- 17 June 2009
- 3,594
THE DEFINITIVE SIMON & GARFUNKEL (1991)
Θα μπορούσα να ονομάσω αυτό το νήμα “Fresh Air” ή «Νέες Κυκλοφορίες-ενημέρωση» αν το AV Club υπήρχε το 1991, τη χρονιά που κυκλοφόρησε αυτός ο δίσκος ή, παραφράζοντας τη γνωστή διαφήμιση…. "Δημήτρης Μανωλάκος
το 1991"
Ασφαλώς, και τότε ακόμη, θα ήμουν ανακριβής, μιας και το The Definitive Simon and Garfunkel δεν ήταν ακριβώς Fresh Air αλλά περισσότερο μια αναδρομή.
Βέβαια, ποτέ δεν είναι αργά για μια αναδρομή, ειδικότερα αν αυτή περιλαμβάνει κομμάτια που έγραψαν ιστορία ανάμεσα στα 1965-1970, έφτασαν στις πρώτες θέσεις των κυκλοφοριών εκείνης της περιόδου, απέχοντας ταυτόχρονα πολύ από την έννοια που δίνουμε σήμερα στο εμπορικό και την αμφιβολία που πολλές φορές μας προκαλεί ο όρος "πρώτος σε πωλήσεις" ή “Top 5-10-20-50”.
Εξάλλου, ποιος μπορεί να φανταστεί ότι το Sounds of Silence, πέρασε όχι ακριβώς από τα σαράντα κύματα πριν γίνει η επιτυχία που σιγοτραγουδάμε όλοι, αλλά εν πάση περιπτώσει πάτωσε μια φορά, το δίδυμο ψιλοχώρισε, επαγγελματικά πάντοτε, και σε μια δεύτερη προσπάθεια και με μερικές «τεχνολογικές» ή «ηλεκτρικές» παρεμβάσεις έγινε το τραγούδι που όλοι σιγοψιθυρίσαμε;
Ο Paul Simon
με τον Art Garfunkel
ήταν φίλοι παιδιόθεν. Μια απ’ αυτές τις τυχερές φιλίες που μέχρι κάποιου σημείου εξελίσσεται με τα χρόνια, γίνεται επαγγελματική συνεργασία, διδυμική δημιουργία
(στην αρχή με το "παλιμπαιδιστικό" όνομα Tom & Jerry) και όλα αυτά τα όμορφα και αγγελικά πλασμένα μέχρι να αποφασίσει ο καθένας να ακολουθήσει τον δρόμο του, ή απλά και διόλου αφύσικα, να νιώσει κορεσμό και στασιμότητα…..
Αποδεκτό. Συμβαίνει και εις τας καλυτέρας των οικογενειών!
Για τους νεότερους, δεν ξέρω τι σημαίνει αυτός ο δίσκος, δεν ξέρω καν αν σημαίνει οτιδήποτε. Σίγουρα όμως, σε ανύποπτο χρόνο, έστω και ακούσια, έχουν ακούσει τα περισσότερα από τα τραγούδια που περιέχει, με πρώτα και κύρια τα Bridge over Troubled Water και το Sounds of Silence ή το The Boxer, χωρίς να θέλω να αφήσω απ’ έξω κανένα και ειδικότερα το Scarborough Fair.
Για εμάς πάλι, σημαίνει σίγουρα πολύ περισσότερα …… είναι τραγούδια με τα οποία μεγαλώσαμε (καλά, καλά, οι κακές γλώσσες μη βιαστούν, κι εγώ μεταχρονολογημένα τα άκουσα ), ακούσματα ανεξαρτήτως "οικογενειακών μουσικών προτιμήσεων", μιας και αφ’ ενός δεν βομβαρδιζόμαστε με τόσες νέες παραγωγές, και αφ´ετέρου, πέραν των "επαναστατικών", ήταν ταυτόχρονα και η εποχή των τρυφερών μελωδιών!
Άκου! Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, από το ραδιόφωνο κάποιου επαρχιακού σταθμού ακούγεται το SoundofSilence! Τυχαίο;
Τα τραγούδια που περιέχει ο δίσκος, είναι:
1. Wednesday morning 3 am
2. Sounds of Silence
3. Homeward Bound
4. Kathy’s song
5. I am a Rock
6. For Emily wherever I may find her
7. Scarborough fair
8. 59th street bridge song
9. Seven o’clock news/silent night
10. Hazy shade of winter
11. El condor Pasa
12. Mrs. Robinson
13. America
14. At the zoo
15. Old friends
16. Bookends theme
17. Cecilia
18. TheBoxer
19. Bridge over troubled water
20. Song for the asking
Προτίμησα να μιλήσω γι αυτόν τον δίσκο συγκεκριμένα και όχι για τα μεμονωμένα άλμπουμς τους σαν μια ευκαιρία να αναφερθούν τα κυριότερα – αν μπορείς να κάνεις διαχωρισμό – τραγούδια τους.
Το να προσπαθήσω όμως να αναλύσω το κάθε τραγούδι ξεχωριστά θα ήταν αφ’ ενός μεν μακροσκελές και κουραστικό και αφ’ ετέρου, στο συγκεκριμένο δίσκο μου αρκεί απλώς να αφήνομαι να παρασυρθώ απ’ την μελωδία.
Παρ’ όλα αυτά, εκείνο που προκαλεί στα τραγούδια τους είναι πως στους στίχους διχάζεσαι. Έχουν κάποιο συγκεκριμένο νόημα; Προσπαθούν να περάσουν κάποιο μήνυμα ή είναι απλά τρυφερά, καθημερινά λόγια και δεν σημαίνουν τίποτα παραπάνω από αυτά ακριβώς που λένε;
Μιλάνε τρυφερά ή μιλάνε αλληγορικά, σ’ ένα λεκτικό παιχνίδι για το χρόνο, τις στιγμές, τον έρωτα, την μοναξιά και την επιβίωση, για μάχες σε άνισους αγώνες και για αναζήτηση διεξόδων σε αδιέξοδα;
Τρυφερές μπαλάντες , αλλά τι το κακό έχουν οι μπαλάντες; Ιδιαίτερα όταν η καθεμιά τους είναι τόσο μοναδική σε ύφος κι τόσο διαφορετική. Ή μήπως θα έπρεπε να τα χαρακτηρίσω folkrockόπως συχνά αναφέρονται και μπορεί να είναι κι έτσι, αλλά ανέκαθεν σιχαινόμουν τους "ορισμούς-περιορισμούς".
Τραγούδια γραμμένα για ανθρώπους που έχουν συναισθήματα, που δεν φοβούνται να τα δείξουν, που δεν χρειάζεται να φωνάξουν για να διαμαρτυρηθούν ή να ακουστούν.
Τραγούδια τέλος, που δείχνουν ότι η ομορφιά και η διαχρονικότητα, μπορούν να αναδύονται μέσα από τα πιο απλά πράγματα, εδώ, μέσα από τις πιο «απλοϊκές» μουσικές, σαν ένα τρυφερό χάδι, ένα χάδι που αφήνει το αποτύπωμά του στο πρόσωπό σου για πάντα.
Αρκεί να αφεθείς για να το νιώσεις …..
Θα ήθελα, για …. ευνόητους λόγους να το αφιερώσω σε όσους από εμάς της Μουσικής κατηγορίας, αγαπούν ιδιαίτερα την κιθάρα, άγρια ή καταπραϋντική, της γενιάς μου ή και μικρότερους!
:worshippy:
Θα μπορούσα να ονομάσω αυτό το νήμα “Fresh Air” ή «Νέες Κυκλοφορίες-ενημέρωση» αν το AV Club υπήρχε το 1991, τη χρονιά που κυκλοφόρησε αυτός ο δίσκος ή, παραφράζοντας τη γνωστή διαφήμιση…. "Δημήτρης Μανωλάκος
το 1991" Ασφαλώς, και τότε ακόμη, θα ήμουν ανακριβής, μιας και το The Definitive Simon and Garfunkel δεν ήταν ακριβώς Fresh Air αλλά περισσότερο μια αναδρομή.
Βέβαια, ποτέ δεν είναι αργά για μια αναδρομή, ειδικότερα αν αυτή περιλαμβάνει κομμάτια που έγραψαν ιστορία ανάμεσα στα 1965-1970, έφτασαν στις πρώτες θέσεις των κυκλοφοριών εκείνης της περιόδου, απέχοντας ταυτόχρονα πολύ από την έννοια που δίνουμε σήμερα στο εμπορικό και την αμφιβολία που πολλές φορές μας προκαλεί ο όρος "πρώτος σε πωλήσεις" ή “Top 5-10-20-50”.
Εξάλλου, ποιος μπορεί να φανταστεί ότι το Sounds of Silence, πέρασε όχι ακριβώς από τα σαράντα κύματα πριν γίνει η επιτυχία που σιγοτραγουδάμε όλοι, αλλά εν πάση περιπτώσει πάτωσε μια φορά, το δίδυμο ψιλοχώρισε, επαγγελματικά πάντοτε, και σε μια δεύτερη προσπάθεια και με μερικές «τεχνολογικές» ή «ηλεκτρικές» παρεμβάσεις έγινε το τραγούδι που όλοι σιγοψιθυρίσαμε;
Ο Paul Simon
με τον Art Garfunkel
ήταν φίλοι παιδιόθεν. Μια απ’ αυτές τις τυχερές φιλίες που μέχρι κάποιου σημείου εξελίσσεται με τα χρόνια, γίνεται επαγγελματική συνεργασία, διδυμική δημιουργία
(στην αρχή με το "παλιμπαιδιστικό" όνομα Tom & Jerry) και όλα αυτά τα όμορφα και αγγελικά πλασμένα μέχρι να αποφασίσει ο καθένας να ακολουθήσει τον δρόμο του, ή απλά και διόλου αφύσικα, να νιώσει κορεσμό και στασιμότητα…..
Αποδεκτό. Συμβαίνει και εις τας καλυτέρας των οικογενειών!
Για τους νεότερους, δεν ξέρω τι σημαίνει αυτός ο δίσκος, δεν ξέρω καν αν σημαίνει οτιδήποτε. Σίγουρα όμως, σε ανύποπτο χρόνο, έστω και ακούσια, έχουν ακούσει τα περισσότερα από τα τραγούδια που περιέχει, με πρώτα και κύρια τα Bridge over Troubled Water και το Sounds of Silence ή το The Boxer, χωρίς να θέλω να αφήσω απ’ έξω κανένα και ειδικότερα το Scarborough Fair.
Για εμάς πάλι, σημαίνει σίγουρα πολύ περισσότερα …… είναι τραγούδια με τα οποία μεγαλώσαμε (καλά, καλά, οι κακές γλώσσες μη βιαστούν, κι εγώ μεταχρονολογημένα τα άκουσα ), ακούσματα ανεξαρτήτως "οικογενειακών μουσικών προτιμήσεων", μιας και αφ’ ενός δεν βομβαρδιζόμαστε με τόσες νέες παραγωγές, και αφ´ετέρου, πέραν των "επαναστατικών", ήταν ταυτόχρονα και η εποχή των τρυφερών μελωδιών!
Άκου! Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, από το ραδιόφωνο κάποιου επαρχιακού σταθμού ακούγεται το SoundofSilence! Τυχαίο;
Τα τραγούδια που περιέχει ο δίσκος, είναι:
1. Wednesday morning 3 am
2. Sounds of Silence
3. Homeward Bound
4. Kathy’s song
5. I am a Rock
6. For Emily wherever I may find her
7. Scarborough fair
8. 59th street bridge song
9. Seven o’clock news/silent night
10. Hazy shade of winter
11. El condor Pasa
12. Mrs. Robinson
13. America
14. At the zoo
15. Old friends
16. Bookends theme
17. Cecilia
18. TheBoxer
19. Bridge over troubled water
20. Song for the asking
Προτίμησα να μιλήσω γι αυτόν τον δίσκο συγκεκριμένα και όχι για τα μεμονωμένα άλμπουμς τους σαν μια ευκαιρία να αναφερθούν τα κυριότερα – αν μπορείς να κάνεις διαχωρισμό – τραγούδια τους.
Το να προσπαθήσω όμως να αναλύσω το κάθε τραγούδι ξεχωριστά θα ήταν αφ’ ενός μεν μακροσκελές και κουραστικό και αφ’ ετέρου, στο συγκεκριμένο δίσκο μου αρκεί απλώς να αφήνομαι να παρασυρθώ απ’ την μελωδία.
Παρ’ όλα αυτά, εκείνο που προκαλεί στα τραγούδια τους είναι πως στους στίχους διχάζεσαι. Έχουν κάποιο συγκεκριμένο νόημα; Προσπαθούν να περάσουν κάποιο μήνυμα ή είναι απλά τρυφερά, καθημερινά λόγια και δεν σημαίνουν τίποτα παραπάνω από αυτά ακριβώς που λένε;
Μιλάνε τρυφερά ή μιλάνε αλληγορικά, σ’ ένα λεκτικό παιχνίδι για το χρόνο, τις στιγμές, τον έρωτα, την μοναξιά και την επιβίωση, για μάχες σε άνισους αγώνες και για αναζήτηση διεξόδων σε αδιέξοδα;
Τρυφερές μπαλάντες , αλλά τι το κακό έχουν οι μπαλάντες; Ιδιαίτερα όταν η καθεμιά τους είναι τόσο μοναδική σε ύφος κι τόσο διαφορετική. Ή μήπως θα έπρεπε να τα χαρακτηρίσω folkrockόπως συχνά αναφέρονται και μπορεί να είναι κι έτσι, αλλά ανέκαθεν σιχαινόμουν τους "ορισμούς-περιορισμούς".
Τραγούδια γραμμένα για ανθρώπους που έχουν συναισθήματα, που δεν φοβούνται να τα δείξουν, που δεν χρειάζεται να φωνάξουν για να διαμαρτυρηθούν ή να ακουστούν.
Τραγούδια τέλος, που δείχνουν ότι η ομορφιά και η διαχρονικότητα, μπορούν να αναδύονται μέσα από τα πιο απλά πράγματα, εδώ, μέσα από τις πιο «απλοϊκές» μουσικές, σαν ένα τρυφερό χάδι, ένα χάδι που αφήνει το αποτύπωμά του στο πρόσωπό σου για πάντα.
Αρκεί να αφεθείς για να το νιώσεις …..
Θα ήθελα, για …. ευνόητους λόγους να το αφιερώσω σε όσους από εμάς της Μουσικής κατηγορίας, αγαπούν ιδιαίτερα την κιθάρα, άγρια ή καταπραϋντική, της γενιάς μου ή και μικρότερους!
:worshippy:
