Αν είναι δυνατόν εγώ να απαρνηθώ την Blue note και τον Davis…Αυτό που ήθελα να θίξω είναι ότι κάποιοι παραμένουν προσκολλημένοι στην επιφάνεια πολλές φορές χρησιμοποιώντας το πρόσχημα ότι ακούν μαύρη μουσική με ένα ύφος κουλτουροδήθεν σνομπισμού..και δεν θέλουν να ανοίξουν τα μάτια τους να δουν λίγο παραπέρα…και φυσικά και δεν έχει μπούρδες η blue note .
Θα μιλησω λίγο για μένα για να γίνει πιο σωστή η τοποθετηση μου για όσα γράφω για αυτή την μουσική!!
1ον , Κ. Μπαιραχτάρη, ακούμε πολλά κοινά είδη μουσικής !! με καλυψατε σε μεγάλο βαθμό!!
Τώρα όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά. Γιατί να αγνοηθούν οι μουσικοί που δεν είχαν τις μεγάλες δισκογραφικές να τους στηρίζουν όπως ο Davis , ενώ είχαν αστειρευτο ταλέντο για αυτή την μουσική. Γιατί να μην ακούσω free jazz από μια εταιρεία όπως ήταν η Tribe?? Ανθρωποι που έβαζαν όλα τους τα λεφτά για να υλοποιήσουν τις μουσικές τους εμπνεύσεις και πολλές φορές τυπωναν και μόνοι τους δίσκους τους…( αυτές είναι οι περίφημες συλλεκτικές ανεξάρτητες παραγωγές-γιατί ως συνήθως μέσα σε αυτούς τους δίσκους υπήρχε χρυσαφι!!)
Τι να αναφέρω Κ. Ντοκατζή δίσκο από τον Tubby Hayes?? Λοιπόν το αγαπημένο μου είναι το Mexican green που μάλλον δεν γνωρίζετε ως τίτλο αλλά είναι από τα σπανιοτερα του και αν δεν βγει σε cd δεν θα το ακούσετε ποτέ στην ζωή σας.Νομίζω βγήκε πρόσφατα ιαπωνέζικο επανέκδοση βέβαια. Οι ιάπωνες όμως δίνουν εκατοντάδες ευρώ για να το αποκτήσουν στην γνήσια μορφή τους…
Να αναφέρω λίγο για μένα ότι ήμουν ο πρώτος στον ελλαδικό χώρο που είχα αρχές 90ς, κατά τα φοιτητικά μου χρόνια, site στο internet με την ονομασία The Eccentric Afro, αν τυχόν κανένας είχε συνναλλαγεί μαζί μου….θα το θυμάται …και έκανα εμπόριο συλλεκτικών βινιλίων τα οποία τα έβρισκα μετά από μακρά έρευνα σε λαικές αγορές του εξωτερικού και σε πόλεις όπως το Παρίσι, Λονδίνο, Αμβέρσα , βρυξέλλες αλλά και άμστερνταμ…που αλωνίζαμε Δισκοπωλεία σπιθαμή προς σπιθαμή να βρούμε τα μαγικά δισκάκια που πολλές φορές είχαν τυπωθεί σε τριψήφιο αριθμό και πέρα από την ψυχική ευφορία της εύρεσης ενός τέτοιου θησαυρού θα εισπράτταμε και σεβαστό χρηματικό αντάλλαγμα που θα το πουλούσαμε σε συλλέκτες που γνωρίζαν τι χρυσαφι είχαν μέσα αυτοί οι δίσκοι…Φυσικά βέβαια η μεταπώληση ήταν μόνο για τρο εξωτερικό για τους λόγους ότι στην ελλάδα ήταν αγνωστοι οι τίτλοι γιατί ήταν σπανιότατα κομμάτια και φυσικά ήταν παραγωγές ανεξάρτητες αλλά κυρίως ήταν απαγορευτικό το κόστος τους για τα ελλαδικά δεδομένα…
Να αναφέρω μερικά έτσι δειγματοληπτικά….δίσκοι όπως Godchild της γαλλικής Les treateaux, τον Deirdre Wilson tabac με το απίστευτο “I cant keep from crying sometimes”, την Alιce Babs-been to canaan από σουηδία ,τον Sunra-lanquidity, τον Zbignief namyslofski με το σπανιότατο Lola , από τα καλύτερα modern jazz , που τυπώθηκε μόνο στην Αγγλία και κοστίζει μια περιουσία ή τον Johnny harris με το movements που πολλοί τον ξερετε από τις μουσικές για ταινείες αλλά και που περιείχε αυτός ο δίσκος το καταπληκτικό stepping stones…που έχει γίνει θρύλος και φυσικά samplaρισμα για πολλούς τωρινούς χιπχοπαδες φανκερς με το αχτύπητο breakbeat του???
Αν κάποιος γνωρίζει έστω και λίγο τα ονόματα που προανέφερα τα οποία είναι τελείως ενδεικτικά αλλά είναι δίσκοι που πάντα θα αγαπώ και θα έχω κυρίως για την μουσική τους, θα καταλάβουν γιατί μιλάω και είμαι σίγουρος ότι ένα ρίγος θα διαπερασει όλο τους το σώμα…
Οσο για μένα πάλι για να επιστρέψω στην αρχική την συζήτηση, ήμουν αυτός που είχα εξαφανίσει στις αρχές 90 το Αγκίστρι, το σαουντρακ του Χατζηνάσιου από τα δισκοπωλεία του μοναστηρακίου και το πουλούσα στο εξωτερικό για 100χιλιάδες όταν όλοι πηγαίναν στο μετροπολις και αγοράζαν Blue note και Miles davis…Ημουν αυτός που ανακάλυπτε την άλλη πλευρά αυτής της μουσικής όπως το «κορίτσια στον ήλιο» το γνωστό επίσης σαουντρακ το οποίο το έπαιρνα με το κιλό για ένα χιλιάρικο το κομμάτι και το πουλούσα στο εξωτερικό σε παραγωγούς και το μετατρέπαν σε deep trip hop με αυτό το πανίσχυρο μπασο που έχει το κομμάτι και το μπρεικ…..Πολύ πριν γεννηθούν τα ημισκούμπρια και τα αλλά χιπχοποειδη της ελληνικής «μαυρης» κουλτούρας…..Ημουν αυτός που έψαχνα μαζί με μια ακόμα χούφτα ανθρώπων εδώ στην ελλάδα που έβλεπαν λίγο παραπέρα και βρίσκαμε και ελληνική jazz σε δισκους που ούτε θα μπορούσε να φανταστεί κανείς…τίτλους δεν αναφέρουμε γιατί είναι επτασφράγιστα μυστικά….(Χαιρετίσματα στον παντοτινό Τάσο που έπαιζε παλιά στο Follie της λεωφ.αλεξάνδρ. και με έκανε πάντα χαρούμενο με τα boogie και disco του…Παρένθεση ήταν αυτό!!!)
Μην νομίζετε όμως και εγώ ακούω αυτά που αναφέρατε…και τι δεν θα έδινα παλι να είχα ένα γνησιο Candido-beautiful ή λιγοGene harris και Donald Byrd με το dominoes… Αλλά στην εν λόγω εταιρεία έπαιζε και ο ben sidran και η υπέροχη Janet Lawson με το μοναδικό samba jazz κομμάτι Dindi το οποίο έβγαλε η εταιρεία στα 70ς μόνο σε 45αρι και το οποίο είναι πανάκριβο και άκρως δυσεύρετο να μην πω αδιανόητο να βρεθεί από κοινούς θνητούς…..γι’ αυτό και βολευόμαστε τώρα με την nancy ames και το ίδιο κομμάτι σε άλλη εκτέλεση στο LP Latin pulse..
Αντί να ακούσω Miles λέω να ακούσω Carlos Garnett, Catalyst,Roy ayers, να ακούσω δίσκους της Muse, να πάω λιγο βαλκάνια να τσεκάρω λίγο Wlozek Karolak, να ταξιδέψω με το μυαλό μου βραζιλια ακουγοντας Sambalanco trio,Edu lobo, Tamba trio,Edison machado,Waltel branco,Joyce,Azymouth, να δω τι τζαζ έχει να μου δώσει ο Gilles Peterson με τις απίστευτες συλλογές του σε κάθε επίπεδο της μαυρης μουσικής…..
και αυτά θα είναι bebop,free jazz, modern jazz, fusion,jazz funk, funky jazz, jap jazz, latin fusion, latin funk, funk fusion, smooth jazz, brazilian jazz και ότι άλλο βάλει ο νους μου….
Κ. Ντοκαντζή….συγνώμη αν παραφέρθηκα πριν και φάνηκα αγενής θίγοντας τις γνώσεις σας στην Blue note αλλά αφήστε με εμένα να πελαγοδρομώ στα μονοπάτια της μαύρης μουσικής και στο τι σημαίνει jazz….!!! Επίσης έχετε πρόσκληση να ακούσουμε μια μέρα κομμάτια από την συλλογή μου….σπίτι μου…γιατί δεν θέλω να έχω εχθρούς μέσα από αυτή την μουσική…Είναι η μισή μου ζωή….
