Abraxas - Ένας αλλιώτικος θεός

  • Αγαπητοί φίλοι και φίλες.

    Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του AVClub στη Θεσσαλονίκη για το 2024 την Κυριακή 07 Απριλίου και ώρα 14.00

    Δηλώστε τη συμμετοχή σας εδώ, θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,333
mati_2.jpg


Santana Abraxas - CBS 1970


Μετά την πρώτη, «ατυπη» τριλογία των δίσκων ντεμπούτων του Carlos Santana και του θρυλικού του γκρουπ, στην οποία προαναφερθήκαμε σε προηγούμενο αφιέρωμα, ερχόμαστε σε μια άλλη πιο σαφή εννοιολογικά και μουσικά τριλογία, την τριπλέτα των πρώτων εμπορικών (και όχι μόνον) δίσκων του συγκροτήματος.
Στον πρώτο δίσκο που την απαρτίζει έχουμε ήδη αναφερθεί. Είναι ο πρώτος επίσημος δίσκος του συγκροτήματος (Santana I) με την εικόνα του ανθρώπου λιονταριού. Ένας ωμός, σχεδόν μπρουτάλ, ακατέργαστος, σχεδόν μπλούζ δίσκος με αμυδρές και ίσως δειλές νύξεις λάτιν. Είπαμε: ήταν ακόμα νωρίς, και ο Carlos μαζί με τον παραγωγό του Bill Graham δεν ήξεραν τι αποδοχή θα είχε αυτό το παράξενο, αλλόκοτο αμάλγαμα.
Παραδόξως όμως, το Santana I έκανε ανέλπιστες πωλήσεις παρά τα κακεντρεχή σχόλια μουσικοκριτικών με βαρύ όνομα (λέγε με Rolling Stone). Βέβαια υπήρχε και εκείνη η μεγαλειώδης συμμετοχή στο Woodstock, πριν καν ηχογραφήσουν.

Η συνταγή λοιπόν ήταν δεδομένη, η πελατεία τη γεύθηκε, ήταν ώρα να ξαναμπεί στο φούρνο.
Μέσα του 1970 και ο παραγωγός αποφασίζει να ποντάρει γερά στο μεξικάνικο άτι κούρσας που του’λαχε: Έπρεπε όλα να είναι τέλεια.

Ο δίσκος έπρεπε να έχει από χιτ, από μελωδία, από jazz, από ροκ, από latino, από afro. Έπρεπε οι δόσεις να είναι σωστές, γιατί το φαινόμενο Carlos είχε ήδη ξενίσει πολύ κόσμο.

Μέχρι τότε οι καθιερωμένοι κιθαρίστες ήρωες, είχαν ένα σαφή ρόλο. Είτε μιλούσαμε για «θεούς – Eric» ή «αστροναύτες – Jimi» o ρόλος περιελάμβανε: riff, εισαγωγή, τραγούδι, σόλο, και φινάλε. Σαφώς το μερίδιο στο riff και το σόλο ήταν λεόντιο αλλά ως εδώ και μη παρέκει.
Στην περίπτωση Carlos, έχουμε πολλές φορές τα κομμάτια απογυμνωμένα από τα κλασικά lyrics, πολλές φορές αντ αυτών afro ή cuban αντρικές αγριοφωνάρες που μουρμουρίζουν εξωτικά λόγια, πολλά, μα πάρα πολλά κρουστά, και φυσικά δυό πρώτα όργανα, ένα B3 και μια κιθάρα. Αλλά,… η κιθάρα είτε έχει το ρόλο τον συνοδευτικό ή τον πρώτο, είναι αχόρταγη. Νομίζεις ότι τον έχουν κλεισμένο με δεμένα τα χέρια και ξαφνικά τον λύνουν. Το σόλο ξεκινά πολλές από ένα peak το οποίο παραδόξως διατηρείται και κλιμακώνεται ατελείωτα. Είναι επιθετικό, είναι μπροστά, περισσότερο από άλλους χεράδες, και συνεχίζει απτόητα, πολλές φορές 5, 10 λεπτά, άλλες φορές 15 δεν φτάνουν.
Αυτή ήταν η συνταγή Carlos που γνώρισαν οι αμερικάνοι με τις πρώτες τους live εμφανίσεις και τον πρώτο δίσκο. Και αυτό έκανε και τα πράγματα δύσκολα. Ακόμα στα 1970 το τρίλεπτο ήταν ο απαράβατος κανόνας για decent airplay. Αλλιώς μαύρο φίδι….

Παίρνει λοιπόν ο Bill έναν φτασμένο στούντιο μουσικό του latin χώρου, τον πιανίστα Albert Gianquinto, για να συμβουλέψει τα παιδιά τι πρέπει να κάνουν για να έχουν σίγουρη επιτυχία. Ο γάτος είχε ιδέα που ήταν απόλυτα σωστή. Οι νεαροί δεν είχαν αίσθηση του μέτρου, αλλά ήθελαν να περάσουν τη μουσική που τους άρεζε. Ο Albert κατάλαβε αμέσως και έδωσε τη γραμμή.

Το όνομα του δίσκου Abraxas.
To διφορούμενο και αμφισβητούμενο μυστικιστικό όνομα, του θεού, αγγέλου, από αρχαία ελληνικά κείμενα έως τις γραφές του Hermann Hesse με παραπομπές σε γνωστικά κείμενα ή μαγικές αριθμολογίες. Τι καλύτερο για να δώσει λίγο περισσότερο μυστήριο στο πόνημα…

Ο δίσκος ξεκινάει με το αισθησιακό και ονειρικό singing winds, crying beasts. Από τότε σχεδόν καθιερώθηκε κάθε δίσκος τους να ξεκινάει με ένα αέρινο κομμάτι πάντα χωρίς φωνές ή στίχους. Κάτι σαν εισαγωγή για να καταλάβει ο κόσμος τι ακολουθεί. Ο Carlos αυτοσχεδιάζει με μακρυές νότες, πάνω στο σχήμα του μπάσου και του πιάνου, ενώ τα πιατίνια, δίνουν τον αέρα και το echoplex δημιουργεί αρκετή δόση ψυχεδέλειας…
Καλά πάμε, για εισαγωγή… μετά όμως?

Ο Carlos, ειλικρινά το λέω, ποτέ δεν ήταν αξιόλογος συνθέτης. Οι δυνατότητές του ήταν απίστευτα περιορισμένες. Είχε όμως καταπληκτικές ιδέες αναπροσαρμογής κομματιών στα δικά του μέτρα και σταθμά. Ήτανε «μανούλα» στο να παίρνει μια γνωστή μεγάλη επιτυχία και να την κάνει μεγαλύτερη, δυνατότερη, επιθετικότερη. Ακόμα και τις άγνωστες μπορούσε να τις εκμεταλλευτεί. Από το 1969 μέχρι και σήμερα όλοι του οι δίσκοι είχαν και έχουν τουλάχιστον 1 ή 2 διασκευές.
Εκείνη την εποχή, στα πρώτα τρία χρόνια, άλλωστε το προαναφέραμε, οι βασικές του επιρροές ήταν ο μακαρίτης Willie Bobo, o ουγγρικής καταγωγής κιθαρίστας Gabor Szabo και ο άγγλος κιθαρίστας Peter Green.
Ο τελευταίος εκείνη την εποχή δεν ήταν και στα high του. Οι Fleetwood Mac ετοιμάζονταν για διάλυση. Πολλές φορές έρχονταν και τζαμάριζε με τους Santana.
Η ιδέα ήταν του Rollie: Black magic woman. Ένα καθαρά νέο μπλουζ κομμάτι για την γυναίκα μάγισσα που κλέβει καρδιές. Με τα πολλά πείθει τους άλλους και αμέσως το κομμάτι μετατρέπεται σε κουβανέζικο guaguanco με μακρυά εισαγωγή θλιμμένης κιθάρας και ονειρικό fender rhodes. Ο Rollie τραγουδάει εκφραστικά και ο Carlos βάζει τα δυνατά του σε ένα ευτυχώς λιτό και ευρηματικό σόλο. Αμ δεν του έφτανε αυτό: έπρεπε πάσει θυσία να ρίξει και ένα τζαμ ολκής. Σκέφτεται και συνδυάζει το κομμάτι με ένα άλλο αγαπημένο του, του Gabor Szabo το gypsy queen. Αυτό ήταν ένα αρχικά τζαμάρισμα του Gabor από τον περίφημό του δίσκο Spellbinder. Η συρραφή είναι μνημειώδης και αποτελεί μέχρι και σήμερα δείγμα συνδυασμού ετερόκλητων κομματιών, ενώ όλο το συγκρότημα φθάνει σε μουσικό παραλλήρημα.
Για τη συνέχεια, δεν υπήρχε καλύτερη ιδέα, από το να πάρουν άλλη μια καταξιωμένη επιτυχία. Αυτή τη φορά, έπρεπε να ευχαριστήσουν καθαρά το latin κοινό. Oye como va. Η ήδη μεγάλη επιτυχία του Tito Puente πλέον βρισκει ευκαιρία να σκαρφαλώσει και να αλώσει τα rock charts. Το σόλο χαρακτηριστικό, το κομμάτι ? το ξέρουν κι οι πέτρες. Καθαρό τραγούδι καλοκαιριού. Σήκω και χόρεψε τώρα…

Ο Gianquinto εκτός από τη μουσική καθοδήγηση, δίνει στο group το βαρύτερο συνθετικά κομμάτι του δίσκου. Το incident at Neshabur. Ένα καθαρό jazz κομμάτι, με αφθονο αυτοσχεδιασμό, σχεδόν hard jazz σε επίπεδα Miles κεντρικό θέμα και ένα χαλαρό, λυμένο, αποδομημένο φινάλε, με τον Carlos να παίζει χωρίς πένα με εξαιρετικό λυρισμό. Ο συνθέτης είναι στο πιάνο και πλέον οι κριτικοί το έχουν βουλώσει. Αυτό το συγκρότημα δεν ήταν ένας κομήτης.
Η δεύτερη πλευρά του δίσκου ξεκινούσε με το afro-latin-rock se a cabo, με σφιχτό ρυθμό και αγριεμένο ήχο στην κιθάρα για να δώσει τη σκυτάλη στο καθαρό rock Mother’s daughter μια σύνθεση του Rollie. Είπαμε: όλα τά’χε ο μπαξές.
Και …ήρθε η στιγμή να χαλαρώσουμε λίγο και να χαμηλώσουμε τα φώτα. Πείτε μου, αν υπάρχει ένας, έστω ένας, που να μην χόρεψε μπλούζ, τη slow μπαλάντα Samba Pa ti.
Όλη η Ελλάδα και όλος ο πλανήτης γνώρισε τους Santana από το κομμάτι αυτό που έδινε στη δεκαετία του 1970 την «νόμιμη» δυνατότητα σε ένα αγόρι και ένα κορίτσι να σφιχταγκαλιαστούν για περίπου 4:45 λεπτά. Και λεω περίπου γιατί κάπου εκεί στη μέση, το slow κομμάτι το γύριζε, όχι ακριβώς σε σάμπα, έστω σε μια αργή σάμπα με αποτέλεσμα όλα τα όμορφα να σκάνε παφ σαν συννεφάκι….
Αλλά ο ήχος της κιθάρας, της προσεγμένης νότας νότας, του έντονου και πρωτόγνωρου sustain καθιέρωσαν πλέον τον Santana ως μοναδικό στο είδος του.

Το hope you’re feeling better, ένα ακόμα πιο άγριο ροκ, έρχεται να δώσει τον τελευταίο σχεδόν τόνο, κάτι σαν «να μην ξεχνιόμαστε παιδιά, εδώ είναι San Fransisco δεν είναι παίξε γέλασε» και το τέλος έρχεται με το δεύτερο τέλος το latin αμιγές El Nicoya, με τις παράφωνες κουβανο-φωνές, έτσι για να μην ξεχνιούνται και τα λατίνα παιδιά ότι το δικό τους γκρουπ ήταν εδώ.

Η συνταγή πιά ήταν απόλυτα επιτυχημένη: Το lp μένει 6 εβδομάδες στην κορυφή του Billboard και 88 στα 100. H μαύρη μάγισσα στο νούμερο 4 και το oye como va στο 13 για μεγάλη χαρά του Puente.

Φυσικά και το πακέτο ήταν αριστουργηματικό. Βασικά πολύ προσεγμένη ηχογράφηση. Οι λεπτές χροιές, σε κιθάρα, πιατίνια, hammond, μπάσο ξεχωρίζουν, και δεν έχουν την ωμότητα του πρώτου δίσκου. Από την άλλη, το
ΑΠΟΛΥΤΟ ψυχεδελικό εξώφυλλο, με την κοκκινη, γυμνή, αγγελική μορφή Abraxas καβάλα στην conga, την λεπτομέρεια απεικόνισης και την μοναδική γραμματοσειρά με τα μπόλικα serifs που καθιερώθηκε αργότερα σαν λογότυπό τους.

Ήταν το απώγειο της εμπορικής αλλά συνάμα ποιοτικής δόξας των σχεδόν 22άρηδων, μαρκάροντας ακριβώς το μέσον της τριλογίας, της πρώτης Santana Φάσης που άρχισε με το ακατέργαστο heavy blues Santana I, κορυφώθηκε στο ντελικάτο και κομψό Abraxas, και δεν απογειώθηκε, παρά μόνον παρεκτράπηκε στο III όπως θα δούμε στη συνέχεια.
 
Last edited:

Nikos F

Supreme Member
19 June 2006
6,146
Αλιμος
δε το συζητώ ένας desert island record με τα όλα του.:firstprize:

***** , 5 , Α



ps. κάτι έγραφες chief για τα ''κολληματά '' μου με την Kate ,για
τα δικά σου θα πούμε τίποτε ?:flipout:
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,333
ξέχασα να συμπληρώσω...

κακίες και εκτροπές ...επιβάλλονται !
 

Nikos F

Supreme Member
19 June 2006
6,146
Αλιμος
έχω το cd vinyl edition (remastered) το οποίο είναι απλά επιπέδου αναφοράς
γι αυτό και το Α ως ποιότητα εγγραφής.
 
17 June 2006
14,350
Αυτό το CD που έδοσε πριν κάτι μήνες το HiTech έχω. Δεν έχω αξιωθεί να το ακούσω και το LP δεν το είχα ποτέ. Μου είχε χτυπήσει άσχημα πως οι 3 καλύτερες -για μένα- στιγμές του δίσκου ήταν από τους Gabor Szabo, Tito Puente και Peter Green που ...κανένας τους δεν έπαιζε στο γκρούπ. :blink: :rolleyes: :D - έγκλημα α' βαθμού :silly: αυτό τότε, ειδικά αν άκουγες VU και Stooges. Δε βαριέστε: τόσα ξέραμε, τόσα λέγαμε...:nounder:

Είναι Hybrid SACD που παίζει σε όλα τα players.
Ελπίζω να μην είναι Remastered γιατί η άποψή μου στο θέμα γειτονεύει με αυτήν του Μανωλάκου: δεν τα θέλω. Θέλω το δίσκο ει δυνατόν όπως ακουγόταν τότε.
 
Last edited:

PanMan

Μέλος Σωματείου
19 June 2006
9,241
Νεο Ψυχικο
Εγω φοβαμαι οτι εχω μια προκαταληψη με καποιους δισκους του santana. Ισως να πρεπει να τη ξεπερασω και να δωσω μια ευκαιρια. Απο παλια θυμαμαι οτι οταν ακουγα το black magic woman το τοποθετουσα διπλα στους gipsy kings. Αυτο δεν εχει να κανει με τη μουσικη αξια του εργου αλλα με δικα μου κολληματα -τοτε-. Το ιδιο συνεβαινε και με james brown και αλλους μουσικους τους οποιους σημερα με ευχαριστηση ακουω. Νευρωσεις.
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,333
Αυτό το CD που έδοσε πριν κάτι μήνες το HiTech έχω. Δεν έχω αξιωθεί να το ακούσω και το LP δεν το είχα ποτέ. Μου είχε χτυπήσει άσχημα πως οι 3 καλύτερες -για μένα- στιγμές του δίσκου ήταν από τους Gabor Szabo, Tito Puente και Peter Green που ...κανένας τους δεν έπαιζε στο γκρούπ. :blink: :rolleyes: :D - έγκλημα α' βαθμού :silly: αυτό τότε, ειδικά αν άκουγες VU και Stooges. Δε βαριέστε: τόσα ξέραμε, τόσα λέγαμε...:nounder:

Νομίζω ότι το τόνισα σαφώς, ότι ο Santana και η παρέα του ήταν συνθετικά ατάλαντοι. Επίσης τόνισα ότι οι μεγαλύτερες επιτυχίες του δίσκου αυτού αλλά και άλλων ήταν διασκευές. Ο Carlos ήταν γιά μένα ερμηνευτής και διαμορφωτής ύφους και σαν τέτοιν θα έπρεπε να τον δει κάποιος. Ότι δημιούργησε σχολή δημιούργησε. Γιατί δηλαδή συνθετικά οι Vu ή οι Stooges ήταν αστέρες ?

Είναι Hybrid SACD που παίζει σε όλα τα players.
Ελπίζω να μην είναι Remastered γιατί η άποψή μου στο θέμα γειτονεύει με αυτήν του Μανωλάκου: δεν τα θέλω. Θέλω το δίσκο ει δυνατόν όπως ακουγόταν


τότε.
έχεις και συ τα κολήματά σου... γνωστόν. -bye- Πάντως προς γνώσιν και συμμόρφωσιν το remaster λίγο απέχει από το αρχικό.:award:



αυτό το έγκλημα α' βαθμού μου θυμίζει τον μακαρίτη Ι. Αυδή που είχαμε στα μαθηματικά στο Πολυτεχνείο... Υπήρχε μιά παράσταση και μας έλεγε δείχνοντας μιά παράμετρο..."αν το αφήσετε αυτό εκεί, ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ...!"
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,333
** (στα 5) -.I m sorry: το ρημάδι δεν πάει κάτω με τίποτα:nounder:
τώρα στα γεράματα, μάθε λύκο γράμματα :rolleyes:



Ναι βρε Κώστα...
θέλεις να ανακαλύψεις το abraxas 36 χρόνια μετά και να σου αρέσει κι όλας...-bye-

Σιγουρα θα το άκουσες σε χαμηλή ένταση προσπαθώντας να διαβάσεις την Κυριακάτική σου εφημερίδα... ε?:flipout:

Είναι σα να μου λές να ακούσω εγώ τη μπανάνα τώρα γιά πρώτη φορά....

'Όπως εκείνο το ανεκδιήγητο 1919 του Cale που μου έδωσε ο Ντοκ....:twoguns:


Αν όντως έχεις καλή διάθεση θα πρέπει να περιμένεις να ακούσεις την προχωρημένη τριλογία που έρχεται προσεχώς στις οθόνες σας.
Αυτή η τριλογία που αναφέρομαι τώρα είναι η εμπορική - ποιοτική.
Στευ τιουντ
 
Last edited:

Δημήτρης Ν.

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,209
Θεσσαλονίκη
Απάντηση: Re: Abraxas - Ένας αλλιώτικος θεός

Γιατί δηλαδή συνθετικά οι Vu ή οι Stooges ήταν αστέρες ?

Θα ήθελα να τονίσω εδώ , εάν μου επιτραπεί δηλαδή και με όλο το θάρρος , που κακώς βεβαίως έχω και δεν ξέρω από που το πήρα , ότι ναι οι VU συνθετικά ήταν αστέρες σε αντίθεση με τους Stooges . Και πάλι ζητώ ταπεινά συγγνώμη αν πλήγωσα κάποιον με την άποψη μου
( Το Νέο Πολιτικά Ορθό Φόρουμ)
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,333
Re: Απάντηση: Re: Abraxas - Ένας αλλιώτικος θεός

Και πάλι ζητώ ταπεινά συγγνώμη αν πλήγωσα κάποιον με την άποψη μου
( Το Νέο Πολιτικά Ορθό Φόρουμ)

βρε δεν μας... τουτ.....-bye-
αφού είπαμε: ελεύθερα όλα.:fahne90:


και άσε τα περι πολιτικώς ορθών φόρα...:twoguns:
 

Nikos F

Supreme Member
19 June 2006
6,146
Αλιμος
συμφωνώ για την εκτιμησή σου chief σχετικά με τις συνθετικές ''αδυναμίες''
του carlos, το ίδιο και σε μεγαλύτερο ίσως βαθμό ισχύει και για την
άλλη μου συμπάθεια τον Manfred Mann , αυτό όμως δε στάθηκε εμπόδιο στο
να βγάζει στα 70's το ένα φοβερό lp πίσω από το άλλο , βασιζόμενος
ΚΥΡΙΩΣ στις φοβερές του διασκευές.
 

Δημήτρης Ν.

AVClub Fanatic
17 June 2006
10,209
Θεσσαλονίκη
Για τον Κάρλος τι να πω που δεν το έχω ήδη πεί . Ολη η ουσία είναι στον ήχο που λανσάρισε , αυτό το λατινογενές υβρίδιο που όμως το μπόλιασε με μιά ένταση που , τουλάχιστον γιά μένα , το είδος στερείτο , προσαρμόζοντας το στα ροκ ακροατήρια , την εποχή που όλοι και όλα ήταν ανοιχτά σε όλα και όλους .
Θεωρώ απαράμιλλο τον διονυσιακό χαρακτήρα των περισσότερων LP τους ( των Santana ως γκρούπ ) - οι διαπλοκές των κρουστών τους ήταν μαγικές και θεωρώ σχεδόν αδύνατο να κρατήσεις τα πόδια και τα χέρια ακίνητα ακούγοντας τους - τουλάχιστον μέχρι το Caravaserai και το Borboletta όπου η ένταση υποχώρησε υπερ μιάς πιό σοβαρής προσέγγισης του υλικού.
Ομως όπως τα περισσότερα πράγματα , έτσι κι αυτός τελείωσε για μένα με τις πρωτες νότες του Europa. H κατρακύλα του ήταν απίστευτη , αφού χάθηκε τόσο ο διονυσιακός χαρακτήρας όσο και το όποιο λαϊκό στοιχείο είχε η μουσική του ( τους ) καθώς πολύ γρήγορα μεταβλήθηκε σε popular ( δημοφιλές ) χωρίς ουσία .
Μέχρι το Borboletta θα με συνοδεύουν εσαεί .
 

ΚΥΡΙΤΣΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ

AVClub Addicted Member
18 June 2006
2,004
Λάρισα
Να είχε και καλή εγγραφή ο δίσκος. Και ο Αμερικάνικος και ο Ελληνικός. Κατα τα άλλα δεν ξέρω βέβαια αν το όνομα Αbraxas είναι αρχαίο Εληνικό αλλά είναι απο τα lp που δεν πρέπει να μην ακούσετε. Αφού ακόμα τώρα το ακούω κάπου κάπου σημαίνει πολλά.
 

Nikos F

Supreme Member
19 June 2006
6,146
Αλιμος
εμένα πάντως μου αρέσουν chief και τα late 70's του
δες κριτική Α. Ζήλου για το inner secrets , αν αυτή ήταν η ...παρακμή του
τότε:music-smiley-005:
 

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,333
το inner ήταν μιά κριτική που έκανε το συννεφάκι που έγραφε Ζήλος να σπάσει άδοξα.

Ένας πολυαναμενόμενος δίσκος μετά το festival και όντως πολύ καλός γιά την εποχή του και πήρε **1/2 ?

άστα να πάνε Νίκο...
 

petros_m

Supreme Member
18 June 2006
8,210
Αλιμος
Οι Σαντανα επαιξαν πριν μερικες ημερες στο Σαν Φρανσισκο με τη συνθεση του Γουντστοκ, πρωτη φορα μετα απο 20 χρονια. Δε θα ηταν ασχημη μια περιοδεια, ετσι?