Ο Τζον Μπάρλεϋκορν πρέπει να πεθάνει
Traffic - John Barleycorn Must Die (Ιούλιος 1970, Island Records)
: A1 Glad (Winwood) - 6:32, A2 Freedom Rider (Winwood, Capaldi) - 6:20, A3 Empty Pages (Winwood, Capaldi) - 4:47, B1 Stranger To Himself (Winwood, Capaldi) - 4:02, B2 John Barleycorn (παραδοσιακό, διασκευή Winwood) - 6:20, B3 Every Mother's Son (Winwood, Capaldi) - 7:05
Μουσικοί: Steve Winwood (όργανο, πιάνο, κρουστά, μπάσο: Α3, ηλεκτρική κιθάρα: Β πλευρά, ακουστική κιθάρα: Β2, φωνητικά: Α2, Α3, Β1, Β2, Β3), Chris Wood (σαξόφωνο, φλάουτο, ηλεκτρικό σαξόφωνο, κρουστά: A1, A2, Β2, όργανο: Α3), Jim Capaldi (τύμπανα, κρουστά, ντέφι: Β2, φωνητικά: Β1, Β2)
Παραγωγή / Μηχανικοί: Chris Blackwell, Steve Winwood, Guy Stevens (Β1, Β3) / Andy Johns, Brian Humphries
Ηχογραφήθηκε από τον Φεβρουάριο έως τον Απρίλιο του 1970, στα
Island Studios και
Olympic Studios του Λονδίνου
Το πλάνο για τον
Winwood ήταν να παίξει όλα τα όργανα χρησιμοποιώντας τεχνικές προσθήκης ταινιών ηχογραφήσεων πάνω από την αρχική/
overdubbing στο στούντιο. Ο
Winwood είναι εξαιρετικός μουσικός, ικανός να παίζει πολλά όργανα και θα μπορούσε σίγουρα να επιτελέσει ένα τέτοιο κατόρθωμα, αλλά βρήκε τη διαδικασία δύσκολη: «
Άρχισα να προσπαθώ να φτιάξω μουσική μόνος μου με μαγνητόφωνα και πρόσθετες ηχογραφήσεις. Ήταν ένας πολύ καλός τρόπος γραφής, αλλά ήταν ένας παράξενος τρόπος δημιουργίας μουσικής. Το όλο πράγμα που κάνει τη μουσική ξεχωριστή είναι οι άνθρωποι. Έφτασα στο σημείο, που χρειαζόμουν τη συμβολή άλλων ανθρώπων. Φαινόταν απάνθρωπο να φτιάχνεις δίσκους μόνο με οβερντάμπιν.»
Ο
Winwood άρχισε να καλεί τους φίλους του από τους
Traffic να τον βοηθήσουν στο στούντιο. Πρώτος που συμμετείχε ήταν ο
Jim Capaldi. Ο Γουίνγουντ θυμάται: «
Ο Τζιμ Κάπαλντι είχε μόλις επιστρέψει από τις Ην. Πολιτείες και απλώς τριγύριζε χωρίς να κάνει κάτι, έτσι του ζήτησα να έρθει και να παίξει στο στούντιο. Υπήρχε αμέσως μια ωραία αίσθηση για τη μουσική. Ο Τζιμ πραγματικά γράφει λόγια και με βοήθησε να ολοκληρώσω το υλικό που ξεκίνησα μόνος μου..»
Τα πράγματα άρχισαν να επιταχύνονται όταν ο
Chris Wood, συμμετείχε στις ηχογραφήσεις. Έχοντας γνώση πολλών μουσικών στυλ, ο
Wood εισήγαγε το συγκρότημα σε νέα μουσική. Ο
Winwood θυμάται: «
Ο Κρις Γουντ ήταν πολύ σημαντικός, γιατί θα μας παρουσίαζε μουσική που δεν είχαμε ξανακούσει ποτέ. Μας έπαιζε ιαπωνική κλασική μουσική και απίστευτα τζαζ πράγματα.»
Το 1970, φυσικά, εμπίπτει στη μεγάλη φάση της βρετανικής ψυχεδέλειας της υπαίθρου και του φολκ-ροκ. Όλοι ανακάτευαν τη φεγγαρόφωτη μουσική τους με έμπνευση από την πραγματική ή τη φανταστική επαφή με τη φολκλορική ενδοχώρα της Βρετανίας. Οι
Traffic –κάποια στιγμή κάτοικοι ενός κατάλληλα ψυχεδελικού εξοχικού ησυχαστήριου στο
Aston Tirrold του
Berkshire– έκαναν μια τελευταία προσπάθεια να θερίσουν μερικούς μοντέρνους ρουστίκ συσχετισμούς. Αλλά στην πραγματικότητα, το
John Barleycorn είναι μια πολύ πιο σύνθετη υπόθεση, που δείχνει περισσότερο την τζαζ και τον αυτοσχεδιασμό παρά τη φολκ απλότητα.
Το εναρκτήριο "
Glad" είναι πραγματικά εκπληκτικό. Ένα εξαιρετικό οργανικό κομμάτι που ξεκινά με τζαζ πιάνο από τον
Winwood, που δύσκολα ξεχνιέται. Η μπάντα τζαμάρει αριστοτεχνικά με αποκορύφωμα το σπουδαίο εκτενές παίξιμο στο ηλεκτρικό σαξόφωνο από τον
Chris Wood (αναμφίβολα καθοριστικός και συνδιαμορφωτής της ομορφιάς του δίσκου), διπλασιασμένο με ουά-ουα και πεντάλ παραμόρφωσης, δημιουργώντας έναν ψυχεδελικό διάλογο με τα ακουστικά όργανα. Υπέροχο!
Το επόμενο, "
Freedom Rider", ξεκινά με ένα μυστηριώδες ριφ πιάνου και σαξόφωνο που διαμορφώνουν το κλίμα του τραγουδιού. Η εκφραστική φωνή του
Winwood, η σπουδαία φάνκι μπασογραμμή, το θαυμάσιο φλάουτο του
Wood και η ρυθμική επιμέλεια του
Capaldi, απογειώνουν πραγματικά το κομμάτι. Οι στίχοι έχουν δύναμη, με πολλές εικόνες που περιγράφουν έναν χαρακτήρα που κάνει ακριβώς αυτό που του αρέσει. Υπέροχο!
Κλείνοντας την πλευρά, το έξοχο "
Empty Pages", συναρπάζει με τα εξαίσια φωνητικά του
Winwood, καθώς τραγουδά για το πώς τα πράγματα θα βελτιωθούν σύντομα. Ένα αισιόδοξο τραγούδι, για έναν άνδρα του οποίου η ζωή πήγε σχεδόν χαμένη, αλλά ανυπομονεί για καλύτερες μέρες. Το ηλεκτρικό πιάνο προσφέρει ένα καταπληκτικό τζάζι γκρουβ, καθώς το κουδουνιστό όργανο συνοδεύει το ρεφρέν. Στη συνέχεια, ακολουθεί ένα φοβερό σόλο στο ηλεκτρικό πιάνο που συνεχίζεται για περίπου ενάμιση λεπτό πριν ξαναρχίσει το ρεφρέν, ενώ ο
Capaldi υποστηρίζει άριστα με τα τύμπανά του. Υπέροχο!
| Freedom Rider | Empty Pages |
|---|
Σαν τυφώνας γύρω από την καρδιά σου
Όταν σχίζονται γη και ουρανός
Έρχεται μαζεύοντας κομμάτια
Ενώ ελπίζοντας ότι το παζλ ταιριάζει
Σε αφήνει
Αναβάτης της ελευθερίας
... | Βρήκα κάποιον που μπορεί να με παρηγορήσει, αλλά υπάρχουν πάντα εξαιρέσεις
Και είναι καλή στο να φαίνεται λογική, αλλά θέλω απλώς να ξέρεις
Είναι αυτή που με κάνει να νιώθω τόσο καλά, όταν όλα είναι εναντίον μου
Με ανεβάζει όταν νιώθω πεσμένος, οπότε έχω κάτι να δείξω
Κοιτάζοντας άδειες σελίδες, εστιασμένες γύρω από την ίδια παλιά πλοκή
Κοιτάζοντας άδειες σελίδες, που ρέουν με την πάροδο των αιώνων
Συχνά χαμένοι και ξεχασμένοι, αοριστία και λάσπη
Σκέφτομαι ότι δουλεύω πολύ σκληρά, αλλά έχω κάτι να δείξω
... |
Ο
Winwood σχολίασε τη σχέση μεταξύ τζαμαρισμάτων και τραγουδιών στην μπάντα: «
Οι συνεισφορές των Τζιμ και Κρις ήταν τεράστιες. Ο Τζιμ και εγώ γράψαμε πολλά από τα τραγούδια. Ποτέ δεν προσπαθήσαμε να γίνουμε τραγουδοποιοί, ήμασταν μουσικοί. Ως επί το πλείστον, θέλαμε να τζαμάρουμε και να παίζουμε. Έτσι, η σύνθεση του τραγουδιού μεγάλωσε από την ανάγκη να έχουμε πραγματικά υλικό λόγω των δεσμεύσεών μας για τη δισκογραφική εταιρεία και τη φύση των δίσκων, και για να μπορούμε να παίξουμε. Ήταν περισσότερο για εμάς, το μέσο για ένα σκοπό, παρά αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε. Έτσι λοιπόν, ο Τζιμ και εγώ αναπτύξαμε τη σχέση μας με τη σύνθεση.»
Το "
Stranger to Himself", ξεκινά τη δεύτερη πλευρά, με μερικές μπλουζ φράσεις στην ακουστική κιθάρα από τον
Winwood. Οι στίχοι αφορούν ένα αποξενωμένο άτομο, επικρίνοντας τους στενόμυαλους ανθρώπους. Το κομμάτι έχει ένα φάνκι ριφ πιάνου με μερικά ωραία ακουστικά και ηλεκτρικά γεμίσματα κιθάρας. Περίπου στη μέση υπάρχει ένα αρκετά καλό σόλο ηλεκτρικής κιθάρας που το διαδέχεται η ερμηνεία του
Winwood και ένα ακόμη σόλο κιθάρας που εξασθενίζει τελειώνοντας.
Και έφτασε η σειρά για το παραδοσιακό και διασκευασμένο από τον
Winwood, αριστουργηματικό, "
John Barleycorn". Το κλίμα είναι φανταστικό, ένα ταξίδι στον χρόνο που υπηρετείται καταπληκτικά από τα φωνητικά του
Winwood και
Capaldi, με τις φωνές τους να αλληλοσυμπληρώνονται, ενώ το σόλο φλάουτο του
Wood συμβάλλει στη μελαγχολική διάθεση του τραγουδιού. Υπέροχο!
Παρακάτω, υπάρχουν περισσότερα για το τραγούδι και τις ερμηνείες του...
Το άλμπουμ κλείνει υποδειγματικά με το μεγαλύτερης διάρκειας κομμάτι του, το "
Every Mothers Son" που την εισαγωγή του, αναλαμβάνει ένα όμορφο κιθαριστικό ριφ. Ο
Winwood συνεισφέρει, ακόμα, μερικά ωραία γεμίσματα στην κιθάρα καθώς ο
Capaldi παίζει θαυμάσια στα τύμπανά του. Στην εξέλιξη του κομματιού υπάρχει ένα μακρόσυρτο σόλο στο όργανο από τον
Winwood για να επανέλθουν μέχρι το τέλος το ριφ της κιθάρας και τα φωνητικά.
Ακόμα κι αν στη συνέχεια δεν ασπάστηκαν τους φολκ μύθους, το παγανιστικό πνεύμα του
John Barleycorn έκανε στο γκρουπ τα αρχαία μαγικά του, αναστώντας αυτούς τους «
τρεις άντρες που βγήκαν από τη δύση» και ωθώντας τους, σ' άλλες τέσσερις στουντιακές εξορμήσεις...
Μια βασική πτυχή του υψηλού καλλιτεχνικού επιπέδου σε αυτό το άλμπουμ είναι η μουσική ικανότητα του
Steve Winwood. Συμμετέχοντας στη σύνθεση όλων των τραγουδιών εκτός από το παραδοσιακό κομμάτι του τίτλου, παίζει πολλά όργανα όπως όργανο, πιάνο, ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες και μπάσο. Και φυσικά αυτή η υπέροχη φωνή. Ο μηχανικός,
Andy Johns είχε ένα βαθύ σεβασμό για τον
Steve Winwood. Σε μια συνέντευξη ανέφερε μια εμπειρία που είχε όταν εργαζόταν μαζί του: «
Μια μέρα επέστρεφα από ένα διάλειμμα για μεσημεριανό γεύμα και η ηχομονωμένη πόρτα είχε μια χαραμάδα και μπορούσα να τον ακούσω να παίζει το Χάμοντ. Όχι μόνο παίζει το πάνω και κάτω πληκτρολόγιο, τα πετάλια του μπάσου και τραγουδάει, αλλά σκέφτεται επίσης τι πρόκειται να του ετοιμάσει για δείπνο η γριά του. Οπότε κάνει τέσσερα ή πέντε πράγματα ταυτόχρονα και η μουσική ήταν απλώς εκπληκτική. Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω τη λέξη μεγαλοφυΐα, για να μην ακούγεται υπερβολικό, αλλά αυτός ο τύπος, στην άκρη του μικρού του δακτύλου, έχει περισσότερη μουσικότητα από μια ολόκληρη φυλή - πραγματικά. Είναι απλώς άδικο.»
Όπως προείπαμε είναι δύσκολο να αποδώσεις τιμή σ' ένα αριστούργημα, ότι και να γράψεις, όσο και να προσπαθήσεις να περιγράψεις το καταιγισμό σκέψεων και συναισθημάτων που μπορεί να προκαλέσει. Προσωπικά αισθάνομαι τυχερός που η ακρόαση τέτοιων έργων συνέβη τη κατάλληλη στιγμή για μένα και μπορώ να τα ανακαλώ όποτε "ζορίζομαι" και να αντλώ από τη λάμψη τους. Πάντως για να γίνω όσο πιο αντικειμενικός μπορώ, σας συστήνω να το ακούσετε, όσοι βέβαια δεν το έχετε κάνει και να αποφασίσετε μόνοι σας εάν θα το εντάξετε στα αγαπημένα ακούσματά σας ή θα το προσπεράσετε. Για κείνους πάντως που θα τους αγγίξει η ντελικάτη, εφευρετική και πανέμορφη μουσική του, η απόλαυση είναι εγγυημένη...
(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia, classicrockreview.com)
