Το θέμα της στήριξης των ηχείων, βάσης ή δαπέδου, είναι θεμελιώδες για τη σωστή απόδοση του χαμηλού και όχι μόνο: σαφώς και πρέπει να τα αποζεύξεις από το δάπεδο, άσχετα από το υλικό κατασκευής του τελευταίου.
Η πρότασή μου είναι να χρησιμοποιήσεις ΔΥΟ πλάκες από γρανίτη σε σάντουιτς, με ενδιάμεσο αποσβεστικό υλικό καουτσούκ πάχους 20 χιλιοστών, που θα το βρεις τζάμπα σχεδόν στα μαγαζιά χονδρικής (ζήτησέ το σαν "βιομηχανικό δάπεδο").
Η κάτω πλάκα από γρανίτη, στο σημείο επαφής της με το πάτωμα πρέπει να επενδυθεί με τσόχα, ενώ στα σημεία που θα ακουμπούν οι ακίδες στην επάνω πλάκα, τοποθέτησε κέρματα με λίγο blue tak ή πλαστελίνη από κάτω.
Αυτό, εκτός των άλλων, σου δίνει την πολυτέλεια να έχεις πάντα τα ηχεία στη σωστή σύγκλιση (toe-in) ως προς τη θέση ακρόασης, ενώ μπορείς (με λίγο ζόρι, και προσεκτικά) να μετακινείς όλη την κατασκευή προς τον εμπρός τοίχο όταν δεν ακούς και δεν χρειάζεται να βρίσκονται τα ηχεία τόσο μέσα στο σαλόνι σου.
Ένα άλλο ευεργετικό side effect αυτής της υπόθεσης είναι ότι το ηχείο θα ανυψωθεί κατά 5-7 εκατοστά περίπου, οπότε είναι πολύ πιθανό να ευθυγραμμιστούν τα αυτιά του καθήμενου ακροατή με τον εμπρόσθιο λοβό ηχητικής ακτινοβολίας (εφόσον το tweeter βρεθεί στα 100 - 105 χιλιοστά από το δάπεδο), με αποτέλεσμα την καλύτερη στερεοσκοπική εικόνα.
Εννοείται ότι όλα αυτά τα κάνεις ΑΦΟΥ καταλήξεις στη βέλτιστη θέση και γωνία ακρόασης, χρησιμοποιώντας αρχικά μόνο τις ακίδες στο γυμνό πάτωμα...//;-)