Βερολίνο, 2002... ένας νέος κύκλος ξεκινάει για την θρυλικότερη ορχήστρα στον κόσμο. Οι μουσικοί της ορχήστρας, με μυστική ψηφοφορία ορίζουν τον νέο διευθυντή που θα τους οδηγήσει για τα επόμενα δέκα χρόνια στα μυστήρια της μουσικής.... Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, το χρίσμα πέφτει σε έναν Βρεττανό, τον Sir Simon Rattle.
Ένας προικισμένος μουσικός, με βαθιά γνώση, έντονη προσωπικότητα και τόλμη για το διαφορετικό, στο πόντιουμ μιας εξαιρετικής ορχήστρας, ετοιμάζεται να χαράξει τη δική του πορεία για την επόμενη δεκαετία. Και η πορεία αυτή ξεκινάει με κάθε επισημότητα, με τη συναυλία αυτή που έγινε στην Philharmonie την 7η Οκτωβρίου του 2002.
Το πρόγραμμα, η πρώτη επιλογή του Rattle, διττό: Ένα σύγχρονο ατονικό έργο, ενός από τους πολλά υποσχόμενους συνθέτες του σήμερα, του Thomas Ades, ακολουθούμενο από ίσως τη δημοφιλέστερη συμφωνία του συνθέτη που "έκλεισε" την πόρτα στην τονική μουσική, του Gustav Mahler... Με το πρόγραμμα αυτό ο Rattle θέλει να δείξει τη φιλοσοφία πάνω στην οποία θα κινηθεί κατά τη διάρκεια της θητείας του, κάτι που τα επόμενα χρόνια επιβεβαίωσαν: Χωρίς να παραγκωνίσει τα αριστουργήματα του χτες, δίνει βήμα και στους μεγάλους συνθέτες του σήμερα.
Από τις πρώτες κιόλας νότες της παρτιτούρας του Ades, καταλαβαίνεις ότι αυτή η ορχήστρα δεν έχει όρια... μπορεί να ερμηνεύσει με άνεση κάθε στριφνή σκέψη του συνθέτη, οδηγούμενη από τον Rattlle με μουσικότητα που εκπλήσσει, και τροφοδοτεί με ερεθίσματα ακόμα και τον πρωτάρη σε τέτοια ακούσματα ακροατή...
Και μετά έρχεται ο Mahler.... Symphony No.5 in Do# minor...
Πολλοί θα διαφωνήσετε μαζί μου, είμαι σίγουρος, όμως γνώμη δε μου αλλάζετε... είναι ίσως από τις πιο προσωπικές ερμηνείες έργου του Mahler που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια... από τις πρώτες στιγμές της αγχωτικής τρομπέτας, μέχρι το απίστευτο μεταρομαντικό παραλλήρημα στο μέσο του Τrauermarsch, όπου αναδύονται οι μελωδίες από παντού, φράσεις ξεπετάγονται και χάνονται σε μια μοναδική αρμονία, από το καταιγιστικά βαριά έγχορδα που ξεκινούν το δεύτερο μέρος μέχρι τo πραγματικά "σκερτσόζικο" scherzo, με πρωταγωνιστή το solo κόρνο....
... και μετά... το Adagietto... ή αλλιώς το πως με μια απλή ιδέα αλλάζεις τελείως όσα ξέραμε για ένα μουσικό έργο... Ο Rattle έκανε την εξής απλή διαπίστωση: Ένα έργο το οποίο είναι γραμμένο στην παρτιτούρα ως ο ορισμός του adagio, δε χρειάζεται το αργό tempo για να αναδείξει την προσωπικότητα του.. Αντίθετα, με επιλογή πιο κινημένου tempo ξαφνικά παίρνουν ζωή τόσες και τόσες φράσεις μέσα που εμφανίζονταν αποστασιοποιημένες ή ασύνδετες σε πιο αργές προσεγγίσεις... Και ο χαρακτήρας, παραμένει adagio...
Το θυελλώδες χειροκρότημα στο τέλος, σε μια αίθουσα όπου ο κόσμος έχει πολύ ψηλά standards απ'αυτά που ακούει, αποδεικνύει απλά το προφανές, ότι έχουμε να κάνουμε με μια ακόμη μεγάλη συναυλία, η οποία δεν πρέπει να λείπει απ'τη συλλογή μας, ακόμα κι αν δεν είμαστε τόσο fan της ερμηνείας του Rattle. Είναι τέτοια η ατμόσφαιρα μέσα στην αίθουσα, που ακόμη κι αν δεν ενθουσιαστείτε, θα έχετε την αίσθηση ότι παρακολουθήσατε μια απ'αυτές τις συναυλίες που ποτέ δε θα μπορούσαμε να δούμε στην Ελλάδα...
Η έκδοση (ΕΜΙ) αποτελείται από δύο δισκάκια, εκ των οποίων το ένα είναι η συναυλία και το δεύτερο η συναυλία σε DVD-Audio. Η ποιότητα σε αμφότερα είναι εξαιρετική, παρόλο που μιλάμε για σχετικά παλιά κυκλοφορία, του 2003.
Ένας προικισμένος μουσικός, με βαθιά γνώση, έντονη προσωπικότητα και τόλμη για το διαφορετικό, στο πόντιουμ μιας εξαιρετικής ορχήστρας, ετοιμάζεται να χαράξει τη δική του πορεία για την επόμενη δεκαετία. Και η πορεία αυτή ξεκινάει με κάθε επισημότητα, με τη συναυλία αυτή που έγινε στην Philharmonie την 7η Οκτωβρίου του 2002.
Το πρόγραμμα, η πρώτη επιλογή του Rattle, διττό: Ένα σύγχρονο ατονικό έργο, ενός από τους πολλά υποσχόμενους συνθέτες του σήμερα, του Thomas Ades, ακολουθούμενο από ίσως τη δημοφιλέστερη συμφωνία του συνθέτη που "έκλεισε" την πόρτα στην τονική μουσική, του Gustav Mahler... Με το πρόγραμμα αυτό ο Rattle θέλει να δείξει τη φιλοσοφία πάνω στην οποία θα κινηθεί κατά τη διάρκεια της θητείας του, κάτι που τα επόμενα χρόνια επιβεβαίωσαν: Χωρίς να παραγκωνίσει τα αριστουργήματα του χτες, δίνει βήμα και στους μεγάλους συνθέτες του σήμερα.
Από τις πρώτες κιόλας νότες της παρτιτούρας του Ades, καταλαβαίνεις ότι αυτή η ορχήστρα δεν έχει όρια... μπορεί να ερμηνεύσει με άνεση κάθε στριφνή σκέψη του συνθέτη, οδηγούμενη από τον Rattlle με μουσικότητα που εκπλήσσει, και τροφοδοτεί με ερεθίσματα ακόμα και τον πρωτάρη σε τέτοια ακούσματα ακροατή...
Και μετά έρχεται ο Mahler.... Symphony No.5 in Do# minor...
Πολλοί θα διαφωνήσετε μαζί μου, είμαι σίγουρος, όμως γνώμη δε μου αλλάζετε... είναι ίσως από τις πιο προσωπικές ερμηνείες έργου του Mahler που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια... από τις πρώτες στιγμές της αγχωτικής τρομπέτας, μέχρι το απίστευτο μεταρομαντικό παραλλήρημα στο μέσο του Τrauermarsch, όπου αναδύονται οι μελωδίες από παντού, φράσεις ξεπετάγονται και χάνονται σε μια μοναδική αρμονία, από το καταιγιστικά βαριά έγχορδα που ξεκινούν το δεύτερο μέρος μέχρι τo πραγματικά "σκερτσόζικο" scherzo, με πρωταγωνιστή το solo κόρνο....
... και μετά... το Adagietto... ή αλλιώς το πως με μια απλή ιδέα αλλάζεις τελείως όσα ξέραμε για ένα μουσικό έργο... Ο Rattle έκανε την εξής απλή διαπίστωση: Ένα έργο το οποίο είναι γραμμένο στην παρτιτούρα ως ο ορισμός του adagio, δε χρειάζεται το αργό tempo για να αναδείξει την προσωπικότητα του.. Αντίθετα, με επιλογή πιο κινημένου tempo ξαφνικά παίρνουν ζωή τόσες και τόσες φράσεις μέσα που εμφανίζονταν αποστασιοποιημένες ή ασύνδετες σε πιο αργές προσεγγίσεις... Και ο χαρακτήρας, παραμένει adagio...
Το θυελλώδες χειροκρότημα στο τέλος, σε μια αίθουσα όπου ο κόσμος έχει πολύ ψηλά standards απ'αυτά που ακούει, αποδεικνύει απλά το προφανές, ότι έχουμε να κάνουμε με μια ακόμη μεγάλη συναυλία, η οποία δεν πρέπει να λείπει απ'τη συλλογή μας, ακόμα κι αν δεν είμαστε τόσο fan της ερμηνείας του Rattle. Είναι τέτοια η ατμόσφαιρα μέσα στην αίθουσα, που ακόμη κι αν δεν ενθουσιαστείτε, θα έχετε την αίσθηση ότι παρακολουθήσατε μια απ'αυτές τις συναυλίες που ποτέ δε θα μπορούσαμε να δούμε στην Ελλάδα...
Η έκδοση (ΕΜΙ) αποτελείται από δύο δισκάκια, εκ των οποίων το ένα είναι η συναυλία και το δεύτερο η συναυλία σε DVD-Audio. Η ποιότητα σε αμφότερα είναι εξαιρετική, παρόλο που μιλάμε για σχετικά παλιά κυκλοφορία, του 2003.
Last edited:
