλλά μπορούσες να κάνεις αλλαγές. Οι κιμπορντίστες έπαιζαν ακριβώς μαζί με την ορχήστρα».
Ο μοντέρ John Glen που ήταν στα σέσιον υπενθύμισε: «Ο Τζον [Barry] ήταν πάντα πρόθυμος να εισαγάγει νέους ήχους στη μουσική. Ήρθε με αυτόν τον Moog συνθετητή, ο οποίος είχε αυτό το μπάσο που αντηχούσε και έκανε ολόκληρο το δωμάτιο να τρέμει. Ήταν αρκετά μοναδικό για την εποχή, πολύ νέο παιχνίδι. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε γενικά, αλλά ο γερο-Τζον ήταν ο πρωτοπόρος».
Πρόσθεσε ο Ramone: «Οι ταινίες Bond ακούγονταν πάντα απίστευτες στις αίθουσες. Νομίζω ότι αυτό οφείλεται στο υπέροχο γράψιμο του John, καθώς και στους μηχανικούς που είχε εκεί πέρα. Του άρεσε η ορχήστρα να είναι μεγάλη και αργή κάτω από μια καταδίωξη υψηλής ταχύτητας. Και, τόσο τυπικές για τον Τζον, αυτές οι απογειωτικές μελωδίες»...
Phil Ramone
Ο μηχανικός και παραγωγός δίσκων Phil Ramone είχε συνεργαστεί με τον Barry στο Midnight Cowboy στις αρχές του έτους [1969]. Μαζί μοντάρισαν το ορόσημο ποπ-ροκ σάουντρακ, και ο Ramone ηχογράφησε τη μουσική επένδυση του Barry (που θα κέρδιζε ένα Γκράμι για το Καλύτερο Οργανικό Θέμα) στη Νέα Υόρκη.
«Ο Τζον μου έδωσε αμέσως, τα εύσημά μου ως παραγωγός», σημείωσε ο Ramone, αναφερόμενος στις μουσικές επενδύσεις των ταινιών που παρήγαγε για τον Μπάρι, συμπεριλαμβανομένων των On Her Majesty's Secret Service, Monte Walsh, Walkabout και The Last Valley. Στην περίπτωση της Bond ταινίας, ο Barry προειδοποίησε τον Ramone ότι σκόπευε να χρησιμοποιήσει εκτενώς το Moog - και ότι ήθελε τα συνθεσάιζερ να παίξουν "ζωντανά" με την ορχήστρα, όχι με προσθήκη στην αρχική ηχογράφηση αργότερα, όπως αντιμετωπίζονταν οι περισσότεροι ήχοι του Moog τότε.
Ο Ramone, αισθανόμενος ότι το συνθεσάιζερ θα μπορούσε ενδεχομένως να μεταμορφώσει τη μουσική βιομηχανία, είχε ήδη εκπαιδευτεί με τον Robert Moog και άλλους που κατανοούσαν τις τεχνικές πολυπλοκότητες του μηχανήματος. Αλλά τα συνθεσάιζερ σ' εκείνη την εποχή δεν ήταν πολυφωνικά - μπορούσαν να παίξουν μόνο έναν τόνο κάθε φορά. Όταν ο Barry του είπε τις ιδέες του για την ταινία Bond, ο Ramone υπενθύμισε: «Κάλεσα τον Robert και είπα, 'Αυτό πρέπει να κάνω. Πώς μπορώ να τα κάνω όλα ζωντανά;' Οι περισσότεροι άνθρωποι ηχογραφούσαν από πάνω τα πάντα. Ο Ρόμπερτ μου έδωσε την οδηγία: είπε να πάρω τρία πληκτρολόγια και τρία σετ ταλαντωτών, για να δημιουργήσω τους ήχους. Ήταν δύσκολο να τα κρατήσω σωστά τονικά. Χρειαζόσουν τρία πληκτρολόγια για να μπορείς πραγματικά να έχεις το πλήρες εύρος ενός πληκτρολογίου 88 πλήκτρων».
Ο Μπάρι έφερε τον Ραμόν στο Λονδίνο και του έδωσε τρεις εβδομάδες - πριν ξεκινήσει η ηχογράφηση - να πειραματιστεί με το Moog, να ανακαλύψει τις ηχητικές δυνατότητές του και να μάθει πώς να τα προγραμματίσει ώστε να μπορούν να παιχτούν ζωντανά με την ορχήστρα. «Προγραμμάτισα κυριολεκτικά όλα τα πράγματα που ένιωθα ότι θα λειτουργούσαν, από την μουσική ενόσω την έγραφε. Κατέγραψα όλα όσα προσπαθούσα, κάθε ήχο που ήταν διαφορετικός ή ασυνήθιστος. Ο Τζον ήταν τόσο περίεργος όσο εγώ».
Όταν η ηχογράφηση ξεκίνησε στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1969 στα CTS, ο John Richards υπηρέτησε και πάλι ως μηχανικός μίξης, αλλά ο Ramone ήταν υπεύθυνος για τους συνθετητές. «Είχαμε διπλά ή τριπλά πληκτρολόγια, διπλασιάζοντας κάθε σετ ήχων», είπε ο Ramone. «Θα μπορούσα να αλλάξω πληκτρολόγια ενώ συνέχιζε μια ενότητα και μέσα στην ενότητα θα μπορούσαν να υπάρχουν δύο διαφορετικοί ήχοι. Ήταν ακατέργαστο, αλλά μπορούσες να κάνεις αλλαγές. Οι κιμπορντίστες έπαιζαν ακριβώς μαζί με την ορχήστρα».
Ο μοντέρ John Glen που ήταν στα σέσιον υπενθύμισε: «Ο Τζον [Barry] ήταν πάντα πρόθυμος να εισαγάγει νέους ήχους στη μουσική. Ήρθε με αυτόν τον Moog συνθετητή, ο οποίος είχε αυτό το μπάσο που αντηχούσε και έκανε ολόκληρο το δωμάτιο να τρέμει. Ήταν αρκετά μοναδικό για την εποχή, πολύ νέο παιχνίδι. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε γενικά, αλλά ο γερο-Τζον ήταν ο πρωτοπόρος».
Πρόσθεσε ο Ramone: «Οι ταινίες Bond ακούγονταν πάντα απίστευτες στις αίθουσες. Νομίζω ότι αυτό οφείλεται στο υπέροχο γράψιμο του John, καθώς και στους μηχανικούς που είχε εκεί πέρα. Του άρεσε η ορχήστρα να είναι μεγάλη και αργή κάτω από μια καταδίωξη υψηλής ταχύτητας. Και, τόσο τυπικές για τον Τζον, αυτές οι απογειωτικές μελωδίες»...
Phil Ramone