- 14 June 2010
- 4,435
Άνθρωπος Δαγκώνει Σκύλο (C' est arrive pres de chez vous)-1992
Cult: Θαυμασμός, λατρεία, φανατική προσήλωση, μόδα, τρέλα της εποχής.
Και ξαφνικά τη δεκαετία του 90 ο όρος cult εισήχθη με πάταγο στην ελληνική κινηματογραφική πραγματικότητα. Ήταν η εποχή που οι ορκισμένοι σινεφίλ έτρεχαν από κινηματογράφο σε κινηματογράφο για να δουν το cult film του κάθε πικραμένου. Η εποχή που δεν μπορούσες να σταθείς αξιοπρεπώς σε μια κινηματογραφική παρέα αν δεν είχες παρακολουθήσει όσο πιο πολλές cult ταινίες μπορούσες. Τέλος, η εποχή που το πολύ cult-ιλίκι και η εναγώνια αναζήτησή του, σηματοδότησε την έλευση της επιτήδευσης τόσο στους θεατές όσο (δυστυχώς) και στους κινηματογραφιστές.
Όταν όμως ο θόρυβος κόπασε και η σκόνη κατακάθισε, μπορούσαμε πλέον με ψύχραιμο μάτι να διακρίνουμε την ήρα από το στάρι. Το αυθεντικό cult προσπερνιέται, ενίοτε ξεχνιέται, αλλά ποτέ δε χάνεται λάμποντας σαν μαύρο διαμάντι.
Σε αυτή την κατηγορία συγκαταλέγω το ʽταινιάκιʼ του τίτλου που έσκασε δειλά μύτη το Μάιο του 1993 στις αίθουσες. Μαυρόασπρο, προερχόμενο από την ασήμαντη τότε κινηματογραφία του Βελγίου (μετά ήρθαν οι αδερφοί Dardenne), γαλλόφωνο, με παγκοσμίως άγνωστους συντελεστές, είχε όλα τα φόντα να πάει ʽάπατοʼ. Πράγμα που έγινε!
Ένας σειριακός δολοφόνος ακολουθείται από ένα κινηματογραφικό συνεργείο που έχουν στήσει κάποιοι φίλοι του καταγράφοντας τα κατορθώματά του. Στόχοι του ως επί το πλείστον τα εύκολα θύματα: μοναχικοί συνταξιούχοι, μετανάστες, άνθρωποι που δεν τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους. Η φιλοσοφία του ανατριχιαστική, αν και δυστυχώς αληθινή: ʽσκότωσε μία φάλαιναʼ, λέει κάπου ο πρωταγωνιστής, ʽκαι θα πέσουν όλοι πάνω σου, οικολογικές οργανώσεις και ΜΜΕ. Σκότωσε 100.000 σαρδέλες και κανείς δε θα αντιδράσειʼ. Ταυτόχρονα φλυαρεί μπροστά στην κάμερα επί παντός επιστητού: ποίηση, αρχιτεκτονική, μουσική, μην ξεχνώντας να δίνει συμβουλές, με κάθε ευκαιρία, για τη διάπραξη ενός επιτυχημένου φόνου (στην ταινία συναντάμε πληρέστατες οδηγίες για το τι πρέπει να κάνει κάποιος για να βουλιάξει ένα πτώμα σε ποτάμι στα σίγουρα). Το κινηματογραφικό συνεργείο στην αρχή τον ακολουθεί απλώς καταγράφοντας τις πράξεις του. Σταδιακά, εμπλέκεται όλο και περισσότερο. Μέχρι που ο πρωταγωνιστής θα σκοτώσει το λάθος άνθρωπο…
Η ταινία σοκάρει, όχι μόνο με την ωμή βία της που αποτυπώνεται ακόμα πιο ενοχλητικά σε αστίλβωτο μαυρόασπρο, αλλά κυρίως με το μισανθρωπικό κυνισμό της, αν και διακρίνονται κάποιες πινελιές σαρκασμού και μαύρου χιούμορ που καταπραΰνουν λίγο (λέμε τώρα!) την ενίοτε αφόρητη ατμόσφαιρά της (ορισμένοι την περιγράφουν και ως μαύρη κωμωδία, όρο που δεν αποδέχομαι εξολοκλήρου). Το film, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, παρακολουθείται μέσα από την κάμερα του συνεργείου που ακολουθεί κατά πόδας το δολοφόνο, με όλο το ʽκούνημαʼ που συνεπάγεται αυτό, γεγονός που θα μπορούσε να του προσδώσει το χαρακτηρισμό του ψευδοντοκιμαντέρ. Μπορεί να ιδωθεί ως ένα σχόλιο πάνω στην ακατανόητη (
βία της εποχής μας όπου οι τετριμμένες εξηγήσεις περισσεύουν, αλλά και ως αναφορά στη δύναμη της τηλεόρασης που λειτουργεί όλο και περισσότερο σαν κλειδαρότρυπα (το συνεργείο είναι πανταχού παρόν και καταγράφει τα πάντα).
Ο Αυθεντικός τίτλος της ταινίας είναι C' est arrive pres de chez vous που σε ελεύθερη μετάφραση μπορεί να αποδοθεί ως ʽσυμβαίνει στη γειτονιά σουʼ, ʽέρχεται κατά πάνω σουʼ. Άγνωστο για εμέ πώς ο προέκυψε το Άνθρωπος Δαγκώνει Σκύλο. Γυρίστηκε από τρεις (τότε) πιτσιρικάδες τους Remy Belvaux, Andre Bonzel και Benoit Poelvoorde οι οποίοι και πρωταγωνιστούν στην ταινία. Έκτοτε στην Ελλάδα δεν ξανακούστηκαν και δε φαίνεται να έκαναν κάτι αξιόλογο. Μοναδική εξαίρεση ο Benoit Poelvoorde ο οποίος εμφανίστηκε στο περσινό CocobeforeChanel. Ο βασικός σκηνοθέτης της ταινίας Remy Belvaux εγκατέλειψε πρόωρα το μάταιο τούτο κόσμο το 2006 σε ηλικία μόλις 39 ετών. Για την ιστορία, η ταινία βραβεύτηκε στις Κάννες το 1992 με τη Χρυσή Κάμερα (βραβείο καλύτερου νέου σκηνοθέτη).
Με την πάροδο του χρόνου, το film απέκτησε cult status με αποτέλεσμα να γίνει ευρύτερα γνωστό στους συνειδητοποιημένους σινεφίλ και όχι μόνο. Έχει προβληθεί τρεις φορές, αν δε με απατά η μνήμη μου, από τη ΝΕΤ και την ΕΤ 3. Το ότι η Criterion το κυκλοφόρησε σε dvd μάλλον κάτι δείχνει.
Δείτε αυτή την ταινία γιατί είστε εραστές των αυθεντικών cultmovies και για να ανακαλύψετε το χαμένο κρίκο που συνδέει το Κουρδιστό Πορτοκάλι του Kubrick με το FunnyGames του Haneke (τηρουμένων των αναλογιών).
Μη δείτε αυτή την ταινία είτε γιατί διαθέτετε ευαίσθητο στομάχι είτε γιατί θεωρείτε ότι κάποιοι τύποι κάνουν (ή θεωρούν ότι κάνουν) τη νοσηρότητα τέχνη (αλλά και πάλι δείτε τη για να καταλήξετε εκ του ασφαλούς σε αυτό το συμπέρασμα).
Τα στοιχεία της ταινίας :
http://www.imdb.com/title/tt0103905/
Δύο trailerτης ταινίας :
http://www.youtube.com/watch?v=N2ZZaNQKn4w&feature=player_embedded
http://www.youtube.com/watch?v=bcPhaieTg4o&feature=player_embedded
Ορισμένες φώτο στο τέλος:
Υ.Γ. Cinemaaaaaa, cinemaaaaaa !!!
Cult: Θαυμασμός, λατρεία, φανατική προσήλωση, μόδα, τρέλα της εποχής.
Και ξαφνικά τη δεκαετία του 90 ο όρος cult εισήχθη με πάταγο στην ελληνική κινηματογραφική πραγματικότητα. Ήταν η εποχή που οι ορκισμένοι σινεφίλ έτρεχαν από κινηματογράφο σε κινηματογράφο για να δουν το cult film του κάθε πικραμένου. Η εποχή που δεν μπορούσες να σταθείς αξιοπρεπώς σε μια κινηματογραφική παρέα αν δεν είχες παρακολουθήσει όσο πιο πολλές cult ταινίες μπορούσες. Τέλος, η εποχή που το πολύ cult-ιλίκι και η εναγώνια αναζήτησή του, σηματοδότησε την έλευση της επιτήδευσης τόσο στους θεατές όσο (δυστυχώς) και στους κινηματογραφιστές.
Όταν όμως ο θόρυβος κόπασε και η σκόνη κατακάθισε, μπορούσαμε πλέον με ψύχραιμο μάτι να διακρίνουμε την ήρα από το στάρι. Το αυθεντικό cult προσπερνιέται, ενίοτε ξεχνιέται, αλλά ποτέ δε χάνεται λάμποντας σαν μαύρο διαμάντι.
Σε αυτή την κατηγορία συγκαταλέγω το ʽταινιάκιʼ του τίτλου που έσκασε δειλά μύτη το Μάιο του 1993 στις αίθουσες. Μαυρόασπρο, προερχόμενο από την ασήμαντη τότε κινηματογραφία του Βελγίου (μετά ήρθαν οι αδερφοί Dardenne), γαλλόφωνο, με παγκοσμίως άγνωστους συντελεστές, είχε όλα τα φόντα να πάει ʽάπατοʼ. Πράγμα που έγινε!
Ένας σειριακός δολοφόνος ακολουθείται από ένα κινηματογραφικό συνεργείο που έχουν στήσει κάποιοι φίλοι του καταγράφοντας τα κατορθώματά του. Στόχοι του ως επί το πλείστον τα εύκολα θύματα: μοναχικοί συνταξιούχοι, μετανάστες, άνθρωποι που δεν τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους. Η φιλοσοφία του ανατριχιαστική, αν και δυστυχώς αληθινή: ʽσκότωσε μία φάλαιναʼ, λέει κάπου ο πρωταγωνιστής, ʽκαι θα πέσουν όλοι πάνω σου, οικολογικές οργανώσεις και ΜΜΕ. Σκότωσε 100.000 σαρδέλες και κανείς δε θα αντιδράσειʼ. Ταυτόχρονα φλυαρεί μπροστά στην κάμερα επί παντός επιστητού: ποίηση, αρχιτεκτονική, μουσική, μην ξεχνώντας να δίνει συμβουλές, με κάθε ευκαιρία, για τη διάπραξη ενός επιτυχημένου φόνου (στην ταινία συναντάμε πληρέστατες οδηγίες για το τι πρέπει να κάνει κάποιος για να βουλιάξει ένα πτώμα σε ποτάμι στα σίγουρα). Το κινηματογραφικό συνεργείο στην αρχή τον ακολουθεί απλώς καταγράφοντας τις πράξεις του. Σταδιακά, εμπλέκεται όλο και περισσότερο. Μέχρι που ο πρωταγωνιστής θα σκοτώσει το λάθος άνθρωπο…
Η ταινία σοκάρει, όχι μόνο με την ωμή βία της που αποτυπώνεται ακόμα πιο ενοχλητικά σε αστίλβωτο μαυρόασπρο, αλλά κυρίως με το μισανθρωπικό κυνισμό της, αν και διακρίνονται κάποιες πινελιές σαρκασμού και μαύρου χιούμορ που καταπραΰνουν λίγο (λέμε τώρα!) την ενίοτε αφόρητη ατμόσφαιρά της (ορισμένοι την περιγράφουν και ως μαύρη κωμωδία, όρο που δεν αποδέχομαι εξολοκλήρου). Το film, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, παρακολουθείται μέσα από την κάμερα του συνεργείου που ακολουθεί κατά πόδας το δολοφόνο, με όλο το ʽκούνημαʼ που συνεπάγεται αυτό, γεγονός που θα μπορούσε να του προσδώσει το χαρακτηρισμό του ψευδοντοκιμαντέρ. Μπορεί να ιδωθεί ως ένα σχόλιο πάνω στην ακατανόητη (
βία της εποχής μας όπου οι τετριμμένες εξηγήσεις περισσεύουν, αλλά και ως αναφορά στη δύναμη της τηλεόρασης που λειτουργεί όλο και περισσότερο σαν κλειδαρότρυπα (το συνεργείο είναι πανταχού παρόν και καταγράφει τα πάντα). Ο Αυθεντικός τίτλος της ταινίας είναι C' est arrive pres de chez vous που σε ελεύθερη μετάφραση μπορεί να αποδοθεί ως ʽσυμβαίνει στη γειτονιά σουʼ, ʽέρχεται κατά πάνω σουʼ. Άγνωστο για εμέ πώς ο προέκυψε το Άνθρωπος Δαγκώνει Σκύλο. Γυρίστηκε από τρεις (τότε) πιτσιρικάδες τους Remy Belvaux, Andre Bonzel και Benoit Poelvoorde οι οποίοι και πρωταγωνιστούν στην ταινία. Έκτοτε στην Ελλάδα δεν ξανακούστηκαν και δε φαίνεται να έκαναν κάτι αξιόλογο. Μοναδική εξαίρεση ο Benoit Poelvoorde ο οποίος εμφανίστηκε στο περσινό CocobeforeChanel. Ο βασικός σκηνοθέτης της ταινίας Remy Belvaux εγκατέλειψε πρόωρα το μάταιο τούτο κόσμο το 2006 σε ηλικία μόλις 39 ετών. Για την ιστορία, η ταινία βραβεύτηκε στις Κάννες το 1992 με τη Χρυσή Κάμερα (βραβείο καλύτερου νέου σκηνοθέτη).
Με την πάροδο του χρόνου, το film απέκτησε cult status με αποτέλεσμα να γίνει ευρύτερα γνωστό στους συνειδητοποιημένους σινεφίλ και όχι μόνο. Έχει προβληθεί τρεις φορές, αν δε με απατά η μνήμη μου, από τη ΝΕΤ και την ΕΤ 3. Το ότι η Criterion το κυκλοφόρησε σε dvd μάλλον κάτι δείχνει.
Δείτε αυτή την ταινία γιατί είστε εραστές των αυθεντικών cultmovies και για να ανακαλύψετε το χαμένο κρίκο που συνδέει το Κουρδιστό Πορτοκάλι του Kubrick με το FunnyGames του Haneke (τηρουμένων των αναλογιών).
Μη δείτε αυτή την ταινία είτε γιατί διαθέτετε ευαίσθητο στομάχι είτε γιατί θεωρείτε ότι κάποιοι τύποι κάνουν (ή θεωρούν ότι κάνουν) τη νοσηρότητα τέχνη (αλλά και πάλι δείτε τη για να καταλήξετε εκ του ασφαλούς σε αυτό το συμπέρασμα).
Τα στοιχεία της ταινίας :
http://www.imdb.com/title/tt0103905/
Δύο trailerτης ταινίας :
http://www.youtube.com/watch?v=N2ZZaNQKn4w&feature=player_embedded
http://www.youtube.com/watch?v=bcPhaieTg4o&feature=player_embedded
Ορισμένες φώτο στο τέλος:
Υ.Γ. Cinemaaaaaa, cinemaaaaaa !!!
Attachments
Last edited by a moderator:
