Πρόσφατα βρέθηκα σε studio για το mastering αυτού του δίσκου:
http://www.inner-ear.gr/gr/releases/
Χάζευα την κονσόλα του ηχολήπτη και πρόσεξα ενδείξεις 27KHz σε κάτι ρυθμιστικά. Όταν τον ρώτησα σχετικά (έχοντας κάτι τέτοιες συζητήσεις κατά νου), μας έκανε επίδειξη επί τόπου με το υλικό μας -το οποίο, σημειωτέον, ήταν ηχογραφημένο στα 24/48.
Έδωσε +10db στα 27KHz και έπαιζε με το on/off. Ε λοιπόν, ο ήχος της ακουστικής κιθάρας δεν είχε καμία σχέση στις δύο θέσεις: με κομμένους τους υπέρηχους, ακουγόταν πιο δυνατά και πιο σκληρά, ενώ στην αντίθετη θέση ο ήχος "μαλάκωνε" και η υφή της κιθάρας πλούτιζε και αποκτούσε αληθοφάνεια, ενώ υποχωρούσε και στη σκηνή, λαμβάνοντας πιο "ρεαλιστικές" διαστάσεις. Με άλλα λόγια, μπορεί να μην ακούγαμε τα 27ΚΗz, αλλά ακούγαμε και παρακούγαμε τις εμπλουτισμένες αρμονικές των μεσαίων. (Τα ηχεία του studio ήταν τα ενεργά ATC SCM-10).
Το ερώτημά μου είναι: χρειάζεται το ηχείο να προσφέρει έκταση πέραν των 20ΚΗz για να "ακούς" αυτή τη διαφορά, ή αρκεί να υπάρχει αυτή στο πρωτογενές υλικό και φυσικά να αναπαράγεται από την πηγή;