Καλημέρα!
Λοιπόν…
Αυτό το σαμιαμίδι είναι το SMSL SA-S2 από τη μακρινή Κίνα…
Κοστίζει το αστρονομικά χαμηλό ποσό των… $25 (περίπου 20 ευρώ δηλαδή!) και έφτασε στα χέρια μου εχθές, μόλις μια εβδομάδα από την (τελείως παρορμητική) παραγγελία του.
Το μηχανάκι φτάνει σε ένα χαρτονένιο κουτί με επαρκή προστασία για χτυπήματα.
Η ποιότητα κατασκευής υπολείπεται ελαφρά του αναμενόμενου και η συναρμολόγηση είναι απλά συμπαθητική.
Τεχνικά το μηχανάκι είναι ένας τελικός ενισχυτής 2x10w στα 8Ω και ενισχυτής ακουστικών.
Βασίζεται σε ένα Tripath TA2024 το οποίο οδηγεί και την έξοδο ακουστικών. Το Τ2024 λειτουργεί σε τάξη Τ.
Συνδέθηκε στην έξοδο tape out του Pass X2 και τροφοδοτήθηκε με ένα καλής ποιότητας 12V/ 5A τροφοδοτικό.
Εντυπώσεις:
Να σημειώσω πως η τρίωρη περίπου συναναστροφή με το μηχανάκι έγινε ενώ αυτό έγραφε τα πρώτα χιλιόμετρα και τα ακουστικά έχοντας συμπληρώσει 10 το πολύ ώρες…
Η μόνη σύγκριση που μπορώ να κάνω είναι με την έξοδο του marantz SA17S1 που αν θυμάμαι καλά είναι “discrete class A”.
Αρχικά ο θόρυβος είναι ανύπαρκτος. Ακόμα και με το ποντεσιόμετρο στο τέρμα δεν ακούγεται απολύτως τίποτα από τα ακουστικά.
Η αρχική προφανέστατη παρατήρηση είναι το πόσο καλύτερα «σηκώνει» τα ακουστικά το κινεζάκι. Από το cd τα Κ601 ακούγονταν αναιμικά και κάπως άψυχα. Εδώ ζωντανεύουν, γεμίζουν και τα δύο άκρα και ο ήχος απλώνεται…
Ακολούθησαν τρείς περίπου ώρες ακρόασης, όπου κάποια πράγματα πήγαν εξαιρετικά καλά ενώ κάποια άλλα όχι και τόσο.
Σε κάθε περίπτωση προσπαθούσα να συνυπολογίσω το δεδομένο πως το κόστος αγοράς του είναι λιγότερο από ένα μόλις WBT 0144. Το υπενθυμίζω λοιπόν και εδώ.
Ήχος:
Σε γενικές γραμμές, ο συνδυασμός SMSL SA-S2 και AKG K601 δίνει ένα πλήρες συχνοτικά ηχητικό φάσμα, με καλό μπάσο, που πάει πραγματικά χαμηλά με πολύ πληροφορία και εξαιρετικό έλεγχο. Τα πρίμα είναι αρκετά εκτεταμένα, διαθέτουν σώμα και πληροφορία, ενώ δεν παρατήρησα ίχνος ξυσίματος.
Στα μεσαία η εικόνα είναι πιο σύνθετη.
Από τη μία οι φωνές είναι πειστικές και ανθρώπινες/ ζεστές. Δεν υπάρχουν φουσκώματα και τεχνουργήματα προς εντυπωσιασμό, κάτι που εμένα με ενθουσίασε. Δε χόρταινα φωνές!!!
Από την άλλη, ο τρόπος παρουσίασης τείνει να προβάλλει αυτή την περιοχή, με αποτέλεσμα το άκουσμα να γίνεται κουραστικό σε κάποιες ηχογραφήσεις. Είναι δύσκολο να το περιγράψω, αλλά νοιώθεις πως ο καλλιτέχνης «παραείναι» κοντά σου.
Τα κομμάτια που ξεχώριζαν ήταν αυτά με απλό περιεχόμενο. Η Dianna Krall στο The Girl In The Other Room (SACD) απλά δεν πιανόταν. Γενικά τα μικρά σύνολα πήγαν πολύ καλά. Πιάνο, κιθάρα, μικρά κρουστά ήταν απλά μαγικά.
Επίσης πολύ καλά πήγαν κομμάτια με ηλεκτρονικά όργανα και βαθύ μπάσο (Thievery Corporation, Morcheeba, Cinematic Orchestra κλπ) – μου έπεφτε το σαγόνι!
Τα ροκ κομμάτια δυστυχώς δεν τσουλούσαν καθόλου. Οι ηλεκτρικές κιθάρες γίνονταν σύντομα ενοχλητικές, ενώ η μπάντα είχε μια περίεργη αίσθηση με τα ντραμς απόμακρα και αποσυνδεδεμένα από το υπόλοιπο σχήμα. Δυστυχώς αυτό επιβεβαιώθηκε σε όσες ηχογραφήσεις δοκίμασα.
Τέλος, αν και δεν πρόλαβα, πιστεύω πως και η κλασσική μουσική μάλλον θα κουράζει σε αυτό το συνδυασμό.
Ανυπομονώ να δω αν ο χρόνος επιφέρει βελτιώσεις σε όσα περιέγραψα. Επίσης οφείλω να δοκιμάσω και ένα – δύο διαφορετικά καλώδια μεταξύ προενισχυτή και ενισχυτή ακουστικών, μιας και εχθές «άρπαξα» κυριολεκτικά ότι βρήκα μπροστά μου (ένα VDH D102 mkIII).
Αυτά τα νεότερα από το μέτωπο...