Τα είχα κανονίσει όλα από τα τέλη Ιουλίου,όταν είδα τα tour dates στο site των Muse.
Στην αρχή σκέφτηκα για Wembley αλλά οι τιμές στα εισιτήρια,αεροπορικά και διαμονή ήταν τρελλές.
Τσέκαρα τις τιμές της Γερμανίας και είδα ότι ήταν τα μισά και το αποφάσισα.Ευκαιρία να θυμηθώ και τα Γερμανικά μου σκέφτηκα ,οπότε βουρ.Κλείνω τα πάντα για Μόναχο :Αεροπορικά,εισιτήριο για την συναυλία ,Hotel ,όλα πάμφθηνα λόγω early booking και..καλό καλοκαίρι.!
Παρασκευή 8/12
Χωρίς καλά καλά να το πιστέψω φτάνω στο Μόναχο νωρίς το απόγευμα.Ο καιρός ίδιος με της Αθήνας,ζέστη δηλαδή.Μπινελίκια εγώ που φορούσα το πουπουλένιο μου μπουφάν και είχα σκάσει (Γερμανία λέω,κρύο θά χει μπορεί και χιόνι.)
Γραμμή στο Ξενοδοχείο μου,ξεπακετάρω,μπάνιο και έξω να δώ το Μόναχο.Μια υπέροχη και φιλόξενη πόλη που την γυρνας άνετα με τα πόδια.Μπαράκια,στριπτιζάδικα,όλα χύμα και cool,με φτηνές τιμές και άφθονη βαυαρέζικη μπύρα που μέχρι και εγώ που δεν πίνω,την τίμησα μονορούφι δις.Βέβαια αμάθητος στο αλκοόλ ,τα είδα όλα.Ζαλισμένος περνάω απ τον σταθμό να φάω και πίσω στο ξενοδοχείο για ύπνο(δύο τετράγωνα πιο πέρα).Η ώρα είχε φτάσει αισίως 6.
Σάββατο 9/12
Ξυπνάω περίεργα.Γιατί?Αφού νυστάζω ακόμα..ήπια και χτες,Τι γίνεται,τί είναι? Είναι η μεγάλη μέρα,το όνειρο αρχίζει.Είναι 12 η ώρα θέλω να χουχουλιαστώ,δεν έχω χορτάσει ύπνο αλλά τα μάτια μου και αδρεναλίνη μου έχουν άλλη άποψη.Πετάγομαι πάνω,ανοίγω τις κουρτίνες και..χιονίζει !!!!!!Ποιός να με κρατήσει?Παίρνω τον εξοπλισμό μου και βγαίνω έξω.Το κρύο τσουχτερό και οι νιφάδες μπόλικες αλλά δεν με ενοχλούν.Θαρρείς πως με χαιδεύουν και με καλωσορίζουν.Γινόμαστε αμέσωςφίλοι και συνεχίζουμε παρέα το δρόμο μας.
Αφού χάζεψα τις βιτρίνες να περάσει η ώρα,μπήκα στο μετρό για να πάω στη συναυλία.Φτάνοντας στη στάση και βγαίνοντας έξω διαπιστώνω πως το χιόνι έχει δώσει τη θέση του σε ένα συνεχές και εκνευριστικό χιονόνερο που σε βρέχει και σε παγώνει.Το δε κρύο δριμύτερο..
Μετά από λίγο περπάτημα φτάνω στο Zenith Halle κατα τις 17.30 ,όπου έχει ήδη σχηματιστεί μια μεγάλη ουρά από φανατικούς.Τρυπώνω με τρόπο,και φτάνω αρκετά μπροστά στην είσοδο.Βγάζω το εισιτήριο να τσεκάρω την ώρα και τι να δώ?
"Είσοδος στις 18.30" .Οχι ρε π@#στη μου λέω ,άλλη μια ώρα έξω..Στο μεταξύ βρέχει πια.Εχω κουκούλα αλλά δεν τη φοράω για να μη χαλάσει το έξαλλο μαλλί μου.Ανάβω τσιγάρο,το ίδιο κάνουν και οι υπόλοιποι (ευλογημένος λαός οι Γερμανοί που δεν υπέκυψαν στην αντικαπνική τρομο-υστερία άλλων χωρών).Το κρύο πλέον διαπερνά τα πάντα και τους πάντες.Αποφασίζω μετά από ώρα να βάλω την κουκούλα επιτέλους,αλλά είχε ήδη βραχεί το μαλλί και ο ζελές και η λακ και ήρθε και έγινε σκατά το κεφάλι μου..
18.10 και οι Γερμανοί μας λυπούνται και ανοίγουν τις πόρτες νωρίτερα.Πανικός για να μπούμε μέσα ,μας ψάχνουν υποτυπωδώς και.. μέσα στην αρένα τρέχοντας.Κατευθείαν στις τουαλέτες για "άδειασμα" όπου παθαίνω σοκ με την εικόνα μου στον καθρέφτη.Δώστου προσπάθεια να "στήσω" πάλι το απερίγραπτο μαλλί μου ,το οποίο είχε γίνει μια άμορφη (και ουχί όμορφη) μάζα από τρίχες,προϊόντα και χιονόνερο βαυαρίας.Παίρνω μπλουζάκι -σουβενιρ Muse και πηγαίνω μπροστά μπροστά για καλή θέση.Η ώρα βέβαια ήταν ακόμα νωρίς γι αυτό καθόμαστε κάτω όλοι οκλαδόν,ο ένας πάνω στον άλλον για να την βγάλουμε.Τσιγάρα και μπύρες σε ποτήρια (οχι για μένα),κουβέντες,γνωριμίες κλπ
´19,50 οι σεκιουριτάδες μας κάνουν νόημα να σηκωθούμε-επιτέλους.Σπρωξίματα, στησίματα και ζουλήγματα όλα μαζί μη γνωρίζοντας αν το χέρι που σε χουφτώνει από πίσω ανήκει σε αγόρι ή κορίτσι.
20.00 ακριβώς σβήνουν τα φώτα,όπως έγραφε το εισιτήριο και ξεκινάει η συναυλία με ένα τραγελαφικό και απερίγραπτο support band ονόματι "The Noisettes".Η κούραση και η ανυπομονησία κάνουν τις πρώτες νύξεις στο νευρικό μου σύστημα.
Αντί για ζέσταμα αυτές οι καρικατούρες προκαλούν εκνευρισμό και χειρότερη αναστάτωση.Η μπάντα αποτελείται από τρείς.Εναν νράμερ,έναν κιθαρίστα και μία μαυρούλα επίσης με κιθάρα και φωνητικά.Θράσος τα φωνητικά .Προσπαθεί ιερόσυλα να το παίξει Nina Hagen και Καιτούλα στις ψηλές/κοφτές.Χαμογελάω και σκέφτομαι τον Νικολάκη τί θα έλεγε..Η τύπισα τριπαρισμένη προσπαθεί να κάνει νούμερα και γίνεται η ίδια ένα.Τα πόδια μου αρχίζουν να πονάνε επικίνδυνα..Στις 20.50 επιτέλους το βουλώνουνε μας αποχαιρετούν,τους στέλνουμε στα τσακίδια και ανάβουν τα φώτα πάλι.Αρχίζουν κάποιοι να μαζεύουν τον εξοπλισμό των Noisettes για να υπάρχει χώρος ενώ η μαύρη κουρτίνα που κρύβει την κυρίως σκηνή ακόμα,μας προϊδεάζει για κάτι "μεγάλο".
Τα πέλματά μου πονάνε πολύ πλέον και η μέση μου με πεθαίνει απ την ορθοστασία."Γέρασες Δημητράκη και ας μη σου φαίνεται και ας μη το παραδέχεσαι" ακούω την αδυσώπητη φωνή στο κεφάλι μου."Σκάσε και εσύ" της απαντάω λες και δεν μου έφτανε ο πόνος μου και ο εκνευρισμός μου.
Ξαφνικά πίσω από την κρυμμένη σκηνή ακούμε..ντραμς.Θύελλα στην αρένα.Ο Ντομινίκ είναι στο πόστο του και τσεκάρει τον ήχο του.Πανδαιμόνιο.Βγαίνουν και κάτι τύποι και αρχίζουν τα sound check,μικρόφωνα-κιθάρες,ενώ όλοι βράζουμε.Εχω καπνίσει μισό πακέτο τουλάχιστον,και αυτά τα δέκα λεπτά του checking μου φαίνονται αιώνες..
21.15 Σβήνουν τα φώτα,σηκώνεται η κουρτίνα και αρχίζει η μουσική.Ουρλιαχτά,σπρωξίματα,φωνές,ο Ντομ στα ντραμς να βαράει σαν τρελλός,ο Κρις με το μπάσσο του το ίδιο και τελευταίος, ναι ο Ματ Μπέλλαμυ front/lead singer και η ψυχή του συγκροτήματος παίζει με την κιθάρα του..Υστερία.αυτή είναι η λέξη.οι Muse είναι στην σκηνή και από κάτω επικτρατεί πανικός.Προσπαθώ μέσα στη φασαρία να καταλάβω ποιό τραγούδι παίζουν..Κανένα.
Οι Muse ριφάρουν για κανά δίλεπτο και μετά ξεκινάει το Knights of Cydonia.Αλαλαγμός.Ξαφνικά το σπρώξιμο και το χοροπηδητό έγινε μια θάλασσα που με πηγαίνει δεξιά και αριστερά.πατάω ανθρώπους που δεν τους ξέρω,με πατάνε άνθρωποι που επίσης δεν με ξέρουν,αρχίζουν οι λιποθυμίες αλλά εγώ μένω απαθής.Μου παίρνει χρόνο να συνειδητοποιήσω αυτό που συμβαίνει..οι Muse live στη σκηνή με ένα όργιο οπτικών εφέ και εγώ δεν το πιστεύω και ας με τσαλαπατάνε..Ανατριχιάζω,παραλύω,τρελλαίνομαι,μια παγώνω μια ζεσταίνομαι (που λέει και μια "φίλη" μου) ώσπου ακούω τους πρώτους στίχους.:"Come ride with me through the veins of history I'll show you a god who falls asleep on the job.How can we win when fools can be kings,don't waste your time or time will waste you.."Αυτό ήταν.Η γροθιά στο στομάχι που με ξυπνάει.Αρχίζω πλέον και εγώ να πηδάω με τα χέρια ψηλά,να σπρώχνω ,να φωνάζω,να τραγουδάω με όλη μου την δύναμη και ας μη ξαναμιλήσω ποτέ.Χαλάλι...
Η φωνή του Ματ,άψογη,κρύσταλλο,χωρις το ενοχλητικό distortion που χρησιμοποιούσε στα παλαιότερα live και στο studio.
Πόσο υπέροχοι ακούγονται.Τα ντεσιμπελ στο τερμα αλλά δεν ενοχλούν.Αψογος ο ηχολήπτης τους.Οι φωτισμοί και τα φωτιστικά στο βάθος της σκηνής την μεταμορφώνουν,πιστεύοντας πως αλλάζει η σκηνή ή μετακινείται ενώ παραμένει η ίδια και στη θέση της.Απίστευτο?
Supermassiv Black Holes και το ταξίδι ξεκινάει με τρελλά φώτα ,απίθανους κρυφούς φωτισμούς και εναλασσόμενες εικόνες στο video wall της σκηνής ,από supermassiv star-troopers επι το έργον σε ένα όργιο εικόνας ήχου και φωτός.Είναι δυνατόν ? Μπας και μου ρίξαν κανένα τριπάκι στην μπύρα χτες βράδυ? Τι βλέπουν τα μάτια μου τώρα και που βρίσκομαι?.Σε interactiv video game ίσως? (γιατί να μην έχω μια βιντεοκάμερα ρε γ@μώτο μου?)
Το πλήθος εκστασιάζεται με το αλλεπάληλα ερεθίσματα του οπτικού και ακουστικού νεύρου.
Οι Muse μας χαιρετούν και μας καλωσορίζουν στα Γερμανικά και εμείς τους ανταποδίδουμε τον χαιρετισμό με ιαχές και χειροκροτήματα.
New Born και ο Ματ στο πιάνο δίνει την καλύτερη ερμηνεία του ως τώρα.Ποτέ άλλοτε δεν ακούστηκε τόσο όμορφα αυτό το τραγούδι. ισως γιατί ποτέ δεν είναι οι ίδιοι ,ίσως γιατί ωριμάζουν.Παίρνω στο κινητό την αδελφή μου στην Αθήνα για να το ακούσει,που είναι το αγαπημένο της (μου το είχε ζητήσει).Το ένα χέρι ψηλά κρατάει το κινητό,το άλλο χέρι επίσης ψηλά κρατάει την φωτογραφική σε video mode..Στιγμές πανικού και ονείρωξης στο uptempo μέρος του κομματιού και της κορύφωσής του..
Butterflies and Hurricanes :Ονομα και πράγμα και εμένα με παίρνει και με σηκώνει κυριολεκτικά.Το αγαπημένο μου κομμάτι.Τι ωραία που το παίζουν.Ξεκινάει σιγά για να σε απογειώσει.Η σκηνή τώρα είναι όλη σε αποχρώσεις του μπλέ και τα παιδιά τα δίνουν όλα.Είναι φτασμένοι και επαγγελματίες μουσικοί στα 27 τους και έχουν την ίδια ζέση και πάθος που είχαν στην εφηβεία τους .Τότε που πιτσιρικάδες από την ίδια πόλη μαζευόντουσαν και "παίζαν" με τα όργανά τους.Μακάρι αυτή η φλόγα τους να μη σβήσει ποτέ.Ο Ματ τραγουδάει άνετα τις οκτάβες του και οι "φίλοι" του τον σιγοντάρουν διακριτικά αλλά με ένταση. Τελικά στο live φαίνεται ο πραγματικός καλλιτέχνης.Στο ξεμπρόστιασμα της σκηνής και όχι πίσω από φούμαρα και ζαχαρωμένα φιλτράκια στο στούντιο.Τους είχα δεί live σε δύο dvd αλλά δεν συγκρίνονται μ αυτό που ζώ,βλέπω και ακούω αυτή τη στιγμή.Κρίμα που χαντακώνει ο Ματ τη φωνή του στο στούντιο με ψιλές μανιέρες και παραμορφώσεις ενώ τραγουδάει απλά υπέροχα..
σσστ..το ονειρικό αργό μέρος με το πιάνο αλλά Rachmaninov που το σολάρει ο Ματ (παίζει όλα τα πλήκτρα και κιθάρα άψογα).Ονειρεύομαι και δακρύζω.Ταξιδεύει όλη η αρένα όσο διαρκεί το σόλο.Και πάλι φορτσάρισμα "best,you've got to be the best,you've got to change the world and use this chance to be heard.."τραγουδάω μαζί τους και κλαίω ταυτόχρονα,πηδάω στον αέρα σαν δωδεκάχρονος ,έχω αφυδατωθεί και ζαλίζομαι αλλά δεν με νοιάζει,ας πάω ευτυχισμένος.
Ο χώρος είναι ασφυκτικά γεμάτος,τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο σχεδόν χωρίς παύσεις.
Plug In Baby με το ρυθμό να χτυπά στα κόκκαλα.Τι δύναμη είναι αυτή.Μαζί τους σε όλη την τουρνέ είναι και ένα "τέταρτο μέλος" ο οποίος παίζει συμπληρωματικά keyboards & samples καθώς επίσης κάνει φωνητικά στα δύσκολα και απαιτητικά τραγούδια.
Ο δε φωτισμός εκτός του οτι είναι διαφορετικός σε κάθε τραγούδι ,αλλάζει συνέχεια και κατά τη διάρκεια του εκάστοτε κομματιού.Τώρα δείχνει σαν να ξεπροβάλλει ένα σπίτι από την σκηνή..
Bliss με ριφ -αυτοσχεδιασμό γαι εισαγωγή.Απίστευτο το δέσιμο των συνθς με την κιθάρα,ενώ ο Ντομ παραληρεί στα νταμς του.Μακράν ο καλύτερος ντράμερ που έχω δεί/ακούσει στη ζωή μου..Η σκηνή γεμίζει με γιγάντιες μπάλες που δείχνουν να αψηφούν την βαρύτητα,όπως και εμείς.
City of Dilusion.Λευκές κάθετες και οριζόντιες δέσμες φωτός μας τυφλώνουν.Παραίσθηση κυριολεκτικά σε αυτό το ξέφρενο πάντρεμα AV.Οργιώδες κομμάτι με στοιχεία μιούζικαλ από καταλάνικες περιοχές,μιά ροκ-φλαμένκο-όπερα όπου οι ακουστικές,οι δωδεκάχορδες,οι ηλεκτρικές συνθέτουν έναν πίνακα άρτια ζωγραφισμένο."destroy this city of dilusion,break these walls down and reveeeeeenge.." μας τραγουδάει ο Ματ και εμείς προσπαθούμε να ανταποκριθούμε στο κάλεσμά του.
Παύση και σκοτάδι.Φύγανε?Γιατί φύγανε?Κοιτάζω το ρολόι μου και είναι 10,30.Οχι ρε γ@μωτο πώς περνάει η ρημάδα οταν είσαι "αλλού"..
Και τώρα?
Encore φυσικά.Σιγά μη μας άφηναν έτσι.Και τι encore ..
Stockholm Syndrome,η σκηνή παίρνει κυριολεκτικά φωτιά σε τόνους κόκκινους,πορτοκαλί και κίτρινουςΠοιός χαρισματικός άνθρωπος εμπνεύστηκε και δημιούργησε αυτον τον οπτικό κικεώνα? Η σκηνή είναι γεμάτη με οριζόντιες γραμμές/λωρίδες στα παραπάνω χρώματα και δείχνει διπλάσια,ενα ριγέ,σουρεάλ,πανέμορφο ηλιοβασίλεμα .Η ζέστη και το πάθος μοιράζεται ανάμεσα στους Muse και σε μας.Τους λατρεύουμε και μας λατρεύουν,τους αποθεώνουμε και μας απογειώνουν.Ο Ντομ συνεχίζει να χτυπάει τα ντραμς του αλύπητα,ο Κρις έχει μαδήσει το μπάσσο του και ο Ματ σολάρει και τραγουδάει καθαρότατα σαν να κάνει πρόβα..
Η φωνή μου έχει κλείσει πιά, δεν βγάζω άχνα.Το βλέμα μου είναι πέρα και πίσω απ την σκηνή και η ακοή μου ερευνά κάθε ακουστικό ερέθισμα σε όλη την έκταση της αρένας.Ολο και κάποια διαφορετική νότα θα ακούσω και ναι,έτσι είναι.Το έχω ακούσει 200 φορές αλλά απόψε ηχεί διαφορετικά.Το παίζουν διαφορετικά,το δίνουν ξεχωριστά.Ο Ματ τραγουδάει με σπαραγμό " this is the last time I'll abandon you and this is the last time I'll forget you.I wish i could.." και η σκηνή μεταμορφώνεται σε ηλιακή έκρηξη (γιατί να μην έχω μια βιντεοκάμερα ρε γ@μώτο μου?)
Starlight και το πλήθος παραληρεί.Αγκαλιασμένοι όλοι χοροπηδάνε στο πιο happy τραγούδι των Muse ,ever.
Η σκηνή αλλάζει και γίνεται ένας ασπρόμαυρος έναστρος ουρανός που αναβοσβήνει καθώς τον διαπερνάς.Ενα διαγαλαξιακό ταξίδι ανάμεσα σε μικρά και μεγάλα αστέρια.Ταξιδεύω και εγώ μαζί και τα χαζεύω ,τα πειράζω ,τα ακουμπάω και ας ξέρω οτι θα σβήσουν σε λίγο.Στη μνήμη μου θα λάμπουν για πολύ,ίσως για πάντα,μέχρι το τέλος.." I'll never let you go if you promise not to fade away,never fade away.Our hopes and expectations ,black holes and revelations" λέει το τραγούδι τους και εγώ επικροτώ..
Τέλος με Take a Bow και με το Zenith να σείεται από τα βαριά arpegios του intro .Φωτιές,βροχές εναλάσονται στην σκηνή σε ένα κρεσέντο τρελού παροξυσμού ρυθμού,μουσικής και εικόνας με αποκορύφωμα τις δέσμες καπνού στο πιο δυνατό φινάλε τραγουδιού τους.Στο δυνατό φινάλε της συναυλίας τους
Εχω μείνει άφωνος κυριολεκτικά και μεταφορικά.Δεν μπορεί να τέλειωσε και όμως..
Βγαίνοντας έξω στο κρύο βράδυ δεν είχα σκέψεις ,μόνο εικόνες και ήχους χαραγμένα ανεξίτηλα σαν παλιός δίσκος γραμμοφώνου.Μόνο που δεν έχω που να τον παίξω αυτόν τον δίσκο.
Γιατί να μην έχω μια βιντεοκάμερα ρε γ@μώτο μου ???
Υ.Γ Και όμως μια σκέψη είχα στο μετρό του γυρισμού.Την παρέα μου στο Φόρουμ και πόσο θα ήθελα να ήταν μαζί μου αυτό το βράδυ.Ολοι !Κατάλαβα πως μου λείπατε και ας μη σας αρέσουν οι Muse.Γι αυτό και προσπάθησα να σας μεταφέρω την μοναδική για μένα αυτή εμπειρία μου.Βλέπετε τις χαρές και τις συγκινήσεις μου θέλω να μοιράζομαι με τους φίλους μου,όχι την θλίψη μου..
Υ.Γ2.Πέρασε μια βδομάδα σχεδόν αλλά ήμουν ανίκανος να γράψω..Γύρισα Τρίτη βράδυ στην Αθήνα και η μια βαλίτσα μου δεν εχει αδειάσει.Το μυαλό μου είναι εκεί ακόμα..
Στην αρχή σκέφτηκα για Wembley αλλά οι τιμές στα εισιτήρια,αεροπορικά και διαμονή ήταν τρελλές.
Τσέκαρα τις τιμές της Γερμανίας και είδα ότι ήταν τα μισά και το αποφάσισα.Ευκαιρία να θυμηθώ και τα Γερμανικά μου σκέφτηκα ,οπότε βουρ.Κλείνω τα πάντα για Μόναχο :Αεροπορικά,εισιτήριο για την συναυλία ,Hotel ,όλα πάμφθηνα λόγω early booking και..καλό καλοκαίρι.!
Παρασκευή 8/12
Χωρίς καλά καλά να το πιστέψω φτάνω στο Μόναχο νωρίς το απόγευμα.Ο καιρός ίδιος με της Αθήνας,ζέστη δηλαδή.Μπινελίκια εγώ που φορούσα το πουπουλένιο μου μπουφάν και είχα σκάσει (Γερμανία λέω,κρύο θά χει μπορεί και χιόνι.)
Γραμμή στο Ξενοδοχείο μου,ξεπακετάρω,μπάνιο και έξω να δώ το Μόναχο.Μια υπέροχη και φιλόξενη πόλη που την γυρνας άνετα με τα πόδια.Μπαράκια,στριπτιζάδικα,όλα χύμα και cool,με φτηνές τιμές και άφθονη βαυαρέζικη μπύρα που μέχρι και εγώ που δεν πίνω,την τίμησα μονορούφι δις.Βέβαια αμάθητος στο αλκοόλ ,τα είδα όλα.Ζαλισμένος περνάω απ τον σταθμό να φάω και πίσω στο ξενοδοχείο για ύπνο(δύο τετράγωνα πιο πέρα).Η ώρα είχε φτάσει αισίως 6.
Σάββατο 9/12
Ξυπνάω περίεργα.Γιατί?Αφού νυστάζω ακόμα..ήπια και χτες,Τι γίνεται,τί είναι? Είναι η μεγάλη μέρα,το όνειρο αρχίζει.Είναι 12 η ώρα θέλω να χουχουλιαστώ,δεν έχω χορτάσει ύπνο αλλά τα μάτια μου και αδρεναλίνη μου έχουν άλλη άποψη.Πετάγομαι πάνω,ανοίγω τις κουρτίνες και..χιονίζει !!!!!!Ποιός να με κρατήσει?Παίρνω τον εξοπλισμό μου και βγαίνω έξω.Το κρύο τσουχτερό και οι νιφάδες μπόλικες αλλά δεν με ενοχλούν.Θαρρείς πως με χαιδεύουν και με καλωσορίζουν.Γινόμαστε αμέσωςφίλοι και συνεχίζουμε παρέα το δρόμο μας.
Αφού χάζεψα τις βιτρίνες να περάσει η ώρα,μπήκα στο μετρό για να πάω στη συναυλία.Φτάνοντας στη στάση και βγαίνοντας έξω διαπιστώνω πως το χιόνι έχει δώσει τη θέση του σε ένα συνεχές και εκνευριστικό χιονόνερο που σε βρέχει και σε παγώνει.Το δε κρύο δριμύτερο..
Μετά από λίγο περπάτημα φτάνω στο Zenith Halle κατα τις 17.30 ,όπου έχει ήδη σχηματιστεί μια μεγάλη ουρά από φανατικούς.Τρυπώνω με τρόπο,και φτάνω αρκετά μπροστά στην είσοδο.Βγάζω το εισιτήριο να τσεκάρω την ώρα και τι να δώ?
"Είσοδος στις 18.30" .Οχι ρε π@#στη μου λέω ,άλλη μια ώρα έξω..Στο μεταξύ βρέχει πια.Εχω κουκούλα αλλά δεν τη φοράω για να μη χαλάσει το έξαλλο μαλλί μου.Ανάβω τσιγάρο,το ίδιο κάνουν και οι υπόλοιποι (ευλογημένος λαός οι Γερμανοί που δεν υπέκυψαν στην αντικαπνική τρομο-υστερία άλλων χωρών).Το κρύο πλέον διαπερνά τα πάντα και τους πάντες.Αποφασίζω μετά από ώρα να βάλω την κουκούλα επιτέλους,αλλά είχε ήδη βραχεί το μαλλί και ο ζελές και η λακ και ήρθε και έγινε σκατά το κεφάλι μου..
18.10 και οι Γερμανοί μας λυπούνται και ανοίγουν τις πόρτες νωρίτερα.Πανικός για να μπούμε μέσα ,μας ψάχνουν υποτυπωδώς και.. μέσα στην αρένα τρέχοντας.Κατευθείαν στις τουαλέτες για "άδειασμα" όπου παθαίνω σοκ με την εικόνα μου στον καθρέφτη.Δώστου προσπάθεια να "στήσω" πάλι το απερίγραπτο μαλλί μου ,το οποίο είχε γίνει μια άμορφη (και ουχί όμορφη) μάζα από τρίχες,προϊόντα και χιονόνερο βαυαρίας.Παίρνω μπλουζάκι -σουβενιρ Muse και πηγαίνω μπροστά μπροστά για καλή θέση.Η ώρα βέβαια ήταν ακόμα νωρίς γι αυτό καθόμαστε κάτω όλοι οκλαδόν,ο ένας πάνω στον άλλον για να την βγάλουμε.Τσιγάρα και μπύρες σε ποτήρια (οχι για μένα),κουβέντες,γνωριμίες κλπ
´19,50 οι σεκιουριτάδες μας κάνουν νόημα να σηκωθούμε-επιτέλους.Σπρωξίματα, στησίματα και ζουλήγματα όλα μαζί μη γνωρίζοντας αν το χέρι που σε χουφτώνει από πίσω ανήκει σε αγόρι ή κορίτσι.
20.00 ακριβώς σβήνουν τα φώτα,όπως έγραφε το εισιτήριο και ξεκινάει η συναυλία με ένα τραγελαφικό και απερίγραπτο support band ονόματι "The Noisettes".Η κούραση και η ανυπομονησία κάνουν τις πρώτες νύξεις στο νευρικό μου σύστημα.
Αντί για ζέσταμα αυτές οι καρικατούρες προκαλούν εκνευρισμό και χειρότερη αναστάτωση.Η μπάντα αποτελείται από τρείς.Εναν νράμερ,έναν κιθαρίστα και μία μαυρούλα επίσης με κιθάρα και φωνητικά.Θράσος τα φωνητικά .Προσπαθεί ιερόσυλα να το παίξει Nina Hagen και Καιτούλα στις ψηλές/κοφτές.Χαμογελάω και σκέφτομαι τον Νικολάκη τί θα έλεγε..Η τύπισα τριπαρισμένη προσπαθεί να κάνει νούμερα και γίνεται η ίδια ένα.Τα πόδια μου αρχίζουν να πονάνε επικίνδυνα..Στις 20.50 επιτέλους το βουλώνουνε μας αποχαιρετούν,τους στέλνουμε στα τσακίδια και ανάβουν τα φώτα πάλι.Αρχίζουν κάποιοι να μαζεύουν τον εξοπλισμό των Noisettes για να υπάρχει χώρος ενώ η μαύρη κουρτίνα που κρύβει την κυρίως σκηνή ακόμα,μας προϊδεάζει για κάτι "μεγάλο".
Τα πέλματά μου πονάνε πολύ πλέον και η μέση μου με πεθαίνει απ την ορθοστασία."Γέρασες Δημητράκη και ας μη σου φαίνεται και ας μη το παραδέχεσαι" ακούω την αδυσώπητη φωνή στο κεφάλι μου."Σκάσε και εσύ" της απαντάω λες και δεν μου έφτανε ο πόνος μου και ο εκνευρισμός μου.
Ξαφνικά πίσω από την κρυμμένη σκηνή ακούμε..ντραμς.Θύελλα στην αρένα.Ο Ντομινίκ είναι στο πόστο του και τσεκάρει τον ήχο του.Πανδαιμόνιο.Βγαίνουν και κάτι τύποι και αρχίζουν τα sound check,μικρόφωνα-κιθάρες,ενώ όλοι βράζουμε.Εχω καπνίσει μισό πακέτο τουλάχιστον,και αυτά τα δέκα λεπτά του checking μου φαίνονται αιώνες..
21.15 Σβήνουν τα φώτα,σηκώνεται η κουρτίνα και αρχίζει η μουσική.Ουρλιαχτά,σπρωξίματα,φωνές,ο Ντομ στα ντραμς να βαράει σαν τρελλός,ο Κρις με το μπάσσο του το ίδιο και τελευταίος, ναι ο Ματ Μπέλλαμυ front/lead singer και η ψυχή του συγκροτήματος παίζει με την κιθάρα του..Υστερία.αυτή είναι η λέξη.οι Muse είναι στην σκηνή και από κάτω επικτρατεί πανικός.Προσπαθώ μέσα στη φασαρία να καταλάβω ποιό τραγούδι παίζουν..Κανένα.
Οι Muse ριφάρουν για κανά δίλεπτο και μετά ξεκινάει το Knights of Cydonia.Αλαλαγμός.Ξαφνικά το σπρώξιμο και το χοροπηδητό έγινε μια θάλασσα που με πηγαίνει δεξιά και αριστερά.πατάω ανθρώπους που δεν τους ξέρω,με πατάνε άνθρωποι που επίσης δεν με ξέρουν,αρχίζουν οι λιποθυμίες αλλά εγώ μένω απαθής.Μου παίρνει χρόνο να συνειδητοποιήσω αυτό που συμβαίνει..οι Muse live στη σκηνή με ένα όργιο οπτικών εφέ και εγώ δεν το πιστεύω και ας με τσαλαπατάνε..Ανατριχιάζω,παραλύω,τρελλαίνομαι,μια παγώνω μια ζεσταίνομαι (που λέει και μια "φίλη" μου) ώσπου ακούω τους πρώτους στίχους.:"Come ride with me through the veins of history I'll show you a god who falls asleep on the job.How can we win when fools can be kings,don't waste your time or time will waste you.."Αυτό ήταν.Η γροθιά στο στομάχι που με ξυπνάει.Αρχίζω πλέον και εγώ να πηδάω με τα χέρια ψηλά,να σπρώχνω ,να φωνάζω,να τραγουδάω με όλη μου την δύναμη και ας μη ξαναμιλήσω ποτέ.Χαλάλι...
Η φωνή του Ματ,άψογη,κρύσταλλο,χωρις το ενοχλητικό distortion που χρησιμοποιούσε στα παλαιότερα live και στο studio.
Πόσο υπέροχοι ακούγονται.Τα ντεσιμπελ στο τερμα αλλά δεν ενοχλούν.Αψογος ο ηχολήπτης τους.Οι φωτισμοί και τα φωτιστικά στο βάθος της σκηνής την μεταμορφώνουν,πιστεύοντας πως αλλάζει η σκηνή ή μετακινείται ενώ παραμένει η ίδια και στη θέση της.Απίστευτο?
Supermassiv Black Holes και το ταξίδι ξεκινάει με τρελλά φώτα ,απίθανους κρυφούς φωτισμούς και εναλασσόμενες εικόνες στο video wall της σκηνής ,από supermassiv star-troopers επι το έργον σε ένα όργιο εικόνας ήχου και φωτός.Είναι δυνατόν ? Μπας και μου ρίξαν κανένα τριπάκι στην μπύρα χτες βράδυ? Τι βλέπουν τα μάτια μου τώρα και που βρίσκομαι?.Σε interactiv video game ίσως? (γιατί να μην έχω μια βιντεοκάμερα ρε γ@μώτο μου?)
Το πλήθος εκστασιάζεται με το αλλεπάληλα ερεθίσματα του οπτικού και ακουστικού νεύρου.
Οι Muse μας χαιρετούν και μας καλωσορίζουν στα Γερμανικά και εμείς τους ανταποδίδουμε τον χαιρετισμό με ιαχές και χειροκροτήματα.
New Born και ο Ματ στο πιάνο δίνει την καλύτερη ερμηνεία του ως τώρα.Ποτέ άλλοτε δεν ακούστηκε τόσο όμορφα αυτό το τραγούδι. ισως γιατί ποτέ δεν είναι οι ίδιοι ,ίσως γιατί ωριμάζουν.Παίρνω στο κινητό την αδελφή μου στην Αθήνα για να το ακούσει,που είναι το αγαπημένο της (μου το είχε ζητήσει).Το ένα χέρι ψηλά κρατάει το κινητό,το άλλο χέρι επίσης ψηλά κρατάει την φωτογραφική σε video mode..Στιγμές πανικού και ονείρωξης στο uptempo μέρος του κομματιού και της κορύφωσής του..
Butterflies and Hurricanes :Ονομα και πράγμα και εμένα με παίρνει και με σηκώνει κυριολεκτικά.Το αγαπημένο μου κομμάτι.Τι ωραία που το παίζουν.Ξεκινάει σιγά για να σε απογειώσει.Η σκηνή τώρα είναι όλη σε αποχρώσεις του μπλέ και τα παιδιά τα δίνουν όλα.Είναι φτασμένοι και επαγγελματίες μουσικοί στα 27 τους και έχουν την ίδια ζέση και πάθος που είχαν στην εφηβεία τους .Τότε που πιτσιρικάδες από την ίδια πόλη μαζευόντουσαν και "παίζαν" με τα όργανά τους.Μακάρι αυτή η φλόγα τους να μη σβήσει ποτέ.Ο Ματ τραγουδάει άνετα τις οκτάβες του και οι "φίλοι" του τον σιγοντάρουν διακριτικά αλλά με ένταση. Τελικά στο live φαίνεται ο πραγματικός καλλιτέχνης.Στο ξεμπρόστιασμα της σκηνής και όχι πίσω από φούμαρα και ζαχαρωμένα φιλτράκια στο στούντιο.Τους είχα δεί live σε δύο dvd αλλά δεν συγκρίνονται μ αυτό που ζώ,βλέπω και ακούω αυτή τη στιγμή.Κρίμα που χαντακώνει ο Ματ τη φωνή του στο στούντιο με ψιλές μανιέρες και παραμορφώσεις ενώ τραγουδάει απλά υπέροχα..
σσστ..το ονειρικό αργό μέρος με το πιάνο αλλά Rachmaninov που το σολάρει ο Ματ (παίζει όλα τα πλήκτρα και κιθάρα άψογα).Ονειρεύομαι και δακρύζω.Ταξιδεύει όλη η αρένα όσο διαρκεί το σόλο.Και πάλι φορτσάρισμα "best,you've got to be the best,you've got to change the world and use this chance to be heard.."τραγουδάω μαζί τους και κλαίω ταυτόχρονα,πηδάω στον αέρα σαν δωδεκάχρονος ,έχω αφυδατωθεί και ζαλίζομαι αλλά δεν με νοιάζει,ας πάω ευτυχισμένος.
Ο χώρος είναι ασφυκτικά γεμάτος,τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο σχεδόν χωρίς παύσεις.
Plug In Baby με το ρυθμό να χτυπά στα κόκκαλα.Τι δύναμη είναι αυτή.Μαζί τους σε όλη την τουρνέ είναι και ένα "τέταρτο μέλος" ο οποίος παίζει συμπληρωματικά keyboards & samples καθώς επίσης κάνει φωνητικά στα δύσκολα και απαιτητικά τραγούδια.
Ο δε φωτισμός εκτός του οτι είναι διαφορετικός σε κάθε τραγούδι ,αλλάζει συνέχεια και κατά τη διάρκεια του εκάστοτε κομματιού.Τώρα δείχνει σαν να ξεπροβάλλει ένα σπίτι από την σκηνή..
Bliss με ριφ -αυτοσχεδιασμό γαι εισαγωγή.Απίστευτο το δέσιμο των συνθς με την κιθάρα,ενώ ο Ντομ παραληρεί στα νταμς του.Μακράν ο καλύτερος ντράμερ που έχω δεί/ακούσει στη ζωή μου..Η σκηνή γεμίζει με γιγάντιες μπάλες που δείχνουν να αψηφούν την βαρύτητα,όπως και εμείς.
City of Dilusion.Λευκές κάθετες και οριζόντιες δέσμες φωτός μας τυφλώνουν.Παραίσθηση κυριολεκτικά σε αυτό το ξέφρενο πάντρεμα AV.Οργιώδες κομμάτι με στοιχεία μιούζικαλ από καταλάνικες περιοχές,μιά ροκ-φλαμένκο-όπερα όπου οι ακουστικές,οι δωδεκάχορδες,οι ηλεκτρικές συνθέτουν έναν πίνακα άρτια ζωγραφισμένο."destroy this city of dilusion,break these walls down and reveeeeeenge.." μας τραγουδάει ο Ματ και εμείς προσπαθούμε να ανταποκριθούμε στο κάλεσμά του.
Παύση και σκοτάδι.Φύγανε?Γιατί φύγανε?Κοιτάζω το ρολόι μου και είναι 10,30.Οχι ρε γ@μωτο πώς περνάει η ρημάδα οταν είσαι "αλλού"..
Και τώρα?
Encore φυσικά.Σιγά μη μας άφηναν έτσι.Και τι encore ..
Stockholm Syndrome,η σκηνή παίρνει κυριολεκτικά φωτιά σε τόνους κόκκινους,πορτοκαλί και κίτρινουςΠοιός χαρισματικός άνθρωπος εμπνεύστηκε και δημιούργησε αυτον τον οπτικό κικεώνα? Η σκηνή είναι γεμάτη με οριζόντιες γραμμές/λωρίδες στα παραπάνω χρώματα και δείχνει διπλάσια,ενα ριγέ,σουρεάλ,πανέμορφο ηλιοβασίλεμα .Η ζέστη και το πάθος μοιράζεται ανάμεσα στους Muse και σε μας.Τους λατρεύουμε και μας λατρεύουν,τους αποθεώνουμε και μας απογειώνουν.Ο Ντομ συνεχίζει να χτυπάει τα ντραμς του αλύπητα,ο Κρις έχει μαδήσει το μπάσσο του και ο Ματ σολάρει και τραγουδάει καθαρότατα σαν να κάνει πρόβα..
Η φωνή μου έχει κλείσει πιά, δεν βγάζω άχνα.Το βλέμα μου είναι πέρα και πίσω απ την σκηνή και η ακοή μου ερευνά κάθε ακουστικό ερέθισμα σε όλη την έκταση της αρένας.Ολο και κάποια διαφορετική νότα θα ακούσω και ναι,έτσι είναι.Το έχω ακούσει 200 φορές αλλά απόψε ηχεί διαφορετικά.Το παίζουν διαφορετικά,το δίνουν ξεχωριστά.Ο Ματ τραγουδάει με σπαραγμό " this is the last time I'll abandon you and this is the last time I'll forget you.I wish i could.." και η σκηνή μεταμορφώνεται σε ηλιακή έκρηξη (γιατί να μην έχω μια βιντεοκάμερα ρε γ@μώτο μου?)
Starlight και το πλήθος παραληρεί.Αγκαλιασμένοι όλοι χοροπηδάνε στο πιο happy τραγούδι των Muse ,ever.
Η σκηνή αλλάζει και γίνεται ένας ασπρόμαυρος έναστρος ουρανός που αναβοσβήνει καθώς τον διαπερνάς.Ενα διαγαλαξιακό ταξίδι ανάμεσα σε μικρά και μεγάλα αστέρια.Ταξιδεύω και εγώ μαζί και τα χαζεύω ,τα πειράζω ,τα ακουμπάω και ας ξέρω οτι θα σβήσουν σε λίγο.Στη μνήμη μου θα λάμπουν για πολύ,ίσως για πάντα,μέχρι το τέλος.." I'll never let you go if you promise not to fade away,never fade away.Our hopes and expectations ,black holes and revelations" λέει το τραγούδι τους και εγώ επικροτώ..
Τέλος με Take a Bow και με το Zenith να σείεται από τα βαριά arpegios του intro .Φωτιές,βροχές εναλάσονται στην σκηνή σε ένα κρεσέντο τρελού παροξυσμού ρυθμού,μουσικής και εικόνας με αποκορύφωμα τις δέσμες καπνού στο πιο δυνατό φινάλε τραγουδιού τους.Στο δυνατό φινάλε της συναυλίας τους
Εχω μείνει άφωνος κυριολεκτικά και μεταφορικά.Δεν μπορεί να τέλειωσε και όμως..
Βγαίνοντας έξω στο κρύο βράδυ δεν είχα σκέψεις ,μόνο εικόνες και ήχους χαραγμένα ανεξίτηλα σαν παλιός δίσκος γραμμοφώνου.Μόνο που δεν έχω που να τον παίξω αυτόν τον δίσκο.
Γιατί να μην έχω μια βιντεοκάμερα ρε γ@μώτο μου ???
Υ.Γ Και όμως μια σκέψη είχα στο μετρό του γυρισμού.Την παρέα μου στο Φόρουμ και πόσο θα ήθελα να ήταν μαζί μου αυτό το βράδυ.Ολοι !Κατάλαβα πως μου λείπατε και ας μη σας αρέσουν οι Muse.Γι αυτό και προσπάθησα να σας μεταφέρω την μοναδική για μένα αυτή εμπειρία μου.Βλέπετε τις χαρές και τις συγκινήσεις μου θέλω να μοιράζομαι με τους φίλους μου,όχι την θλίψη μου..
Υ.Γ2.Πέρασε μια βδομάδα σχεδόν αλλά ήμουν ανίκανος να γράψω..Γύρισα Τρίτη βράδυ στην Αθήνα και η μια βαλίτσα μου δεν εχει αδειάσει.Το μυαλό μου είναι εκεί ακόμα..
