10 cc - THE ORIGINAL SOUNTRACK (1975) - Το ΑRT ROCK στο απογειό του.
Με το τρίτο τους LP το συγκρότημα από το Manchester κατορθώνει να εξορκίσει το στοιχείο
το οποίο υπήρξε και θα αποτελούσε στα μελλοντικά τους projects την αxίλλειο πτέρνα τους :
Αδυναμία ολοκλήρωσης ενός συμπαγούς άλμπουμ ισορροπημένου συνθετικά , πάντα συνυπήρχαν
στα έργα τους ποπ -ροκ κομψοτεχνήματα με άτονες, άστοχες, ασαφείς , ανέμπνευστες στιγμές οι οποίες
λειτούργησαν αποτρεπτικά στη προσπαθειά τους να εδραιωθούν ως καθαρό συγκρότημα των άλμπουμς.
Λίγο διάστημα πριν την αποχώρηση των Godley / Creme και την ενασχολισή με τα δικά τους σχέδια ανάμεσα στα οποία υπήρξε
η κυκλοφορία του τριπλού άλμπουμ ''consequences'', η ανάπτυξη της πατέντας τους που έφερε το όνομα ''Gizmo'' (guitar modificator)
και αργότερα με την σκηνοθεσία video (αναφέρω ως χαρακτηριστικά ποιοτικά δείγματα της δουλειάς τους τα Cry - Godley & Creme 85 ,
Don't give up {ver.1}- gabriel /bush 86 ,every breath you take -police 83), αφήνουν ''κληρονομιά'' στο μουσικό κόσμο το επίτευγμα
με τον προφανέστατα ειρωνικό τίτλο ''The original soundtrack'' και έβαζαν αρκετό κόσμο ,30 χρόνια πίσω, να ψάχνει να βρει την ''αόρατη''
ταινία πίσω σπό τον τίτλο.
Πέρα από το κοινό και οι κριτικοί τα είχαν βρεί μπαστούνια με τους 10 CC τονίζοντας ότι παρά
ήταν έξυπνοι και προχωρημένοι , μουσικά και στιχουργικά , για να τους κάνουν τη ζωή εύκολη.
Η διάρθρωση-θεματολογία του έργου επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές: Kινηματογραφικής υφής ιστορίες πάθους ,θρησκοληψία, δολοφονίες , εκβιασμοί ,
σάτιρα μέχρι εσχάτων στα Χολυγουντιανά μιούσικαλ ,όλα αυτά στο τόσο γνωστό θεατρικό , κυνικό,επεξεργασμένο , εκλεπτυσμένο , εφυές ,
παιχνιδιάρικό πλαίσιο.
Τό άλμπουμ ανοίγει με την κορυφαία τους δημιουργία ever, την οκτάλεπτη+ πανδαισία του ''one night in Paris'',γεμάτο hooks ικανά να φτιάξουν
μισή ντουζίνα hit singles , αποτέλεσε μια επικών διαστάσεων πανούργα και διασκεδαστική ,εκτεταμένη διακωμώδιση των κινηματογραφικών στερεότυπων
της ζωής , του έρωτα ,της μοιχείας, του εγκλήματος, χωροθετημένα στο Παρίσι.
Μουσικά βασίζεται κατά κύριο λόγο στο πιάνο , το μπάσο , το όργανο ,τα κρουστά ,συνδιαζόμενα με τα ''Αγγλογαλλικά'' των
Εric Steward / Kevin Godley φτιάχνουν εκρηκτικό μείγμα που έκανε σχολή και αφήσε τον κλώνο του, βλέπε Bohemian Rapsody (κυκλοφόρησε μερικούς
μήνες αργότερα) στη γωνία εξουδετερώνοντας σχεδόν απόλυτα στο ιδίωμα οπερατικό ροκ.
Και πριν κατακαθήσουν οι εικόνες πριν σβήσουν οι τελευταίες νότες από το πιάνο του Lol Creme έρχεται το τελειωτικό
κτύπημα με τη μορφή του ''Ι'm not in love'' ειλικρινά ένα one of a kind έργο.
Κατ' ουσίαν πρόκειται για μια μελέτη του έρωτα από τη πλευρά του ''θύματος''ο οποίος βρίσκεται σε κατάσταση άρνησης
σε συναισθηματικό κυκεώνα δεν μπορεί να παραδεχθεί ότι έχει υποκύψει.Το track ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί
και επιτυγχάνει να μη ξεπέσει στο εύκολο μελό αλλά ούτε και στην απλή διακωμώδηση.
Τα multi - layered vocals άφησαν εποχή και έκαναν ρεκόρ (256 overdubs της φωνής του Steward , μπήκαν στο βιβλίο των ρεκόρ
το 1976) αντιληπτές οι δυσκολίες εκείνες τις ηρωικές ,καθαρά αναλογικές εποχές, το αποτέσμα δικαίωσε τον ατελείωτο
χρόνο στα Strawberry studios. Στην χορταστική album version κυρίαρχο ρόλο κρατούν η ακουστική κιθάρα και το
μπάσο του Gouldman δίνοντας το τέμπο ,το Moog του Godley ζωγραφίζοντας την μελωδία και στη κορυφή τα φωνητικά του
Eric Steward (σίγουρα από τις κορυφαίες φωνές της εποχής του) υψώνονται στη στρατόσφαιρα καθηλώνοντας τον ακροατή.
Ποτέ άλλοτε μέχρι εκείνη την εποχή (1975) δεν είχε ακουστεί κάτι έστω παραπλήσιο και ποτέ έως τότε δεν είχαν χρησιμοποιηθεί
ανάλογες τεχνικές για την δημιουργία τέτοιας ονειρικής και συνάμα στοιχειωτικής ατμόσφαιρας.
Τα υπόλοιπα tracks αν κάποιος πιθανόν σκεφτόταν ότι ίσως και να λύγιζαν , να εξαφανίζονταν ,υπό το βάρος των 2 πρώτων
μουσικών κατορθωμάτων , εντούτις λειτουργούν πολύ ικανοποιητικά , προσεγγίζοντας τη θεματική τους με μοναδικότητα και
πρωτοτυπία.
Στάση στο BLACKMAIL όπου η Ζεπελινική πλευρά των 10cc καιόλα αυτά που ποτέ τους δεν υπήρξαν (οικόνομοι με το χρόνο , κατανοητοί στιχουργικά,
ηχητικά ακατέργαστοι)γίνονται εδώ, σε αυτήν την ιστορία sex και εκβιασμού. Ποτέ άλλοτε ο κόσμος του porn - business
δεν ροκάρισε πιο πειστικά.
Το δεύτερο hit-single του lp (στο Ηνωμένο Βασίλειο)μετά το ''Ι'm not in love'' ήταν το ''Life is a minestrone'' (death is a cold lasagne).
Τίτλος επιτομή της ανθρώπινης ύπαρξης ,σύμφωνα με τους δημιουργούς του.
Σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει αφελές , αποτελείται από ένα θανατηφόρο μπαράζ ασύνδετων σκέψεων - θεωρειών ,
κομμένα και ραμμένα με τέτοια μαεστρία ώστε να αποτελούν ένα σύνολο ,πιστό όσο δε παίρνει
στην καλύτερη εκδοχή της Μακαρνεικής σχολής(επίδραση που γίνεται ολοφάνερη στο closing fade out), απόλυτα παράλογο και συνάμα ακαταμάχητα επιδραστικό.
Το άλμπουμ κλείνει εντυπωσιακά με το Film of my love για το οποίο ο Gouldman είχε πει '' έξοχο track από τα αγαπημένα μου αλλά
όταν έφτανε η ώρα να το τραγουδήσουμε όλοι έτρεχαν να κρυφτούν''
Σχεδιασμένο ως μια διακωμώδηση των Χολιγουντιανών musical εξαντλεί όλη την εφευρετικότητα της μπάντας κάνοντας
χρήση όλου του οπλοστασίου τους ,λογοπαίγνιο στο λογοπαίγνιο, η ιστορία ενός ρομάντζου η κάθε λεπτομέρεια του οποίου
έχει την κινηματογραφική της αντιστοιχία.
Από το σκοπευτρό τους δεν ξεφεύγει ούτε το standard ''girl from Ipanema'', μια κεκαλυμένη αλά mariachi εκδοχή του ακούγεται
στο background ,στη μέση τα μαντολίνα και στη κορυφή ένας Gouldman έχοντας αποδεχθεί το πεπρωμένο του να κρουνάρει αλά Pat Boone.
To οriginal soundtrack αντιπροσωπεύει σίγουρα την κορυφαία τους δημιουργική στιγμή ,μετά το 1976 η συνθετική δυάδα
Gouldman / Stewart το μόνο που πέτυχε, με ελάχιστες αναλαμπές, ήταν η σταδιακή μεταμόρφωση σε ένα καθαρά ποπ σύνολο,
το οποίο ναι μεν γνώρισε επιτυχία ειδικά στα singles , όμως η τροχιά ήταν σταθερά καθοδική.
Για τους λάτρεις τους το έργο τους ανταμείβει παρεχοντάς τους όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα στον υπέρτατο βαθμό δηλαδή :
το περιπετειώδες περιεχόμενο στα θεατρικής μορφής κομμάτια , το πανούργο - εφυές στιχουργικό περιεχόμενο ,την ανυπέρβλητη ομορφιά
των φωνητικών τους αρμονιών ,την δεξιοτεχνία της μουσικής τους κατάρτησης,ακόμα και αυτή την ροκ φλέβα τους.
Επομένως το ''soundtrack'' προτείνεται ανεπιφύλακτα ως ιδανικό-απόλυτο showcase όλων των ανωτέρω.
Η ΠΑΡΕΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΕΣΗ...
Με το τρίτο τους LP το συγκρότημα από το Manchester κατορθώνει να εξορκίσει το στοιχείο
το οποίο υπήρξε και θα αποτελούσε στα μελλοντικά τους projects την αxίλλειο πτέρνα τους :
Αδυναμία ολοκλήρωσης ενός συμπαγούς άλμπουμ ισορροπημένου συνθετικά , πάντα συνυπήρχαν
στα έργα τους ποπ -ροκ κομψοτεχνήματα με άτονες, άστοχες, ασαφείς , ανέμπνευστες στιγμές οι οποίες
λειτούργησαν αποτρεπτικά στη προσπαθειά τους να εδραιωθούν ως καθαρό συγκρότημα των άλμπουμς.
Λίγο διάστημα πριν την αποχώρηση των Godley / Creme και την ενασχολισή με τα δικά τους σχέδια ανάμεσα στα οποία υπήρξε
η κυκλοφορία του τριπλού άλμπουμ ''consequences'', η ανάπτυξη της πατέντας τους που έφερε το όνομα ''Gizmo'' (guitar modificator)
και αργότερα με την σκηνοθεσία video (αναφέρω ως χαρακτηριστικά ποιοτικά δείγματα της δουλειάς τους τα Cry - Godley & Creme 85 ,
Don't give up {ver.1}- gabriel /bush 86 ,every breath you take -police 83), αφήνουν ''κληρονομιά'' στο μουσικό κόσμο το επίτευγμα
με τον προφανέστατα ειρωνικό τίτλο ''The original soundtrack'' και έβαζαν αρκετό κόσμο ,30 χρόνια πίσω, να ψάχνει να βρει την ''αόρατη''
ταινία πίσω σπό τον τίτλο.
Πέρα από το κοινό και οι κριτικοί τα είχαν βρεί μπαστούνια με τους 10 CC τονίζοντας ότι παρά
ήταν έξυπνοι και προχωρημένοι , μουσικά και στιχουργικά , για να τους κάνουν τη ζωή εύκολη.
Η διάρθρωση-θεματολογία του έργου επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές: Kινηματογραφικής υφής ιστορίες πάθους ,θρησκοληψία, δολοφονίες , εκβιασμοί ,
σάτιρα μέχρι εσχάτων στα Χολυγουντιανά μιούσικαλ ,όλα αυτά στο τόσο γνωστό θεατρικό , κυνικό,επεξεργασμένο , εκλεπτυσμένο , εφυές ,
παιχνιδιάρικό πλαίσιο.
Τό άλμπουμ ανοίγει με την κορυφαία τους δημιουργία ever, την οκτάλεπτη+ πανδαισία του ''one night in Paris'',γεμάτο hooks ικανά να φτιάξουν
μισή ντουζίνα hit singles , αποτέλεσε μια επικών διαστάσεων πανούργα και διασκεδαστική ,εκτεταμένη διακωμώδιση των κινηματογραφικών στερεότυπων
της ζωής , του έρωτα ,της μοιχείας, του εγκλήματος, χωροθετημένα στο Παρίσι.
Μουσικά βασίζεται κατά κύριο λόγο στο πιάνο , το μπάσο , το όργανο ,τα κρουστά ,συνδιαζόμενα με τα ''Αγγλογαλλικά'' των
Εric Steward / Kevin Godley φτιάχνουν εκρηκτικό μείγμα που έκανε σχολή και αφήσε τον κλώνο του, βλέπε Bohemian Rapsody (κυκλοφόρησε μερικούς
μήνες αργότερα) στη γωνία εξουδετερώνοντας σχεδόν απόλυτα στο ιδίωμα οπερατικό ροκ.
Και πριν κατακαθήσουν οι εικόνες πριν σβήσουν οι τελευταίες νότες από το πιάνο του Lol Creme έρχεται το τελειωτικό
κτύπημα με τη μορφή του ''Ι'm not in love'' ειλικρινά ένα one of a kind έργο.
Κατ' ουσίαν πρόκειται για μια μελέτη του έρωτα από τη πλευρά του ''θύματος''ο οποίος βρίσκεται σε κατάσταση άρνησης
σε συναισθηματικό κυκεώνα δεν μπορεί να παραδεχθεί ότι έχει υποκύψει.Το track ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί
και επιτυγχάνει να μη ξεπέσει στο εύκολο μελό αλλά ούτε και στην απλή διακωμώδηση.
Τα multi - layered vocals άφησαν εποχή και έκαναν ρεκόρ (256 overdubs της φωνής του Steward , μπήκαν στο βιβλίο των ρεκόρ
το 1976) αντιληπτές οι δυσκολίες εκείνες τις ηρωικές ,καθαρά αναλογικές εποχές, το αποτέσμα δικαίωσε τον ατελείωτο
χρόνο στα Strawberry studios. Στην χορταστική album version κυρίαρχο ρόλο κρατούν η ακουστική κιθάρα και το
μπάσο του Gouldman δίνοντας το τέμπο ,το Moog του Godley ζωγραφίζοντας την μελωδία και στη κορυφή τα φωνητικά του
Eric Steward (σίγουρα από τις κορυφαίες φωνές της εποχής του) υψώνονται στη στρατόσφαιρα καθηλώνοντας τον ακροατή.
Ποτέ άλλοτε μέχρι εκείνη την εποχή (1975) δεν είχε ακουστεί κάτι έστω παραπλήσιο και ποτέ έως τότε δεν είχαν χρησιμοποιηθεί
ανάλογες τεχνικές για την δημιουργία τέτοιας ονειρικής και συνάμα στοιχειωτικής ατμόσφαιρας.
Τα υπόλοιπα tracks αν κάποιος πιθανόν σκεφτόταν ότι ίσως και να λύγιζαν , να εξαφανίζονταν ,υπό το βάρος των 2 πρώτων
μουσικών κατορθωμάτων , εντούτις λειτουργούν πολύ ικανοποιητικά , προσεγγίζοντας τη θεματική τους με μοναδικότητα και
πρωτοτυπία.
Στάση στο BLACKMAIL όπου η Ζεπελινική πλευρά των 10cc καιόλα αυτά που ποτέ τους δεν υπήρξαν (οικόνομοι με το χρόνο , κατανοητοί στιχουργικά,
ηχητικά ακατέργαστοι)γίνονται εδώ, σε αυτήν την ιστορία sex και εκβιασμού. Ποτέ άλλοτε ο κόσμος του porn - business
δεν ροκάρισε πιο πειστικά.
Το δεύτερο hit-single του lp (στο Ηνωμένο Βασίλειο)μετά το ''Ι'm not in love'' ήταν το ''Life is a minestrone'' (death is a cold lasagne).
Τίτλος επιτομή της ανθρώπινης ύπαρξης ,σύμφωνα με τους δημιουργούς του.
Σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει αφελές , αποτελείται από ένα θανατηφόρο μπαράζ ασύνδετων σκέψεων - θεωρειών ,
κομμένα και ραμμένα με τέτοια μαεστρία ώστε να αποτελούν ένα σύνολο ,πιστό όσο δε παίρνει
στην καλύτερη εκδοχή της Μακαρνεικής σχολής(επίδραση που γίνεται ολοφάνερη στο closing fade out), απόλυτα παράλογο και συνάμα ακαταμάχητα επιδραστικό.
Το άλμπουμ κλείνει εντυπωσιακά με το Film of my love για το οποίο ο Gouldman είχε πει '' έξοχο track από τα αγαπημένα μου αλλά
όταν έφτανε η ώρα να το τραγουδήσουμε όλοι έτρεχαν να κρυφτούν''
Σχεδιασμένο ως μια διακωμώδηση των Χολιγουντιανών musical εξαντλεί όλη την εφευρετικότητα της μπάντας κάνοντας
χρήση όλου του οπλοστασίου τους ,λογοπαίγνιο στο λογοπαίγνιο, η ιστορία ενός ρομάντζου η κάθε λεπτομέρεια του οποίου
έχει την κινηματογραφική της αντιστοιχία.
Από το σκοπευτρό τους δεν ξεφεύγει ούτε το standard ''girl from Ipanema'', μια κεκαλυμένη αλά mariachi εκδοχή του ακούγεται
στο background ,στη μέση τα μαντολίνα και στη κορυφή ένας Gouldman έχοντας αποδεχθεί το πεπρωμένο του να κρουνάρει αλά Pat Boone.
To οriginal soundtrack αντιπροσωπεύει σίγουρα την κορυφαία τους δημιουργική στιγμή ,μετά το 1976 η συνθετική δυάδα
Gouldman / Stewart το μόνο που πέτυχε, με ελάχιστες αναλαμπές, ήταν η σταδιακή μεταμόρφωση σε ένα καθαρά ποπ σύνολο,
το οποίο ναι μεν γνώρισε επιτυχία ειδικά στα singles , όμως η τροχιά ήταν σταθερά καθοδική.
Για τους λάτρεις τους το έργο τους ανταμείβει παρεχοντάς τους όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα στον υπέρτατο βαθμό δηλαδή :
το περιπετειώδες περιεχόμενο στα θεατρικής μορφής κομμάτια , το πανούργο - εφυές στιχουργικό περιεχόμενο ,την ανυπέρβλητη ομορφιά
των φωνητικών τους αρμονιών ,την δεξιοτεχνία της μουσικής τους κατάρτησης,ακόμα και αυτή την ροκ φλέβα τους.
Επομένως το ''soundtrack'' προτείνεται ανεπιφύλακτα ως ιδανικό-απόλυτο showcase όλων των ανωτέρω.
Η ΠΑΡΕΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΕΣΗ...