- 17 June 2006
- 14,350
Τα ...απόπαιδα
25 Αριστουργήματα που ‘λάλησαν σε ώτα μη ακουόντων’. Ακραία αποπαίδια που ‘κάηκαν’ αλλά καθένα τους επηρρέασε σημαντικά (έως Πολύ σημαντικά) τους επερχόμενους. Ανθη του Κακού στην πλειοψηφία τους: πολλά απ αυτά Υπέροχα όσο και Ανυπόφορα. Μόνο για ‘Σκληροπυρήνες’. Αυστηρά!
1. SUN RA – Strange Strings (Saturn 1967)
Κοσμογυρισμένος ο Sun Ra είχε μαζέψει ένα σωρό ‘περίεργα’ όργανα από τα παζάρια στα ταξίδια του - γιουκαλίλι, μαντολίνα, Κινέζικα έγχορδα με κλωστές, koto κλπ. Τα μοίρασε στα μέλη της Arkestra που έπαιζαν πνευστά (!). Οταν αυτοί παραπονέθηκαν ότι δεν ήξεραν ούτε να τα κουρδίσουν, τους εξήγησε ότι αυτό ακριβώς ήταν το σχέδιό του: μιά άσκηση στην άγνοια, μουσική ακριβώς στο σημείο που η γνώση δίνει τη θέση της στο Καθαρό Πνεύμα που θα οδηγούσε το παίξιμό τους. Ενα καθαρό Διαμάντι, καταργημένο εδώ και χρόνια.
2. JOHNNY ‘GUITAR’ WATSON – Ain’t That A Bitch (DJM 1976)
Ο ‘Γκάνγκστερ του Ερωτα’ στον καλύτερο funk δίσκο που βγήκε ποτέ. Πραγματικός Φονιάς.
3. BLUE CHEER – Vincebus Eruptum (PHILIPS 1968)
Ο πρόγονος του heavy metal - βγήκε καταμεσίς στο Κίνημα των Λουλουδιών, είναι εκωφαντικός και προαναγγέλει τα Γιαπωνέζικα power trios (High Rise, Musica Transonic) κάπου 30 χρόνια πρίν.
4. CHARLES IVES – Symphony No. 4 (DG 1988)
Μακράν η καλύτερή του.
5. LARRY YOUNG – Lawrence Of Newark (PERCEPTION 1973)
Ο ιδιοκτήτης της PERCEPTION RECORDS ήταν ένας απατεώνας ‘του σχοινιού και του παλουκιού’. Αφότου φυλακίσθηκε, αγνοείται και η τύχη των masters. Μεταιχμιακό ηχητικό πανδαιμόνιο με το μακαρίτη (Young) και τον Blood (Ulmer) πέρα απ τα όρια.
6. ALEXANDER ‘SKIP’ SPENCE – Oar (COLUMBIA 1969)
Το ’Oar’ είναι θρυλικό. Ο Skip Spence (πρώην Jefferson Airplane, πρώην Moby Grape) το συνέθεσε ολόκληρο στο ψυχιατρείο όπου τον είχαν μπαγλαρώσει μετά από freakout με LSD. Το Oar είναι ο προάγγελος των ιδιωμάτων loner/stoner και lo-fi. Ο Spence τα κάνει όλα μόνος του φυσικά σε 3 (!!) tracks, καθαρό, ακατέργαστο Αίσθημα, ώρες ώρες τόσο ακραίο και σπαραχτικό που καταντάει ανυπόφορο – η απόλυτη μουσική της ολοκληρωτικής, κατά κράτος ήττας.
7. GLENN GOULD – The Solitude Trilogy (Canadian Broadcasting Corporation 1967, 1969, 1977)
Τα έχουμε πεί. Και ξαναπεί...
8. ROBERT FRIPP – Exposure (EG/POLYDOR 1979)
Χαρακτηρίσθηκε ‘‘το Sergeant Pepper του avant punk’’. Ποιός μπορεί να το πεί καλύτερα;
9. LOU REED – Metal Machine Music (RCA 1975)Ισως με αυτό να βασανίζουν κρατούμενους στο Γκουαντανάμο. Αναζητήστε την εκδοση σε LP (βινύλιο): το τελευταίο αυλάκι είναι ‘κλειδωμένο’ και ο δίσκος ‘κολλάει’ στο άπειρο. Είναι Noise του κερατά φυσικά: τι άλλο να έκανε μετά τους VU; Εχετε ποτέ προσπαθήσει να το ’παίξετε’ σε κάποιον άλλο: όλα τα λεφτά μιλάμε! Ακούς φωνές όπως ’Βγάλ’το το γ…μένο!’, ’Ετσι πάει μέχρι το τέλος;’, τέτοια. Αυτά είναι και τα …εύσημά του.
10. KIP HANRAHAN – Desire Develops An Edge (AMERICAN CLAVE 1983)
’’Ενας από τους 60 πιο σπουδαίους τζαζ δίσκους του 20ού αιώνα για ανθρώπους που νομίζουν ότι μισούν τη τζάζ’’ – τζαζ-ροκ, bossa nova και salsa για την ακρίβεια αλλά χωρίς δεξιοτεχνικές επιδείξεις και με ένα απίστευτα ευρύ συγκινησιακό και αισθησιακό φάσμα. Με απόηχους από την Αϊτή, τη Βραζιλία, την Κούβα. ’’Εδώ είναι που το Μπρόνξ συναντάει το East Village και οι Latinos τους art-punks του No Wave. Μετά απ αυτό το συγκλονιστικό κολάζ, τα αντίστοιχα του Bill Laswell μοιάζουν με πρωτόλεια και προχειροδουλειές’’ έγραψαν. Δεν συμφωνούμε απαραίτητα αλλά ο δίσκος είναι αδιαφιλονίκητα ένα Αριστούργημα.
11. PHIL OCHS – Rehearsals For Retirement (A&M 1969)Ο πιό σπουδαίος δίσκος protest που βγήκε ποτέ στο Δυτικό κόσμο. The Scorpion Departs But Never Returns.
12. ANNETTE PEACOCK – I’m The One (RCA 1972)
Ο John Cale έλεγε πως ο Ελβις πέθανε τη μέρα που αυτός (ο Cale) ηχογράφησε τη διασκευή του ‘Heartbreak Hotel’. Τον πίστευα κι εγώ. Μέχρι που άκουσα πως λέει εδώ η Annette το ‘Love Me Tender’. Οι ειδικοί Εξω λένε πως πρόκειται για την πιο σοβαρή επιρροή τύπων σαν τον David Bowie, τον Brian Eno και τη Laurie Anderson.
13. CHROME – Half Machine Lip Moves (SIREN/BEGGARS BANQUET 1979)
14. BAD BRAINS – Bad Brains (ROIR 1982)Βγήκε σαν κασσέτα στη ROIR (1982), ο Ric Ocasek (Cars) το συμμάζεψε κάπως σε μορφή LP με τίτλο ’Rock For Light’. Τρελλαμένοι Rastafarians από την Κόλαση, άφοβα παλικάρια ενάντια στη μπουρζουαζία. Ανελέητη ορμή σαν τραίνο που πηγαίνει να εκτροχιασθεί. Δυό-τρία κομμάτια reggae ίσα για να πάρεις ανάσα και μετά, φτού κι απ την αρχή.
15. MILES DAVIS – On The Corner (COLUMBIA 1972)
Το drum’n’bass, το TripHop, το Jungle -όλες οι επαναληπτικές μουσικές των ‘90s. Εδώ ο Miles βάζει τα θεμέλια.
16. CPT. BEEFHEART & THE MAGIC BAND – Shiny Beast(Bat Chain Puller) (VIRGIN 1979)
Ή αλλοιώς: ‘I play this music/so the little girls can come out/and meet the monster tonight’ –ηχεί σαν τον Κακό Λύκο φυσικά. Και σαν το Leadbelly. Και σαν ό τι άλλο βάζει ο νούς του ανθρώπου.
17. DR. JOHN THE NIGHT TRIPPER – Gris-Gris (ATCO 1968)
Αυτό έσκασε μύτη το 1968 και για 20 περίπου χρόνια κανείς δε φαινόταν να ξέρει Τι να το κάνει. Ασύλληπτα Αυθεντικό, κατασταλαγμένο R&B και Progressive Jazz αλλά οι ρίζες του φαίνονταν να εκτείνονται Πίσω, πολύ πίσω από τον 20ο αιώνα για την ακρίβεια: μουσική από τους βάλτους της Λουιζιάνα, παγανιστική, γεμάτη από voodoo και ύμνους των Κρεολών,
vaudeville και funk, μαγική με μία λέξη. Η rhythm-section ώρες ώρες αποτελείται από 8 (!) κρουστά, η ατμόσφαιρα είναι σχεδόν Θρησκευτική και πέρα για πέρα ενδημική, γεμάτη αισθησιακούς ιριδισμούς και οι στίχοι είναι μυστηριακοί και αδιαπέραστοι: σαν να ακούς κάποιον να κάνει μάγια.
18. AL GREEN – The Belle Album (MOTOWN 1977)Εδώ σωπαίνεις και Ακούς. ‘Μουσική Δυνατή σαν το Θάνατο’ τη χαρακτήρισε ο Green και είναι ο Τελευταίος πραγματικά Μεγάλος (Θεόρατος) soul δίσκος πριν τα χρόνια του Ρήγκαν και το freakout των μαύρων με το hip-hop. Αυτή η πάλη του Πρόστυχου με το Θείο, ο Δυισμός Ψυχής και Σώματος, Ποπ λαγνεία με Πεντηκοστιανή Φωτιά που μόνο στους Μεγάλους μαύρους τραγουδιστές βρίσκει κανείς. Ο Green παίζει εδώ και lead κιθάρα.
19. STEVE REICH – Early Works: Come Out/It’s Gonna Rain etc (ELEKTRA NONESUCH 1965)Δεν ξέρω αν αυτό που με τραβάει τόσο πολύ στη μουσική του Steve Reich είναι η επαναληπτικότητά της. Είναι σαν mantra και η θητεία μου στο ροκ και στη soul με αποκορύφωμα τη disco σίγουρα βοηθάει. ’Μινιμαλιστικό Trans Europa Express, μεταφυτευμένο στους Αμερικάνικους Σιδηρόδρομους’ το είπαν. Ο Reich ’παίζει’ με λούπες από το κήρυγμα ενός μαύρου Ευαγγελικού ιεροκήρυκα και το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό. Οι ρίζες του techno είναι κάπου κοντά. Μην το δοκιμάσετε από τα ηχεία και παρουσία άλλων
20. HENRY COW – Unrest (RED 1979)
21. LEE ‘SCRATCH’ PERRY – Lord God Muzick (HEARTBEAT 1991)Ο αφηνιασμένος σκ.τόγερος του dub, ταπεινός υπηρέτης του Χαϊλέ Σελασιέ και αρχηγός της Αστυνομίας του Διαστήματος. Αστείος και Εξω Φρενών.
22. LEWIS FUREY – Lewis Furey (A&M 1975)
Το ‘βιολί’ στα sessions του ‘New Skin For The Old Ceremony’ (L. Cohen), ‘η απάντηση του Μόντρεαλ στο Lou Reed’. Αυτός είναι ο πρώτος –και καλύτερος- σόλο δίσκος του.
23. SCOTT WALKER – Tilt (FONTANA 1995)Ο Εκπτωτος Αγγελος τραγουδάει. Μοιάζει με μελοποιημένο διήγημα του Ζαν Ζενέ. Δεν μοιάζει με τίποτα άλλο στον κόσμο της Μουσικής. 10 χρόνια έχω το δίσκο και κάθε φορά με περνάει από τα σαράντα κύματα: δεν μπορώ να αποφασίσω αν τον λατρεύω ή τον μισώ. Τίποτα ‘ενδιάμεσο’ δεν χωράει Εδώ.
24. PAUL BLEY – Live At The Hillcrest Club 1958 (INNER CITY 1976)
Ο Ορισμός της free jazz, με Ornette Coleman, Charlie Haden, Don Cherry και Billy Higgins. Αγριοος και Δυνατός δίσκος πολύ κοντά στο bebop και ταυτόχρονα κάτι έτη φωτός μακρυά.
25. FUSHITSUSHA – DBL Live (PSF 1991)
150 λεπτά κιθαριστικού feedback από τον Keiji Haino – τα σχόλια περιττεύουν.
25 Αριστουργήματα που ‘λάλησαν σε ώτα μη ακουόντων’. Ακραία αποπαίδια που ‘κάηκαν’ αλλά καθένα τους επηρρέασε σημαντικά (έως Πολύ σημαντικά) τους επερχόμενους. Ανθη του Κακού στην πλειοψηφία τους: πολλά απ αυτά Υπέροχα όσο και Ανυπόφορα. Μόνο για ‘Σκληροπυρήνες’. Αυστηρά!
1. SUN RA – Strange Strings (Saturn 1967)
Κοσμογυρισμένος ο Sun Ra είχε μαζέψει ένα σωρό ‘περίεργα’ όργανα από τα παζάρια στα ταξίδια του - γιουκαλίλι, μαντολίνα, Κινέζικα έγχορδα με κλωστές, koto κλπ. Τα μοίρασε στα μέλη της Arkestra που έπαιζαν πνευστά (!). Οταν αυτοί παραπονέθηκαν ότι δεν ήξεραν ούτε να τα κουρδίσουν, τους εξήγησε ότι αυτό ακριβώς ήταν το σχέδιό του: μιά άσκηση στην άγνοια, μουσική ακριβώς στο σημείο που η γνώση δίνει τη θέση της στο Καθαρό Πνεύμα που θα οδηγούσε το παίξιμό τους. Ενα καθαρό Διαμάντι, καταργημένο εδώ και χρόνια.
2. JOHNNY ‘GUITAR’ WATSON – Ain’t That A Bitch (DJM 1976)
Ο ‘Γκάνγκστερ του Ερωτα’ στον καλύτερο funk δίσκο που βγήκε ποτέ. Πραγματικός Φονιάς.
3. BLUE CHEER – Vincebus Eruptum (PHILIPS 1968)
Ο πρόγονος του heavy metal - βγήκε καταμεσίς στο Κίνημα των Λουλουδιών, είναι εκωφαντικός και προαναγγέλει τα Γιαπωνέζικα power trios (High Rise, Musica Transonic) κάπου 30 χρόνια πρίν.
4. CHARLES IVES – Symphony No. 4 (DG 1988)
Μακράν η καλύτερή του.
5. LARRY YOUNG – Lawrence Of Newark (PERCEPTION 1973)
Ο ιδιοκτήτης της PERCEPTION RECORDS ήταν ένας απατεώνας ‘του σχοινιού και του παλουκιού’. Αφότου φυλακίσθηκε, αγνοείται και η τύχη των masters. Μεταιχμιακό ηχητικό πανδαιμόνιο με το μακαρίτη (Young) και τον Blood (Ulmer) πέρα απ τα όρια.
6. ALEXANDER ‘SKIP’ SPENCE – Oar (COLUMBIA 1969)
Το ’Oar’ είναι θρυλικό. Ο Skip Spence (πρώην Jefferson Airplane, πρώην Moby Grape) το συνέθεσε ολόκληρο στο ψυχιατρείο όπου τον είχαν μπαγλαρώσει μετά από freakout με LSD. Το Oar είναι ο προάγγελος των ιδιωμάτων loner/stoner και lo-fi. Ο Spence τα κάνει όλα μόνος του φυσικά σε 3 (!!) tracks, καθαρό, ακατέργαστο Αίσθημα, ώρες ώρες τόσο ακραίο και σπαραχτικό που καταντάει ανυπόφορο – η απόλυτη μουσική της ολοκληρωτικής, κατά κράτος ήττας.
7. GLENN GOULD – The Solitude Trilogy (Canadian Broadcasting Corporation 1967, 1969, 1977)
Τα έχουμε πεί. Και ξαναπεί...
8. ROBERT FRIPP – Exposure (EG/POLYDOR 1979)
Χαρακτηρίσθηκε ‘‘το Sergeant Pepper του avant punk’’. Ποιός μπορεί να το πεί καλύτερα;
9. LOU REED – Metal Machine Music (RCA 1975)Ισως με αυτό να βασανίζουν κρατούμενους στο Γκουαντανάμο. Αναζητήστε την εκδοση σε LP (βινύλιο): το τελευταίο αυλάκι είναι ‘κλειδωμένο’ και ο δίσκος ‘κολλάει’ στο άπειρο. Είναι Noise του κερατά φυσικά: τι άλλο να έκανε μετά τους VU; Εχετε ποτέ προσπαθήσει να το ’παίξετε’ σε κάποιον άλλο: όλα τα λεφτά μιλάμε! Ακούς φωνές όπως ’Βγάλ’το το γ…μένο!’, ’Ετσι πάει μέχρι το τέλος;’, τέτοια. Αυτά είναι και τα …εύσημά του.
10. KIP HANRAHAN – Desire Develops An Edge (AMERICAN CLAVE 1983)
’’Ενας από τους 60 πιο σπουδαίους τζαζ δίσκους του 20ού αιώνα για ανθρώπους που νομίζουν ότι μισούν τη τζάζ’’ – τζαζ-ροκ, bossa nova και salsa για την ακρίβεια αλλά χωρίς δεξιοτεχνικές επιδείξεις και με ένα απίστευτα ευρύ συγκινησιακό και αισθησιακό φάσμα. Με απόηχους από την Αϊτή, τη Βραζιλία, την Κούβα. ’’Εδώ είναι που το Μπρόνξ συναντάει το East Village και οι Latinos τους art-punks του No Wave. Μετά απ αυτό το συγκλονιστικό κολάζ, τα αντίστοιχα του Bill Laswell μοιάζουν με πρωτόλεια και προχειροδουλειές’’ έγραψαν. Δεν συμφωνούμε απαραίτητα αλλά ο δίσκος είναι αδιαφιλονίκητα ένα Αριστούργημα.
11. PHIL OCHS – Rehearsals For Retirement (A&M 1969)Ο πιό σπουδαίος δίσκος protest που βγήκε ποτέ στο Δυτικό κόσμο. The Scorpion Departs But Never Returns.
12. ANNETTE PEACOCK – I’m The One (RCA 1972)
Ο John Cale έλεγε πως ο Ελβις πέθανε τη μέρα που αυτός (ο Cale) ηχογράφησε τη διασκευή του ‘Heartbreak Hotel’. Τον πίστευα κι εγώ. Μέχρι που άκουσα πως λέει εδώ η Annette το ‘Love Me Tender’. Οι ειδικοί Εξω λένε πως πρόκειται για την πιο σοβαρή επιρροή τύπων σαν τον David Bowie, τον Brian Eno και τη Laurie Anderson.
13. CHROME – Half Machine Lip Moves (SIREN/BEGGARS BANQUET 1979)
14. BAD BRAINS – Bad Brains (ROIR 1982)Βγήκε σαν κασσέτα στη ROIR (1982), ο Ric Ocasek (Cars) το συμμάζεψε κάπως σε μορφή LP με τίτλο ’Rock For Light’. Τρελλαμένοι Rastafarians από την Κόλαση, άφοβα παλικάρια ενάντια στη μπουρζουαζία. Ανελέητη ορμή σαν τραίνο που πηγαίνει να εκτροχιασθεί. Δυό-τρία κομμάτια reggae ίσα για να πάρεις ανάσα και μετά, φτού κι απ την αρχή.
15. MILES DAVIS – On The Corner (COLUMBIA 1972)
Το drum’n’bass, το TripHop, το Jungle -όλες οι επαναληπτικές μουσικές των ‘90s. Εδώ ο Miles βάζει τα θεμέλια.
16. CPT. BEEFHEART & THE MAGIC BAND – Shiny Beast(Bat Chain Puller) (VIRGIN 1979)
Ή αλλοιώς: ‘I play this music/so the little girls can come out/and meet the monster tonight’ –ηχεί σαν τον Κακό Λύκο φυσικά. Και σαν το Leadbelly. Και σαν ό τι άλλο βάζει ο νούς του ανθρώπου.
17. DR. JOHN THE NIGHT TRIPPER – Gris-Gris (ATCO 1968)
Αυτό έσκασε μύτη το 1968 και για 20 περίπου χρόνια κανείς δε φαινόταν να ξέρει Τι να το κάνει. Ασύλληπτα Αυθεντικό, κατασταλαγμένο R&B και Progressive Jazz αλλά οι ρίζες του φαίνονταν να εκτείνονται Πίσω, πολύ πίσω από τον 20ο αιώνα για την ακρίβεια: μουσική από τους βάλτους της Λουιζιάνα, παγανιστική, γεμάτη από voodoo και ύμνους των Κρεολών,
vaudeville και funk, μαγική με μία λέξη. Η rhythm-section ώρες ώρες αποτελείται από 8 (!) κρουστά, η ατμόσφαιρα είναι σχεδόν Θρησκευτική και πέρα για πέρα ενδημική, γεμάτη αισθησιακούς ιριδισμούς και οι στίχοι είναι μυστηριακοί και αδιαπέραστοι: σαν να ακούς κάποιον να κάνει μάγια.
18. AL GREEN – The Belle Album (MOTOWN 1977)Εδώ σωπαίνεις και Ακούς. ‘Μουσική Δυνατή σαν το Θάνατο’ τη χαρακτήρισε ο Green και είναι ο Τελευταίος πραγματικά Μεγάλος (Θεόρατος) soul δίσκος πριν τα χρόνια του Ρήγκαν και το freakout των μαύρων με το hip-hop. Αυτή η πάλη του Πρόστυχου με το Θείο, ο Δυισμός Ψυχής και Σώματος, Ποπ λαγνεία με Πεντηκοστιανή Φωτιά που μόνο στους Μεγάλους μαύρους τραγουδιστές βρίσκει κανείς. Ο Green παίζει εδώ και lead κιθάρα.
19. STEVE REICH – Early Works: Come Out/It’s Gonna Rain etc (ELEKTRA NONESUCH 1965)Δεν ξέρω αν αυτό που με τραβάει τόσο πολύ στη μουσική του Steve Reich είναι η επαναληπτικότητά της. Είναι σαν mantra και η θητεία μου στο ροκ και στη soul με αποκορύφωμα τη disco σίγουρα βοηθάει. ’Μινιμαλιστικό Trans Europa Express, μεταφυτευμένο στους Αμερικάνικους Σιδηρόδρομους’ το είπαν. Ο Reich ’παίζει’ με λούπες από το κήρυγμα ενός μαύρου Ευαγγελικού ιεροκήρυκα και το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό. Οι ρίζες του techno είναι κάπου κοντά. Μην το δοκιμάσετε από τα ηχεία και παρουσία άλλων
20. HENRY COW – Unrest (RED 1979)
21. LEE ‘SCRATCH’ PERRY – Lord God Muzick (HEARTBEAT 1991)Ο αφηνιασμένος σκ.τόγερος του dub, ταπεινός υπηρέτης του Χαϊλέ Σελασιέ και αρχηγός της Αστυνομίας του Διαστήματος. Αστείος και Εξω Φρενών.
22. LEWIS FUREY – Lewis Furey (A&M 1975)
Το ‘βιολί’ στα sessions του ‘New Skin For The Old Ceremony’ (L. Cohen), ‘η απάντηση του Μόντρεαλ στο Lou Reed’. Αυτός είναι ο πρώτος –και καλύτερος- σόλο δίσκος του.
23. SCOTT WALKER – Tilt (FONTANA 1995)Ο Εκπτωτος Αγγελος τραγουδάει. Μοιάζει με μελοποιημένο διήγημα του Ζαν Ζενέ. Δεν μοιάζει με τίποτα άλλο στον κόσμο της Μουσικής. 10 χρόνια έχω το δίσκο και κάθε φορά με περνάει από τα σαράντα κύματα: δεν μπορώ να αποφασίσω αν τον λατρεύω ή τον μισώ. Τίποτα ‘ενδιάμεσο’ δεν χωράει Εδώ.
24. PAUL BLEY – Live At The Hillcrest Club 1958 (INNER CITY 1976)
Ο Ορισμός της free jazz, με Ornette Coleman, Charlie Haden, Don Cherry και Billy Higgins. Αγριοος και Δυνατός δίσκος πολύ κοντά στο bebop και ταυτόχρονα κάτι έτη φωτός μακρυά.
25. FUSHITSUSHA – DBL Live (PSF 1991)
150 λεπτά κιθαριστικού feedback από τον Keiji Haino – τα σχόλια περιττεύουν.
SF3/4. Ειναι η επανεκτυπωση της οριτζιναλ πρωτης εκδοσης του δισκου που αρχικα ηταν σε 1000 αντιτυπα. Ο Haino ειχε βγαλει τις 1000 κοπιες για τους στενους του κυκλου. Μολις το νεο διαδοθηκε κι αρχισε να αποκτα καλτ σταματησε το τιραζ και κυκλοφορησε την ...πιο ευπεπτη εκδοχη DBL Live PSF15/16.